MENU
Χρόνος ανάγνωσης 4’

«Μακάρι να ήταν εδώ ο μπαμπάς μου να με δει»: η ιστορία της φανέλας με το νούμερο «9»

Ποδόσφαιρο
0
Το 2010 ο Άνταμ Στάνσφιλντ, επιθετικός της Έξετερ, «έφυγε» από τη ζωή νικημένος από τον καρκίνο. Ήταν 31 ετών και η ομάδα του αποφάσισε να αποσύρει τη φανέλα του. Σήμερα ξεκρεμά τη φανέλα με το νούμερο «9» και τη δίνει στον 19χρονο γιο του, Τζέι, ως κληρονομιά που δικαιούται ένα παιδί που έχασε πρόωρα τον πατέρα του.

Χθες, 10 Σεπτεμβρίου, θα ήταν τα 44α γενέθλιά του. Θα ήταν σίγουρα γιορτή στο σπίτι, θα μαζευόταν η οικογένεια γύρω από το τραπέζι, θα του έφερναν τούρτα. Πέρασαν δώδεκα χρόνια από τον θάνατό του, αλλά ο Άνταμ Στάνσφιλντ δεν έχει ξεχαστεί. Όχι μόνο από τη σύζυγο και τα παιδιά του, αλλά ούτε και από την ομάδα του. Η φανέλα με τις κόκκινες και τις λευκές ρίγες με το νούμερο «9» στην πλάτη αποσύρθηκε στη μνήμη του, μια εξέδρα στο γήπεδο πήρε το όνομά του και δεν πέρασε από τότε μέχρι σήμερα ούτε ένας αγώνας της Έξετερ κατά τον οποίο οι οπαδοί της ομάδας δεν φώναξαν ρυθμικά το όνομά του. 

Οι προηγούμενες ημέρες ήταν, μάλλον, περίεργες και για την οικογένειά του και για την ομάδα του Άνταμ. Ο μεγαλύτερος γιος του, Τζέι, επίσης επιθετικός υπέγραψε στην Έξετερ ως δανεικός από τη Φούλαμ. Ο νέος προπονητής του, Ματ Τέιλορ, ο οποίος υπήρξε συμπαίκτης με τον πατέρα του για τρία χρόνια στην Έξετερ, ήταν αυτός που ανέλαβε να ξεκρεμάσει από τον τοίχο τη φανέλα με το «9» και να την παραδώσει, ως κληρονομιά που δικαιούται, στον γιο που έχασε πρόωρα τον πατέρα του.

Ο Άνταμ διαγνώστηκε με καρκίνο στο έντερο τον Απρίλιο του 2010. Παραπονιόταν επί πολλές ημέρες για τους έντονους πόνους που είχε στο στομάχι και οι εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε έδειξαν αυτό που κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Υπεβλήθη σε επέμβαση και κατόπιν σε χημειοθεραπείες και λίγο καιρό αργότερα επέστρεψε στις προπονήσεις. Ωστόσο, στις 10 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς «έφυγε» από τη ζωή. Στη μνήμη του, η οικογένειά του δημιούργησε ένα ίδρυμα για την ευαισθητοποίηση σε θέματα που έχουν σχέση με τον καρκίνο, αλλά και για να βοηθήσει ασθενείς παρέχοντας υποστήριξη. 

Ο Τζέι έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα της Έξετερ την περασμένη εβδομάδα και έβαλε τα κλάματα ακούγοντας τον κόσμο στις εξέδρες να τον αποθεώνει φωνάζοντας ρυθμικά το όνομα του πατέρα του. «Βγήκα από το αυτοκίνητο μαζί με τα αδέρφια μου και ακούσαμε τον κόσμο να τραγουδά και φωνάζει. Με περιμέναν μετά το τέλος του αγώνα για να μου μιλήσουν. Ήταν μια τρέλα. Ήταν πολύ έντονα τα συναισθήματα. Ήταν φοβερό να γυρίσω στο γήπεδο της Έξετερ και να πάρω τη φανέλα του» λέει στον «Guardian» ο νεαρός ποδοσφαιριστής. 

