Γίνεται μια χαμένη ζακέτα να είναι η αιτία για το ξεκίνημα μιας δύσκολης αλλά πετυχημένης πορείας; Κάπως έτσι όμως έγινε το «εναρκτήριο λάκτισμα» για τον Δημήτρη Κυρσανίδη.
Ο 27χρονος Έλληνας πρωταθλητής έγραψε το όνομα του, αλλά και το όνομα της χώρας μας για πάντα στην ιστορία του παρκούρ, με την κατάκτηση του πρώτου παγκόσμιου, επίσημου τίτλου στο άθλημα, με το πρωτάθλημα που διοργάνωσε η Διεθνής Ομοσπονδία Γυμναστικής.
Ξεκίνησε το freerunning στην ηλικία των 12 ετών, μέσα από μια παρέα στη γειτονιά του στη Θεσσαλονίκη. Τα άλματα, οι τούμπες και τα εντυπωσιακά φλιπ έγιναν η καθημερινότητά του. Για δύο συνεχόμενα χρόνια (2014 & 2015) κατέκτησε την πρώτη θέση στην παγκόσμια πρόκληση του Red Bull Art of Motion, στη Σαντορίνη, ενώ μετρά αρκετές ακόμη διακρίσεις. Μεταξύ άλλων; 1η θέση στο Speed & 2η θέση στο Style Sofia Urban Zone Sport, στη Σόφια, 1η θέση στο Παγκόσμιο κύπελλο παρκούρ (Κατηγορία Freestyle) το 2019 στη Χιροσίμα, και 2η θέση στην κατηγορία speed run, 2η θέση στο Air Wipp Challenge το 2016, στο Χέλσινγκμποργκ, Σουηδία, 2η θέση στο Apex Movement International το 2016, στο Κολοράντο, 3η θέση στο Red Bull Art of Motion 2019 στη Ματέρα, (Ιταλία).
Το ραντεβού μας δόθηκε στην «αυλή» του σπιτιού του, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί στο δικό του προσωπικό γυμναστήριο. Εκεί μίλησε στο SDNA, για την πρόσφατη μεγάλη του επιτυχία στο Τόκιο, για τον τραυματισμό του που τον άφησε εκτός δράσης για καιρό, για την «ξεχωριστή» Σαντορίνη, για τους ανθρώπους που τον στηρίζουν, για το παρκούρ στην Τούμπα, αλλά και για το άθλημα που ήρθε για να μείνει.
«Κοιτούσα από το μπαλκόνι και κάτω ήταν απλά μια πρασσιά και τσιμέντο. Είπα κάποτε πρέπει να κάνω αυτό το χώρο, γυμναστήριο. Έτσι έγινε και σε συνεργασία με την Adidas.
Για παρκούρ πήγαινα σε ένα πάρκο πιο κάτω. Στις Συκιές βολεύουν πολύ τα μέρη, πήγαινα και σε πάρκα και αλάνες αλλά δε βόλευαν, μας έδιωχναν. Αναφερόμασταν πολλές φορές στους Δήμους να φτιάξουν κάτι για να έχουμε να πάμε, αλλά το απέφευγαν λέγοντας ότι είναι «επικίνδυνο» το άθλημα. Για να βρούμε μονόζυγο πηγαίναμε στην Περαία.
Αλλά το άθλημα δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει, ήρθε για να μείνει 100%, οπότε ο κόσμος θα πάει να το κάνει ούτως ή άλλως, έτσι αν δεν του δώσεις το χώρο θα πάει σε λάθος μέρη. Π.χ ταράτσες και τέτοια που πηγαίνει κόσμος που δεν είναι ενημερωμένος γι’ αυτό. Αν δεν ξέρει όμως που να πάει, θα πάει όπου να’ ναι».
Μετά από μακρά αποχή εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού ο «DK» θριάμβευσε στο freestyle ανδρών, στο πρώτο επίσημο παγκόσμιο πρωτάθλημα παρκούρ στο Τόκιο και έγραψε ιστορία.
