Ο Παναθηναϊκός για πολλούς λόγους πήρε αυτό που ήθελαν όλοι αλλά ένας έκανε τη διαφορά…

Λένε σωστά πως δεν υπάρχουν μαγικά στον ομαδικό αθλητισμό. Υπάρχουν όμως τα «βουντού-βουντού» που σπρώχνουν νοερά μια ομάδα, κάθε βράδυ Πέμπτης/Παρασκευής. Λένε επίσης σωστά πως δεν αγοράζεται η επιτυχία. Αγοράζεται όμως ο Σλούκας και ο Ναν. Λένε πως ο Αταμάν δεν έχει πολλά συστήματα. Υπάρχει όμως το Ataman system που ανασταίνει ομάδες κι από το bottom line και τις φέρνει στην κορυφή. Λένε πως ο κόσμος δεν παίζει μπάσκετ. Υπάρχει όμως και το ΟΑΚΑ των σερί sold out που με τη σημερινή του, πλήρη σύνθεση στην Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός έχει μία ήττα, από τη Ρεάλ.

Το ζήτημα όμως δεν είναι τι λες αλλά τι κάνεις. Για τον Χουάντσο «ηθοποιός» έλεγαν αλλά όσοι ήταν μέσα στην ομάδα απαντούσαν πως τέτοιο πακέτο αθλητικότητας, ταλέντου, γνώσης του μπάσκετ και υποταγής εγωισμού μπροστά στην ομάδα δύσκολα θα βρεις. Για τον Σλούκα έλεγαν «γερά, πάρτους τα λεφτά» και τώρα λένε «γιατί δεν του έκανες ένα τηλέφωνο ρε Γιώργο».

Στην Ελλάδα με τα λόγια χτίζεις ανώγεια και κατώγεια. Ζούμε στη χώρα που ένας βλάκας, αλαζόνας, εγκληματίας αστυνομικός αντί να κάνει τα πάντα για να σώσει μια ζωή, πουλούσε ειρωνία στο τηλέφωνο. Γιατί να δίνεις σημασία σε όσα λένε;

Ο Παναθηναϊκός γύρισε από το Μόναχο κουβαλώντας όχι μόνο ένα διπλό αλλά και μια ανάμνηση να τον συντροφεύει μέχρι το τέλος. Κουβάλησε δίπλα του 3.500-4.000 Έλληνες, σε μια εκστρατεία που βάζει σφραγίδα δίπλα στο μεγαλύτερο κλαμπ μπάσκετ από άποψη μεγέθους, αριθμών, τίτλων και ακολούθων.

Στιγμές που εντυπώθηκαν ήδη στις μνήμες Ελλήνων και ξένων. Ο Σλούκας θυμόταν στο τέλος ότι «και με τη Φενέρ είχαμε πάρα πολύ κόσμο γιατί ζουν πολλοί Τούρκοι στη Γερμανία αλλά τέτοιο παλμό, τέτοια τρέλα δεν έχω ξαναδεί». Ο Λεσόρ μονολογούσε «ένιωθα πως παίζαμε στο ΟΑΚΑ». Στο Μόναχο έγινε ο ιδανικός ανεφοδιασμός, ένα τελευταίο pit stop πριν την τελική ευθεία.

Η νίκη, η δύναμη της νίκης τα σκεπάζει όλα. Ωστόσο αν κάτι αναδεικνύεται πλέον περίτρανα μετά και το statement του Μονάχου είναι ότι ο Παναθηναϊκός είχε κάτι που ίσως δεν το είχε καμία άλλη ομάδα στη διοργάνωση. Ίσως να μην ήταν η καλύτερη ομάδα, ίσως ξεκίνησε ράθυμα τη σεζόν χάνοντας έδαφος, αλλά η συσπείρωση χτυπούσε τιλτ ασταμάτητα από τον Οκτώβριο έως τώρα. Επτά μήνες, κάθε νίκη ανέπτυσσε ακόμα περισσότερο τη δυναμική, ο Παναθηναϊκός ερχόταν, ήρθε, έφτασε.

