Είχα μια συζήτηση χθες βράδυ με φίλο Ολυμπιακό. Ο οποίος ωρυόταν για το πέναλτι. Επακολούθησε η εξής στιχομυθία:
"Μιλάμε για σφαγή τώρα. Μα πέτσινο πέναλτι στο ενενηνταφεύγα;" μου λέει έξαλλος.
"Κάτσε, να τα πάρουμε με τη σειρά" του λέω. "Την αγκωνιά του Πίπα Άβιλα την είδες;"
"Την είδα" μου λέει.
"Ήταν μέσα στην περιοχή ή έξω;"
"Μέσα"
"Ε, τότε πώς ήταν πέτσινο το πέναλτι, ρε μεγάλε;"
Λίγο πολύ, αυτό είναι το κλίμα. Όλοι, μα όλοι, στον Ολυμπιακό είδαν την αγκωνιά, συμφωνούν ότι ήταν εντός περιοχής, αλλά κατά τα άλλα το πέναλτι ήταν πέτσινο.
Καθότι, όπως βαθυστόχαστα είπε και ο Αντώνης ο Καρπετόπουλος -ο οποίος, ως γνωστόν, είναι βαθύς γνώστης του αντικειμένου- "δεν δίνεις τέτοιο πέναλτι στο τελευταίο δευτερόλεπτο".
Έτσι είναι, πώς να το κάνουμε. Στο 75΄, πχ, το δίνεις, αλλά στο τελευταίο δευτερόλεπτο δεν το δίνεις, οι κανονισμοί πάνε περίπατο, αντί να σφυρίξεις πέναλτι σφυρίζεις τη λήξη και καθάρισες.
Λογικό, βέβαια. Έτσι έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια, να παίρνουν οι ίδιοι πέτσινα πέναλτι και όχι οι άλλοι κανονικά.
Όσο για τον Μίτσελ, διαφωνώ ότι την έκανε γυριστή. Εντάξει, όντως δήλωσε στην αρχή "κάναμε ένα λάθος στο 96' και το πληρώσαμε" και μετά είπε ότι εννοούσε τον διαιτητή. Εγώ τον πιστεύω, πολύ φυσιολογικό να εννοούσε τον διαιτητή, παρόλο που χρησιμοποίησε πρώτο πληθυντικό, φυσικό κι επόμενο, βάσει της πρότερης εμπειρίας του στον ίδιο πάγκο, να θεωρεί τους διαιτητές μέρος της ομάδας του.
#O_tweeteras