«Ήταν το δικό μου timing»
«Είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί είναι το πρώτο επίσημο παγκόσμιο πρωτάθλημα που έγινε ποτέ. Έχω πέντε παγκόσμια αυτή τη στιγμή, τα άλλα τρία όμως ήταν ανεπίσημα και το τέταρτο ήταν Κύπελλο. Αυτό ήταν παγκόσμιο πρωτάθλημα, το οποίο έπρεπε να έχει γίνει πριν από τρία χρόνια, αλλά ξεκίνησε η όλη κατάσταση με τον κορωνοϊό και κάθε χρόνο ακυρωνόταν, μέχρι που ήρθε αυτό το timing, που ήταν το δικό μου timing και από τη στιγμή που κατάφερα να το κερδίσω, χάρηκα. Αλλά είναι πιο πολύ αυτό…το ότι έγραψα ιστορία, ότι όλοι θυμούνται τον πρώτο αγώνα που έγινε ποτέ».
Το κερδισμένο στοίχημα των 20 ευρώ
«Η συμμετοχή ήταν περίεργη, δεν περίμενα και δεν περίμενε κανείς ότι θα πάρω μετάλλιο. Τώρα είμαι 27, αλλά γύρω μου ήταν άλλοι 17, 20 και αυτές οι ηλικίες είναι πιο δυνατές, από έναν 27χρονο. Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να ήμουν ο μεγαλύτερος που διαγωνιζόμουν στο κομμάτι του freestyle και στο κομμάτι του speed ήταν ένας φίλος από το Βέλγιο, στα 36 του. Τον βλέπω και λέω μακάρι κι εγώ σε αυτή την ηλικία να μπορέσω να το κάνω σε αυτό το επίπεδο. Ήταν περίεργη εμπειρία, δεν το περίμενα. Είχαμε βάλει κι ένα στοίχημα με έναν Ιταλό ανταγωνιστή μου, που με έβλεπε παλιά και με είχε σαν πρότυπο. Ήμασταν κάποια στιγμή στην Ολλανδία και επέμενε ότι «πέρασαν οι εποχές μου», και έλεγε «δεν μπορείς να το ξανακάνεις» και τέτοια. Του είχα πει και να μην μπορέσω πες μου ποιος από το 2013, που είμαι εγώ, συνεχίζει ακόμη, αλλά δεν υπήρχε κάποιος. Εξακολουθώ να είμαι στους top 10 του κόσμου, παρά το ότι είμαι μεγαλύτερος σε ηλικία από όλους και αγωνίζομαι από το 2013. Και όντως από τότε δεν υπάρχει κάποιος που να αγωνίζεται όπως εγώ. Τότε λοιπόν μου είχε πει να βάλουμε στοίχημα 20 ευρώ ότι δεν πρόκειται να τον περάσω. Λέω «οκ πάμε για την πλάκα». Το ξέχασε και μετά τον αγώνα στο Τόκιο, του λέω «θυμάμαι είχαμε βάλει ένα στοίχημα», και πιάνει το κεφάλι του, και δεν το πίστευε».
Πολλοί είναι οι αθλητές και αθλήτριες που τελευταία εκφράζουν το παράπονό τους για την υποδοχή που λαμβάνουν επιστρέφοντας από διοργανώσεις είτε με ένα μετάλλιο είτε χωρίς. Ο ίδιος όπως λέει όμως, δεν ξεχνά την πρώτη υποδοχή, το 2014 όταν η οικογένεια του έκανε «χαμό».
« Δεν το περίμενα και δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή»
«Ποτέ δεν το είχα αυτό…μία φορά στο παρελθόν που ήταν το πρώτο παγκόσμιο που κέρδισα στη Σαντορίνη, το 2014 μόνο εκεί έγινε ο χαμός κι αυτό γιατί το έκανε ο πατέρας μου, φέρνοντας όλη την οικογένεια, συγγενείς, φίλους. Τους έφερε όλους. Δεν το περίμενα και δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή.
