Αν για κάτι μπορεί να κατακρίνει κανείς τον Παναθηναϊκό για τα δύο παιχνίδια στην Ισπανία αυτό είναι η παράδοση του τελευταίου δεκαλέπτου στα συγκεκριμένα ματς. Αυτό είναι και κόντρα σε αυτό που χτίζει και υπηρετεί αυτή η ομάδα. Επίσης, οι 95 και 93 πόντοι αντίστοιχα είναι ένα απαγορευμένο νούμερο για την άμυνα του «τριφυλλιού». Από την άλλη, όταν σε ματς που εξ’ ορισμού οι πιθανότητες ήττας είναι μεγάλες κουμπώνει και μια κακή εικόνα – απόδοση τότε το -21 είναι έως και γοητευτικό όταν αντιμετωπίζεις του Πρωταθλητές Ισπανίας.
Διαβάζοντας και ακούγοντας τα χίλια μύρια όσα μετά την ήττα στη Βιτόρια αναρωτιέμαι αν κάποιοι έχουν αμνησία, ειδάλλως ο Αύγουστος δεν ήταν πριν από τρεις μήνες αλλά πριν από δέκα χρόνια. Αλήθεια, πόσοι πίστευαν σε κάτι καλύτερο από το 2-6 που γράφει ο πίνακας; Δηλαδή, ποια ματς «έπρεπε» να έχει πάρει ο Παναθηναϊκός και δεν τα πήρε πλην του Ολυμπιακού που πρέπει να τον κερδίζει σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν βρίσκεται; Να σας πω ένα ματς που δεν «έπρεπε» να πάρει και το πήρε; Στη Χίμκι. Επί προσθέτως, στο πρώτο πακέτο αγώνων υπάρχει και η αναμέτρηση με τη Βιλερμπάν στη Γαλλία που αναβλήθηκε και μπορεί να δώσει μία ακόμη νίκη ενώ την Παρασκευή έρχεται η Μπάγερν στο ΟΑΚΑ σε έναν αγώνα που αποτελεί το πρώτο «πρέπει» σε αυτό το πρόγραμμα (εξαιρώ τον Ολυμπιακό).
Άρα, ταμειακώς δεν υπάρχει καμία απώλεια εκτός προγράμματος όταν έχεις ηττηθεί από ΤΣΣΚΑ, Εφές στην Αθήνα και Μπαρτσελόνα (παράταση), Βαλένθια, Μπασκόνια εκτός. Το θέμα εντοπίζεται πως στα δύο τελευταία παιχνίδια ο Παναθηναϊκός δεν έπεσε μαχόμενος αλλά αμαχητί στο φινάλε των αγώνων.
Εδώ, λοιπόν, οφείλουμε όλοι να περιμένουμε να διαπιστώσουμε εάν αυτό είναι ο κανόνας ή αποτέλεσαν κακές παρενθέσεις μιας ομάδας όπου στο ρόστερ της κακά τα ψέματα υπάρχουν και παίκτες που δεν είναι ακόμη επιπέδου Ευρωλίγκας (μπορεί και να μη γίνουν ποτέ ορισμένοι).
Συνεπώς, τι θέλει τώρα; Ψυχραιμία, ηρεμία και σωστή σκέψη ώστε τα αποδυτήρια να ξεπεράσουν τις πρώτες μπόρες της χρονιάς και να βγουν ατσαλωμένα από αυτές. Παράλληλα, πρέπει ο Γιώργος Βόβορας να καταστήσει (ξανά) σαφές προς όλους ποιος είναι ο πραγματικός τους ρόλους και όχι αυτός που φαντάζονται αυτοί πως είναι. Απλά είναι τα πράγματα.
ΥΓ: Όποιος στεναχωριέται πραγματικά μετά από ήττες και πεισμώνει έχει όλα τα εφόδια για να κάνει το βήμα παραπάνω. Όποιος είναι στον κόσμο του θα παραμείνει κολλημένος σε ένα μέτριο επίπεδο.
ΥΓ2: Κάτι ακόμη. Για μια ήττα στις 19 Νοεμβρίου με μια ομολογουμένως κακή εμφάνιση (ειδικά στο φινάλε) δεν μπορεί ούτε να έρχεται η καταστροφή του κόσμου ούτε να γεννώνται 1000 σενάρια.
ΥΓ3: Τα φετινά αποδυτήρια έχουν πραγματικά καλούς χαρακτήρες και παιδιά που δεν ξεφεύγουν. Αυτό δε σημαίνει πως δε χρειάζεται βούρδουλας για να ισιώσει αγωνιστικά μια ομάδα. Στο κομμάτι της προπόνησης δεν το συζητάμε πως η ένταση ξεπερνά κατά πολύ αυτή των τελευταίων ετών με τις προπονήσεις να είναι στα …κόκκινα. Η ένταση, όμως, δεν πρέπει να αφορά μόνο τις προπονήσεις και χρειάζεται πολλές φορές να γίνεσαι «κακός» με τους παίκτες σου. Είναι μέρος της διαχείρισης παιδιών.
