Όπως αποδείχθηκε στην πράξη ο δεύτερος τελικός της Volley League ήταν φυσική συνέχεια του πρώτου. Το κλισέ λέει πως τέτοια παιχνίδια τα παίρνει αυτός που τα θέλει πιο πολύ αλλά στην πραγματικότητα τα παίρνει και αυτός που μπορεί. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο εξακολουθεί να αδικεί τον εαυτό του αλλά ρίχνει μια κλωτσιά και γκρεμίζει τις προσπάθειες όλης της σεζόν στην πιο κομβική καμπή της.
Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε τους δύο τελικούς επειδή είχε πιο μεγάλο βάθος στον πάγκο ή περισσότερες επιλογές αλλά γιατί είχε μια ομάδα με εξαιρετική συνέπεια ικανή να πιάσει μέγιστη απόδοση όταν έφτασαν τα δύσκολα. Όχι μόνο δεν πτοήθηκε όταν έκανε κακή εμφάνιση στο Μετς το Φεβρουάριο ή όταν τα έβρισκε σκούρα από το Μίλωνα αλλά το αντίθετο μάλιστα. Οι παίκτες του Καστελάνι μπήκαν στον πρώτο αλλά και στο δεύτερο τελικό με την αυτοπεποίθηση του νικητή και ικανοί να κυνηγήσουν κάθε μπάλα και να μην αφήσουν καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Η άμυνα που έβγαλε ο Στερν περνώντας πάνω από τον πάγκο της ομάδας του και που εν τέλει κατέληξε σε πόντο για τον Ολυμπιακό είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ο Παναθηναϊκός ήταν μονοδιάστατος και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την επίθεση. Έχει να κάνει με το ότι βασίστηκε και πάλι στο σερβίς του το οποίο όχι μόνο δεν ήταν καλό αλλά έγινε και «αχίλλειος πτέρνα». Οι μηδέν άσσοι δε λένε όλη την αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως εκτός από μηδέν άσσους ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε καν να πιέσει τον Ολυμπιακό στην υποδοχή, που θεωρητικά είναι το αδύναμο στοιχείο του, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ήταν το καταστροφικό στοιχείο του Παναθηναϊκού. Οι πράσινοι δεν πληρώνουν την απουσία του Ιερεθουέλο στη δημιουργία αλλά την πολύ κακή υποδοχή τους, αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που κατά συνέπεια έκανε και τη ζωή του Κασαμπαλή πιο δύσκολη. Μάλιστα, η μοναδικές στιγμές που ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να αναθαρρεί έστω και για λίγο ήταν όταν ο πασαδόρος της ομάδας επέλεγε να παίξει με τους κεντρικούς του.
Ενδεικτικό της διαφορετικής ψυχολογίας των ομάδων ήταν η απόδοση του Κουμεντάκη. Παρότι ο ακραίος του Ολυμπιακού έκανε ένα μέτριο παιχνίδι με χαμηλά ποσοστά στην επίθεση και υποδοχή του 21% είχε τόσο μεγάλη σιγουριά στον εαυτό του αλλά και στην ομάδα του που σε κρίσιμες φάσεις του τρίτου σετ, το μοναδικό που έμοιαζε με τελικό, είχε την άνεση να δώσει πολύτιμες λύσεις.
Ο Παναθηναϊκός χτίστηκε για να πρωταγωνιστήσει σε αυτή τη σεζόν και όχι μόνο κινδυνεύει να χάσει το πρωτάθλημα, το βασικότερο στόχο, αλλά μοιάζει να μην τον διεκδικεί καν. Το πόσο θέλει κάθε αθλητής έναν τίτλο και πόσο προσπαθεί το ξέρει ο ίδιος καλύτερα από όλους, βέβαια, αλλά η εμφανίσει του Ολυμπιακού τόσο στους δύο τελικούς του πρωταθλήματος όσο και σε αυτόν του Κυπέλλου παρουσιάζουν μια ομάδα που θέλει και μπορεί. Ενδεχομένως η πρωτιά στη regular season να… παραπλάνησε τους πράσινους και να τους έκανε να πιστέψουν ότι η δουλειά θα είναι ευκολότερη από το αναμενόμενο. Δεν ήταν έτσι, όμως, και πλέον με τον Ολυμπιακό στο “match ball” το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι να πάρει το πρωτάθλημα αλλά να μην καταρρεύσει και να παλέψει ώστε να σώσει ότι σώζεται.