Τώρα το περίμενα, γιατί έχω χτίσει ένα τεράστιο κοινό μέσα από τα social media, που είναι και ο λόγος που συνεχίζω να κάνω αυτό το άθλημα. Πάντα ήταν όνειρο μου να μπορέσω να ζήσω από αυτό που κάνω. Το «έτρεξα» πολύ με τα social media, βοήθησε και ο κορωνοϊός σε αυτό γιατί έπρεπε να δραστηριοποιηθώ κάπως και ξεκίνησα με το you tube (σ.σ. το κανάλι του μετρά 190.000 συνδρομητές). Έχω χτίσει ιδιαίτερη σχέση με το κοινό, κερδίζω και το παγκόσμιο, έχω και μια «άλφα» φήμη, οπότε με το συνδυασμό όλου αυτού έγινε χαμός στα social media, και ίσως το είδαν οι φορείς. Με το που τελειώνει το run λέω «την Τρίτη όλοι αεροδρόμιο», μίλησα και με την ομοσπονδία. Με βοήθησε και η γυναίκα μου, Αλεξάνδρα και ο κουμπάρος μου, ο Νίκος Καραπέτσας.
Μετά από ένα σημείο αναθεώρησα, ίσως περίμενα κάποια πράγματα έτοιμα και είπα θα τα πάρω όλα στα χέρια μου. Δεν περιμένω από κανέναν τίποτα, οπότε γι’ αυτό είπα θα κάνω εγώ χαμό, δε θα το αφήσω στο αόριστο και όποιος το δει. Όσες φορές περίμενα από άλλον κάτι, δεν ερχόταν ποτέ. Όταν το πήρα στα χέρια μου τότε έγινε..».
Ο Έλληνας πρωταθλητής πέρασε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα εκτός δράσης, καθώς ταλαιπωρήθηκε από σοβαρό τραυματισμό. Επανέκαμψε όμως γρήγορα και μάλιστα κέρδισε και το χρυσό.
«Με άγχωνε το ότι ήμουν εκτός λόγω τραυματισμού, για παραπάνω από ένα χρόνο, μετά άρχισα να κάνω πράγματα. Έβλεπα τους άλλους γύρω μου να εξελίσσονται κι εγώ δεν μπορούσα να το κάνω, να εξελιχθώ σε αυτό το βαθμό, μπορούσα να κάνω τα απλά χωρίς πρόβλημα. Αυτό με κούρασε πολύ ψυχολογικά και λόγω και αυτού δεν πίστευα ότι θα πάρω το χρυσό. Στους αστραγάλους έχω ψιλομόνιμο πρόβλημα, αλλά βοηθήθηκα γι’ αυτό. Με έπιασε ο Βασίλης Τσολακίδης και με πήγε στο γιατρό μας τον Στέλιο Καπετανάκη και μετά πήγα στο Corpus Therapy, στο Πανόραμα για φυσικοθεραπεία. Πήγα τρεις μέρες πριν τον αγώνα, έκανα σερί φυσικοθεραπείες και δεν ένιωθα πόνο. Με έσωσαν. Πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα δεν ένιωθα πόνο. Ο τραυματισμός έπαιξε μεγάλο ρόλο.
Έχω πάθει διάστρεμμα 4-5 φορές στον αστράγαλο, τραυματισμοί που με πήγαν πίσω, αλλά τέτοιο τραυματισμό είχα πρώτη φορά στα 15 χρόνια που κάνω. Τα δύο ταυτόχρονα οστικά οιδήματα με κράτησαν εκτός για ενάμιση χρόνο. Δεν ήταν τόσο κακή η προσγείωση όταν το έπαθα, απλά είχε υγρασία και λόγω αυτής γλίστρησε το πόδι μου με λάθος τρόπο. Δεν ήταν 100% λάθος δικό μου».
Προσφάτως παντρεμένος, ο Δημήτρης Κυρσανίδης αφιερώνει το μετάλλιο του στη γυναίκα του Αλεξάνδρα, που είναι το στήριγμά του, αλλά και στο Θεό, έχοντας «χτίσει» από μικρός μια ιδιαίτερη σχέση.
