Το σχολείο το τέλειωσα σε έναν μαθητικό Παράδεισο. Στη «Σχολή Χατζηκωνσταντίνου» στο Καλαμάκι. Οταν με διώξανε (λόγω διαγωγής) από την Κόλαση της Γερμανικής Σχολής (παρ’ όλα αυτα είναι ένα σπουδαίο σχολείο) ο πατέρας μου, κάτι είχε ακούσει για ένα σχολείο στην παραλία, που στην δεκαετία του ’50 είχε φήμη... για αυστηρό και καλό...
Παρακαλώ σημειώστε ότι μιλάμε για την δεκαετία του ’70... στη μέση της χούντας...δηλαδή είκοσι χρόνια... από τότε που είχε την πληροφορία ο πατέρας μου.... αφού μου΄κανε λοιπόν ένα καλοκαίρι μαύρο, ότι θα πάω σε ένα σχολείο που επιτέλους θα γίνω άνθρωπος, τον Σεπτέμβρη του 1970 με άφησε στην είσοδο της «Σχολής Χατζηκωνσταντίνου»... Ενας γυμναστής ψιλοφώναζε να μαζευτούν τα παιδιά για προσευχή... από ο,τι είδα τον φοβόντουσαν... αν όμως έχεις ακούσει γερμανό γυμναστή να διατάζει, τα υπόλοιπα σου φαίνονται σαν τον Αυτιά όταν θυμώνει... Kάτι μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, αλλά δεν ήξερα ακριβώς τί... θα μαθαινα με λεπτομέρειες κατα τη διάρκεια των 4 ετών που ακολούθησαν.
Το σχολείο το διοικούσαν οι αδελφές Χατζηκωνσταντίνου, η δεσποινίς Ιουλία και η δεσποινίς Πόπη (δώστε σημασία στο «δεσποινίς») και ένας γλυκύτατος Γυμνασιάρχης ο κύριος Αντωνόπουλος, (ο «παππούς») ο οποίος είμαι σίγουρος ότι είχε επιστρέψει από τη σύνταξη... είχε ακουστικά βαρυκοϊας... και καρδιά από μέλι... με αγάπη για τα αρχαία ελληνικά, αλλά η ηλικία του (και το περιβάλλον) δεν μας επέτρεπε να τον πάρουμε στα σοβαρά.
Νομίζω ότι είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.
Το οφείλω βασικά στη μάνα μου, που ζωή να έχει, δεν είδε ποτέ τίποτε πεσιμιστικα... αλλά και στα χρόνια που πέρασα σ’ αυτο το σχολειο. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αν είχα παραμείνει στην Γερμανική Σχολή θα είχα γίνει ή καταθλιπτικός ή serial killer…
Στη Σχολή Χατζηκωνσταντίνου δεν μάθαμε ΤΙΠΟΤΕ απολύτως.
Το λέω καμμιά φορά σε πρώην συμμαθητές μου και ξυνίζουν... κάνουν όμως λάθος... γιατί μιλάει το συνάισθημα και όχι η σύγκριση....αυτα που έμαθα στα χρόνια μου στη Γερμανική, μου ήταν αρκετά για να περνάω με άνεση τις τάξεις και να μπω αμέσως στο Πανεπιστήμιο... στο Χατζηκωνσταντίνου πήγαινα επί 3 χρόνια με ένα (ίδιο) τετράδιο στην κωλότσεπη. Δεν γέμισε ποτέ το γαμημένο. Οσα μου είπαν και μου έδειξαν στο γερμανικό γυμνάσιο σε δυο χρόνια, δεν μου τα είπαν σε τέσσερα στο ελληνικό... ούτε το 10%... και αυτό μάλλον καταλάθος.
Ομως στο δεύτερο σχολείο μου έμαθα πράγματα, που είναι πολύ δύσκολο να τα μάθει κανείς σε ένα ακριβό και πραγματικά αυστηρό σχολείο. Ερχόμουν απο εναν κόσμο που αποτελείτο απο παιδιά πανίσχυρων γονέων, ιδιοφυιες, με στόχους και βρέθηκα σε ενα περιβάλλον με παιδιά διωγμένα απο άλλα σχολεία, λόγω χαμηλών βαθμών και κακής διαγωγής...που γουστάριζαν την ανέμελη ζωή.
Παράδεισος για μένα που’χω γεννηθεί δραπέτης. Δεν μας στεναχώρεσε ποτέ (σαν μαθητές εννοώ) τίποτα. Μας διοικούσαν 3 άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας, που μας έβλεπαν περίπου σαν να είμαστε εγγόνια τους...
