MENU
:root { --competition-primary-color:#00A3E0; --competition-secondary-color:#00205B; --competition-solid-color:#00205B; }
EUROBASKET 2022

Σε αυτό το section μπορείτε να δείτε όλες τις ειδήσεις για το Eurobasket, μαζί με τα ρόστερ των ομάδων, τα αποτελέσματα, το πρόγραμμα και όλα όσα χρειάζεστε για την διοργάνωση!

Advertisement

Η “χειρότερη” Ισπανία των τελευταίων 20-25 ετών πέταξε έξω τη σκληροτράχηλη και ταλαντούχα Λιθουανία, στο Τουρκία-Γαλλία έγινε αντιληπτό πόσο εύκολα μπορείς να χάσεις ένα ματς ή να το πάρει πίσω στα χέρια σου (δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν έχω ξαναδεί ματς με τόσα πολλά και μαζεμένα λάθη εκατέρωθεν), η Φινλανδία του τρομερού Μαρκανεν (που διατηρεί την Big 3 παρουσία των NBA σταρ στα προημιτελικά, στη θέση του Γιόκιτς) καθάρισε σαν αβγό τους Κροάτες NBAers που την επέλεξαν σαν αντίπαλο, η Ιταλία “σόκαρε” τους πάντες και πρωτίστως τους Σέρβους, οι οποίοι μάλλον θα πρέπει να σκεφτούν πως σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση. 

Δεν κάνω recap της πρώτης φάσης των νοκ-άουτ, εδώ στο Βερολίνο. Μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις που τριβέλιζαν το μυαλό μου όλο και πιο έντονα όσο πλησίαζε το τζάμπολ του αγώνα της Εθνικής μας με την Τσεχία. Κι ακόμη περισσότερο όσο οι διεθνείς άφησαν τον χρόνο να τρέχει αντίστροφα χωρίς να αντιδρούν. Όμως η ομάδα του 

Δημήτρη Ιτούδη, του ώριμου και ευρισκόμενου (λέω και ξαναλέω) σε «αποστολή» Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι πολύ πιο σκληρή από εκείνη που είχε γίνει (δις) παιχνίδι στα χέρια της παρέας των Σατοράνσκι, Βέσελι. 

Δεν είναι κακό να ομολογήσουμε πως η Τσεχία, που αποδεδειγμένα είναι μια εξαιρετική ομάδα, έπαιξε καλύτερα από την Ελλάδα. Πατούσε στο παρκέ πιο σίγουρα. Είχε πλάνο, το οποίο εφαρμόστηκε άψογα και έβγαλε στο παρκέ της “O2 Arena” την ποιότητα της στο έπακρο. Ο Σατοράνσκι έκανε μαγικά (ομολογώ πως διπλοτσεκάρισα αν η στατιστική όντως ανέγραφε 17 ασίστ δίπλα στο όνομα του (ας το κάνω άλλη μια φορά τώρα που το γράφω, να είμαι σίγουρος…), ο Βέσελι σε ρόλο λίμπερο στην άμυνα “έσωζε” ενέργεια για την επίθεση όπου τελείωνε όλες τις φάσεις (77% στα δίποντα με 10/13) και οι Χρούμπαν, Μπόχατσικ, Κρέτσι, Κίζλικ τηρώντας άριστα τις αποστάσεις, είχαν χώρους για “βομβαρδίζουν” από τα 6μ75 (8/15 οι τέσσερις τους) μετατρέποντας τις εμπνεύσεις του Σατοράνσκι σε ασίστ του! 

Στα μετόπισθεν οι Τσέχοι έκαναν το αναμενόμενο έχοντας να αντιμετωπίσουν την Εθνική μας. Αρχικά με το επιθετικό παιχνίδι τους (σωστές αποστάσεις, ισορροπία για καλό αμυντικό transition) μας έκοψαν τους εύκολους πόντους στο transition (2-2 ήταν στο σκορ του ημιχρόνου στη κατηγορία “fast break points” και 5-2 μετά το τέλος του μας) και στο σετ-παιχνίδι έστησαν “γραμμή μαζινό” μπροστά από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, με τους πέντε παίκτες σχεδόν πάντα να έχουν τουλάχιστον ένα πόδι μέσα στη ρακέτα! 

Άψογη ομαδική δουλειά. Ωραίο μπάσκετ. Να χαίρεσαι να το βλέπεις. Όταν δεν παίζει με την ομάδα που υποστηρίζεις, βεβαίως βεβαίως… 

Για να αλλάξει μια τέτοια κατάσταση, ο (μπασκετικός) ορθολογισμός δεν προσφέρει τη λύση. Από τη στιγμή που δεν μπορείς να “τρέξεις” και τα τρίποντα που σου δίνουν απλόχερα δεν τα μετατρέπεις σε πόντους, τότε καταφεύγεις σε… ινδιάνικο μπάσκετ. Αντιδράς με σωματικές επαφές. Βάζοντας τα χέρια στη μπάλα, τα πόδια δυνατά στο παρκέ να κερδίζεις τους χώρους, παλεύεις συνεχώς με κάθε αντίπαλο. Το σώμα υποφέρει, για να υποφέρει ο αντίπαλος.

Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης είναι από τους μετρ του είδους. Σίγουρα ο καλύτερος των… Ινδιάνων που έχει να επιδείξει το ελληνικό μπάσκετ. Με το πάθος που τον διακρίνει, την “πονηράδα” με την οποία βάζει το σώμα του και με το τρίποντο που έβαλε στην πρώτη επαφή του με την μπάλα έπειτα από 30’’ στο παρκέ, έβγαλαν την Εθνική ομάδα από την “αδράνεια” της. Κοιτούσαμε σχεδόν αδρανείς τους Τσέχους να μας υποτάσσουν για 3η σερί φορά με το παιχνίδι τους, κι ο άσος του Ολυμπιακού “φώναξε” στους υπόλοιπους διεθνείς πως για να… “ανανεώσουν τα κλειδιά των δωματίων τους” πρέπει όταν επιστρέψουν στη reception του ξενοδοχείο με γρατζουνιές, μώλωπες και άλλα σημάδια του πολέμου. 

Ακούγεται “ηρωϊκό”, αλλά δεν περιγράφεται αλλιώς. Γιατί δεν είναι αλλιώς! Βγήκε μπροστά, στάθηκε δίπλα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο -ο οποίος όταν η Εθνική γύρισε από τα αποδυτήρια μετά την ανάπαυλα των ημιχρόνων ήταν στα μάτια μου ξεκάθαρο πως είχε μπει στο “mission mode”- και ξεσήκωσε συμπαίκτες, πάγκο, κερκίδα. 

Ταυτόχρονα λειτούργησε και το… αδόκιμο σχήμα με τους δύο “Παπ” στις θέσεις των φόργουορντ (ανοιχτά, στις δύο γωνίες, στην επίθεση) και τον Γιάννη στο κέντρο της ρακέτας σε ρόλο… φουνταριστού στην επίθεση και “λίμπερο” στην άμυνα, μαζί με τους Σλούκα, Λαρεντζάκη στα γκαρντ. 

Όλοι κατέθεσαν ψυχή και ενέργεια. Γιατί μόνο έτσι γυρίζουν τέτοια ματς. Διότι τα “μεγάλα” τρίποντα χθες τα σημείωσαν παιδιά για τα οποία δεν μπορείς να πει ότι είναι σπουδαίοι σουτέρ, ούτε μπορείς να παραγνωρίσεις πως βιώνουν κατάσταση που πνευματικής πλευράς δεν έχει δυσκολίες διαχείρισης. 

Σημειώστε: Ο Ιωάννης Παπαπέτρου που ήταν εξίσου καταλυτικός αναζητούσε ένα τέτοιο ξέσπασμα για να επιβεβαιώσει την ατάκα του spot της Aegean που έχει γίνει viral, ότι «είναι στην ομάδα». 

Δεν είναι εύκολο! Δεν είναι καθόλου εύκολο έπειτα από κακό φεγγάρι να βγεις μπροστά σε ματς που έχει στραβώσει και είναι νοκ-άουτ. 

Ο Λαρεντζάκης για 27 λεπτά αγωνιούσε στον πάγκο και σε 30 αγωνιστικά δευτερόλεπτα έβαλε “τριποντάρα”.  

Δεν είναι εύκολο! Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι “παγωμένος” και να το μπουμπουνάς με τη μία. Πόσω μάλλον να το βάζεις! 

Ο Αντετοκούνμπο ήρθε στο Βερολίνο με 2/12 τρίποντα (16%) και είχε άλλα έξι στο σίδερο (0/6 έως το 37’), δηλαδή συνολικά στο τουρνουά 2/18 (11%) μέχρι να σημειώσει τα δύο που αποτελείωσαν οριστικά τους εξαιρετικούς Τσέχους. 

Επίσης δεν είναι εύκολο! Μα καθόλου εύκολο. Δείτε το κι αλλιώς. Οι τρεις προαναφερόμενοι -κατόπιν των χθεσινών επιδόσεων τους- είναι και οι μόνοι που έχουν ποσοστό ευστοχίας κάτω από το 30% (26,7% ο “Λάρε”, 21,4% ο “Παπέ” και 20% πλέον ο Γιάννης) μεταξύ των 9 παικτών που έχουν μίνιμουμ 2 προσπάθειες ανά αγώνα (μένουν εκτός οι Κώστας Αντετοκούμπο που ουσιαστικά δεν έχει αγωνιστεί, ο Παπαγιάννης που δεν έχει κάνει τρίποντο και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο που έχει 1,7 προσπάθειες ανά ματς). 

