Ολοκληρώθηκε η σεζόν και με τον τελικό κυπέλλου Ελλάδος, όπου επικράτησε ξανά ο ΠΑΟΚ, κάνοντας την επιβολή του καθολική στη σεζόν 2018/19. Είθισται μετά από έναν τελικό να ασχολείσαι περισσότερο με το χαμένο και λιγότερο με το νικητή. Συγχαρητήρια λοιπόν στον νταμπλούχο ΠΑΟΚ, αλλά αυτό το κείμενο απευθύνεται στους φίλους μου τους αεκτζήδες. Με αλήθειες, διάθεση ειλικρίνειας και χωρίς το ανάθεμα που οσφραίνομαι δεξιά κι αριστερά και δεν οδηγεί πουθενά.
Η ΑΕΚ από το 2015 που επέστρεψε στη Λίγκα, πηγαίνει με τα ψέματα και στην συντριπτική πλειοψηφία με "λίγους" ποδοσφαιριστές. Θα αρκούσε να μπει και μια λίστα όσων αποχώρησαν στην τετραετία και τί έκαναν μετά στην καριέρα τους, αλλά τη θεωρώ εκ του περισσού. Οικονομικά και σε συνθήκες εργασίας, μόνο ο Ντιντάκ, ο Βράνιες, ο Γιόχανσον και βία ο Πέκχαρτ με το Χριστοδουλόπουλο μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι καλύτερα. Τα υπόλοιπα παιδιά αφού τα έστιψε εντελώς η ΑΕΚ κατέληξαν είτε στα αζήτητα είτε σε εξωτικά πρωταθλήματα. Μην χάνουμε χρόνο να κάνουμε λίστες και να αραδιάζουμε ονόματα, είμαι βέβαιος ότι μερικούς δεν τους θυμάστε καν, είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ από την ΑΕΚ.
Τέσσερις σεζόν στη Λίγκα και ο Μελισσανίδης όχι απλώς δεν απλώνει το μπάτζετ, αλλά φέτος παρόλο που αυξήθηκαν θεαματικά τα έσοδα, το μείωσε κιόλας. Με συνεχείς νέες εφευρέσεις, με διαρκείς μεταγραφικές αμετροέπειες, με παντελώς παράλογες απαιτήσεις από παιδιά που απλώς δεν μπορούν παραπάνω. Όλα αυτά γίνονται και συμβαίνουν εξ αιτίας του οικονομικού. Όλα.
Από την αποχώρηση Μιλοβάνοβιτς και Μαϊστόροβιτς μέχρι τις παλινωδίες με Πογέτ και Μοντανιέ, τα πήγαιν-έλα Ζήκου και Λυμπερόπουλου, τα δίμηνα και τα τρίμηνα Ντε Μπαρτόλο και Ματιάσεβιτς, τα "οράματα" και τα οράματα με Μοράις και Χιμένεθ, τις μεταγραφές που δεν έγιναν ποτέ. Η ΑΕΚ είναι σε πολύ σκληρό μνημόνιο. Τα μασκαρέψαμε μια, το μασκαρέψαμε δυο, το μασκαρέψαμε τρεις, αλλά είναι μνημόνιο.
Και η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή χτίζει το γήπεδό της από τα έσοδά της. Μοιάζει απίστευτο, επιχειρηματικά αδύνατο, αλλά συμβαίνει. Δεν ήταν το αρχικό πλάνο, προέκυψε. Όπως προκύπτουν όλα διότι δεν υπάρχει ούτε κεντρική ιδέα, ούτε στρατηγική, ούτε πλάνο στο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον που ζούμε. Όλα είναι αφημένα στην τύχη τους και εξαρτώνται από συμπτώσεις, συνεχές overachieving και ούτω καθεξής.
