Σημεία των καιρών: Ο Φάρος Κερατσινίου, που θα παίξει φέτος στην Α2 για πρώτη φορά στην ιστορία του, έφτασε ως τους οκτώ του κυπέλλου Ελλάδος, στηριγμένος σε ένα γκρουπ βετεράνων παικτών πάνω από 35 ετών, που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Παίζουν - εδώ και δεκαετίες- για να κερδίζουν και όχι για να παίζουν.
Μιλάμε για το παλιό καλούπι των Ελλήνων μπασκετμπολιστών, εκείνο που γαλουχήθηκε στα ανοικτά γήπεδα. Αναφερόμαστε στα παιδιά που είχαν το χαρακτήρα να παίζουν με τον ίδιο τρόπο εντός και εκτός έδρας, να βάζουν το κορμί τους στην φωτιά, να παλεύουν ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είναι εκείνη η γενιά που μεγάλωσε με την αίσθηση ότι το μπάσκετ είναι επάγγελμα για μια ζωή...
Τα ρόστερ της φετινής Α2 στην μνημονιακή Ελλάδα του 2015 δείχνουν περίτρανα ότι δεν υπάρχουν αρκετοί ποιοτικοί, νέοι Έλληνες παίκτες. Οι σταρ των ομάδων είναι όλοι τους πιο κοντά στα 40 παρά στα 30. Οσες ομάδες –και δεν είναι λίγες – επένδυσαν χρήματα έκαναν την ίδια επιλογή:
Την ίδια στιγμή, σε μια εποχή που είναι πλέον ψευδαίσθηση ότι το μπάσκετ μπορεί να αποκαταστήσει κάποιον επαγγελματικά, οι πιτσιρικάδες στην μεγάλη τους πλειοψηφία παρουσιάζονται ανέτοιμοι να αναλάβουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Είναι σωματικά, πνευματικά και ψυχικά πιο μαλακοί και από το βούτυρο, είναι έτοιμοι για το ΝΒΑ και μόνο, βλέπουν την Α1 σαν μεταβατικό στάδιο πριν πάνε στην Ευρωλίγκα, ενώ δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για Α2 η, την Β´ Εθνική. Με αυτά τα μυαλά και με τις ομάδες, σε όλα τα επίπεδα, να μην είναι σε θέση να πληρώσουν αξιοπρεπώς κανονικούς προπονητές, για να καθοδηγήσουν τα νέα παιδιά, είναι θέμα χρόνου τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα να μοιάζουν με νεκροταφεία ελεφάντων.
το crossover της ζωής σου ΕΔΩ!
Κι όμως, το καλούπι υπάρχει. Η τεχνογνωσία για το τι εμπεριέχει η ταυτότητα του παίκτη νικητή, ειδικά στην Ελλάδα, υπάρχει και είναι γνωστή. Θα μπούμε, όμως, στην διαδικασία να αναλύσουμε εννέα βασικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο κανονικός μπασκετμπολίστας:
Συγκέντρωση στην παρούσα στιγμή: Ο παίκτης - νικητής δεν σκέφτεται αυτό που έγινε χθες, ούτε ασχολείται με το τι θα συμβεί αύριο. Ξέρει ότι το μόνο που μετράει είναι να κάνει το καλύτερο που μπορεί σήμερα και για την ακρίβεια τώρα. Δεν έχει την πολυτέλεια να σπαταλάει τον χρόνο του, να αφήνει την ημέρα να πηγαίνει χαμένη. Την ώρα του αγώνα διαχειρίζεται την κάθε φάση σαν να είναι η τελευταία και όταν έρχεται η τελευταία φράση, εκείνη που θα κρίνει τη νίκη, την αντιμετωπίζει λες και είναι μια στιγμή από τη καθημερινή του προπόνηση!
Δεν ψάχνει για άλλοθι και δικαιολογίες: Ο αληθινός νικητής αναλαμβάνει ευθύνες ακόμη και όταν δεν του αναλογούν. Ο αληθινός ηγέτης δεν δείχνει τους άλλους όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Δεν χρειάζονται ούτε δικαιολογίες, ούτε εξηγήσεις. Δουλεύει κάθε ημέρα όσο πιο δυνατά μπορεί, είναι προετοιμασμένος για το χειρότερο και ταυτόχρονα περιμένει το καλύτερο! Ο αληθινός νικητής τελειώνει την δουλειά ανεξαρτήτως των συνθηκών και των δυσκολιών.
Ασχολείται μόνο με όσα είναι στο δικό του χέρι! Ο αθλητής έχει τον απόλυτο έλεγχο μόνο σε δύο πράγματα, στην προσπάθεια που καταβάλει και στην συμπεριφορά του, την νοοτροπία του. Δεν υπάρχει κανένας αντίπαλος, κανένας συμπαίκτης, κανένας παράγοντας που μπορεί να τον σταματήσει από το να δώσει κάθε μέρα στο γήπεδο το 100% των ψυχικών, πνευματικών και σωματικών του δυνάμεων.
Διαχειρίζεται τον πόνο: Δεν υπάρχει αθλητισμός χωρίς πόνο! Είναι διαφορετικό πράγμα, όμως, το να είσαι τραυματίας και άλλο το να έχεις μια ενόχληση! Αν το πρόβλημα του είναι τέτοιο που η προπόνηση θα το κάνει χειρότερο, τότε πρέπει να πάει στον γιατρό και να ακολουθήσει κατά γράμμα τις συμβουλές του. Διαφορετικά, αν ο πόνος είναι από εκείνους που περνάνε μόλις ζεσταθεί, η από αυτούς που μπορεί να τους αντέξει και δεν του κάνουν ζημιά, τότε κάνει αυτό που πρέπει, για να μην χαθεί η μέρα.
