Αν κάποτε διενεργηθεί μια παγκόσμια σφυγμομέτρηση με κεντρική ερώτηση «τι θυμάστε πιο έντονα από την 11η Σεπτεμβρίου 2001;», η απάντηση «η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους» θα συγκεντρώσει το 99,9997% των ερωτηθέντων. Γιατί όχι το 100%; Επειδή, το 0,0003% του παγκόσμιου πληθυσμού ανάγεται στο συνολικό ποσοστό Παναθηναϊκών οπαδών ανά την υφήλιο, οι οποίοι, χωρίς δεύτερη σκέψη, θα επιλέξουν το «Σάλκε - Παναθηναϊκός 0-2»!
Μια βραδιά στο Γκελζενκίρχεν, λίγο έξω απ’ την κοιλάδα του Ρουρ... Θα μπορούσε να το έχει ερμηνεύσει ο Γιώργος Νταλάρας με τους Πυξ Λαξ, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Μια «λαξ» από τον Γκόραν Βλάοβιτς στο 75ο λεπτό του εναρκτήριου παιχνιδιού του Τριφυλλιού για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2001-02 κι άλλη μια απ' τον Άγγελο Μπασινά, πέντε λεπτά αργότερα, θα σφραγίσουν ένα σπουδαίο «διπλό» για την ομάδα του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα. Το υπερσύγχρονο Άουφ Σάλκε Αρένα, εκείνο το βράδυ, μετατράπηκε σε... Άουτς Σάλκε Αρένα κι ο Παναθηναϊκός πετύχαινε, σχετικά άκοπα, την τρίτη συνεχόμενη νίκη του σε γερμανικό έδαφος, μετά από το 2-1 επί της Μπάγερ Λεβερκούζεν, το 1993 και το 1-0 επί του Αμβούργου, το 2000.
Λίγες ώρες νωρίτερα, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και μαζί τους, ολόκληρος ο πλανήτης, θρηνούσαν την απώλεια 3.000 ψυχών. Η UEFA δεν πρόλαβε να αναβάλει τους αγώνες της 1ης αγωνιστικής, με αποτέλεσμα, το θλιβερό αυτό γεγονός για ολόκληρη την ανθρωπότητα, να συμπέσει με το νικηφόρο αγώνα των «πράσινων». Ανάμεσα στα 52.333 -επισήμως- ζευγάρια μάτια που παρακολούθησαν την αναμέτρηση βρίσκονταν 2.500 «αιώνια πιστοί», που μετέτρεψαν σε Λεωφόρο την έδρα των Γερμανών. Κι όταν ο Ιταλός διαιτητής Μπράσκι έβαζε τη σφυρίχτρα στο στόμα του για το τελευταίο «φρρρ», τους περίμενε ένα ιδιαίτερο δώρο που θέλησαν να τους προσφέρουν οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού: ένας καινούργιος -για τα ελληνικά δεδομένα- πανηγυρισμός, στον οποίο θα είχαν ενεργό συμμετοχή και οι ίδιοι! Πρόκειται για το περίφημο «όλε», το οποίο πλέον χρησιμοποιείται κατά κόρον απ' όλες τις ελληνικές ομάδες, ακόμα και μετά από εγχώριες επιτυχίες. Πιασμένοι χέρι-χέρι, άλλοι με τη φανέλα της ομάδας τους, άλλοι φορώντας τη φανέλα η οποία μόλις τους είχε παραχωρηθεί (στο πλαίσιο της παραδοσιακής ανταλλαγής μεταξύ των ποδοσφαιριστών σε ευρωπαϊκές αναμετρήσεις) κι άλλοι γυμνοί, οι παίκτες του πιο επιτυχημένου ελληνικού συλλόγου στο εξωτερικό, έγραψαν ιστορία και σ' αυτόν τον τομέα...
Οκτώ ημέρες αργότερα (19/9), στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης», ο Παναθηναϊκός θα ξεπερνούσε και το εμπόδιο της Μαγιόρκα του Σαμουέλ Ετό (2-0), ενώ, στις 26 Σεπτεμβρίου, η σπουδαία τότε Άρσεναλ του Τιερί Ανρί θα σκύψει κι εκείνη το κεφάλι μπροστά στους «πράσινους», με τον Γιώργο Καραγκούνη να ντύνεται κανονιέρης, παραβιάζοντας την εστία του Ντέιβιντ Σίμαν με άπιαστη κεφαλιά, για το τελικό 1-0, υπέρ του Τριφυλλιού. Νέα χαμόγελα, νέοι πανηγυρισμοί, νέα «όλε». Η περίοδος 2001-02 ήταν για τους Παναθηναϊκούς η περίοδος των «όλε»!
Χάρη στις τρεις νίκες που πέτυχε σε ισάριθμους αγώνες, για τη μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση, ο Σύλλογος Μεγάλος θα πατήσει, έστω κι ανεπισήμως, την κορυφή της γης, καθώς, λίγες ημέρες μετά, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS) θα τον ανακηρύξει ως «την κορυφαία ομάδα στον κόσμο για το μήνα Σεπτέμβριο του 2001». Μέχρι σήμερα, κανένας άλλος ελληνικός σύλλογος δεν έχει κατορθώσει κάτι αντίστοιχο.
Για την ιστορία, την «τσούλα ιστορία», όπως την αποκάλεσε κάποτε ο Κώστας Τριπολίτης στο «Ανεμολόγιο» και την τραγούδησε -μεταξύ άλλων- ο Θάνος Μικρούτσικος, το... auf Wiedersehen στη Σάλκε φώναξαν οι Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Φύσσας, Χένρικσεν, Κυργιάκος, Μπασινάς, Σόουζα, Καραγκούνης, Μικάελσεν (76΄ Βόκολος), Κόλκα (69΄ Βλάοβιτς), Κωνσταντίνου (89΄ Σάριτς). Σ' εκείνο το ματς, δύο από τους ακρογωνιαίους λίθους της ομάδας η οποία μετέπειτα άγγιξε τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ (εκεί ταιριάζει γάντι η ατάκα του Ίβιτσα Όσιμ περί πόρνης μπάλας), οι Νίκος Λυμπερόπουλος και Εμάνουελ Ολιζαντέμπε δεν αγωνίστηκαν λόγω τραυματισμού. Την τριετία 2000-2003, ο Παναθηναϊκός, παρά τις διάφορες ατυχίες που συχνά υποχρεωνόταν να αντιμετωπίσει, σχεδόν πάντα έβρισκε τον δρόμο της επιτυχίας στα διεθνή γήπεδα. Το 2004, θα είναι κι αυτός που θα υποδείξει το δρόμο σ' ένα άλλο ελληνικό συγκρότημα το οποίο φορούσε, όχι πράσινες, αλλά γαλανόλευκες εμφανίσεις...
