Έχουν περάσει κιόλας 15 χρόνια από εκείνο το απόγευμα που στον τελικό του CEV Champions League βρέθηκε ελληνική ομάδα για τελευταία φορά μέχρι σήμερα. Ο ισχυρός, τότε, Ηρακλής είχε βρεθεί για τρίτη φορά μέσα σε λίγα χρόνια στον τελικό. Μπορεί να μην τα κατάφερε ούτε στην Πράγα, απέναντι στην Τρεντίνο που τότε ξεκινούσε την αυτοκρατορία της, αλλά η παρουσία περίπου 8.000 φίλων του Ηρακλή είναι ακόμα και σήμερα μια από τις πιο ξεχωριστές εκδρομές Ελλήνων φιλάθλων.
Το γεγονός ότι τόσοι φίλαθλοι ταξίδεψαν για το Final 4 διοργάνωσης βόλεϊ, ακόμα και αν μιλάμε για τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, κάνει αυτό το ταξίδι ιδιαίτερο. Ο Ηρακλής, βέβαια, δεν ήταν άμαθος ή πρωτάρης αφού είχε φτάσει άλλες δύο φορές σε τελικό και ακόμα δύο που ήταν παρών σε Final 4. Φυσικά και ο Ολυμπιακός είχε δύο συμμετοχές σε τελικό και άλλες πέντε σε Final 4, με πρώτη το μακρινό 1982 κάτι που δείχνει πως η απόσταση των ελληνικών συλλόγων με τις κορυφαίες ευρωπαϊκές δεν ήταν τόσο χαώδης όσο στις μέρες μας.
Το 2009 ήταν μια από τις κορυφαίες χρονιές του ελληνικού βόλεϊ αφού πέρα από τον Ηρακλή που έπαιξε στον τελικό του CEV Champions League ήταν ο Παναθηναϊκός που έφτασε στον τελικό του CEV Cup στο ΟΑΚΑ, η ΕΑ Πατρών που έπαιξε στο Final 4 του Challenge Cup της Σμύρνης αλλά και οι γυναίκες του Παναθηναϊκού που έφτασαν στον τελικό του Challenge Cup στο Γέσι. Το ΟΑΚΑ είχε μεταμορφωθεί σε μια καυτή έδρα για το Final 4 του CEV Cup όπου οι πράσινοι είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στην πανίσχυρη Μπελογκόριε στον τελικό ενώ και η παρουσία εκατοντάδων φίλων των πρασίνων στο Γεσί της Ιταλίας για λογαριασμό της ομάδας του Τάκη Φλώρου, της Ρούξι Ντουμιτρέσκου και των υπολοίπων δεν ήταν κάτι που περνάει απαρατήρητο.
Μια μέρα σαν και αυτή, λοιπόν, την 5η Απριλίου του 2009 το ελληνικό βόλεϊ έχασε την ευκαιρία να πιάσει ουρανό και αυτό γιατί η σπουδαία Τρεντίνο, που μάλιστα φέτος επιστρέφει στον τελικό της διοργάνωσης, πήρε το πρώτο από τα τρία σερί Champions League της ιστορίας της. Ο Ηρακλής έφτασε μέχρι τον τελικό κάνοντας άριστη παρουσία στον όμιλο, με 6 νίκες σε 6 αγώνες, πέταξε έξω την Βιτόρια και την Φρίντρισχαφεν και τέλος άφησε εκτός τελικού την ρωσική Ίσκρα με 3-1 και μάλιστα με ανατροπή. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ξεχωριστή που ο Βραζιλιάνος σταρ της Ίσκρα, Τζίμπα ντε Γοδόι Φίλιο, υποκλίθηκε με σεβασμό προς τους Έλληνες φιλάθλους μετά την ήττα της ομάδας του στον ημιτελικό. Μάλιστα, ο σπουδαίος αυτός Βραζιλιάνος ακραίος, Ολυμπιονίκης και πρωταθλητής κόσμου, λίγο έλλειψε να γίνει συμπαίκτης του Σουηδού διαγώνιου του Ηρακλή, Μάρκους Νίλσον, αφού ο ένας έπαιξε μετά από χρόνια την αγγλική IBB Polonia το 2019-2020 και ο άλλος ένα χρόνο μετά αμφότεροι υπό τις οδηγίες του αείμνηστου Βαγγέλη Κουτουλέα.
Το ελληνικό βόλεϊ δεν θα ήταν πια το ίδιο αφού κάτι η οικονομική κρίση, κάτι η αποχώρηση σπουδαίων αθλητών αλλά και σε μεγάλο βαθμό η ραγδαία ανάπτυξη των πρωταθλημάτων Ιταλίας, Ρωσίας, Πολωνίας και Τουρκίας άφησαν πίσω την Α1. Μπορεί κατακτήσεις Challenge Cup όπως η περσυνή από τον Ολυμπιακό αλλά και αυτή των γυναικών του 2018 να μην είναι ασήμαντες αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο σπουδαίες με τα Champions League που διεκδικούσαν οι ελληνικές ομάδες λίγα χρόνια πριν. Το ελληνικό βόλεϊ αναζητάει με σταθερά βήματα την επιστροφή του στις ένδοξες μέρες αλλά αυτό έχει μεγάλο επίπεδο δυσκολίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον νίκες στην κορυφαία διοργάνωση μοιάζουν με αφορμή για πανηγύρια ενώ τότε ήταν κομμάτι της καθημερινότητας του Ηρακλή, του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού.
Το σίγουρα είναι πως όσοι βρέθηκαν στην Πράγα την άνοιξη του 2009 δε θα ξεχάσουν ποτέ εκείνο το διήμερο ακόμα και αν ο «Γηραιός» δεν τα κατάφερε. Και σίγουρα το ελληνικό κοινό θα θυμάται για χρόνια εκείνη τη μαγική χρονιά με τις τρεις συμμετοχές σε ευρωπαϊκό τελικό και τις τέσσερις παρουσίες σε Final 4 όταν το βόλεϊ γινόταν το εθνικό μας άθλημα.
