Υπήρχαν ματς στη διάρκεια του φετινού πρωταθλήματος που η ομάδα κατέκτησε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα στη λεπτομέρεια. Όχι τυχαία ασφαλώς, αλλά με πίστη, υπομονή, πείσμα και επιμονή, στοιχεία που έφεραν στα τελευταία λεπτά την επιβράβευση.
Στη Νεάπολη απέναντι στον Ιωνικό έγινε το ανάποδο. Ο Παναθηναϊκός έβαλε τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια του, πέταξε στο καλάθι των αχρήστων δύο υπερπολύτιμους βαθμούς και έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ξενερωμένος από τη στιγμή που κυριάρχησε απόλυτα στο χορτάρι και έχασε ένα τσουβάλι ευκαιρίες για ένα δεύτερο γκολ που θα κλείδωνε το τρίποντο, με κυριότερες εξ αυτών το δοκάρι του Παλάσιος και το χαμένο τετ α τετ του Σπόραρ.
Δεν το έκανε, χαλάρωσε απαράδεκτα κι έχασε τη συγκέντρωσή του, έριξε στροφές, έσβησε το ματς, αισθάνθηκε ότι δεν απειλείται και στα τελευταία λεπτά κάθισε πάνω στο γκολ του Μπερνάρ χωρίς να οπισθοχωρήσει αλλά και δίχως να φορτσάρει ιδιαίτερα για το 0-2.
Στο τέλος το πλήρωσε ακριβά, αλλά κάποια στιγμή θα γινόταν. Ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα γινόταν για την ακρίβεια, απλώς συνέβη σε ένα ματς που είναι να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο και να απορείς με τον τρόπο που προέκυψε η ισοπαλία, στη μοναδική υποψία φάσης των γηπεδούχων.
Όπως, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα έρθει και η ήττα, διότι δεν είναι και το πλέον σύνηθες το φαινόμενο να πηγαίνεις τρένο και μόνο με θετικά αποτελέσματα από την αρχή μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος.
Ο Παναθηναϊκός έκανε την πρώτη του γκέλα και (μόλις) τη δεύτερη ισοπαλία του στο πρωτάθλημα μετά από δεκατέσσερα ματς, συνεχίζει να απολαμβάνει τη μοναξιά της κορυφής έστω κι αν η απόσταση μειώθηκε στους έξι βαθμούς από τη δεύτερη θέση και η αγωνιστική του εικόνα εξακολουθεί να παραπέμπει σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό.
Ο πρωταθλητισμός προϋποθέτει κάκαλα, σωστή προπονητική καθοδήγηση, ποιότητα στο έμψυχο υλικό και συσπείρωση. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, προϋποθέτει σωστή διαχείριση μετά από κάθε γκέλα. Ως εκ τούτου είναι άκρως σημαντικό να βγάλει αντίδραση η ομάδα στα αμέσως επόμενα ματς, αρχής γενομένης απ’ αυτό απέναντι στον ΟΦΗ στη Λεωφόρο και να πάρει το μάθημά της από την αυτοχειρία της Νέαπολης.
Δεν υπάρχει εύκολο ματς. Υπάρχουν ματς που μπορείς να τα κάνεις να φαίνονται εύκολα. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού είναι δεδομένο ότι θα συνεχίσουν να κάνουν το καθήκον τους και να σπρώχνουν τους παίκτες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς με το μοναδικό τρόπο που το κάνουν ήδη, ένας λόγος παραπάνω τώρα που δίνονται κρίσιμες μάχες οι οποίες θα παίξουν ρόλο στην έκβαση του πολέμου.
Μια και ο λόγος για μάχες, ο Ιωνικός επιστράτευσε το μάξιμουμ της δύναμης και της αυταπάρνησης που διέθετε. Φυσιολογικό σε ένα βαθμό από τη στιγμή που έδινε ένα ματς ζωής ή θανάτου με τα βαθμολογικά δεδομένα που τον συνόδευαν, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχουν κανονισμοί και πειθαρχικός έλεγχος.
