Πέρασε μια δύσκολη αγωνιστική για τις ελληνικές ομάδες και έφερε αρκετή γκρίνια. Ειδικά στον Παναθηναϊκό, κάτι που οφείλεται κυρίως στο γεγονός πως έχασε στην έδρα του και από την ομάδα του Σπανούλη. Στοιχείο που επισημάνθηκε αρκετά και από τα ΜΜΕ, δείχνοντας μάλιστα πως ίσως και να το… χάρηκαν κάποιοι που ηττήθηκε η ελληνική ομάδα από μια ξένη αντίπαλο με Έλληνα προπονητή. Χωρίς φυσικά να ευθύνεται σε τίποτα ο «V-Span» γι’ αυτό, ο άνθρωπος τη δουλειά του έκανε και μάλιστα άψογα και μπράβο του.
Στην πλευρά του Ολυμπιακού η γκρίνια μετριάστηκε, όχι επειδή δεν ενόχλησε η ήττα απ’ την Παρτιζάν στην έδρα της οποίας βρήκε νίκη μέχρι και η Βίρτους Μπολόνια φέτος. Απλά εκεί το «φως» της προσοχής έπεσε στην ένταση του Μπαρτζώκα με αντιπάλους προπονητές, παίκτες, Σέρβους δημοσιογράφους και γενικά αυτό το… φεστιβάλ τσακωμών.
Στην ουσία του πράγματος τώρα: Οι ελληνικές ομάδες μετά από 12 αγωνιστικές είναι στο 8-4 (Ολυμπιακός) και 7-5 (Παναθηναϊκός). Ρεκόρ που αυτή τη στιγμή μεταφράζεται σε 3η και 6η θέση. Το ποτήρι πώς πρέπει να το δούμε; Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Ας ξεκινήσουμε με το μισοάδειο: Έχουν υπάρξει ήττες και για τους δύο, με επαναλαμβανόμενα ανησυχητικά στοιχεία. Τα οποία αν δεν διορθωθούν, θα φέρουν αποτυχία.
Ο μεν πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός αμυντικά είναι σαν να μην ασχολείται ιδιαίτερα, ενώ ταυτόχρονα δεν βγάζει την ένταση που απαιτείται για να πάρει νίκες στην Euroleague. Ειδικά στις αρχές των αγώνων του, είναι σα να παίζει με… παντόφλες και στο ημίχρονο θυμάται να φορέσει παπούτσια, χωρίς αυτό να είναι αρκετό πολλές φορές. Γι’ αυτό κι έχει το συγκεκριμένο ρεκόρ.
Ο Ολυμπιακός από την άλλη, ακόμη κι αν ξεκινά εκπληκτικά τα παιχνίδια (εκτός έδρας κυρίως) χάνει εύκολα διαφορές και στο τέλος χάνει και τα παιχνίδια σε πολλές περιπτώσεις. Η Παρτιζάν σε 8 λεπτά του «έριξε» διαφορά 15 πόντων (από το +7 στο -8). Με τη Φενέρ από την ισοπαλία στην τελική ευθεία του ματς, ήττα 11 πόντων. Στην Μπάγερν πάλι ήττα στο τέλος. Στην Εφές το ίδιο. Μια ομάδα με την ποιότητα και την εμπειρία του Ολυμπιακού, έπρεπε στο κλείσιμο των αγώνων ειδικά, να έχει το απόλυτο πλεονέκτημα. Εδώ, όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Πάμε τώρα και στο μισογεμάτο: Αμφότερες οι ομάδες μας έχουν και τις προσωπικότητες και την εμπειρία να διορθώνουν αυτού του είδους τις καταστάσεις. Πέρα απ’ την ποιότητα που δεν αμφισβητείται από κανέναν. Οι συνολικά 9 ήττες που έχουμε δει σε 12 αγωνιστικές, δεν είναι λίγες. Όμως δεν έχουν αφήσει κανέναν εκτός στόχων, δεν θα γινόταν αυτό τέλη Νοέμβρη άλλωστε.
Ίσως να ευθύνεται και η γενική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε. Επειδή τα μπάτζετ και των δύο δεν έχουν καμία σχέση με το πρόσφατο παρελθόν του Παναθηναϊκού έσοδα-έξοδα και του Ολυμπιακού my way, στο μυαλό μας γίναμε… Μπαρτζώκες. Δηλαδή μπήκαμε στη λογική του όποιος έχει το χρήμα έχει και την ομαδάρα. Δεν πάει έτσι όμως. Η κορυφή της Παρί και η πορεία της Μπάγερν και της Ζαλγκίρις το αποδεικνύουν ως τώρα. Ακόμη και η πρωτιά της Φενέρμπαχτσε που ουσιαστικά προχωρά με τεράστια προβλήματα στην περιφέρεια όλη τη σεζόν ως τώρα.
Τέτοια εποχή πριν ένα χρόνο, μετά τη 12η αγωνιστική του 2023-24 δηλαδή, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός ήταν στην 7η και 8η θέση με ρεκόρ 6-6. Η Βίρτους και η Μακάμπι ήταν πάνω τους. Το πώς ολοκληρώθηκε η σεζόν και το πώς κύλησε στους επόμενους μήνες, το γνωρίζουν οι πάντες.
Τα πάντα κρίνονται τον Μάιο, ή αν προτιμάτε στην τελική ευθεία της regular season και φυσικά στα πλέι οφ και το Final Four. Τώρα αυτό που συμβαίνει είναι να προσπαθούν να φτάσουν οι ομάδες μας στο καλύτερο δυνατό τους σημείο, θέλοντας συγχρόνως να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερες νίκες.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πραγματικότητα που «κρύβεται» απ’ την μεταξύ τους αντιπαλότητα. Δεν παίζει ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Ολυμπιακό. Παίζουν και οι δύο στην Euroleague με τις κορυφαίες αντιπάλους της Ευρώπης. Μη δείχνουμε μπασκετικό… επαρχιωτισμό λοιπόν. Θέλοντας να είμαστε πρώτοι στο χωριό και αγνοώντας πως αντιμετωπίζουμε όλες τις πόλεις της Ευρώπης και όχι μόνο τον πέρα μαχαλά.
Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συνεχίζουν να είναι οι ομάδες με τα καλύτερα και πιο γεμάτα ρόστερ, με τεράστια ποιότητα και προοπτική που δεν μπορούν να πλησιάσουν οι αντίπαλοι. Όμως αυτό δεν πρέπει να τους κάνει να κοιτούν ο ένας τον άλλον, υποτιμώντας τους υπόλοιπους. Υπάρχουν εξαιρετικές ομάδες που δεν θα χαριστούν σε κανέναν αν «μυριστούν» αδυναμία και αδιαφορία. Το έχουμε δει ήδη αρκετές φορές.
Μόλις το αντιληφθούν αυτό οι ομάδες μας και όταν κοιτάξουν την μεγάλη εικόνα και όχι απλά τη μεταξύ τους κόντρα, τότε η Euroleague θα γίνει πραγματικά… ελληνική υπόθεση. Διαφορετικά θα μετράμε «φάπες» στον σβέρκο επειδή είχαμε γυρίσει το κεφάλι μας.
