Το σημερινό πρωινό είναι από τα πολλά τελευταίως, που μας αφήνει τρομερά πικρή γεύση. Οι άσχημες στιγμές δυστυχώς είναι πολύ περισσότερες από τις όμορφες εδώ και καιρό και εννοείται ότι δεν μιλάμε για το μπάσκετ, μιλάμε για την ζωή γενικότερα.
Πριν από λίγες ώρες, λοιπόν, ένα ακόμη δυσάρεστο μαντάτο ήρθε να χτυπήσει την πόρτα μας από την στιγμή, που έφυγε από την ζωή ο μοναδικός Ντούσαν Ιβκοβιτς. Εφυγε ένας από τους σημαντικότερους προπονητές παγκοσμίως, όπως εύστοχα σημείωσε στην ανακοίνωσή της η ΤΣΣΚΑ, μία από τις ομάδες, στην οποία εργάστηκε ο αξεπέραστος Ντούντα.
Εφυγε ένας προπονητής, ο οποίος ήταν από εκείνους, που έβαλαν για τα καλά το χεράκι τους, ώστε το ελληνικό μπάσκετ να φτάσει πολύ ψηλά. Τον Ολυμπιακό τον οδήγησε δύο φορές στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας, της ΑΕΚ της έδωσε πριν από 21 χρόνια το Κύπελλο Σαπόρτα. Επί των ημερών του ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας του και μάλιστα μετά από 33 χρόνια ξηρασίας, στον Πανιώνιο ο κόσμος του Ιστορικού είδε μπάσκετ, που δεν είχε ξαναδεί ποτέ. Δεν ήθελε και πολύ άλλωστε την σεζόν 1995-1996 η ομάδα της Νέας Σμύρνης να κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Και όλα αυτά, που αναφέραμε, είναι ένα κομμάτι των όσων πολλών κατάφερε ο αξεπέραστος αυτός προπονητής στην τεράστιά του καριέρα.
Αρχισα να τον γνωρίζω πολύ καλά εκεί γύρω στο 1994, όταν και ανέλαβε τον Πανιώνιο, το ρεπορτάζ του οποίου έκανα για κάτι παραπάνω από 25 χρόνια. Τόσο σκληρό άνθρωπο στο μπάσκετ δεν είχα δει μέχρι τότε (λίγα βέβαια τότε τα χρόνια μου στην δουλειά), αλλά το θέμα είναι ότι δεν είδα και μέχρι σήμερα. Ηταν από εκείνους, που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Είναι γνωστές άλλωστε οι κόντρες του με φίρμες και τεράστια ονόματα της εποχής, όπως τον Φάνη Χριστοδούλου και τον Παναγιώτη Φασούλα.
Ολοι, όμως, δεν μπορούσαν παρά να μην δεχτούν την αλήθεια. Και όταν λέμε όλοι, όχι μόνο εκείνοι, που τον συμπαθούσαν, αλλά και οι εχθροί του: ότι ήταν προπονητάρα. Προπονητάρα μέχρι εκεί, που δεν πάει. Ηταν δάσκαλος, ήταν εκείνος, που μπορούσε να φτιάξει πράγματα από το μηδέν ή σχεδόν από το μηδέν. Εκανε παίκτες, που πολλοί πίστευαν ότι δεν μπορούν να παίξουν στο υψηλό επίπεδο, να κάνουν εν τέλει θαύματα. Και το έκανε πολλές φορές στην πάμπλουτη πορεία του.
Η περίπτωση του Ολυμπιακού είναι η πιο τρανή απόδειξη. Περίμενε κανείς η ομάδα του 2011-2012 να πάει μέχρι τέλους; Όχι βέβαια. Και όμως ο Ντούντα τα κατάφερε και με το παραπάνω.
Στον Πανιώνιο επίσης είχε κάνει τα μαγικά του. Θυμάμαι στις αρχές της σεζόν 1995-1996, όταν είχε επιλέξει για την θέση του πλέι-μέικερ στον Ιστορικό τον Μπάιρον Ντίνκινς. Έναν γκαρντ με μικρή θητεία στο ΝΒΑ και ο οποίος στη συνέχεια έπαιξε στην Χάγκεν της Γερμανίας. Στον Πανιώνιο είχε έρθει για δοκιμή για τον βασικό λόγο ότι προερχόταν από σοβαρό τραυματισμό.
