Στην αρχή ήταν οι ομάδες, με τους παράγοντες. Αυτόματα θεωρήθηκε ως κίνηση… πολιτικής. Προκαλούν πανικό για τη διαιτησία, προκειμένου να επηρεάσουν καταστάσεις. Σιγά-σιγά το συγκεκριμένο αφήγημα ακυρώνεται, καθώς ενώ οι ομάδες μοιάζουν να σηκώνουν τα χέρια ψηλά, οι αθλητές εξοργίζονται ολοένα και περισσότερο.
Οι διαιτητές της Euroleague έχουν το λιγότερο ανεπαρκέστατη παρουσία και σε αυτή τη σεζόν. Και μάλιστα αυτό φαίνεται ακόμη περισσότερο, γιατί η αλήθεια είναι πως έχει μετριαστεί κάπως η ξεκάθαρη εύνοια συγκεκριμένων ομάδων και η ξεκάθαρη πολεμική προς άλλες. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το πρόβλημα λύθηκε ολοκληρωτικά.
Απλά πλέον η συμπεριφορά των διαιτητών έχει βγάλει εκτός εαυτού τους ίδιους τους μπασκετμπολίστες. Σε τέτοιο σημείο που πλέον ο φόβος δεν είναι μην τυχόν υπάρχουν διαμαρτυρίες, αλλά μην ξεφύγει τελείως το πράγμα.
Μάλιστα σε αυτές τις αντιδράσεις οι διαιτητές δείχνουν περισσότερο ενοχική στάση. Θυμόμαστε τον Κάνααν ενώ παιζόταν το παιχνίδι να πηγαίνει στη μούρη του διαιτητή για να διαμαρτυρηθεί, είδαμε τον Μπόλντγουιν που πέταξε την μπάλα σε ρέφερι στο ματς με την Μπασκόνια και χρειάστηκε να τον συγκρατήσει ο Κόλσον για να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Ο Μάικ Τζέιμς σχεδόν μετά από κάθε ματς αναφέρεται στην ασέβεια που αισθάνεται πως συναντά στα σφυρίγματα απέναντί του, ενώ ο Κέντρικ Ναν μετά το βλέμμα που όλοι θυμόμαστε κόντρα στην Εφές, πλέον έχει περάσει κι αυτός ανοιχτά σε δηλώσεις κατά του τρόπου που σφυρίζουν.
Πολλές πλευρές, από πολλές ομάδες, πολλών ειδών χαρακτήρες. Αν τον Μπόλντγουιν κάποιος μπορεί να τον πει νευρικό για παράδειγμα, ο Ναν πραγματικά στόμα έχει και μιλιά δεν έχει. Ακόμη και στις δηλώσεις του ακούγεται σιγά λες και είναι στην απόλυτη ηρεμία.
Κι έχει σημασία πως τα παράπονα προέρχονται από Αμερικανούς που έχουν σημαντικό ρόλο στις ομάδες τους. Η καταγωγή έχει σημασία, γιατί έχουν μεγαλώσει με μεγαλύτερο έλεγχο συναισθήματος στο καλό ή στο κακό αποτέλεσμα. Γι’ αυτούς μοιάζει με ακόμη μια μέρα στη δουλειά. Οπότε σβήνεται το επιχείρημα πως «μιλά» η ήττα ας πούμε. Ειδικά για τον Ναν ο οποίος μίλησε στο ημίχρονο κόντρα στην Μακάμπι ενώ το ματς παιζόταν και μετά από νίκη 17 πόντων κόντρα στην Αρμάνι.
Καλό το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, με τις επαφές του, τη σκληράδα του, χωρίς να μοιάζει με το ΝΒΑ όπου η άμυνα σχεδόν λέει περάστε στον αντίπαλο. Απλά καταντάμε να φτάνουμε στο άλλο άκρο, με αγκώνες να φεύγουν σε πλευρά και κεφάλια σα να μην έγινε τίποτα και να θεωρείται «καθαρή» άμυνα.
Ειδικά απέναντι σε παίκτες αστέρια όπως αυτοί που αναφέραμε, είναι προφανές πως ο σκληρός τρόπος αντιμετώπισης ξεφεύγει όταν διαπιστωθεί πως δεν σφυρίζουν οι διαιτητές. Κατά συνέπεια ζημιωμένο βγαίνει το ίδιο το μπάσκετ, το ίδιο το προϊόν της Euroleague.
Το επίπεδο της διαιτησίας είναι εκνευριστικά κακό. Με το χειρότερο όλων να είναι η διαφορά διάθεσης στα σφυρίγματα σε πολλές περιπτώσεις. Εκεί άλλωστε είναι και η όποια εύνοια ή αδικία απέναντι σε αντιπάλους. Όταν για παράδειγμα επιτρέπεται σε οποιαδήποτε άμυνα να… δέρνει τον Ναν ή τον Τζέιμς ή τον Μπόλντγουιν, τότε αυτόματα αποκτά τεράστιο πλεονέκτημα.
Το κακό στην υπόθεση είναι πως ενώ τους… φτύνουν, αυτοί θεωρούν πραγματικά πως βρέχει. Οι ίδιοι οι διαιτητές δηλαδή, θεωρούν πως τα πάντα τα κάνουν τέλεια και είναι «τρελοί» όσοι βλέπουν πρόβλημα. Γιατί αν δεν ισχύει αυτό και συνεχίζουν να σφυρίζουν έτσι, τότε το πράγμα γίνεται σοβαρότερο. Αλλά θεωρητικά αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Μέχρι και οι δηλώσεις παλαίμαχων πλέον διαιτητών, δείχνουν την έλλειψη επίγνωσης της κατάστασης. Πρώτα απ’ όλα πρέπει κάποιος να δώσει στους διαιτητές να καταλάβουν πως οι εποχές Λιμόζ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όσο η ίδια η Euroleague δεν τους τραβάει το αυτάκι, θα συνεχίζεται αυτή η κατάσταση.
Η οποία μάλιστα παίρνει και χαρακτήρα βεντέτας απ’ την πλευρά των διαιτητών. Αν προσέξετε όποιος διαμαρτυρηθεί ή κάνει μια κακή δήλωση, όχι απλά δεν διορθώνεται το πρόβλημα την επόμενη φορά, αφήνουν ακόμη περισσότερο το ξύλο εναντίον του. Λες και θέλουν να τον εκδικηθούν.
Όταν τα παράπονα είναι απ’ όλους, όταν κορυφαίοι αθλητές έχουν βγει απ’ τα ρούχα τους για τους ίδιους λόγους, τότε δεν μπορεί να είναι όλοι τρελοί και οι διαιτητές αλάνθαστοι. Το καμπανάκι ηχεί στην ίδια την Euroleague, ειδικά τώρα που η κανονική περίοδος πλησιάζει στο τέλος της και κάθε ματς είναι… αίμα κι άμμος!
Όχι τίποτα άλλο, οι πάντες μιλούν για τραυματισμούς που αλλοιώνουν την εικόνα των ομάδων και της διοργάνωσης συνολικά. Προφανώς και η σκληρή αντιμετώπιση έχει και στον συγκεκριμένο τομέα συνέπειες. Ο Ναν με την Μακάμπι όταν εξοργίστηκε με την ανοχή στο σκληρό τρόπο αντιμετώπισής του, χτύπησε το χέρι του. Οπότε ο όποιος επηρεασμός δεν γίνεται σκόπιμα, καταντά να είναι διπλός. Τόσο για εκείνο το ματς, όσο και για κάποια πιθανή απουσία απ’ τα επόμενα.