Κάτι ψιλο αυστηρούς καθηγητές που είχαμε τους γραφαμε στα παπάρια μας... καναμε κοπάνα όποτε δεν γουστάραμε...αν και συνήθως γουσταραμε γιατί πού θα βρίσκαμε καλύτερα... είμασταν μεικτό (μην γελάτε...εκείνη την εποχή δεν ήταν σύνηθες... γι’ αυτο και οι περισσότεροι συνομηλικοί μου... όταν.... τέλος πάντων μην το αλλάξουμε το θέμα γιατί θα ξημερωθούμε με το πουλί των συνομηλίκων μου που πήγανε σε αρρένων... )
Τί λέγαμε; Α...ναι... για το Χατζηκωνσταντίνου.... χαβαλες μεγάλος,χαρά μεγάλη, ανεμελιά μεγάλη, ελευθερία μεγάλη... και ω του θαύματος ενας περίεργος σεβασμός (έστω και αν κάναμε τρομερά πράγματα)... ποτέ μα ποτέ δεν ξεπεράσαμε το όριο, παρ’όλο που χαλαρά θα μπορούσαμε...
Προφανώς είναι το μάθημα που σου δίνει η ίδια η ελευθερία.
Eρωτευθήκαμε, φιληθηκαμε, καπνίσαμε, πηδηχθήκαμε, παίξαμε, γελάσαμε, βαλαμε δεκάδες γκολ και ακόμα περισσότερα καλάθια... σε αντίπαλα σχολεία... κράξαμε πολιτικούς και συστήματα... μαθαμε ότι τα λεφτά δεν παίζουν ρόλο... είχα συμμαθητή γιο βαθύπλουτου βιομηχάνου, που ήταν κολλητός με ενα υπέροχο παιδί... βοσκός στην Βάρη... (αργότερα πούλησε τα βοσκοτόπια και βολτάρει με Porsche… ) τρομερούς μπαλαδόρους... τρομερά ταλέντα στις τέχνες... τρομερούς χιουμορίστες... την Μις Φαντάζιο... κωφάλαλους (εξαιρετικοί άνθρωποι και συνήθως σπουδαίοι μαθητές)... αφήστε για τα σεξουαλικά που για εκείνη την εποχή ήταν χρόνια μπροστά... Ολα τα φυσιολογικά δηλαδή, που θα συμβούν, αν αφήσεις 400 παιδιά ελέυθερα και ευτυχισμένα σε μια πολύχρονη καθημερινη και σε καθωρισμένο χώρο συνάντησή τους.
Κάτι σαν κατασκήνωση που πηγαίναμε με μεγάλη χαρά. Μάλλον μας ψιλο-χαλαγε που το καλοκαίρι διαρκούσε τόσο πολύ. Ενας τυπος 2 χρόνια μεγαλύτερός μου, αλλά στο διπλανό θρανίο με έμαθε πώς να πλαστογραφώ τον έλεγχο... ε, θέλω να σας πω ότι ο δικός μου έλεγχος ήταν πάντα πολύ καλός... δεν τον πήγα ποτέ γνήσιο... "''Ετσι για την αλητεία" όπως ειπώθηκε 45 χρόνια μετά... (Πάντα μ'αρεσαν οι αποκλειστικότητες)
Εχω συμμαθητή που μου έδειξε πώς μπορείς να κάνεις βράδυ σφήνα σε λεωφορείο που κάνει σφήνα σε άλλο λεωφορείο...οδηγώντας φυσικά το αυτοκίνητο του μπαμπά σου... Δε ξέρω αν σας έχει τύχει να κατουρηθείτε χωρίς να το καταλάβετε, αλλά εμένα μουχει τύχει... να’σαι πάντα καλά Γιώργο μου....
Εμαθα κι άλλα πράγματα εκεί: Να φροντίζω τους ανθρώπους. Να ξέρω ότι όλα είναι δυνατά. Να σέβομαι τις γυναίκες. Δεν δαγκώνουν. Να βλέπω τη ζωή με αισιοδοξία.
Δεν έμαθα ούτε Χημεία, ούτε Φυσική, ούτε Μαθηματικά, ούτε Βιολογία...
Δεν πειράζει... είχα την τύχη να μη μου χρειασθούν... Δυστυχώς η ζωή απέδειξε ότι αρκετοί που τα χρειάστηκαν , αλλά δεν τα είχαν δυστύχησαν... το ερώτημα είναι: τί είναι ευτυχία και τί δυστυχία...
Μου χρειάστηκαν όμως όλα τα άλλα μου μου μάθανε...
Ολα αυτα μου ήρθαν στο μυαλό, τώρα που γλιστράει έξω...
Εχω πανικό με το γλίστρημα. Μου χαλάει η διάθεση. Αποδιαργανώνομαι μόνο και με τη σκέψη. Και αυτο προέρχεται από τα χρόνια μου στο ηρωικό Χατζηκωνσταντίνου.
