Βλέποντας τα πρώτα teasers από το «Redeem Team», αυτόματα δημιουργήθηκαν δύο σκέψεις: Η μία αφορούσε την ανάμνηση από την - πιθανότατα - καλύτερη ομάδα που είδαμε ever σε Ολυμπιακούς Αγώνες (παίζοντας... μπάλα στο ίδιο επίπεδο με την Dream Team) και η δεύτερη ήταν ξεκάθαρα στοχευμένη σε ένα πρόσωπο.
Ο Κόμπε Μπράιαντ «έφυγε» από την ζωή πριν περίπου 2,5 χρόνια και η αλήθεια είναι ότι το όνομά του «παίζει» αρκετά συχνά στην καθημερινότητα του ΝΒΑ. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς, αφού μιλάμε για έναν θρύλο και έναν παίκτη - είδωλο για την φουρνιά των NBAers που βλέπουμε σήμερα στα παρκέ, όμως κάτι... έλειπε. Ναι, γράφτηκαν χιλιάδες κείμενα, δημιουργήθηκε άπειρο υλικό, ζήσαμε άκρως συγκινητικές εκδηλώσεις, ο κόσμος (όχι μόνο στην κορυφαία λίγκα του κόσμου) τίμησε την μνήμη του, αλλά υπήρχε ένα μικρό κενό, μία ανάγκη να τον «ζήσουμε» ξανά.
Το Redeem Team κάλυψε όσα έλειπαν και, στην κεντρική του βάση, πήρε τον ρόλο ενός διακριτικού και «ανθρώπινου» ύμνου για τον Κόμπε Μπράιαντ.
«Βαρέθηκα να σας βλέπω να χάνετε»: Με το που ακούστηκε αυτή η ατάκα καταλάβαμε ότι το ίδιο το ντοκιμαντέρ επιθυμεί να προβάλλει στο 100% την αύρα και το mentality του winner Κόμπε. Ο Καρμέλο Άντονι, μέλος της Team USA που βίωσε απανωτές πίκρες το 2004 και το 2006, έθεσε τον τόνο για την επανέναρξη της αμερικανικής κυριαρχίας με μπροστάρη τον Μπράιαντ.
Προφανώς αν παρακολουθήσει κάποιος το ντοκιμαντέρ θα αντιληφθεί ότι το χρυσό του 2008 «χτίστηκε» από τις επόμενες μέρες της μεγάλης αποτυχίας στους Ολυμπιακούς της Αθήνας με την πρόσληψη του Τζέρι Κολάντζελο, την τοποθέτηση του Μάικ Σιζέφσκι στην θέση του National Coach και το πλάνο με ορίζοντα το Πεκίνο.
Ωστόσο, η κάμερα εστιάζει στον Μπράιαντ ως το πρόσωπο που έκανε την διαφορά στο παρκέ. Και όχι άδικα: Ο Black Mamba, που εκείνη την εποχή ήθελε να τοποθετήσει ξανά το όνομά του στη κορυφή, έδειξε στους υπόλοιπους τον δρόμο για την επιτυχία. Όχι μέσω του ταλέντου και των παραστάσεων, αλλά μέσω της δουλειάς και της βαθιάς γνώσης για το άθλημα.
- Πρώτο παράδειγμα: Ο Καρμέλο εξιστορεί μία έξοδο στο Λας Βέγκας. Ποτάκι, μουσική, κλαμπ. Ο Κόμπε δεν ήταν εκεί, προτίμησε να μείνει στο ξενοδοχείο. Τα υπόλοιπα μέλη της Team Usa τον πέτυχαν στο... έλα, στις 5 το πρωί, όταν πήγαιναν για ύπνο. Ο Μπράιαντ ήταν με τα αθλητικά του και τα γάντια για βάρη, έτοιμος για πρωινή προπόνηση. Η συνάντηση άλλαξε εντελώς τη νοοτροπία των υπόλοιπων σταρ, που, λίγες μέρες μετά, έκαναν το ίδιο πρόγραμμα με τον Κόμπε!
- Δεύτερο παράδειγμα: Η σκηνή με τον Πάου Γκασόλ ήταν ενδεικτική των μηνυμάτων που περνούσε ο Κόμπε στους υπόλοιπους. Παρά την αδερφική σχέση τους στους Λέικερς, ο Βlack Mamba δεν δίστασε να τον χτυπήσει με δύναμη στο πρώτο σκριν που «στήθηκε» με αυτούς τους δύο σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο Πάου σωριάστηκε στο παρκέ και κοιτούσε απορημένος, όμως ο Κόμπε είχε προειδοποιήσει τους συμπαίκτες του ότι θα το κάνει. «Πίστεψα ότι μας έκανε πλάκα», είπε ο Λεμπρόν, «όμως αυτός ο καρ@@@ης το έκανε».
