Όταν κουραζόταν, η κασέτα με το "Satisfaction" "έλιωνε" στα χιλιόμετρα των εκδρομών, όχι γιατί ήταν (που ήταν) λάτρης των Rolling Stones, αλλά κυρίως, γιατί ήταν "παιδί" (όπως κι αυτός) του Keith Richards. Αυτή είναι η ιστορία πίσω από την ιστορία του "τραυματιοφορέα της Λάρισας", που απασχόλησε ακόμη και μεγάλα παγκόσμια δίκτυα. Η ιστορία του "Ινδιάνου".
Η εικόνα του ως τραυματιοφορέας στο "AEL FC Arena", να βάζει όπως-όπως στο φορείο τον ποδοσφαιριστή του Εργοτέλη, Κούτρη, να γλιστράει, να ξαναγλιστράει και να τον "αδειάζει" εκτός γηπέδου έκανε το γύρο του κόσμου. "Αν δεν είχε τραυματιστεί προηγουμένως, τώρα σίγουρα τραυματίστηκε" περιέγραφε ξεκαρδισμένη η Ellen DeGeneres στο διάσημο σόου της στην αμερικανική τηλεόραση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους New York Times, το BBC, την Guardian, το Eurosport, την Telegraph, που είδαν στη Λάρισα αυτό που δεν είδε ο Σπύρος Θεοχαρίδης: να περνάει ο χρόνος εις βάρος της ΑΕΛ, που εκείνη τη στιγμή έχανε...
Σε όσους όμως, ο χρόνος μπορούσε να γυρίσει προς τα πίσω, εκτός από το αστείο της στιγμής, έφερε και την "κατανόηση" στην αναγνώριση και μόνο του Ινδιάνου, στο πρόσωπο του 50χρονου "τραυματιοφορέα". Κι όχι άδικα...
Ο "Ινδιάνος", ένας μύθος των σκληρών οπαδικών πυρήνων μιας άλλης εποχής, ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση που ενέπνεε σεβασμό. Γέννημα θρέμμα Λαρισαίος, ανδρώθηκε στη δύσκολη -τότε- περιοχή των "Ταμπάκικων", που στο πέρασμα των χρόνων "καθάρισαν" κι έγιναν Αμπελόπηποι και άφησε το στίγμα του στα σκαλιά του "Δικαστικού", ηγετική μορφή μιας νεολαίας που έδωσε χαρακτήρα άβατου στο στενό πεζόδρομο πίσω από το δικαστικό μέγαρο, στο κέντρο της πόλης. Πρωτοστάτησε στην ιδέα της δημιουργίας των "Monsters", των φανατικών οπαδών της ΑΕΛ, ενός συνδέσμου "φάντασμα", χωρίς καταστατικό, χωρίς κανονισμό λειτουργίας, χωρίς ο,τιδήποτε απαιτείτο για τη σύσταση ενός συνδέσμου, αλλά με μία σταθερή αρχή: χωρίς κανόνες.
Ο ίδιος είχε όλα αυτά που τον ανέδειξαν σε στρατολόγο, "κλέβοντας" μέλη από τους τότε επίσημους συνδέσμους, τους "Ιερολοχίτες", τη "Θύρα 1" και τους "Σκύλους". Είχε το στιλ, θαρρείς και μόλις είχε επιστρέψει από το Marquee του Λονδίνου και τον -πάντα γοητευτικό για τους πιτσιρικάδες- αέρα μιας υποκουλτούρας. Δεν μιλούσε πολύ, αλλά είχε τον τρόπο να σαγηνεύει, με τη βρόμικη σκέψη του Charles Bukowski να έχει γίνει φύση του και την ανεπιτήδευτη αλητεία του Keith Richards στην έκφραση του προσώπου του. Κι όπως ο τελευταίος λογίζεται από τους μύστες των Rolling Stones η ψυχή τους, άφησε το ρόλο του performer στον αείμνηστο Γιάννη Παπαϊωάνου ή αλλιώς "Καλαμάρα" να μιμείται τον Mick Jagger στην οργάνωση της κερκίδας μ' αυτόν που ακόμη δεν είχε γίνει "ο Ινδιάνος" απλώς να φροντίζει για όσα δεν έπρεπε να φαίνονται.