Τα sold out στο ΟΑΚΑ ανέβαζαν το hype, η ομάδα δημιουργούσε προσδοκίες και η ήττα στο ΣΕΦ ήταν σαν το λίπασμα που βρωμούσε αλλά κάνει καλό. Ο Γιαννακόπουλος ήταν εκεί σε όλα τα κρίσιμα, ο κόσμος άρχισε τις εκστρατείες εδώ κι εκεί, οι φίρμες έπαιζαν πέντε λεπτά και δεν έβγαζαν άχνα περιμένοντας την ευκαιρία τους.

Όλη αυτή η δυναμική μεταφέρθηκε παντού. Μέσα στην ομάδα αλλά και στους αντιπάλους. Στην εξέδρα και στα γραφεία της Euroleague. Πέρασαν τόσες αγωνιστικές και κανείς δεν τόλμησε να σκεφτεί να «πειράξει» ματς του Παναθηναϊκού. Το κύμα έμοιαζε ορμητικό, φαινόταν από μακριά, μόνο που τελικά ήταν τσουνάμι.

Ο συνδυασμός συσπείρωσης, ταλέντου, ικανότητας, τεχνογνωσίας έφερε τον Παναθηναϊκό στην καλύτερη θέση της σύγχρονης ιστορίας του, σε regular season, με αυτό το format.

Γιατί αυτή η ατέλειωτη δίψα, η δίψα για καθαρό ουρανό δεν υπήρχε πουθενά αλλού. Σίγουρα όλοι το ήθελαν, αλλά καμία άλλη ομάδα από τις 18, τόσο κολασμένα όσο ο Παναθηναϊκός, από άκρη σε άκρη του οργανισμού.

ΥΓ1. Ο Ολυμπιακός έχοντας χάσει τις ισοβαθμίες από Μπάρτσα, Μονακό κυνηγούσε μόνο τον Παναθηναϊκό για το αβαντάζ. Πέμπτη κέρδισε την Παρτιζάν, μεταφέροντας στον Παναθηναϊκό την πίεση για την Παρασκευή στη Μπολόνια. Πέμπτη κέρδισε τον Αστέρα, ξανά η ίδια ιστορία την Παρασκευή. Ο Παναθηναϊκός άντεξε στο πρέσινγκ, έδειξε χαρακτήρα και επί της ουσίας ακύρωσε και τις δυο νίκες του Ολυμπιακού που έμεινε ζωντανός στο κατόπι της τετράδας από τη νίκη στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκα μέσα στο ΟΑΚΑ. Ένα αποτέλεσμα που «κυνηγούσε» τον Παναθηναϊκό για 33 αγωνιστικές.

ΥΓ2. Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς είδε από την πρώτη σειρά το ματς του Παναθηναϊκού στο Μόναχο κι από την πεντάλεπτη συζήτηση που είχαμε μετά, ίσως έχει τη μεγαλύτερη αξία μια ατάκα που βγήκε από το στόμα του: «Αυτή η ομάδα έχει τη σφραγίδα του προπονητή της. Δεν το λέω μόνο επειδή κερδίζει. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που παίζει. Μοιράζει τη μπάλα, πασάρουν σωστά, παίζουν ωραίο μπάσκετ».

ΥΓ3. Το τελευταίο «προπύργιο» είναι το άνοιγμα στη second unit. Και με τέτοια απόδοση από Χουάντσο, Παπαπέτρου, τον Κώστα Αντετοκούνμπο να δείχνει πως επιστρέφει, το μέχρι πρότινος σφιχτό rotation άνοιξε ήδη στους 9 παίκτες με διψήφιο χρόνο συμμετοχής. Ίσως είναι το σημείο κλειδί που μπορεί να φέρει το επόμενο step up του Παναθηναϊκού…

ΥΓ4. Όλα δείχνουν πως το ζευγάρι Παναθηναϊκός-Μακάμπι/Βίρτους ή Μπασκόνια θα «αναδείξει» και τον φετινό coach of the year.