Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό του πρώτου τελικού των «αιωνίων» που δείχνει τη βασική διαφορά τους. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 22-24 στο πρώτο σετ και παρότι ο Παναθηναϊκός μείωσε και είχε την ευκαιρία να το διεκδικήσει εν τέλει λύγισε με 23-25. Στο δεύτερο σετ ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που βρέθηκε στο 24-22. Ο Ολυμπιακός όχι μόνο άντεξε, έσβησε τα σετ πόιντ των πρασίνων και με μεγάλη υπομονή και επιμονή κατάφερε να πάρει και αυτό το σετ στο 30-32.
Το βόλεϊ είναι άθλημα των λεπτομερειών και αυτές έκαναν τη διαφορά στα πρώτα δύο σετ αλλά όχι και στο τρίτο όπου οι ερυθρόλευκοι ήταν ξεκάθαρα ανώτεροι. Οι λεπτομέρειες, λοιπόν, δείχνουν πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην ήταν καλός στα πρώτα σετ αλλά ήταν μέσα στη διεκδίκησή τους μέχρι το τέλος. Υστέρησε, όμως, στα τελειώματα και ήταν επιρρεπής κάνοντας εύκολα λάθη όταν η φάσεις… έκαιγαν. Φυσικά αυτό έχει και αντίστροφη ανάγνωση η οποία λέει ότι ο Ολυμπιακός ήταν τόσο καλός που χάλασε για τα καλά το παιχνίδι των πρασίνων.
Ο Στερν ήταν μια πηγή ενέργειας για τον Ολυμπιακό καθώς του έδινε μεγάλη σιγουριά στην επίθεση. Η βασική διαφορά με τον Παναθηναϊκό είναι πως παρότι και ο Ερνάντεζ είχε πολύ καλά ποσοστά (22/39 επιθέσεις) δεν είχε εναλλακτική με αποτέλεσμα όλες οι κρίσιμες φάσεις να πηγαίνουν στον Κουβανό. Ο Ολυμπιακός πήρε πολλά από τους ακραίους του και κυρίως από τον Κουμεντάκη. Αυτό που έκανε ο Εβρίτης ακραίος ήταν… ενέσεις ποιότητας. Όταν το παιχνίδι άρχισε να γίνεται προβλέψιμο με τον Στερν ο Κουμεντάκης πήρε τη σκυτάλη δίνοντας πολύτιμους πόντους ενώ παράλληλα ήταν σταθερός στην υποδοχή, έβγαλε δύσκολες άμυνες και γέμισε ενέργεια την ομάδα του. Ο ρόλος του, ουσιαστικά, ήταν να διορθώνει όλες τις αδυναμίες που παρουσιάζονται και να γεμίζει τα κενά σε επίθεση, άμυνα, μπλοκ και σέρβις.
Την ίδια ώρα που στην αντίπαλη πλευρά κανένας δεν μπόρεσε να κάνει αυτή τη… βρώμικη δουλειά. Οι ακραίου του Παναθηναϊκού δεν ήταν σε καλή μέρα και αυτό πέραν ότι έφερε δυσκολίες στην υποδοχή και κατά συνέπεια στη δημιουργία του Κασαμπαλή αλλά στέρησε και πόντους στην επίθεση. Ο καλός Πρωτοψάλτης και ο καλός Κόβαρ μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές στην επίθεση αλλά εφόσον αυτό δε συνέβη ήταν αδύνατο να αξιοποιηθούν οι κόντρα μπάλες και τα μεγάλα ράλι. Οι παίκτες του Καστελάνι ένιωθαν άνετα στα μεγάλα ράλι και όσο έβγαζαν άμυνες με κάθε τρόπο ήξεραν ότι στο τέλος θα βρουν τρόπο να πάρουν τον πόντο.
Όσο ο Παναθηναϊκός ίδρωνε για να βρει πόντους είχε ταυτόχρονα και τη δυσκολία του να βρει σταθερότητα στο σερβίς. Μπορεί να είχε ξεσπάσματα με τα σερβίς του Κασαμπαλή και σε κάποιες περιπτώσεις του Βουλκίδη ή του Κόβαρ αλλά παρότι ρίσκαρε πολύ από αυτό τον τομέα, όπως συνήθως, δεν πήρε αυτά που περίμενε. Και όσο ο αντίπαλος αντιμετωπίζει το σερβίς του Παναθηναϊκού τόσο πιο εύκολη κάνει τη δουλειά του.
Είναι σαφές πως ο Ολυμπιακός έχει προβάδισμα αγωνιστικό, ψυχολογικό αλλά και προβάδισμα έδρας πλέον. Το καλό νέο για τον Παναθηναϊκό είναι πως κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό και στη φετινή σεζόν έχει δείξει πως μπορεί να αφήσει πίσω του μια κακή εμφάνιση παρουσιάζοντας εντελώς διαφορετική εικόνα στο επόμενο παιχνίδι. Βέβαια, όταν ο αντίπαλος έχει ποιότητα και δυναμική χρειάζεται καθαρό μυαλό και υπομονή. Τίποτα δεν τελειώνει στον πρώτο τελικό αλλά σίγουρα οι πράσινοι καλούνται να διορθώσουν πολλά για να ξαναμπούν στη διεκδίκηση του τίτλου.