Ο διαιτητής Παπαδόπουλος επιβάλλεται να μεταβεί σε σεμινάρια για τη σωστή εφαρμογή του: δεν είναι δυνατόν να έχει βγάλει το ματς δίχως κάρτα ο Ρομαό, δεν νοείται να μην έχει κιτρινιστεί ούτε ένας παίκτης των γηπεδούχων για επικίνδυνο παίξιμο ενόσω η πλειονότητα βαρούσε στο ψαχνό. Ο Παπαδόπουλος το επέτρεψε και είναι υπεύθυνος για αυτό, όντας ξεκάθαρα επηρεασμένος από τις φωνές και το όλο κλίμα που δημιούργησε ο Ιωνικός πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Όπως είναι αδιανόητο να μην αφήνει να εκτελεστεί το κόρνερ στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων που έπρεπε να είναι τουλάχιστον δύο λεπτά ακόμα από τη στιγμή που είχε προηγηθεί μίνι σύρραξη, διακοπή για δύο λεπτά και τρεις κίτρινες κάρτες για διαπληκτισμούς.
Κατά τα άλλα, ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζεται... ευνοϊκά φέτος παρότι δεν επηρεάζει το παραμικρό, όπως μας έλεγε το αφήγημα όσων έχουν κινήσει γη και ουρανό για να ελέγχουν και να επηρεάζουν. Εστω και δίχως να βγάζουν τα τανκ στους δρόμους όπως συνέβαινε σε άλλες σκοτεινές περιόδους.
Δύο τελευταία αλλά πολύ σημαντικά συμπεράσματα που σχετίζονται με τη μεγάλη εικόνα, με το... μετά του Παναθηναϊκού, παρά τη γκέλα στη Νεάπολη.
Το πρώτο είναι ότι η ομάδα βελτιώνει πράγματα στο παιχνίδι της, ειδικά στη δημιουργία φάσεων στο επιθετικό τρίτο, διατηρώντας την πειστικότητά της, αλλά και να εντάσσει παίκτες κλειδιά που έπρεπε βάση θυσία να ενταχθούν.
Ο Μπερνάρ ήταν το κυρίαρχο ζητούμενο ένταξης και ο Βραζιλιάνος πιστοποιεί στην πράξη το αγωνιστικό του ανέβασμα που τόσο σημαντικό είναι στην εξέλιξη του πρωταθλήματος. Κόντρα στον Ιωνικό έκανε ματσάρα και μαζί με τον Ιωαννίδη ήταν τα βασικά σημεία αναφοράς.
Καλώς τον παιχταρά, λέμε εμείς και περιμένουμε με ανυπομονησία ανάλογες εμφανίσεις κι από τον Βέρμπιτς, καθώς το συγκεκριμένο δίδυμο μπορεί να κάνει τη διαφορά με δεδομένες τις παραστάσεις και τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά.
Το δεύτερο είναι ότι επιβάλλεται να αυξηθεί το ποιοτικό βάθος της ομάδας στις μεταγραφές με τουλάχιστον τρεις παίκτες. Μίνιμουμ έναν εξτρέμ, έναν επιτελικό μέσο και έναν αριστερό μπακ.
Προφανώς και αυτή η διαπίστωση δεν αφορά το ματς με τον Ιωνικό, καθώς ούτε καθοριστικό ρόλο έπαιξε ούτε θα υπήρχε δικαίωμα συμμετοχής κάποιας μεταγραφής, πλην όμως βγάζει μάτι το έλλειμα στον πάγκο, σε παίκτες ισάξιους με τους βασικούς ή και καλύτερους για να αυξηθεί ο ανταγωνισμός και να έχει ο Γιοβάνοβιτς επιλογές για να παρεμβαίνει όπως επιθυμεί στη διάρκεια των αγώνων.
Στη Νεάπολη ο Παναθηναϊκός έφτασε στο σημείο να κάνει μόνο δύο αλλαγές και επειδή η χρονιά είναι μεγάλη και στο κάδρο υπάρχουν και πλέι οφ με απανωτά ματς, η επάρκεια λύσεων και βάθους θα αποβεί καθοριστική στη σούμα που θα γίνει στο φινάλε.