Για να βάλεις τέτοια καλάθια, θέλει ψυχή. Για να γυρίσει τέτοια ματς, θέλει ψυχή. Για να προκριθείς έπειτα από τέτοιο παιχνίδι, πρέπει να έχεις ψυχή. Κι έτσι η Εθνική πήρε το ματς…

ΥΓ.1: Στην ιστορία των Ινδιάνων και των πολέμων τους με τους λευκούς αποικιοκράτες, έχει κορυφαία θέση ο αρχηγός των Ογκλάλα Λακότα, επονομαζόμενος ως “κόκκινο σύννεφο”. Το όνομα του έγινε συνώνυμο της ινδιάνικης ψυχής λόγω της εμφατικής νίκης του στον γνωστό ως “Πόλεμος του Κόκκινου σύννεφου (1866-1868)”. Κάνοντας ιδανικό ανταρτοπόλεμο ήταν ο μοναδικός ινδιάνος της Δύσης που νίκησε ποτέ σε μάχη με τους λευκούς… 

ΥΓ.2: Ανέφερα πως ο Γιάννης στα μάτια μου ήταν φανερό πως βγήκε από τα αποδυτήρια για το β’ μέρος έχοντας βάλει τον εαυτό του σε “mission mode”. Σημειολογικό ήταν το θέμα. Ήταν σαν σήκωνε τα μανίκια για (μπασκετικό) καβγά όταν τον είδα να μπαίνει με την μπλούζα έξω. 

ΥΓ.3: Ο αγώνας με τη Γερμανία δεν είναι διόλου εύκολος. Χρειάζονται περισσότεροι παίκτες, περισσότερα καλά μπασκετικά στοιχεία ή μεγαλύτερης διάρκειας κατάθεση ψυχής, περισσότερη ενέργεια. Με 12-13 λεπτά ανταρτοπόλεμου δεν είναι τόσο πιθανό να καταβληθούν οι γηπεδούχοι Γερμανοί. 

ΥΓ.4: Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είναι κομβικός παίκτης για την Εθνική ομάδα. Γιατί είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει βασικό ατού του, το σουτ. Τώρα που θα κριθεί να θα μπούμε στους αγώνες των μεταλλίων και αν τα καταφέρουμε θα κριθεί αν θα πάρουμε και τι χρώμα θα έχει, μετάλλιο, είναι απαραίτητος. Με τα 4/16 (25%) τρίποντα που έχει μετά το εκκωφαντικό 11/19 (58%) με Κροάτες και Ιταλούς και καθότι δεν είναι παίκτης του συστήματος δεν προσφέρει όσα μπορεί να δώσει στην Εθνική μας.

ΥΓ.5:  Ωραίος τρελός ο Ποτσέκο, πρόσφερε μια από τις στιγμές που θα έχουμε να θυμόμαστε από το Ευρωμπάσκετ, αλλά σε αυτό το επίπεδο όλα έχουν ένα ωραίο. Τι εννοώ; Όταν είδα τη σκηνή δεν γέλασα. Τρόμαξα! Δεν θέλει πολύ, όταν είσαι ανυποψίαστος, όταν δεν το περιμένεις να σου προκαλέσει κανά “τσίμπημα” στη μέση το άλμα κάποιου πάνω σου! Οκ, ο Γιάννης είναι “βιονικός”, αλλά βγαίνει για να παίξει ματς κι ως γνωστό είχε πρόσφατα και κάποιες ενοχλήσεις στη μέση. Ευτυχώς όλα καλά και θα έχουμε να θυμόμαστε μια ακόμη τρέλα του Ιταλού. Ο Ποτσέκο είναι… ρόλος και έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. 

ΥΓ.6: Για το κάζο των Σέρβων που τόσο εκτιμώ, αγαπώ και σέβομαι δεν έχω πολλά να πω. Παρα μόνο ότι εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η έλλειψη αντίδρασης. Ο Σβέτισλαβ Πέσιτς δεν είχε καμία παρέμβαση στο παιχνίδι με αλλαγή τακτικής, ενώ παρακολουθώντας να στέκεται όρθιος την ώρα του ματς έδινε την εντύπωση πως κάποιο φιλικό παιζόταν, το οποίο θα τον βοηθούσε να βγάλει συμπεράσματα. Ομοίως και στο παρκέ οι παίκτες αγωνιζόταν λες και κάποιο μαγικό ραβδί θα τους έκανε να βάλουν 4-5 τρίποντα από το κέντρο και θα έπαιρναν το ματς. Υπερ-παίκτης ο Γιόκιτς, σπάνιο χάρισμα στην πάσα και το court-vision αλλά για να βάλεις δαχτυλίδι ΝΒΑ και να κερδίσεις διοργανώσεις FIBA πρέπει να “ματώνεις” στην προσπάθεια…

Στον καιρό των Ινδιάνων!