Οποίος θέλει να είναι μόνιμα στην κορυφή δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος με τον εαυτό του, πάντα βάζει υψηλότερους στόχους από όσους έχει ήδη πετύχει. Το να μην αρκείται, κάθε μέρα, σε όσα ήδη κάνει καλά και να προσπαθεί να βελτιώσει τις όποιες αδυναμίες έχει, είναι η μόνη νοοτροπία που μπορεί να τον κάνει καλύτερο. Ξεπερνάει το κάψιμο στα πνευμόνια του και συνεχίζει να τρέχει. Ξυπνά αύριο νωρίτερα από όσο έχει σηκωθεί ποτέ από το κρεβάτι και κάνει προπόνηση όταν οι πιθανοί σου αντίπαλοι είναι αγκαλιά με το μαξιλάρι. Τότε εμφανίζονται οι αληθινά σπουδαίοι: Πριν βγει ο ήλιος!
Είναι πάντα ο πιο γυμνασμένος. Οι παλιοί θυμούνται τον μύθο που λέει για το πως έκανε με τις ώρες άλματα ο Γκάλης φορτωμένος με ένα γιλέκο με βάρη στις κερκίδες του κλειστού της Γλυφάδας η, για τις επιδόσεις - ρεκόρ που έκανε ο Γιαννάκης κάθε πρωί κάτω από τις μπάρες στο Καυτανζόγλειο. Είναι κανόνας: οι καλύτερες ομάδες και οι κορυφαίοι παίκτες είναι πάντα στην καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση. Είναι, επίσης, δεδομένο ότι τα περισσότερα παιχνίδια χάνονται στα τελευταία λεπτά γιατί γίνονται λάθη κυρίως λόγω της κούρασης. Συμπέρασμα: Όποιος έχει την καλύτερη φυσική κατάσταση θα είναι πιο συγκεντρωμένος και θα εκτελέσει καλύτερα στο σημείο που κρίνονται οι αγώνες.
Ενέργεια και ένταση: Το μπάσκετ είναι πάνω από όλα παιχνίδι ενέργειας και έντασης. Ποιος είναι ο τρόπος για να έχεις γεμάτο το ρεζερβουάρ σου; Το να δίνεις ότι έχεις μέσα σου στο μάξιμουμ σε κάθε στιγμή! Με το να ενθαρρύνεις τους συμπαίκτες σου σε κάθε φάση της προπόνησης και του αγώνα. Με το να κάνεις προπόνηση από την πρώτη ως την τελευταία ημέρα της σεζόν με το 110% των δυνάμεων σου. Και μόλις τελειώσει η αγωνιστική περίοδος, την επόμενη κιόλας ημέρα, θα ξεκινήσεις προπόνηση δίνοντας τα όλα για να γίνεις καλύτερος.
Είναι εύκολο να παίξεις καλά όταν ξεκινάς ένα παιχνίδι συγκεντρωμένος και όλα πηγαίνουν κατ´ ευχήν. Τι συμβαίνει, όμως, αν το παιχνίδι "στραβώσει"; Αν το σουτ σου δεν πέφτει μέσα; Αν η βραδιά πάρει λάθος δρόμο από κάθε πλευρά; Τα παρατάς; Θεωρείς το παιχνίδι τελειωμένο από το ημίχρονο; Φυσικά και όχι! Οι παίκτες νικητές έχουν την ικανότητα να ξαναβρούν από το μηδέν την συγκέντρωση τους στην διάρκεια ενός αγώνα! Να δουν τα λάθη τους, να μάθουν από αυτά και να προσαρμοστούν άμεσα στις ανάγκες του παιχνιδιού.
Αγνοεί τους διαιτητές: Εντάξει, δεν είναι εύκολο να το κάνεις κάθε φορά, αλλά ο παίκτης - νικητής δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει ενέργεια και χρόνο μιλώντας στους διαιτητές και προσπαθώντας να τους αλλάξει γνώμη. Αλήθεια πόσο φορές έχετε δει στα γήπεδα διαιτητές να αλλάζουν αποφάσεις μετά από διαμαρτυρίες; Ποτέ η, σχεδόν ποτέ! Οι αληθινοί νικητές δεν ασχολούνται με τους διαιτητές, δεν αφήνουν κανένα σφύριγμα να χαλάσει το μυαλό τους και με το παράδειγμα τους φροντίζουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο και οι συμπαίκτες τους.
Αυτά τα εννέα συστατικά θα μπορούσαν να είναι η συνταγή που θα βγάλει τον επόμενο Σπανούλη, τον επόμενο Διαμαντίδη! Μόνο που δεν υπάρχουν μαγικές χύτρες και μαγικοί ζωμοί. Αγάπη για δουλειά χρειάζεται, μεράκι για το παιχνίδι, πολύς ιδρώτας και χρόνος γιατί δεν πρόκειται να συμβεί από την μια μέρα στην άλλη. Ας ελπίσουμε ότι κάπου στην Ελλάδα υπάρχουν κρυμμένοι άνθρωποι που μπορούν να λειτουργήσουν με τέτοιο μυαλό…