Όταν είχε πρωτοφτάσει στην Ελλάδα ο Ντίνκινς, είχαμε πάει στην άφιξή του για τις καθιερωμένες δηλώσεις. Τότε δεν υπήρχε ούτε ίντερνετ, ούτε στριμ, ούτε τίποτα, αλλά βέβαια το αεροδρόμιο ήταν κοντά (σε μας). Ηταν στο Ελληνικό και όχι στα Σπάτα. Ο Ντίνκινς φαινόταν ταλαιπωρημένος όχι μόνο από το ταξίδι, αλλά γενικά. Το ντύσιμό του ήταν κάπως παράξενο, σου έδινε την εντύπωση ότι κάτι δεν πάει καλά.
Στα πρώτα παιχνίδια, που έπαιξε, στο τουρνουά του Σπόρτιγκ ο Αμερικάνος γκαρντ ήταν για…φασόλια. Οι Πανιώνιοι, που ήταν στο γήπεδο και είδαν τα ματς, είπαν «όπως είναι, φεύγει». Ο δάσκαλος, όμως, είχε διαφορετική άποψη. «Μη βιάζεστε μπρε, θα δείτε». Και είδαν όλοι. Είδαν έναν Ντίνκινς στη συνέχεια να κάνει «πράγματα και θάματα». Είδαν να καταπίνει μόνος του ολόκληρο Παναθηναϊκό του Ντομινίκ Ουίλκινς, σε μία ματσάρα στην Νέα Σμύρνη. Είδαν τον Ντίνκινς να οδηγεί τον Πανιώνιο με τον Φάνη και τον Πάσπαλι στον δρόμο για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Πράγματα, που έγιναν στη συνέχεια και είναι γνωστά σε όλους δεν επέτρεψαν στον Πανιώνιο να φτάσει πιο μακριά.
Εν τέλει βγήκε στην Ευρωλίγκα, αλλά το μπάσκετ, που έπαιξε, δεν θα το ξεχάσει κανείς από όσους το έζησαν.
Πάσπαλι είπαμε ε; Ο Σέρβος σούπερ σταρ δεν ήταν τότε στο αρχικό σχήμα του Πανιωνίου. Για την θέση του δεύτερου ξένου προοριζόταν ένας Αμερικάνος «δεινόσαυρος», ο ύψους 2.21 Πριστ Λοντερντέιλ, ο οποίος είχε έρθει κι αυτός για δοκιμή. Είχε αφήσει καλές εντυπώσεις, αλλά μόλις ο Πάσπαλι είπε ότι ήταν διαθέσιμος να ξαναπαίξει στην Ελλάδα, ο Ντούντα δεν μπορούσε να έχει δεύτερη σκέψη.
Είναι πολλές οι ιστορίες, που μπορεί κανείς να καταγράψει για τον μυθικό αυτό προπονητή, που πέρασε στην αιωνιότητα. Ιστορίες, που χρειάζονται ολάκερα βιβλία για να τις χωρέσουν. Και σίγουρα θα έχουμε την χαρά να τις διαβάσουμε αν όχι όλες, αλλά τουλάχιστον πολλές, γιατί κάποιος θα έχει μεριμνήσει ή θα μεριμνήσει σχετικά.
Αντί δικού μας επιλόγου, θα βάλουμε αυτό, που έγραψε ο Βασίλης Σπανούλης: «Α ρε Ντούντα ΔΑΣΚΑΛΕ, ΗΓΕΤΗ, ΑΡΧΟΝΤΑ!!!
Οι λέξεις είναι μικρές, λίγες, μπροστά στο μεγαλείο σου...
Σε ευχαριστώ για όσα μου δίδαξες...
Σε ευχαριστώ που υπήρξες μέντοράς μου και ήσουν πάντα δίπλα μου! Ήσουν το ίδιο το μπάσκετ!
Είμαι συντετριμμένος».