Ο μοναδικός τομέας που πηγαίνει καλύτερα κι από το αναμενόμενο στον οργανισμό είναι η εταιρική ανάπτυξη. Πρώτα της εταιρείας που έχει επωμιστεί το βάρος του γηπέδου και κατόπιν των υπολοίπων σχετιζόμενων με την ΠΑΕ εταιρειών. Κοντά σε αυτές ευημερεί και η ΠΑΕ που δεν κατάφερε λίγα, απεναντίας πήρε πολύ περισσότερα από αυτά που άξιζε. Με παιδιά όπως ο Λαμπρόπουλος, ο Αραβίδης, ο Μπακάκης, κ.ά. Με παιδιά δηλαδή που αν φορούσαν άλλη φανέλα θα τα κοιτούσαμε ίσως με συμπάθεια, αλλά ούτε που θα μας περνούσε απ' το μυαλό ότι θα μπορούσαν να σταθούν σε μια μεγάλη ΑΕΚ.
Αυτή τη σεζόν λοιπόν που η ομάδα έπαψε να έρχεται σαν αουτσάιντερ, φέτος που ο πρόεδρος αποφάσισε να το παρατραβήξει το σκοινί με τις λάθος εκτιμήσεις το καλοκαίρι, τα παιδιά κλατάραν. Και δεν είχαν από
την αρχή το Χιμένεθ που γνώριζε το κλίμα και τις παθογένειες των αποδυτηρίων, αλλά το Μαρίνο που ήρθε έχοντας στο μυαλό του να μεταβάλλει την ποδοσφαιρική λογική αυτής της ομάδας.
Κάποια απ' αυτά τα παιδιά που πέτυχαν πολλά με την ΑΕΚ παρεξήγησαν τα πράγματα και θεώρησαν ότι τα κατάφεραν επειδή είναι ποδοσφαιριστές κλάσης. Ορισμένοι εκτίμησαν λάθος τις καταστάσεις και θεώρησαν ότι οι κόποι στη συγκεκριμένη ΑΕΚ ανταμείβονται πλουσιοπάροχα. Άλλοι παρασύρθηκαν από τους ατζέντηδές τους και θεώρησαν ότι θα κάνει πίσω η ομάδα "επειδή πέρασε στους ομίλους κι έχει λεφτά για πέταμα". Η ομάδα όσο υπάρχει ο αστερίσκος του γηπέδου δεν θα έχει ποτέ λεφτά για πέταμα.
Για την ακρίβεια, όσο η ΑΕ θα έχει τη συγκεκριμένη ιδιοκτησία, ποτέ δεν θα έχει λεφτά για πέταμα. Και θα το δείχνει με κάθε τρόπο. Είτε κομψό είτε άκομψο. Καλός ποδοσφαιριστής αυτή την εποχή για την ΑΕΚ είναι εκείνος που σκύβει το κεφάλι, δουλεύει και υπηρετεί σύλλογο. Του οποίου πρώτη προτεραιότητα είναι το γήπεδο. Τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο. Πού και πού θα βρίσκονται και κάποια τυχερά λαχεία όπως ο Λάζαρος, ο Βράνιες ή ο Αραούχο, αλλά κι αυτά έρχονται και παρέρχονται.
Γι' αυτό δεν χρειάζονται αναθέματα και μεγαλοστομίες. Η πορεία της διαχείρισης Μελισσανίδη είναι απόλυτα επιτυχημένη για όποιον κατορθώνει να σταθεί απέναντί της ψυχρά και κυνικά. Για το γήπεδο πήγαν και τον παρακάλεσαν, το γήπεδο σηκώνει. Όχι για την ψυχή της μάνας του ασφαλώς, για Μελισσανίδη μιλάμε.
Σε κάθε περίπτωση, η ΑΕΚ στέκεται ενώπιον των επιλογών της. Πρωτεύοντα είναι τα γραφεία, το προπονητήριο στα Σπάτα, το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το αγωνιστικό ήταν και είναι δευτερεύον. Κι εκεί όμως έγιναν βήματα με κύπελλο, νίκες, πρωτάθλημα, ευρωπαϊκές επιτυχίες. Όλα στο μέτρο του δυνατού, με αίμα και τύχη. Εξ αρχής όμως το αγωνιστικό ήταν το δευτερεύον.
