Το... εξπρές του Πιτίνο πέρασε από τη Ρωσία, ο Παναθηναϊκός παρέδωσε μαθήματα και για πρώτη φορά έδωσε μια αίσθηση υπέρβασης στη φετινή χρονιά. Με σκεπτόμενο μπάσκετ, τρομερή αυτοπεποίθηση και σιγουριά στις κινήσεις τους, οι «πράσινοι» πέτυχαν ένα μεγάλο «διπλό» απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, δείχνοντας χαρακτήρα ακόμη κι όταν είδαν τους Ρώσους να επιστρέφουν από το -11 μέσα σε ενάμιση λεπτό.
Ο Μήτογλου είναι ένα καταπληκτικό 4άρι που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε 5άρι πρώτου επιπέδου. Παίκτης που μπορεί να σουτάρει, μπορεί να πασάρει, μπορεί να σπρώξει, μπορεί να ελέγξει το κορμί του στην άμυνα. Δεν έχει ενδεχομένως τη δύναμη και την αθλητικότητα που απαιτείται, αλλά έχει τόσα στοιχεία να αντιπαραβάλει που θα μπορούσε κάλλιστα τις αδυναμίες του να τις μετατρέπει σε πλεονεκτήματα. Ο Μήτογλου δεν μου θυμίζει Τσαρτσαρή λόγω των κινήσεών του, αλλά λόγω της δυνατότητάς του να εξελιχθεί σε όποια θέση κι αν αγωνιστεί.
Ο Τσαρτσαρής ήρθε ως 3άρι στον Παναθηναϊκό, συνέχισε ως 4άρι και στην ουσία κατέληξε να είναι ο κρυφός άσος στο μανίκι του Ομπράντοβιτς στη θέση «5». Πέραν όλων των άλλων μαγικών που έκανε ο Μήτογλου στη Μόσχα, θα κρατήσω την ενέργειά του στην τελευταία επίθεση της κανονικής περιόδου, τότε που πάσαρε στον ελεύθερο Καλάθη για το τρίποντο της ισοφάρισης.
Αυτή η ενέργεια δείχνει δύο πράγματα: Πρώτον, ποια είναι η πραγματική ανάγκη του Παναθηναϊκού στη γραμμή των ψηλών και δεύτερον πόσο ολοκληρωμένος παίκτης είναι ο Μήτογλου. Η κίνηση να πάρει τη μπάλα με πλάτη στο καλάθι, να εξετάσει τις επιλογές του και να δει τον ελεύθερο συμπαίκτη του στο τρίποντο μοιάζει απλή, αλλά δεν είναι όταν πρόκειται για παίκτες που έχουν μάθει να τελειώνουν φάσεις ή έχουν εκπαιδευτεί να απειλούν μέσα από τη ρακέτα.
Εκτιμούσα και συνεχίζω να εκτιμώ πως η πραγματική ανάγκη του Παναθηναϊκού στο «5» είναι η δημιουργία. Είναι ο παίκτης που θα πάρει τη μπάλα, αλλά δεν θα κοιτάξει μόνο το καλάθι, θα κοιτάξει και την έξω πάσα, εκεί όπου ο Φριντέτ, ο Τζόνσον είναι έτοιμοι να πυροβολήσουν από τη γραμμή του τριπόντου.
Για τον Καλάθη δεν υπάρχουν άλλα να πούμε. Εχουν εξαντληθεί οι λέξεις. Μου άρεσε πολύ η φράση της Μαριάννας Αξιοπούλου που περιέγραψε με δυο λέξεις αυτό που πραγματικά πιστεύω: «Να αγαπάτε περισσότερο το μπάσκετ του Καλάθη από αυτό του Τζέιμς, ακόμη κι αν δεν κερδίζει πάντα», έγραψε και νομίζω ότι αυτό εκφράζει όλους όσοι παρακολουθούν το μπάσκετ, αφήνοντας κάποιες φορές το τι γράφει το ταμπλό. Δεν υπάρχει παίκτης στην Ευρώπη που να τελειώνει ένα παιχνίδι με 22 πόντους, 17 ασίστ και να συζητάμε αν θα μπορούσε να είναι καλύτερος στο τρίποντο ή στις βολές.
