Οι τελικοί του League Cup έχουν προσφέρει ωραία παιχνίδια, ανατροπές και θέαμα τα τελευταία χρόνια. Ο πρώτος φετινός τελικός, όμως, ήταν κάτι σαν μονόλογος. Όχι τόσο γιατί ο Παναθηναϊκός έκανε κάποια «διαστημική» εμφάνιση αλλά κυρίως γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν απών και δεν μπήκε ποτέ στο πνεύμα του αγώνα.
Το βασικό ζητούμενο για τις δύο ομάδες ήταν να ξεχάσουν όσο γίνεται γρηγορότερα το Final 4 της περασμένης εβδομάδας. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε, όπως φάνηκε, να το αφήσει πίσω, να οργανωθεί καλά για τον αγώνα της Πυλαίας και εκτός του ότι πίεσε τον ΠΑΟΚ κατάφερε να κρύψει τις δικές του αδυναμίες. Ο ΠΑΟΚ έχει όλη τη χρονιά πρόβλημα στη θέση του διαγώνιου αλλά στην προκειμένη περίπτωση ούτε ο Ερνάντεζ ήταν αυτός που έκανε τη διαφορά.
Η ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου συνηθίζει να ζει και να πεθαίνει από το σερβίς της καθώς διαθέτει πολλούς και καλούς σέρβερ. Σε ένα παιχνίδι με λίγους άσσους, 4 για κάθε ομάδα, λίγα νικηφόρα μπλοκ και πολλά λάθος σερβίς, 17 για τον Παναθηναϊκό και 13 για τον ΠΑΟΚ, οι πράσινοι είχαν δύο πολύ σημαντικά προτερήματα. Από τη μία υπομονή και επιτυχία στις κόντρα επιθέσεις και κυρίως καθαρό μυαλό στον πασαδόρο.
Η απουσία του Ιερεζουέλο δεν κόστισε στους πράσινους. Άλλωστε ο Κασαμπαλής δεν ήταν φέτος αναλώσιμος ή ξεχασμένος στον πάγκο αλλά ένας παίκτης που πήρε πολύ χρόνο συμμετοχής και έχοντας αφήσει το σημάδι του. Έτσι, δεν ήρθε από το πουθενά αλλά αντίθετα ήταν απόλυτα έτοιμος σωματικά και πνευματικά. Όταν είδε ότι το παιχνίδι με τον Ερνάντεζ δεν πηγαίνει καλά αξιοποίησε αρκετά τους κεντρικούς του και ακόμα περισσότερο τους ικανότατους ακραίους του. Χαρακτηριστικό είναι πως ο Πρωτοψάλτης παρότι βρέθηκε πολλές φορές απέναντι σε μπλοκ περίπου 20 εκατοστά ψηλότερό του, όταν έπεφτε πάνω σε Ντεν Ντρις και Σαμοϊλένκο, είχε πάντα τον τρόπο να τους κερδίσει είτε με έξυπνα περάσματα είτε και με μπλοκ άουτ έχοντας ένα εντυπωσιακό 83% στην επίθεση!
Από την άλλη, ο ΠΑΟΚ δεν είχε σταθερότητα στην υποδοχή, δεν είχε ηρεμία και καθαρό μυαλό στο χτίσιμο του παιχνιδιού από τον Γαλιώτο καιδεν είχε τον τρόπο να απειλήσει την απέναντι πλευρά με συνέχεια και συνέπεια. Κάποια ξεσπάσματα στο επιθετικό παιχνίδι του Βαν Χάρτερεν δεν ήταν αρκετά ενώ επιπλέον δεν κατάφερε ουσιαστικά ποτέ να ανεβάσει το επίπεδο δυσκολίας από το σερβίς του. Στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος ο ΠΑΟΚ είχε βρει ζωή πρωτίστως πιέζοντας από το σερβίς του κάτι που αξιοποίησε με μπλοκ και κόντρα μπάλες. Παιχνίδια σαν αυτό χρειάζονται και λίγο παραπάνω ρίσκο κάτι που δεν έκανε ο ΠΑΟΚ. Η αναλογία άσσων και χαμένων σερβίς για τον Παναθηναϊκό μπορεί να μην ήταν εντυπωσιακή αλλά κατάφερε να έχει την υποδοχή του δικεφάλου μονίμως σε πίεση κυρίως όταν στόχος ήταν ο Τρούχσεφ.
Ήταν εμφανές σε όλη τη διάρκεια του αγώνα πως ο ΠΑΟΚ δεν έχει ενέργεια και αυτό εν μέρει έχει λογική. Σίγουρα το γεγονός ότι ερχόταν από απώλεια δύο τίτλων και απομένουν μόλις δυο αγώνες για τη τέλος της σεζόν είναι κάτι που αδειάζει ψυχολογικά την ομάδα. Ακόμα και έτσι, όμως, μιλάμε για δύο τελικούς που ακόμα και αν δεν είναι ο μεγαλύτερος στόχος της σεζόν είναι τίτλος τον οποίο ο ΠΑΟΚ δεν έχει κατακτήσει ποτέ και αυτό είναι σίγουρα ένα κίνητρο. Ο Παναθηναϊκός αντίθετα, όχι μόνο έδειξε πόσο θέλει το League Cup αλλά κυρίως πως μπορεί να γίνει καλύτερος ενόψει των τελικών του πρωταθλήματος.
ΥΓ: Η ανανέωση της συνεργασίας με τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο ήταν ένα μεγάλο boost που δείχνει πόσο εμπιστεύονται στον Παναθηναϊκό τον προπονητή της ομάδας αφού αμέσως μετά από την απώλεια του Κυπέλλου του δίνουν την απόλυτη στήριξη για την επόμενη μέρα και μαζί πολύτιμη ώθηση για το φινάλε της σεζόν.
