Ο Γιώργος Μπαρτζώκας κατάφερε έστω και απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που… δεν είναι αντάξιος του μεγέθους του να έχει κάνει 14 νίκες συνεχόμενες. Δεν εξετάζουμε καν πως κέρδισε, αν άξιζε, αν πάτησε επί πτωμάτων, αν το πέτυχε με τον Παναθηναϊκό να έχει μπάτζετ 4,5 εκατ. πέρυσι, αν φέτος τον κέρδισε τρεις φορές στο πρωτάθλημα σφάζοντας τον στο γόνατο. Δεν είναι αυτό το ζήτημα καν.
Το θέμα είναι ότι πήρε 14 νίκες που μπορεί να τις κάνει και 16, αλλά στο μυαλό όλων είναι για τους λάθος λόγους. Ενώ οι παίκτες του μιλούν με σεβασμό (πχ. Βεζένκοφ μετά το Game 1) εκείνος μιλά στην κάμερα λες και είναι στην κερκίδα των οργανωμένων, πολώνοντας το κλίμα αντί να κατευνάζει τα πνεύματα. Κι ύστερα εννοείται θα φταίμε εμείς που το καυτηριάζουμε…
«Δεν θεωρούμε τίποτα δεδομένο, δεν είναι εύκολος αντίπαλος ο Παναθηναϊκός και η πρώτη νίκη είναι αυτή που μετράει. Δεν είναι εύκολη σειρά, δεν είναι περίπατος. Ο Παναθηναϊκός είναι ικανοποιημένος που παλεύει τα παιχνίδια», τόνισε ο τεχνικός των «ερυθρόλευκων» λίγο μετά το παιχνίδι, σε δηλώσεις που μόνο σεβασμό δεν έδειξαν.
Οι «ερυθρόλευκοι» βρίσκονται στην καλύτερη στιγμή της ιστορίας τους, παίζουν το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη, έχουν έναν από τους καλύτερους προπονητές της Ευρώπης στον πάγκο τους, αλλά η έννοια του σεβασμού δεν έχει μπει ακόμα στη... χημεία της ομάδας.
Όπως και να είναι είτε ο ένας, είτε ο άλλος, ένα παιχνίδι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, είναι το μεγάλο ντέρμπι. Αυτό που καθηλώνει ολόκληρη την Ευρώπη και έχει κάνει διάσημο το ελληνικό μπάσκετ σε όλο τον κόσμο. Και η υστεροφημία του έχει κερδίσει τον σεβασμό με την αξία του και όχι επιβάλλοντάς τον.
Είναι αρκετά τα παραδείγματα από την πλευρά του Παναθηναϊκού, που σε σεζόν που ο Ολυμπιακός παρέπαιε, έδειχναν τον απαιτούμενο σεβασμό στον μεγάλο αντίπαλο. Είτε αυτό είχε να κάνει με την εποχή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, είτε στη μετά Ζοτς εποχή. Και όλα είχαν τον ίδιο παρονομαστή. Τον σεβασμό.
Η μεγάλη ερώτηση στη θητεία του Ομπράντοβιτς στο «τριφύλλι» ήταν γιατί όταν η διαφορά έφτανε κοντά στους 35 πόντους, άλλαζε όλη την ομάδα και δεν κυνηγούσε να «σπάσει» το ρεκόρ. Πολύ απλά γιατί δεν τον ενδιέφερε. Γιατί ήταν και είναι πάντα ένας προπονητής που σέβεται τον μεγάλο του αντίπαλο. Κάνει τα πάντα για την ομάδα του, χωρίς να προσβάλλει ποτέ κανέναν. Είτε αυτός λεγόταν Ντούσαν Ίβκοβιτς, είτε Πίνι Γκέρσον, είτε Γιόνας Καζλάουσκας, είτε Παναγιώτης Γιαννάκης, είτε Μίλαν Τόμιτς.
Οι μεγάλες ομάδες φαίνονται στον τρόπο που διαχειρίζονται την επιτυχία και την κατάσταση όταν βρίσκονται στην κορυφή. Γιατί όλα κύκλους κάνουν. Σεβασμό στον αντίπαλο δείχνεις είτε είσαι στην κορυφή, είτε στον πάτο. Γιατί όλα αυτά αλλάζουν εν μία νυκτί, ή εν μέσω ενός καλοκαιριού...
Και τα παραδείγματα είναι αρκετά. Και για να μην σταθούμε στην «χρυσή εποχή» του Ομπράντοβιτς, να πάμε στο μετά. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς στις αρχές της σεζόν 2015/16, με τον Παναθηναϊκό να επικρατεί του Ολυμπιακού στο πρώτο ματς της σεζόν στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας και να αποκλείει τους «ερυθρόλευκους», φώναζε στους παίκτες του να μην πανηγυρίζουν με το ματς να έχει κριθεί. Σεβασμός...
Τέτοιες δηλώσεις δεν έγιναν ούτε από τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς μετά το περίφημο ματς και πάλι του Κυπέλλου, στο άδειο ΟΑΚΑ αυτή τη φορά, όταν Παναθηναϊκός έριξε στο καναβάτσο τον Ολυμπιακό με το κάρφωμα του Εστέμπαν Μπατίστα, παίζοντας με μισή ομάδα και αυτή σχεδόν εφηβική.
Και προφανώς τέτοιους είδους δηλώσεις δεν έκαναν ούτε οι Αργύρης Πεδουλάκης, ακόμα και με τα mind games, και Τσάβι Πασκουάλ, αλλά και οι Δημήτρης Πρίφτης, Ρικ Πιτίνο, Γιώργος Βόβορας και Όντεντ Κάτας.
Δηλώσεις σαν αυτές του Μπαρτζώκα δεν κάνουν καλό στο άθλημα. Δεν ρίχνουν τους τόνους μετά από έναν πρώτο τελικό, που δεν είχε αρχίσει με τις καλύτερες συνθήκες με την επίθεση στην αποστολή του Παναθηναϊκού. Οι πρωταγωνιστές δεν είναι πρωταγωνιστές μόνο για την απόδοσή τους εντός των 4 γραμμών, ή στη γωνία του πάγκου, αλλά αποτελούν παραδείγματα για τη νέα γενιά.
Αν η νέα γενιά «ποτιστεί» με το μυαλό πως πρώτος στόχος στο μπάσκετ είναι να την... πεις στον αντίπαλο μετά από ένα ματς και όχι να μιλήσεις αγωνιστικά και να «καυτηριάσεις» όσα πρέπει, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί πριν καν αρχίσει...
