Ξαφνικά, ένα πρωί έρχεται μια ανακοίνωση. Αυτή είναι απ’ την ΕΟΚ, με την Ομοσπονδία να γνωστοποιεί πως αρχίζει η συνεργασία της με τον Ρικ Πιτίνο. Σε θέματα ανάπτυξης προκειμένου να προσφέρει την τεχνογνωσία του κολεγιακού μπάσκετ των ΗΠΑ και να προτείνειτρόπους εφαρμογής του στο αναπτυξιακό πρόγραμμα του ελληνικού μπάσκετ. Μέχρι εδώ όλα σπουδαία, όχι απλά καλά.
Ο Πιτίνο είναι απ’ τους κορυφαίους ανθρώπους στην ιστορία του αθλήματος στον συγκεκριμένο τομέα. Είναι μάστερ στην ψυχολογία και μπορεί να μας διδάξει πράγματα που θα χρησιμοποιηθούν σωστά για την ανάπτυξη ταλέντων, τομέας στον οποίο η Ελλάδα πάσχει σε τεράστιο βαθμό τα τελευταία χρόνια.
Μια στιγμή όμως. Μιλάμε για τον ίδιο Ρικ Πιτίνο που ήταν και παλιότερα στην Ελλάδα, έτσι; Αυτόν δηλαδή που χαρακτήριζαν πολλοί ως τον… γεράκο που ήρθε για να κοροϊδέψει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τον κόσμο, «πουλώντας» απλά ένα όνομα. Οκ, ακόμη κι αυτή η αστεία επιχειρηματολογία, πες δικαιολογείται από τα οπαδικά κίνητρα του καθενός.
Ο έμπειρος κόουτς ήταν αυτός που πέρα απ’ τον Παναθηναϊκό, ήταν προπονητής και στην Εθνική Ελλάδας. Μάλιστα είχε υπάρξει και ανακοίνωση υπογεγραμμένη από διεθνείς του Ολυμπιακού, προφανώς υπό την πίεση του κλίματος εντός ΚΑΕ, σύμφωνα με την οποία δε θα αγωνίζονταν με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα επειδή ο Πιτίνο ήταν συγχρόνως και στον Παναθηναϊκό!
Ο ίδιος Πιτίνο κι όχι κάποια συνωνυμία, που έπεισε τον Βασίλη Σπανούλη να επιστρέψει στην Εθνική ομάδα, φτάνοντας σε σημείο να του ασκείται κριτική γιατί τόλμησε να το κάνει απ’ τη στιγμή που ο Ολυμπιακός ήταν σε πόλεμο με τον Βασιλακόπουλο.
Για τον Αμερικανό υπήρξαν μέχρι και πύρινα άρθρα όταν προσελήφθη στην επίσημη αγαπημένη, λες και ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης ή κάποιο προπονητικό παιδαρέλι που θα τον επηρεάσει ο οποιοσδήποτε, για να γίνει δούρειος ίππος κάποιου συλλόγου. Στο βωμό της λογικής του «μέχρι τέλους», απαξιώθηκε σε βαθμό προσβλητικό όχι προς το πρόσωπό του απλά, αλλά προς το ίδιο το μπάσκετ.
Ξαφνικά λοιπόν, αφού τον αφήσαμε δύο χρόνια γιατί φυσικά θα ήταν… ατόπημα να γίνει προσπάθεια να μείνει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα προσφέροντας από ένα παρόμοιο πόστο με το τωρινό, τον θυμηθήκαμε ξανά. Πολύ καλά κάναμε φυσικά. Απλά δεν είναι δυνατόν αυτοί που τον έκαναν αιχμή του δόρατος της πολεμικής τους, για μικροπολιτικές και κινήσεις εξουσίας στο άθλημα, τώρα να τον αποθεώνουν.
Η αλήθεια ποτέ δεν κρύβεται. Επί Βασιλακόπουλου, ο Πιτίνο έγινε «παιχνίδι» σκοπιμοτήτων για συγκεκριμένη πλευρά. Αυτή του λιμανιού. Αυτή της πολεμικής κατά της τότε διοίκησης της ΕΟΚ. Δεν αγιοποιείται κανείς προφανώς, απλά είναι μια «πληγή» που παρέμενε ανοιχτή εδώ και χρόνια. Πέρασε τόσος καιρός που δεν εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία που δόθηκε στο μπάσκετ της χώρας μας, μέσω της έλευσης και της καλής διάθεσης απέναντί μας που είχε και έχει ο Ρικ Πιτίνο. Για ζητήματα ανάπτυξης που μας «καίνε» τόσο στο άθλημα.
Έστω και αργά, καλό θα ήταν να του ζητήσουν μια συγγνώμη. Να κάνουν το ίδιο και στον Βασιλακόπουλο, ειδικά τώρα που δεν υπάρχει στο μπάσκετ και σταμάτησαν να τον βλέπουν σαν… μπαμπούλα. Με κάποιον τρόπο, ο τίτλος που του απέδωσαν ως «επίτιμος πρόεδρος», αναγνωρίζει ότι η προεκλογική πολιτική της παρούσας διοίκησης ήταν από υπερβολική έως άδικη.
Η πολιτική των αντιφρονούντων ήταν από γραφική έως επικίνδυνη. Κι έτσι θα καταγραφεί στην ιστορία όταν πχ το 2050 θα γυρίζουν πίσω να δουν τι έπραξαν για να τον εξοβελίσουν.
Σήμερα το λιγότερο που μπορούν όλοι τους να κάνουν είναι να πουν ένα ευχαριστώ σε αυτόν που έπεισε τον Πιτίνο να έρθει στην Ελλάδα, όταν κανείς μας δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι σημαίνει για το μπάσκετ αυτός ο τύπος που αγάπησε τη χώρα μας και σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να μας βοηθήσει χρησιμοποιώντας ένα βήμα παγκοσμίου βεληνεκούς. Την ώρα που εμείς τον μειώναμε, τον φθείραμε και του τραβούσαμε το χαλί… μέχρι τέλους.