Δεν υπάρχει αυτή η συζήτηση, όταν υπάρχουν αυτά τα νούμερα. Αν δεν έχει αντιληφθεί κάποιος, ο Καλάθης πρόσφερε στον Παναθηναϊκό τους 56 από τους 106 πόντους (!) κι εμείς συζητάμε τι θα γινόταν αν είχε περισσότερα εύστοχα τρίποντα ή αν ήταν πιο ψύχραιμος στις βολές. Η απάντηση είναι απλή: Θα ήταν πρωταγωνιστής στο ΝΒΑ.
Από ‘κει και πέρα, θετική χαρακτηρίζεται η εικόνα του Τζόνσον. Δικαίωσε τον Πιτίνο που τον άφησε αρκετή ώρα στον πάγκο και φαίνεται πως αξιοποίησε σωστά τον χρόνο που παρέμεινε εκτός παιχνιδιού. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι παίκτες έχουν μια και μόνη υποχρέωση: Να διαβάζουν πολύ καλά αυτό που γίνεται στο παρκέ, ώστε να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή.
Ο Αμερικανός το ‘εκανε. Διάβασε το παιχνίδι και είχε την πνευματική ετοιμότητα, όταν κλήθηκε από τον Πιτίνο. Δεν απογοητεύτηκε που δεν έπαιξε επί 30 λεπτά, δεν είπε «καλά, τώρα με θυμήθηκε», δεν έδειξε αδιάφορος. Κάθε άλλο... Ισως για πρώτη φορά φάνηκε τόσο έτοιμος να ανταποκριθεί σ΄αυτό που ζητήθηκε από τον προπονητή του.
Η νίκη του Παναθηναϊκού στη Ρωσία έχει πολλαπλά «μηνύματα». Το πρώτο είναι ότι οι «πράσινοι» είναι ξεκάθαρα ομάδα 6άδας. Το δεύτερο είναι ότι πέρασαν με επιτυχία ένα πολύ δυνατό «κρας τεστ» με ομάδα που θεωρητικά ξεκίνησε ως απόλυτο φαβορί για το φάιναλ φορ. Είναι από τις νίκες που όταν τις κάνεις, αισθάνεσαι ότι μπορείς να πετύχεις την υπέρβαση. Το τρίτο μήνυμα είναι ότι η μεταγραφή δεν πρέπει ποτέ να είναι αυτοσκοπός. Δεν πρέπει να είναι η αρχή και το τέλος. Ναι, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται παίκτη, χρειάζεται καλό παίκτη στη ρακέτα, αλλά δεν είναι αυτό το βασικό του πρόβλημα όλο αυτό τον καιρό.
Σωστά είπε προ ημερών ο Πιτίνο ότι πρώτα πρέπει να διορθώσουμε αυτά που δεν κάνουμε σωστά, και να που σήμερα αποδείχτηκε ότι αυτός ο Παναθηναϊκός, με τη συγκεκριμένη αδυναμία, μπορεί να γίνει καλύτερος, χωρίς να έρθει «εδώ και τώρα» ο ψηλός που ψάχνει. Η προσθήκη ενός παίκτη θα ανεβάσει ένα επίπεδο την ομάδα, αλλά θα πρέπει πρώτα απ’ όλα οι τωρινοί παίκτες να κάνουν αυτό που μπορούν κι όχι αυτό που πιστεύουμε ότι μπορούν. Όταν συμβεί αυτό, τότε η προσθήκη θα είναι προσθήκη που θα κάνει τη μεγάλη διαφορά.
Δυο λόγια για τον Σπανούλη... Αυτό που πέτυχε είναι αντάξιο του χαρακτήρα πολεμιστή που διαθέτει. Μου άρεσε προ ημερών μια δήλωσή του ότι «προτίμησε να είναι στο αουτσάιντερ κι όχι στο φαβορί», εξηγώντας την απόφασή του να φύγει από τον Παναθηναϊκό για να συνεχίσει στον Ολυμπιακό. Δείχνει την αποφασιστικότητα, δείχνει την εμπιστοσύνη που έχει στον εαυτό του κι αυτό το στοιχεία συνήθως δικαιώνεται στον επαγγελματικό αθλητισμό. Ο Σπανούλης είναι φαινόμενο για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και αξίζει το χειροκρότημα όλων. Αυτό που δεν αξίζει, είναι η συμπεριφορά της νυν διοίκησης του Ολυμπιακού που όφειλε να σεβαστεί την επιθυμία ενός πολύ μεγάλου αθλητή να κλείσει την καριέρα του σε ομάδα που πρωταγωνιστεί και όχι σε ομάδα που προσπαθεί να κάνει παράσημο το «mexritelous».