«Αφιερώνω το μετάλλιο στο Θεό που πάντα ήταν μαζί μου και τώρα τον ένιωσα επί 10 δίπλα μου, και στη γυναίκα μου την Αλεξάνδρα. Είμαστε μαζί τρία χρόνια και κάτι… με πέτυχε πάνω στους τραυματισμούς μου, πάνω στον κορωνοϊό, δεν πρόλαβε να με δει να διαγωνίζομαι και δεν είχε και τη χαρά να δει μια τέτοια νίκη. Ποτέ δεν το ζήτησε. Το μόνο που έχει ζητήσει είναι με δει να διαγωνίζομαι από κοντά, κάτι το οποίο δεν έχει γίνει ακόμη, αλλά της το αφιερώνω…Στην Αλεξάνδρα μου!
Έχω από μικρός μια πολύ κοντινή σχέση με το Θεό. Σε πρώτη φάση κάποιοι θα πούνε από τους γονείς μου, οι οποίοι βέβαια μου έλεγαν να πηγαίνω στην εκκλησία, αλλά πήγαινα Χριστούγεννα, Πάσχα. Μετά από μόνος μου, μου άρεσε να ψάχνομαι περισσότερο. Νηστεύω κανονικά, είναι κάτι που ξεκίνησα μόνος μου, δοκιμάζοντας στην αρχή νηστεία μόνο από κρέας. Ο πατέρας έλεγε αποκλείεται να το κάνεις, αλλά το έκανα και εύκολα κιόλας, και ξεκίνησε να κάνει κι αυτός και η μητέρα μου. Ένιωσα πολύ τη βοήθεια του Θεού, έχω και πνευματικό και με βοηθάει πάρα πολύ».
Η ξεχωριστή Σαντορίνη... Στο μαγευτικό αυτό νησί ο Δημήτρης Κυρσανίδης συγκέντρωσε όλα τα βλέμματα πάνω του με την πρώτη του νίκη. Μέχρι να φτάσει όμως εκεί δεν πέρασε κι εύκολα.
«Την επισκέπτομαι κάθε χρόνο. Το Red Bull Art of Motion ξεκίνησε το 2012, ήταν όνειρό μου να διαγωνιστώ σε αυτό το θεσμό. Ήρθε στη Σαντορίνη οπότε ήταν ακόμη καλύτερα για μένα. Έγινα ο πρώτος Έλληνας στους top 8, κάτι που δεν το περίμενα καθόλου. Δεν είχα ετοιμάσει δεύτερο run για τον τελικό, αλλά βγήκα 7ος. Την επόμενη χρονιά, πήρα και τη χορηγία, κάνω ένα καλό run περνάω στον τελικό και τότε κάνω ένα δυνατό run, και κερδίζω το «red bull art of motion», αλλά εκείνο δεν το συνειδητοποίησα ποτέ.
Πέρασαν δύο βδομάδες και δεν είχα καταλάβει τι είχε γίνει. Τα είχα χαμένα, έγινε ένας χαμός με τα media τότε, και άρχισε να αλλάζει η ζωή μου. Έκανα τότε προπόνηση μόνο, και βίντεο που έκανα με τον εαυτό μου, αλλά μετά από εκείνο για δύο βδομάδες δεν είχα προλάβει να κάνω προπόνηση, καθώς έδινα όλο συνεντεύξεις. Αυτό μου είχε φανεί περίεργο. Έτσι ξεκίνησαν οι διακρίσεις στη Σαντορίνη, αυτή με ανέβασε και πάω σχεδόν κάθε χρόνο.
Οι γονείς μου με «κατέβασαν» πολύ τότε, γιατί άρχισα να την «ακούω», είχα τρελαθεί. Σκέψου από εκεί που ήμουν στο πάρκο και με κορόιδευαν και μου έλεγαν, «ακόμη στο πάρκο είσαι», πήγαινε για κανένα καφέ» ή «πηδάς σαν τη μαϊμού», μετά οι ίδιοι να σου λένε στο έλεγα από μικρός εκεί στο πάρκο. Δεν έλεγα κάτι, δεν απαντούσα, άλλος θα τους έβριζε.