Διότι αν ήταν πρωτεύον δεν θα ήταν και προαπαιτούμενο το "ζερό", η "λευκή σελίδα" όπως είπε κάποτε ο πρόεδρος. Αν ορισμένοι λοιπόν ήθελαν αισθητική και πολιτισμό μάλλον απευθύνθηκαν στο λάθος άνθρωπο. Να αλλάξει αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ δύσκολο. Πιο εύκολο να αλλάξει την ΑΕΚ. Το έχει κάνει ήδη, δεν ξέρω αν το έχετε πάρει είδηση. Με πολλά θετικά, αλλά και πολλά αρνητικά στοιχεία.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είμαι βέβαιος ότι δεν εκπλήσσονται, οι πιο νεαροί σίγουρα αισθάνονται παγωμένοι και θυμωμένοι επειδή για χρόνια άκουγαν και διάβαζαν για το μεγάλο τίγρη που θα μπουκάρει και θα σαρώσει το σύμπαν. Και τελικά ο τίγρης διαχειρίζεται, νοικοκυρεύει και έβαλε την ΑΕΚ σε μνημόνιο. Με στόχο το γήπεδο. Γιατί αυτό του ζητήθηκε, γι' αυτό έπεσε στα πόδια του ο οργανισμός και αυτό θα συμβαίνει μέχρι να βρεθεί ο επόμενος.
Ο στόχος για την ΑΕΚ είναι να ολοκληρωθεί το πλάνο με το γήπεδο και την εταιρική ανάπτυξη, για να κατορθώσει μετά να βρει και η ομάδα το δρόμο της. Και η ομάδα θα βρεί το δρόμο της όταν επιστρέψει στα στάνταρ της, όταν ξαναφορέσουν τη φανέλα της μεγάλοι ποδοσφαιριστές και δεν θα χρειάζεται πλέον να μετατρέπει σε τέτοιους τους Σιμόες, τους Οικονόμου και τους λοιπούς. Που επαναλαμβάνω είναι παδιά που δεν φταίνε σε τίποτα.
Συνιστάται λοιπόν υπομονή, γερό στομάχι και ψυχραιμία. Δεν τελειώνει η ΑΕΚ σε μια και δυο σεζόν που απέτυχε. Οι σεζόν όσο ο πρόεδρος έχει και τα δικά του (που δεν είναι αμελητέα για την πιο σφαιρική ανάλυση, αλλά δεν είναι του παρόντος να ειπωθούν), θα είναι "μεταβατικές". Το γράφω κομψά γιατί αν το γράψω στα ίσια δεν θα αρέσει σε κανέναν σας.
Πάντοτε λοιπόν κάποιοι θα βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο, κάποιοι άλλοι το ποτήρι μισογεμάτο. Συνηθισμένη είναι η ΑΕΚ σε αυτά. Τί είχες ΑΕΚ - τί είχα πάντα. Δεν συμμερίζομαι λοιπόν τις απόψεις για γενναίες επενδύσεις και ανοικοδόμηση της ομάδας, απλούστα διότι εκτιμώ ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο όσο παραμένει ανοικτό το θέμα της αποπεράτωσης των έργων στο γήπεδο. Θα γίνουν κάποιες κινήσεις, θα υπάρξει κινητικότητα το καλοκαίρι, αλλά η ομάδα δεν πρόκειται να αλλάξει επίπεδο και να ξεπεράσει τους άμεσους ανταγωνιστές της. Δεν παριστάνω τον οιωνοσκόπο, έχω το θάρρος της γνώμης μου και την διατυπώνω.
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται πολύ λιγότερα πράγματα για να βελτιώσει μια ήδη καλή ομάδα, ο ΠΑΟΚ είναι νταμπλούχος, βιώνει τις καλύτερες μέρες του και διαθέτει και την οικονομική δυνατότητα να ξοδεψει και να καλύψει τα κενά του. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, αμφότεροι θα είναι πιο δυνατοί αγωνιστικά από την ΑΕΚ και την επόμενη σεζόν. Γι’ αυτό η ΑΕΚ πρέπει να σταθμίσει πολύ καλύτερα τα πράγματα, να αντιληφθεί τη νέα πραγματικότητα και στραφεί στον ορθολογισμό και τις καθαρές κουβέντες στον κόσμο της.