- Τρίτο παράδειγμα: Μεγαλωμένος στην Ιταλία, ο Μπράιαντ είχε βαθιά γνώση για το μπάσκετ εκτός ΝΒΑ και τις σκέψεις του... υπόλοιπου κόσμου γύρω από το άθλημα. Ο Κόμπε μιλούσε σταθερά με σεβασμό για τους αντιπάλους και τόνιζε στους συμπαίκτες του ότι δεν... παίζουν μόνοι τους, κάτι που ίσως είχαν αντιληφθεί (όχι στο 100%) στις αποτυχίες των δύο προηγούμενων διοργανώσεων. Κάπως έτσι, ο θρύλος έγινε το κατάλληλο «όπλο» στα σχέδια της USA Basketball, που ήθελε να δείξει ξεκάθαρα στους σούπερ σταρ του NBA ότι δεν υπάρχουν μόνο αυτοί στο παγκόσμιο μπάσκετ.
Με λίγα λόγια: Η επιτυχία της «Redeem Team» δεν θα ήταν εγγυημένη αν δεν υπήρχε στο κάδρο ο Κόμπε. Η επιρροή του στα αποδυτήρια, στο παρκέ, στην καθημερινότητα ήταν καταλυτική και το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει όλες τις πτυχές του, που ναι μεν τις γνωρίζαμε από αντίστοιχες ιστορίες, αλλά σίγουρα τις... νιώσαμε καλύτερα στο ντοκιμαντέρ. Επίσης, όπως και να το κάνουμε, το να βλέπεις στην κάμερα τον Λεμπρόν, τον Ουέιντ, τον Καρμέλο και όλους τους σταρ της Team USA και παράλληλα να «χώνονται» στιγμές και δηλώσεις του Μπράιαντ από παλιότερες συνεντεύξεις του δημιουργεί το συναίσθημα της στεναχώριας και της νοσταλγίας, αλλά οι δημιουργοί της ταινίας - ευτυχώς - το κράτησαν στο επίπεδο που έπρεπε, χωρίς δηλαδή να υπάρχουν υπερβολές ή δακρύβεχτο background. O Κόμπε τοποθετήθηκε - δικαιολογημένα - στο κεντρικό κάδρο και για αρκετό διάστημα όλα γυρίζουν δεξιά και αριστερά του, στην μορφή ενός διακριτικού ύμνου προς έναν πραγματικό θρύλο.
Η ατάκα του Πέπε Σάντσες και η... σφαλιάρα από την Ελλάδα
«Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Παίζουν πέντε εναντίον πέντε, όχι ένας εναντίον ενός»: Η κάμερα εστίασε στον Πέπε Σάντσες, μετά τη νίκη της Αργεντινής επί των Αμερικανών στον ημιτελικό της 27ης Αυγούστου του 2004 στην Αθήνα. Η δήλωση αυτή «συμπυκνώνει» όλα πρέπει να ξέρουμε για το παρασκήνιο της δημιουργίας μίας ομάδας που όντως φτιάχτηκε για να κυριαρχήσει, όπως ακριβώς συνέβη και το 1992 με την Dream Team.
Η Team USA είχε παικταράδες το 2004, όμως ήταν εντελώς... sloppy: Ανοργάνωτοι, κακή σκέψη στην δόμηση του ρόστερ, ακατάλληλος προπονητής (Λάρι Μπράουν). Παρά το ταλέντο, η ομαδική δουλειά της εξαιρετικής Αργεντινής τελικά υπερίσχυσε. «Έβλεπες την χημεία, έβλεπες την αγάπη που έιχαν ο ένας για τον άλλον. Αυτοί έπαιζαν μαζί από τα 18 τους και ήξεραν τι πρέπει να κάνουν», είπε ο Σιζέφσκι, με τον Ουέιντ να προσθέτει με χιούμορ πως «κάποιες φορές τους χάναμε. Πριν δώσουν την μπάλα, υπήρχε ήδη το "κόψιμο"».
Κάπου εκεί μπήκε το νερό στο αυλάκι για τις αλλαγές που προαναφέραμε (Κολάντζελο, Σιζέφσκι, πλάνο) και πιθανότατα θα υπήρχε επιτυχία από το Μουντομπάσκετ του 2006, αν δεν... προέκυπτε η Εθνική.
«That fucking greek team», όπως την είπε ο κόουτς των Αμερικανών σε μία ιστορία για να δώσει έμπνευση και κίνητρο στους παίκτες του. Η ιστορική νίκη της «γαλανόλευκης» στην Ιαπωνία πλήγωσε πάρα πολύ τον εγωισμό των ΝΒΑers και έδωσε ένα μεγάλο χτύπημα στο πρώτο στάδιο από το μακροπρόθεσμο πλάνο με τελική στάση το Πεκίνο.