Τα άκουγα συνέχεια. Ήμουν αντιδραστικός και έλεγα και τι πρέπει να κάνω, να καπνίζω ή να είμαι στις καφετέριες; Ήταν δύσκολο να ακούς ξανά και ξανά αυτό το πράγμα, έλεγα οκ μπορεί να το λένε με ενδιαφέρον, αλλά ήταν με λάθος τρόπο. Κάνοντας, όμως, αυτό το άθλημα ένιωθα πολύ διαφορετικά.
Το μπαίνω όμως στο λεωφορείο και να με χειροκροτούν, μου είχε κάνει και καλή και κακή εντύπωση γιατί έλεγα, τώρα το είδατε…ενώ αυτοί που το είχαν δει από πιο πριν, σίγουρα ανεβαίνουν πιο πολύ στα μάτια σου».
Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του, εργατικό, τελειομανή, αναλυτικό και αθλητικό και πως αλλιώς αφού από μικρός είχε έφεση στα αθλήματα. Κολύμβηση, ταε κβο ντο, ποδόσφαιρο ήταν μερικά από αυτά που είχε δοκιμάσει και στο τελευταίο μάλιστα ήταν και πολύ καλός. Το παρκούρ όμως προέκυψε χάρη σε μια χαμένη ζακέτα…
«Ξεκίνησα βλέποντας μια παρέα. Κάποια στιγμή ένα άτομο έψαχνε να βρει μια ζακέτα , τη βρήκα εγώ και του λέω ορίστε…μου λέει ευχαριστώ και του λέω μου χρωστάς… ήμουν 12 τότε. Το είπα για πλάκα, αλλά μου είπε τι θες και του είπα να μου μάθει αυτό το περίεργο άθλημα που κάνει. Μου είπε να τον ακολουθήσω...Το σκέφτηκα λίγο, να πάω ή όχι και πήγα! Γιάννης Γιαννακίδης λέγεται, δεν τον είδα από τότε, μιλήσαμε αφού πήρα τα πρώτα παγκόσμια και χάρηκε. Το δεύτερο άτομο που βρήκα τότε είναι ο Νίκος Πάρτογλου που κάνουμε μαζί παρκούρ και είναι και προπονητής στο γυμναστήριο μου. Με αυτούς ξεκίνησα.
Στα 14 είχα πει ότι αυτό θέλω να κάνω. Μου έλεγε ο πατέρας μου ως πότε θα το κάνεις και να διαβάζω. Ήμουν 10 ώρες στο πάρκο…. Είχα πει όμως ότι από αυτό θα ζήσω και μου είπε ο 1 στους 1000 τα καταφέρνει…Του είπα τον έχεις μπροστά σου. Δεν ήξερα όμως πως θα το κάνω».
Το παρκούρ ακόμη στην Ελλάδα ήταν άγνωστο, αυτό όμως δεν απέτρεψε τους γονείς του από το να τον αφήσουν τελικά να ακολουθήσει αυτό που αγαπά.
«Ποτέ δε με σταμάτησαν…ακούω πολλούς που λένε στα παιδιά…«όχι στο απαγορεύω, δεν θα το κάνεις». Αυτός είναι και ο τρόπος να το κάνει ακόμη περισσότερο, με το «μην». Εμένα μου είχαν πει δώσε το τηλέφωνο στους φίλους σου, αν συμβεί κάτι ανά πάσα στιγμή. Βλέποντας τα παιδιά του σήμερα, βλέπω ότι είχα πολύ περισσότερο το μυαλό στο κεφάλι μου. Τα παιδιά του σήμερα, με το που με βλέπουν θέλουν να κάνουν κατευθείαν backflip. Τους λέω δε γίνεται, δεν είναι ο τρόπος να ξεκινήσεις. Πάντα ακολουθούσα τα βασικά.