Προς το τέλος της χρονιάς που ήταν καλοκαίρι είχαμε την σχολική παράδοση (μια φορά θα σας πω για την παρέλαση και τις παραδόσεις της Σχολής) να παίζουμε τα εκπαιδευτικότατα μπουγέλα. Γεμίζαμε πλαστικές σακκούλες νερό, τον (την ) περιμέναμε στην γωνία του προαύλιου, σουκανε νόημα ο απέναντι «ερχεται» και κλατς (τον) την έκανες λούτσα με την σακούλα. Χαριτωμένο και δροσιστικό.Simple.
Oι δεσποινίδες Ιουλία και Πόπη Χατζηκωνσταντίνου, οι ιδιοκτήτριες ντε... που αν και δεσποινίδες ήταν (υπολογίζω) 82 η δεσποινίς Ιουλία και 79 το μικρό η δεσποινίς Πόπη, που ήταν ζουμπουρλού, με δερμάτινες φούστες και γόβες και μαλλί 123 τρίχες περλέ χρώματος κοκκινο-ξανθο-φαλακρέ... οι δυο αδελφαί λοιπόν πολύ στεναχωριόντουσαν που φέρναμε τα νερά μεσα στις τάξεις... μπας και κρυώσουμε... και μας το απαγορεύανε... ρητά... Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Μια μέρα λοιπόν ο φίλος μου ο Νότης (μποξέρ και τρομερό σεντερμπακ, γιατί αμα κινδυνεύαμε να χάσουμε έδερνε αντιπάλους, διατητές, υποστηρικτές, ενίοτε και συμπαίκτες.... τον συνάντησα πριν απο χρόνια στον δρόμο και μιλάγαμε...σταμάτησε λοιπόν ένας άλλος κύριος και του είπε: «ρε συ Νότη δεν με θυμάσαι;»... όχι του’πε ο Νότης απειλητικά «ρε συ Νότη, δεν θυμάσαι που με είχες δείρει το 1973 στον Πανιώνιο; Ρε συ Νότη, συγκινούμαι που σε βλέπω...» του’σκασε 2 φιλιά και έφυγε....) με τον συμμαθητή μου τον Νότη λοιπόν, που ήταν 2 χρόνια μεγαλύτερος και στο τέλος τον άφησα και μια τάξη πίσω.... είχαμε συνεννοηθεί να μπουγελώσω την συμμαθήτρια μας την Πάνι (καλή της ώρα)....
Την έχω λοιπόν στημένη πίσω από τη γωνία με την σακουλάρα τίγκα στο νερό και περιμένω νόημα από τον Νότη... Τον κοιτάω... τον βλέπω να τρέχει προς την άλλη κατεύθυνση φωνάζοντας μου: «Ερχεταιιιιιι....» πετάγομαι εγώ όλορθος και την μπουγελώνω....
...την δεσποινίδα Πόπη...
«οχι, η Πανι ρε μαλάκααααααα» φωναζεο Νότης λυποθυμισμένος στα γέλια όπως και ενα ολόκληρο σχολείο...
Κοιτάζω κάτω και η δεσποινίς Πόπη είναι ξαπλωμένη ανασκελα, συγχριστη μούσκεμα, με τις 123 τρίχες κολλημένες στο μακιγιάζ και την δερμάτινη φούστα ανεβασμένη μέχρι τον αφαλό....
Ως παιδί, αντιδρώ προσπαθώντας ενστικτωδώς να φύγω....μέσα μου γελάει το σύμπαν... έξω μου επίσης... και κάθως τρέχω...κρακ πέφτω σε μια τρύπα και με τα δυο πόδια και σπάω ταυτόχρονα και τους δυο αστραγάλους... Μην γελάτε... μην γελάτε είπαμε... παρακαλώ μη γελάτε, δεν είναι σωστό...αστε που πονάει πολύ... Σκεφθείτε τη σκηνή εμένα με τα δυο πόδια μέσα στην γαμημένη τρύπα σε στάση σαν αυτούς τους τρελλούς που πηδάνε με τα σκί από τις ράμπες...και την δεσποινίδα Πόπη μπουγελωμένη με χέρια και πόδια ανοικτά ανάσκελα...
Πέρασα όλο το καλοκαίρι με πατερίτσες... ούτε μπάνια ούτε τίποτα... φυσικά στο σχολείο μου έκαναν παρατηρήσεις: Παιδί μου, δεν είναι σωστα πράγματα αυτά.... μην επαναληφθεί...
Πέραν της πλάκας όμως εμένα μου’μεινε κουσούρι... από τότε πονάνε οι αστράγαλοι μου κάθε που αλλάζει ο καιρός... αλλά το πιο βασικό είναι ότι έχασα την αυτοπεποίθηση μου στην ισορροπία... από τότε έχω εφιάλτη ότι πέφτω κάτω... Οταν λοιπόν γλιστράει νιώθω τρομερή ανασφάλεια...
Εσείς αλήθεια σε ποιο (τί) σχολείο πήγατε;
