Με τη μπάλα, ήμουν ήδη χορτασμένος. Δεν χρειαζόταν, άλλο. Οσα προσμένεις 90 λεπτά ποδοσφαίρου να σου δώσουν, οι μικροί Ισπανοί πρόλαβαν και τα έδωσαν, τα συμπύκνωσαν, σε 45.
Από το πρώτο ματς στο γκρουπ, φάνηκε κιόλας πως η Ισπανία είχε προσέλθει στο τουρνουά με, ακόμη μία ως συνήθως, τάξη πλούσια σε εφόδια. Όχι κάτι περισσότερο, όχι κάτι λιγότερο. Τα ευλογημένα διαόλια «εκδηλώθηκαν», στην αληθινή διάστασή τους, μετά. Οσο πλησίαζαν προς το τρόπαιο. Η τελευταία παράσταση, στην τυχερή Κατερίνη, ήταν ένας ολοκληρωτικός παροξυσμός.
Ισως και από θυμό, επειδή νωρίτερα στον όμιλο η Ρωσία τους νίκησε 3-1, διέλυσαν αυτή την εξαιρετική ομάδα, τη ρωσική, η οποία, σχεδόν αυτούσια, ως U-17 είχε πάρει πρόπερσι το EURO στη Σλοβακία και πήγαινε για το νταμπλ. Κανονική διάλυση, όμως. Στο ημίχρονο, εύκολα το ταμπλό μπορούσε να γράφει 5-0, 6-0. Εφταναν στο γκολ, οι Ισπανοί, πρακτικά με την καθεμιά επίθεσή τους.
Δοκάρια, διωξίματα στη γραμμή…ή και μέσα απ’ αυτήν, τερματοφύλακας-ήρωας, ένα κρεσέντο. Επιθέσεις κατά μέτωπον, επιθέσεις από τα πλάγια, επιθέσεις με τη μπάλα στημένη, σε ένταση, σε ισορροπία, σε αρμονία, σε συγχρονισμό. Μια συνδυαστικότητα, μπαλετίστικη. Απ’ τους στόπερ ως τους εξτρέμ κι απ’ τους ακραίους μπακ ως τους αμυντικούς χαφ, όλοι έβγαζαν «επαφή με τη μπάλα» που αντιστοιχεί σε δεκάρια. Σαν παλαιοί Βραζιλιάνοι!
Οι τελικοί φύσει, και να υπερέχει ο ένας φιναλίστ έναντι του άλλου, κατά κανόνα είναι κλειστά παιγνίδια. Εδώ, το 2-0 δεν λέει τίποτα, ήταν Ανδρες με Παίδες. Τελικές 21-8, στον στόχο 9-1, δοκάρια 2-0, κόρνερ 8-1, φάουλ 5-17. Αιχμαλωσία. Όπως Εθνική που, ενόψει αγώνα το Σάββατο, Τετάρτη στον Αγιο Κοσμά παίζουν 60 λεπτά δίτερμα με τους Νέους. Κάτι τέτοιο.
Η Ισπανία παραμένει μπροστά. Πολύ μπροστά. Επειδή είναι η σχολή που, όσο καμία άλλη, δεν κοιτάζει κορμιά, κοιτάζει μυαλά. Ευφυία. Αυτό που έλεγε ο Μίλινκο Πάντιτς, όταν εργαζόταν στην ακαδημία της Ατλέτικο. Εχω 100 παιδιά, αν πρέπει στο καθένα να εξηγώ 100 φορές τι θέλω, δεν προλαβαίνω, χάθηκα, θα κρατήσω μόνον όσους τα πιάνουν με τη μία. Τα υπόλοιπα, δύναμη, τεχνική, όλα, μα όλα, φτιάχνονται.
Σ’ αυτή τη διοργάνωση, των ενενηνταεξάρηδων, οι Ισπανοί προσπάθησαν να το κάνουν λίγο πιο δύσκολο για τον εαυτό τους. Στη δεκαοκτάδα, είχαν επτά ενενηνταεπτάρηδες! Για να καταλαβαίνουμε, η Ρωσία είχε μόλις ένα. Η Γαλλία, δύο. Η Ελλάδα, κανένα. Όπως μου είχε εξηγήσει κάποτε ο Νίκος Νιόπλιας, σ’ αυτές τις κατηγορίες διαφορά κάνει, όχι ολόκληρος χρόνος, ακόμη και ο ένας μήνας. Κι όμως…
Αυτός που βγήκε πρώτος σκόρερ, ο Μπόρχα Μαγιοράλ, είναι του ’97. Δεν έχει προφτάσει, καλά-καλά, να προαχθεί στην Καστίγια (την ομάδα νέων) της Ρεάλ. Οι στόπερ, επίσης ’97. Ο ένας, ο Μερέ, ανέβηκε Πριμέρα με τη Χιχόν. Ο άλλος, ο Βαγέχο της Σαραγόσα, έχασε την άνοδο στα πλέι-οφ. Αλλ’ ο Βαγέχο είναι αρχηγός στη Σαραγόσα! Αρχηγός ομάδας Segunda, ετών 17 στα 18.
Ο Ασένσιο, ο έξω δεξιά, έκανε παπάδες στη Segunda με τη Μαγιόρκα και, τον Δεκέμβριο, τον υπέγραψε η Ρεάλ. Μαδρίτης. Ο Θεβάγιος, ένας μέσος-ορχήστρα, πρωταγωνίστησε στην άνοδο της Μπέτις. Ο Αλφόνσο Πεδράθα, ο αριστερός μπροστά, την άνοιξη έπαιξε στην πρώτη ομάδα της Βιγιαρεάλ. Τρέχουν ανάλαφρα, ντριμπλάρουν αβίαστα, πασάρουν με την άνεση που ξεφλουδίζουν πασατέμπο.
Στις τελευταίες 14 ευρω-διοργανώσεις U-19, οι Ισπανοί έχουν κερδίσει τις επτά. Κάτι πρέπει να γίνει! Αν η καθεμιά τάξη, χρόνο τον χρόνο, βγάζει όχι ένα και δύο αλλά τόσους πολλούς, το εγχώριο σύστημα απορρόφησης καταλήγει να μπουκώνει. Δεν έχουν, όλοι αυτοί, πού να παίξουν. Δεν φτάνουν, οι είκοσι ομάδες της Πριμέρα. Δεν τους χωράνε.
Είναι, παραβολικά, το σημείο στο οποίο μια φορά κι ένα καιρό έφτασαν, και φράκαραν, οι Κινέζοι. Για να ξεφρακάρουν, επιβλήθηκε έλεγχος γεννήσεων. Ένα ζευγάρι, ένα παιδί, τέλος. Απ’ το ταλέντο όμως, πώς ξεφρακάρεις; Πλέον, η μοναδική διαφυγή είναι το, όπου γης, εξωτερικό. Συμβαίνει, ήδη. Σήμερα, Ισπανοί παίζουν σε όποια λίγκα μπορεί κανείς να βάλει με το νου.
Πριν (όχι πολλά) χρόνια, Ισπανός ποδοσφαιρικός μετανάστης ήταν ανέκδοτο…