«Μας κέρδισαν με αυτό που κυριαρχούσε τότε στο ΝΒΑ. High Pick and Roll. Αυτό έπαιζαν όλοι στο ΝΒΑ. Και μας κέρδισαν με αυτό. Το έκαναν συνέχεια, έβαλαν και τα σουτ...», είπε χαρακτηριστικά ο Ουέιντ, με τον Ντουάιτ Χάουαρντ να μένει... καρφωμένος στον Σοφοκλή Σχορτσανίτη («O Baby Shaq ήταν τεράστιος»).
Στην πραγματικότητα, η νίκη της Εθνικής μας και η - νέα - αποτυχία έδωσαν το «πάτημα» και το επιπλέον κίνητρο για:
- να γίνει ακόμα καλύτερο recruiting
- να έρθει ο Κόμπε, επειδή... βαρέθηκε να τους βλέπει να χάνουν
- να υπάρξει ακόμα πιο σωστό mindset για το παγκόσμιο μπάσκετ
- να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μία πραγματικά σπουδαία ομάδα
Υπό αυτό το πρίσμα, η «Επίσημη Αγαπημένη» αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο στο timeline της Redeem Team και αυτό αναδεικνύεται όπως πρέπει στο σχετικό ντοκιμαντέρ.
Επιπρόσθετα, το... ψωμί αφορά και διάφορα, παράπλευρα inside stories. Για παράδειγμα, η κίνηση του Μάικ Σιζέφσκι να... κεντράρει στον Μανού Τζινόμπιλι έδωσε τεράστιο κίνητρο στους παίκτες του: Στα αποδυτήρια υπήρχαν κομμάτια από άρθρα στα οποία ο σπουδαίος Αργεντινός «έπαιζε» ως ο κορυφαίος σούτινγκ γκαρντ στον κόσμο. Όπως καταλαβαίνετε, ο Κόμπε και ο Ουέιντ απάντησαν κατάλληλα...
Τέλος, σημαντικό κεφάλαιο ήταν και η σχέση του Μπράιαντ με τον Λεμπρόν. Για όσους δεν θυμούνται, εκείνα τα χρόνια ήταν στο... πικ η συζήτηση για το ποιος από τους δύο είναι ο καλύτερος και δεν ήταν λίγοι αυτοί που περίμεναν ότι οι δύο τους δεν θα τα «έβρισκαν» για το κοινό καλό.
Κάπου εκεί μπήκε στη μέση ο ανθρώπινος παράγοντας: Ο «Βασιλιάς» προσέγγισε τον σοβαρό και απομονωμένο Κόμπε με το χιούμορ, ο Μπράιαντ αφέθηκε και εκεί σφυρηλατήθηκε μία ισχυρή φιλία, που κράτησε μέχρι τον τραγικό θάνατο του Κόμπε.
«Ήταν δύο Alphas στο prime της καριέρας τους και δεν τους ένοιαζε ποιος από τους δύο θα είναι ο Alpha. Αυτό είναι πολύ σπάνιο», είπε σχετικά ο Κάρλος Μπούζερ, με την κάμερα να εστιάζει σε παλιότερη συνέντευξη των δύο κορυφαίων παικτών της γενιάς τους και να δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τι ακριβώς γινόταν στην προετοιμασία για το Πεκίνο.
Αντί επιλόγου: Το Redeem Team μας γυρνά πίσω, τόσο χρονικά, όσο και συναισθηματικά. Το focus δεν είναι στο σταριλίκι και στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά στο «πώς», το «γιατί» και όλα όσα δεν δείχνουν ποτέ οι κάμερες. Οι εικόνες από τις προπονήσεις, η άνεση των πρωταγωνιστών στο να μιλήσουν ειλικρινά για όσα έζησαν, η έμφαση στο «Squad Goals», η... μυρωδιά των αποδυτηρίων και, φυσικά, η παρουσία του Κόμπε, δημιουργούν ένα πραγματικά σπουδαίο αποτέλεσμα.
Για τον Ουέιντ, το «φινάλε» έχει ακόμα πιο βαθύ νόημα: «Νομίζω ότι η κληρονομιά αυτής της ομάδας αφορά την επαναφορά της κανονικότητας. Για χρόνια, τα media μας έβλεπαν απλά σαν παίκτες του ΝΒΑ και όχι σαν ομάδα. Κάποιους μας έβλεπαν σαν κακομαθημένους, μαύρους αθλητές. Εμείς πήγαμε εκεί και στηρίξαμε τους συναθλητές μας στους Ολυμπιακούς. Ήμασταν σωστοί απέναντι στους αντιπάλους μας, πήγαμε και τους αγκαλιάσαμε ακόμα και όταν κερδίζαμε με 50 πόντους, γιατί ξέρουμε πόση προσπάθεια χρειάζεται να φτάσεις μέχρι εκεί. Στο τέλος, πήγαμε, κάναμε την δουλειάς μας όπως έπρεπε και δείξαμε ότι είμαστε μία από τις κορυφαίες ever ομάδες».