Για την ταυτοποίησή του ως "Ινδιάνος" χρειάστηκε λίγος χρόνος. Το παιχνίδι της τιμωρημένης ΑΕΛ με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς στα Τρίκαλα συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, με τον ίδιο να καταδιώκει με αυτοκίνητο μέχρι την Κατερίνη παράγοντες των φιλοξενούμενων. Την επόμενη μέρα, ο Τύπος της εποχής φιλοξένησε δηλώσεις παράγοντα του Απόλλωνα, που χαρακτήρισε ινδιάνους τους οπαδούς της Λάρισας. Αυτό ήταν... Εγένετο Ινδιάνος.
Η έφεσή του στις... καταδιώξεις δεν περιοριζόταν μόνο εντός των συνόρων. Το 1988, οι "Monsters" θέλησαν να συνδυάσουν την εκδρομή στην Ελβετία για τη ρεβάνς με την Ξαμάξ, στο τότε κύπελλο πρωταθλητριών, με τουρ στην Ιταλία. Βρέθηκαν στη Βενετία, συνεπλάκησαν με ντόπιους με τον μύθο να θέλει τον "Ινδιάνο" να πετάει γονδολιέρη στο κανάλι για να κυνηγήσει με τη γόνδολα Ιταλούς που προσπαθούσαν να το σκάσουν. Την ίδια μέρα, άπαντες συνελήφθηκαν και απελάθηκαν κακήν-κακώς. Ήταν ο λόγος που υποχρεώθηκαν το ταξίδι της επιστροφής να γίνει μέσω της τότε Γιουγκοσλαβίας. Στα McDonalds του Βελιγραδίου ήταν μία από τις πολλές στιγμές που βρέθηκε στην κόψη του ξυραφιού, αλλά έκανε κι άλλους αδελφούς από τον Ανδρέα. Στον καβγά που έγινε ένας μπράβος του "κόλλησε" πιστόλι. Δεν θα μπορούσε όμως να φανταστεί πόσοι θα έπεφταν πάνω του, κι ας κρατούσε πιστόλι, για να σώσουν τον "Ινδιάνο".
Με κάτι τέτοια ο μύθος εξαπλωνόταν και ο "Ινδιάνος" γινόταν αναγκαίος για πολλούς: από παράγοντες της ΑΕΛ μέχρι και τοπικούς πολιτικούς. "Γνώρισε πρώτα τους λάθος ανθρώπους πριν γνωρίσεις τους σωστούς" κήρυττε στο "Δικαστικό", αλλά το ποιοι ήταν οι σωστοί και ποιοι οι λάθος, δυσκολευόταν να απαντήσει. Γι' αυτό και δεν έκανε το χατίρι σε κανέναν. Αλλά, μία χάρη τη ζήτησε. Όταν στο πόδι πάρθηκε το Μάρτη του 1988 να κοπεί η Ελλάδα στα δύο, για την "υπόθεση Τσίγκοφ", να μη μπει κανείς στη μέση, αν δεν ήθελε να βοηθήσει...
Ο ίδιος πάλι βοηθούσε τους δικούς του, αλλά καμιά φορά και "αλλόθρησκους", όταν από τη γέφυρα του Αλκαζάρ σταματούσε το "μπάνιο" στον Πηνειό όσων μεμονωμένων ακολουθούσαν την ομάδα τους στη Λάρισα. Μετά το θάνατο του Μπλιώνα, εξαιρέσεις δεν έκανε μόνο για φίλους του ΠΑΟΚ. Ίσως, γι' αυτό τα καλοκαίρια στους τοίχους του Πλαταμώνα της Πιερίας, κοινό θέρετρο για Θεσσαλονικείς και Λαρισαίους διάβαζε κανείς τα "Ινδιάνε θα πεθάνεις...".
Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 ηρέμησε, τα πολλά τατουάζ κρύφτηκαν. Από τη στιγμή που έγινε πατέρας, ήταν αλλιώς, σε σημείο που να πληρώνει από την τσέπη του κλοπές στην εθνική οδό, γιατί πλέον καταλάβαινε τους... συναδέλφους του. Είχε αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση, ήταν πια φούρναρης, που όταν το ανέφερε παρεξηγιόταν αν ο άλλος το αμφισβητούσε.
Τα τελευταία χρόνια συντηρεί, με πρώην συνοδοιπόρους του, τα τμήματα υποδομής της ΑΕΛ. Με αυτήν την ιδιότητα, συνοδεύοντας παιδάκια που μπαίνουν με τις ομάδες στο γήπεδο, βρέθηκε το προπερασμένο Σάββατο στο "AEL FC Arena" και στο "εδώλιο" του κατηγορουμένου.
Πηγή: makthes.gr