Και τα δυο μικρότερα αδέρφια του, ο Τέιλορ και ο Κόντι, παίζουν επίσης ποδόσφαιρο σε μικρότερο επίπεδο. Ο Τζέι έκανε ντεμπούτο στην Πρέμιερ Λιγκ πριν από μερικές εβδομάδες κόντρα στη Γουλβς και ήταν βασικός στη νίκη επί της Μπρέντφορντ. Ωστόσο, την τελευταία ημέρα της θερινής μεταγραφικής περιόδου, ήρθε η πρόταση από την Έξετερ. Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε; 

«Θα πάρω τη φανέλα με το ‘9’ ή όχι; Θέλω να πάω εκεί που έπαιζε ο μπαμπάς μου, να ακολουθήσω τα βήματά του ή να δημιουργήσω τη δική μου ιστορία; Ήξερα πως ακόμα και δεν έπαιρνα τη φανέλα του, θα υπάρχει πάντα εκεί η σκιά του και η πίεση θα ήταν μεγάλη. Αποφάσισα να έρθω κι αυτό δεν αλλάζει. Το γεγονός, όμως, ότι φοράω το νούμερο που φορούσε εκείνος και μπορώ να στέκομαι μπροστά στους οπαδούς όπως εκείνος σημαίνει πολλά για εμένα και είναι κάτι που θα θυμάμαι για πάντα». 

«Στάνο, Στάνο, Στάνο» ήταν το τραγούδι των οπαδών που «ανάγκασε» τον Τζέι να βάλει τα κλάματα μην μπορώντας να συγκρατήσει όσα ένιωθε αγωνιζόμενος την περασμένη εβδομάδα για πρώτη φορά με τη φανέλα της Έξετερ. Στάνο για τον πατέρα, Στάνο για τον γιο. 

«Είναι παράξενο, είναι μαγικό» είπε. Είναι μοναδικό, επίσης. 

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όταν ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού, ο Τζέι έκανε ένα… ψαχούλωμα στο σπίτι. «Ανακάλυψε» ένα ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια Nike Tiempo 90s. «Μπορώ να τα φορέσω;» ρώτησε τη μητέρα του. Τα έβαλε και βγήκε στον κήπο με μια μπάλα. Περίμενε να αρχίσουν ξανά τα παιχνίδια για να τα βάλει και στο γήπεδο. Τα παπούτσια δεν άντεξαν, ήταν έτσι κι αλλιώς μισοδιαλυμένα, και τελικά ο πάτος έφυγε μετά από λίγη ώρα. Τα κράτησε, τα έβαλε σε ένα γυάλινο κουτί. Κάτι για να θυμάται, κάτι για να ελπίζει, κάτι για να συνεχίζει. 

Ο Τζέι θυμάται τον Άνταμ να παίζει στο «Γουέμπλεϊ» το 2008 όταν η Έξετερ κέρδισε την άνοδο στην Football League. Στο πατρικό σπίτι του Άνταμ, η μητέρα του κρατά ακόμα σε περίοπτη θέση μια φωτογραφία με τα τέσσερα παιδιά της. Είναι ο Άνταμ με τη φανέλα της Έξετερ και δίπλα τα τρία αδέρφια του, έξω από το ιστορικό γήπεδο, μπροστά στο άγαλμα του Μπόμπι Μουρ μετά από εκείνο το παιχνίδι. 

Πιο πολύ, βέβαια, ο Τζέι έχει δει τον πατέρα του να παίζει ποδόσφαιρο σε βίντεο στο YouTube. «Μου είχε διηγηθεί η μητέρα μου μια ιστορία όταν ο πατέρας μου δεν περίμενε ότι θα είναι στη βασική ενδεκάδα κόντρα στην Όξφορντ, αλλά τελικά έπαιξε και έβαλε και το γκολ της νίκης. Μετά έψαξα και κάθισα να δω όλο εκείνο το παιχνίδι». 

«Όταν βλέπω τον Τζέι μέσα στο γήπεδο, σκέφτομαι πόσο όμορφο θα ήταν να καθόμασταν με τον Άνταμ να τον βλέπαμε πίνοντας μπύρα και κάνοντας αστεία» λέει συγκινημένος ο Πολ Τίσντεϊλ, προπονητής της Έξετερ όταν πέθανε ο Στάνσφιλντ. Θυμάται, επίσης, πως ο Άνταμ ήθελε να γίνει φυσιοθεραπευτής και πολλές φορές έφερνε τα βιβλία μαζί του στις προπονήσεις για να μελετήσει. 

Οι μπύρες που δεν ήπιε, τα αστεία που δεν έκανε με έναν φίλο, τα παιδιά του που δεν είδε να μεγαλώνουν, ο γιος που ακολουθεί τα βήματά του, αλλά δεν μπορεί να τον καμαρώσει. Οι χαρές και οι λύπες που δεν βίωσε, η ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει. Αναμνήσεις γι' αυτούς που έμειναν πίσω, όχι πολλές καθώς ο χαμός ήταν πρόωρος, μα αρκετές για να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη του... Και το «μακάρι να ήταν εδώ ο μπαμπάς μου να με δει» που είπε ο Τζέι μετά την πρώτη εμφάνισή του με τη φανέλα με το νούμερο «9»...
 

«Μακάρι να ήταν εδώ ο μπαμπάς μου να με δει»: η ιστορία της φανέλας με το νούμερο «9»