Μόνο την τελευταία τετραετία-πενταετία να πιάσουμε, ήδη η λίστα είναι μακρά. Βέλεζ, Λουντογκόρετς, Αστάνα, Ντινάμο Μπρεστ, Χιμπέρνιαν, Κολός, Απόλλωνας Λεμεσού, Σλόβαν Μπρατισλάβας, ΒΑΤΕ, Βίντεοτον, Μακάμπι Χάιφα, Λέφσκι.
Ο Πορτογάλος διαιτητής που διηύθυνε Αρης-ΠΑΟΚ τις προάλλες, μετά διηγήθηκε τη νωπή εμπειρία σε ένα φόρουμ. "Ηθελα να υποστηρίξω την ποιότητα του ποδοσφαίρου και να βοηθήσω τις ομάδες να παίξουν. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι ο στόχος τους δεν ήταν να παίξουν. Ο στόχος ήταν να προκαλούν τις επαφές και να παίρνουν τα σφυρίγματα που εγώ προσπαθούσα να αποφύγω. Προσαρμόστηκα σε αυτό". Αν θέλουμε να μιλήσουμε, στα σοβαρά, για εξευτελισμό...
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε στη Ναντ, φυσικά με ξένο διαιτητή, επειδή δεν πήρε ένα σφύριγμα επαφής στην άλλη άκρη του γηπέδου. Στην Τρίπολη με Ελληνα διαιτητή, είχε σωθεί από ένα σφύριγμα επαφής. Λιγότερες από 72 ώρες μετά τη Ναντ, με τον Βόλο στον Πειραιά, οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού μανιωδώς επεδίωκαν να παίρνουν από Ελληνα διαιτητή, όχι μόνον εντός αλλά και εκτός περιοχής, σφυρίγματα επαφής.
Το ίδιο βράδι, με ξένο διαιτητή το ντέρμπι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ κρίθηκε στις επιδιωκόμενες επαφές. Ο Χατζσαφί τιμωρήθηκε, για μία τέτοια. Ο Γκάνεα, επιβραβεύτηκε. Αυτό το ποδόσφαιρο παίζεται στην Ελλάδα, ποιος θα γελάσει ποιον στην επαφή. Οπότε πρέπει να ελέγχουμε, ή κάπως να τρομάζουμε, εκείνον που θα κρίνει την επαφή. Αυτό το ποδόσφαιρο που παίζεται στην Ελλάδα, εξευτελίζεται στην Ευρώπη. Αλλ' ευτυχώς, Παναθηναϊκός-ΑΕΚ ήλθε ξένος οπότε σήμερα...δεν μιλάμε, όπως θα μιλούσαμε άμα ήταν Ελληνας, για διαιτησία.
Το σχήμα είναι προφανές. Ελληνες διαιτητές, κουμάντο εμείς. Ξένοι διαιτητές, βρίσκουν πέρασμα και κάνουν κουμάντο οι άλλοι. Για την ώρα, Μπένετ-Κλάτενμπεργκ ένα-ένα. Αλλά, Ελλάδα-ποδόσφαιρο μηδέν-δύο. Πρόβλεψη. Το θερινό θέατρο θα συνεχίσει τις παραστάσεις, και στα επόμενα χρόνια. Επίσης, μία απορία. Στην ευαγγελιζόμενη "επαγγελματική διαιτησία" (όπως και να την έχει μες στο κεφάλι ο καθένας...) σε ποιους ακριβώς, θα προταθούν συμβόλαια; Σε Ελληνες διαιτητές, που δεν τους θέλουμε ούτε στα φιλικά; Σε...άλλους Ελληνες διαιτητές; Στους ίδιους, αλλά συμμορφωμένους; Σε ξένους;
Το αποτέλεσμα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν, απ' τα τρία, το πλέον αναμενόμενο. Ο τρόπος που παίζει το ποδόσφαιρό του ο Παναθηναϊκός, ασυζητητί είναι ο πιο προχωρημένος. Οχι έναντι της ΑΕΚ, μόνον. Εναντι όλων, στη Σούπερ Λιγκ. Fact. Τα λοιπά, ακόμη δεν είναι facts. Μένει, να φανούν στον χρόνο. Οι πρώιμες κρίσεις για μέταλλα, χαρακτήρες κ.λπ., τελούν υπό την ασφαλή σκέπη του αποτελέσματος. Με την ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός πολύ εύκολα βγήκε από τη δύσκολη θέση. Δεν θα είναι έτσι, πάντοτε.
Γενικώς, ένας απαράβατος νόμος που ισχύει για όλους, Σεπτέμβριο δεν κοιτάζουμε τη βαθμολογία. Ούτε πού είμαστε εμείς, ούτε πού είναι οι άλλοι. Σεπτέμβριο, μονάχα κοιτάζουμε την ομάδα μας και το παιγνίδι της. Πώς πάμε, πώς μπορούμε να πάμε καλύτερα. Οσοι συγκεντρώνονται σε αυτό, το πιο πιθανό είναι ότι θα κοιτάξουν μετά χαράς τη βαθμολογία όταν θα έχει νόημα και σημασία να την κοιτάζουμε.
Πώς πάει η ΑΕΚ, λοιπόν; Θα έλεγα, αιχμαλωτισμένη στον λατινοαμερικανισμό του προπονητή της. Ναι, η πίεση ψηλά με πολλούς παίκτες, τα κλεψίματα, οι οπορτουνιστικές ευκαιρίες, η ατομική ποιότητα, ο Πινέδα, όλα καλά. Πολλά απ' όσα κάνει ο Αλμέιδα κυρίως στο κομμάτι της νοοτροπίας, της (αν)ισορροπίας αν θέλετε, εκεί όπου το ανεξέλεγκτο συναίσθημα ξεχειλίζει και ταπώνει τη λογική, ακόμη και η ενδεικτική pregame κουβέντα "σε αυτά τα ματς παίζουμε σαν να είμαστε οπαδοί της ομάδας", στη Λατινική Αμερική είναι φυσιολογικά. Στην Ευρώπη, απλώς "δεν γίνονται".
Θα χάνει δύο-ένα σε εκτός έδρας ντέρμπι ο Γιοβάνοβιτς πριν το 60' και θα παίξει με εξάρια Κανταλαπιέδρα+Μπερνάρ, ακραίους Παλάσιος+Βέρμπιτς, φορ Σπόραρ+Ιωαννίδη; Ποτέ, ούτε με πιστόλι στον κρόταφο. Θα προτιμήσει, να τον σκοτώσουν. Θα χάνει δύο-ένα ο Λουτσέσκου πριν το 60' και θα παίξει με εξάρια Ελ Καντουρί+Μπίζεσβαρ, ακραίους Νάρι+Ζίβκοβιτς, φορ Νέλσον Ολιβέιρα+Μπράντον; Αν όχι ποτέ, σίγουρα όχι πριν το 80'-85'. Είδε ποτέ ο ίδιος ο Αλμέιδα, στα πολλά χρόνια του στην Ιταλία, Ιταλό προπονητή να λειτουργεί έτσι; Εάν ο Αλμέιδα πράγματι φιλοδοξεί να περπατήσει στην Ευρώπη σε αυτή τη δουλειά, η πρώτη προτεραιότητα είναι ο δικός του εξευρωπαϊσμός.