«Πολλοί με συγκρίνουν με τον Μίλτο Τεντόγλου που ξεκίνησε από το παρκούρ και μου λένε θα μπορούσες και συ να κάνεις άλμα εις μήκος τώρα; Λέω όμως ότι αυτό είναι το άθλημά μου. Εδώ έχω πετύχει να χτίσω αυτό το άθλημα στην Ελλάδα. Έχουμε προσπαθήσει πολύ ώστε να μη λέγεται από τα media ότι είναι μόνο «από ταράτσα σε ταράτσα», πρέπει να φύγει η ιδεολογία αυτή, διότι ναι μεν πουλάει, αλλά πρέπει να σκεφτείς και την ασφάλεια του παιδιού. Λένε ότι είναι η «τέχνη της φυγής»…δεν ξεφεύγω από κανέναν. Είναι η τέχνη της κίνησης, μπορώ να κινηθώ στο χώρο, ανά πάσα στιγμή, οπουδήποτε».
Ο «DK» μετρά 15 γεμάτα χρόνια στο παρκούρ και έχοντας επισκεφτεί πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο, με αγαπημένα τη Δανία και τη Μιανμάρ θεωρεί ότι πρέπει να δημιουργηθούν πάρκα για το άθλημα και στην Ελλάδα, καθώς δεν υπάρχει κανένα. Ιδιαίτερο μέρος πάντως που έκανε παρκούρ και συνδύασε και το αγαπημένο του ποδόσφαιρο ήταν η…Τούμπα.
«Το μέρος που θα επέλεγα 100% είναι η Δανία, τελευταία φορά που πήγα πριν από 4-5 χρόνια, είχαν πάνω από 120 πάρκα παρκούρ. Εμείς εδώ δεν έχουμε κανένα και είναι κάτι που κυνηγάω με τους Δήμους να φτιάξουμε. Το θεωρώ χρέος τους, γιατί ξαναλέω το άθλημα ήρθε για να μείνει, και αν δε γίνουν τα πάρκα θα πάνε τα παιδιά σε λάθος μέρη. Έχω έρθει σε επαφή με το Δήμο Παύλου Μελά, τους έχω πάει και σχέδια και μου είπαν ότι θα γίνει. Στα Δυτικά υπάρχει πολύς κόσμος που ασχολείται με το άθλημα και γενικά στη Θεσσαλονίκη γίνεται χαμός. Έχουμε δύο σχολές, μία η δική μου στο Nouvelle Ωραιοκάστρου και στην ανατολική Θεσσαλονίκη, το Natural Movement.
Ένα άλλο μέρος που με κέρδισε πάρα πολύ είναι η Μιανμάρ. Μου άρεσε το κλίμα , οι άνθρωποι, η κουλτούρα τους. Μας έλεγαν πατήστε όποιο κτίριο θέλετε, κάντε ότι θέλετε, αλλά...χωρίς παπούτσια!
Στην Τούμπα ήταν απίστευτο…το μόνο που με χαλάει είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένας από εκείνους τους ποδοσφαιριστές στην ομάδα, αλλά το καταλαβαίνω. Ήταν τρελή φάση, ο πιο «τρελός» ήταν ο Πασχαλάκης 100%, ο οποίος δοκίμασε να κάνει και δύο πράγματα. Ήμουν στην αρχή λίγο κομπλαρισμένος που θα έπαιζα μαζί τους».
«Παντρεύτηκα, ίσως η σημαντικότερη στιγμή στη ζωή μου…μετά ήρθε το παγκόσμιο και το «γλυκό» έδεσε»
Το 2022 ήταν τελικά γεμάτη χρονιά για τον ίδιο, αν και το ξεκίνημά της, τον βρήκε τραυματία. Ωστόσο η συνέχεια είχε πολλές καλές στιγμές και ο Δημήτρης Κυρσανίδης μας μιλά για το πως φαντάζεται το μέλλον του.
