Δυστυχώς δεν υπάρχει βραβείο fair play στο μπάσκετ, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αν υπήρχε, τότε αυτόματα έπρεπε να μοιραστεί σε δύο πλευρές. Στον κόσμο του Παναθηναϊκού και στη διοίκηση των «πράσινων» απ’ τη μία, αλλά και στον Νίκολα Μιλουτίνοφ απ’ την άλλη.
Εδώ είναι Βαλκάνια, συνηθίζουμε να υπερηφανευόμαστε για το πάθος, τις εντάσεις, το δυναμισμό, την αντιπαλότητα, ακραίες καταστάσεις που πολλές φορές ξεφεύγουν. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, δεν μένει χώρος ούτε για ανθρώπινα ένστικτα σε πολλές περιπτώσεις. Οπότε όταν αυτό γίνεται, επιβάλλεται να μνημονεύεται. Δίχως να αρχίζουμε τις... σουηδικές λογικές πως έγινε το αυτονόητο.
Ακόμη και για χώρες που έχουν τον αθλητισμό ως διασκέδαση και δεν θυμίζουν σε τίποτα τη δική μας, οι δύο στιγμές που μας χάρισαν οι πλευρές που αναφέραμε, πάλι θα ήταν ανατριχιαστικά συγκινητικές. Πρώτα απ’ όλα το διπλό χειροκρότημα των Παναθηναϊκών τη στιγμή του τραυματισμού του Μιλουτίνοφ στο ΟΑΚΑ. Μια στιγμή που κανείς δεν ήξερε τη σοβαρότητα της κατάστασης του Σέρβου, για να μπει στη μέση το στοιχείο της ανθρώπινης λύπησης αν θέλετε. Ήταν μια εντελώς αυθόρμητη και κυρίως μαζική κίνηση. Εις διπλούν μάλιστα, μία όταν βγήκε απ’ το παρκέ και μία όταν κατευθυνόταν στα αποδυτήρια.
Αυτή ακριβώς η αντίδραση πιστώνεται στον κόσμο, όπως πιστώνεται και στην ιδιοκτησία/διοίκηση των «πράσινων». Η οποία από το περασμένο καλοκαίρι καταβάλει τεράστιες προσπάθειες για να διώξει κάθε ίχνος τοξικότητας και βίας απ’ το μπάσκετ. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, όμως αλήθεια σε επίπεδο συμπεριφοράς και εικόνας έδρας, δεν ξέρουμε αν υπάρχει κάτι καλύτερο και πιο ανθρώπινα προσεγγίσιμο.
Πάμε όμως και στην άλλη πλευρά, επειδή εδώ δεν μιλάμε για κάτι αυθόρμητο. Είναι ξεκάθαρο πως ο Μιλουτίνοφ ήθελε να το κάνει. Έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης με τους οπαδούς της δικής του ομάδας. Ρωτήθηκε για το ντέρμπι του ΟΑΚΑ σε αγωνιστικό επίπεδο. Μπορούσε να απαντήσει ξερά γι’ αυτό. Ο Σέρβος όμως, φανέρωσε τη δική του καρδιά και προσωπικότητα.
Το είχε σκεφτεί ξεκάθαρα, γιατί άρχισε χωρίς να ερωτηθεί να λέει πως ίσως να μην αρέσει σε πολλούς αυτό που θα πει. Αλλά δεν δίστασε, ούτε έβαλε περιορισμούς στο θαυμασμό και στην ευγνωμοσύνη που εξέφρασε με το ευχαριστώ του. Όσοι ξέρουν τι θα πει σχέση «αιωνίων» αντιπάλων, αντιλαμβάνονται στον υπέρτατο βαθμό τι θα πει να αποθεώνεις τους οπαδούς με τα άλλα χρώματα. Λέγοντας χαρακτηριστικά πως είναι «σπουδαίοι»!
Δεν θα σταθούμε στη δυσάρεστη σκέψη, δηλαδή την ανησυχία για το πώς θα το εκλάβει ο κόσμος του Ολυμπιακού και ο οργανισμός της ομάδας του. Εκείνος δηλαδή που χρειάστηκε ο Παπανικολάου να πει όσα είπε για τον Σλούκα μετά το πρόσφατο ντέρμπι «αιωνίων» στην Euroleague, για να «μαζέψει» τις δικές του σωστές κινήσεις στο Final 8 της Κρήτης (όταν ζητούσε απ’ τον κόσμο να μην βρίζει τον συμπαίκτη του στην Εθνική).
Ο Μιλουτίνοφ ξέρει καλά και αυτή την περίπτωση και συνολικά την ατμόσφαιρα στην Ελλάδα. Άλλωστε είναι Σέρβος δεν είναι κάποιο Αμερικανάκι που του φαίνονται νορμάλ όλα αυτά.
Η στιγμή στο ΟΑΚΑ και κυρίως το ευχαριστώ του Μιλουτίνοφ, είναι μια όαση συνολικά για τον ελληνικό αθλητισμό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Πρέπει να υπάρξει επιβράβευση, για να μην «πνιγεί» μέσα στην τοξικότητα κι αυτή η ιστορία.
Πρέπει οι Ολυμπιακοί να καταλάβουν τον παίκτη τους και να μην βγάλουν τη συνηθισμένη τοξικότητα που θα τον κάνει να το μετανιώσει.
Πρέπει οι Παναθηναϊκοί να μην πανηγυρίζουν για καζούρα στους αντιπάλους, αλλά να αντιληφθούν το πόσο σωστή ήταν η στάση τους και πόσο εκτιμάται ακόμη και από «αιώνιους» αντιπάλους.
Θέλαμε έναν μάγκα Σέρβο να δώσει αυτό το παράσημο σε μια τόσο σωστή και ξεχωριστή στάση φιλάθλων. Σε μια τόσο ξεχωριστή λογική προσέγγισης του αθλητισμού στη χώρα μας.