«Ναι το 2022 δεν ξεκίνησε και τέλεια γιατί εξακολουθούσα να είμαι τραυματισμένος, αλλά συνεχίστηκε πάρα πολύ καλά, πετύχαμε το στόχο των 100.000 στο Youtube, κάτι που βοήθησε πολύ και πήραμε ένα boost . Παντρεύτηκα, ίσως η σημαντικότερη στιγμή στη ζωή μου…μετά ήρθε το παγκόσμιο, πήραμε το χρυσό και το «γλυκό» έδεσε. Ήταν μια δικαίωση για μένα, γιατί ήμουν τραυματισμένος πάνω από ενάμιση χρόνο.
Ήταν τεράστιο όλο αυτό, δούλευα μόνος μου, αλλά δεν το πέτυχα μόνος μου. Στο αεροδρόμιο φώναξα τέσσερα άτομα, τον Νίκο Πάρτογλου που ξεκινήσαμε μαζί να κάνουμε παρκούρ, και συνεχίζουμε στο κομμάτι της προπονητικής. Μετά είναι ο Νίκος Καραπέτσας που τον «έπιασα» από μικρό και τον έκανα έναν από τους καλύτερους στο παρκούρ στην Ελλάδα και είναι προπονητής στο γυμναστήριο. Έπειτα η γυναίκα μου, Αλεξάνδρα...Είναι στήριγμα από την αρχή αν και με πέτυχε στις δύσκολες φάσεις της καριέρας μου, μου έλεγε θα έρθω μαζί στην προπόνηση και ήταν δίπλα μου μόνιμα. Επίσης ο Βασίλης Τσολακίδης, γιατί αν δεν ήταν αυτός δεν θα είχα ένα στήριγμα για να κάνω προπόνηση. Χωρίς ακόμη τότε να έχει αναγνωριστεί το άθλημα μου είχε παραχωρήσει το χώρο.
Αυτή τη στιγμή μπαίνω στο πρώτο μου σπίτι με την Αλεξάνδρα, οπότε αυτή είναι η προτεραιότητά μου τώρα, να ζήσουμε τη ζωή μας. Να εξελιχτεί το γυμναστήριο, να φτιάξουμε όσα περισσότερα πάρκα γίνεται».
Στην καραντίνα μας εξομολογείται ότι κόλλησε με το μπάσκετ, και όπως λέει «το έχει», ενώ τον γοητεύει που είναι σε ομαδικό άθλημα. Δραστήριος καθώς είναι μας μιλά και για τη συμμετοχή του σε δύο ταινίες.
«Μπάσκετ έπαιξα μία δύο φορές και είδα ότι το είχα, έψαξα πως να βαράω σουτ και μου βγήκε με τη μία. Παίζω πάρα πολύ ένας εναντίον ενός και είμαι πολύ καλός, παίζω και στο εργασιακό πρωτάθλημα σε μία ομάδα. Μ’ αρέσει φουλ που είμαι σε ομάδα.
Η συμμετοχή στο «Bricklayer» (σ.σ. γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη) με εντυπωσίασε αλλά θα ήθελα να μας φωνάξουν στα γυρίσματα περισσότερες φορές. Μας άρεσε πολύ όλους, θα θέλαμε περισσότερα κομμάτια παρκούρ, ελπίζω να βγει καλή. Υπάρχει μια άλλη ταινία που συμμετέχω, η οποία λέγεται «under the eyelashes», την οποία σκηνοθετεί και είναι παραγωγός ο Ορέστης Τσανγκ. Είναι μια δυνατή ταινία, γυρισμένη στη Σαντορίνη και έχει περισσότερα κομμάτια παρκούρ».
Όσο για το μήνυμά του στους νεότερους...
«Να κυνηγούν τα όνειρα και τους στόχους τους, να τα βρουν …εγώ έτυχε να το βρω από μικρός. Είναι δύσκολο, αλλά ας το βρουν. Να ρωτούν άτομα που έχουν πετύχει, να βρουν τους κατάλληλους ανθρώπους και να τους δείξουν το δρόμο. Αν δεν έχεις φτάσεις στο τέλος, μάλλον ήσουν στη μέση. Δεν ήξερα πώς, αλλά το ακολούθησα το πίστεψα και με τη βοήθεια του Θεού όλα ήρθαν, όπως έπρεπε και όπως ήθελε».
