Αν έκανε κανείς ένα ταξίδι στο χρόνο και γύριζε πίσω 10-15 χρόνια θα θεωρούσε φυσιολογικό και αναμενόμενο πως ο Ηρακλής, ο Άρης αλλά και ομάδες όπως η Λαμία ή ο ΑΟ Ορεστιάδας διεκδικούν προκρίσεις σε προημιτελικά Κυπέλλου ή και σε Final 4. Πολλά άλλαξαν, όμως, τόσο στο χώρο του βόλεϊ όσο και στην ελληνική κοινωνία κάτι που μαζί συμπαρασύρει και τον αθλητισμό.
Στην προκειμένη περίπτωση ο Ηρακλής και ο Άρης πάλεψαν σκληρά κόντρα στους αντιπάλους τους και ενδεχομένως με λίγο προσοχή ή και λίγο τύχη παραπάνω να πανηγύριζαν προκρίσεις. Είναι γεγονός, βέβαια, πως και οι δύο αυτές ομάδες της Θεσσαλονίκης πέρασαν το δικό τους… Γολγοθά τα χρόνια που προηγήθηκαν και προσπαθούν ακόμα να σταθούν στα πόδια τους και να επιστρέψουν σε γνώριμα λημέρια όπως η Volley League.
Συχνά μας αρέσει να αναπολούμε τα παλιά για να τονίσουμε τα μεγαλεία του αθλήματος και σίγουρα ο Ηρακλής έχει αφήσει για τα καλά το αποτύπωμά του στο ελληνικό βόλεϊ όπως και ο ΑΟ Ορεστιάδας όπως και ομάδες που πρέπει να σκαλίσουμε στα αρχεία για να επαναφέρουμε στη μνήμη τις ένδοξες στιγμές τους. ΕΑ Πατρών, Άρης, Εθνικός Αλεξανδρούπολης, Παμβοχαϊκός, Λαμία και άλλες ήταν κομμάτια ενός υπέροχου παζλ που χόρταινε θέαμα το κοινό.
Παρόλα αυτά η ζωή κάνει κύκλους και ο αθλητισμός το ίδιο. Το ότι βλέπουμε νέες ομάδες να πρωταγωνιστούν και να κάνουν τη δική τους προσπάθεια για καθιέρωση στα ψηλά. Με απλά λόγια το παρελθόν αξίζει σεβασμό αλλά σεβασμό αξίζει και η προσπάθεια των «καινούργιων» για να χτίσουν το μέλλον. Άλλωστε κάπως έτσι εμφανίστηκε και ο Φοίνικας Σύρου που αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της τελευταίας δεκαετίας. Με τα καλά και τα κακά του κατάφερε να διεκδικήσει τίτλους, να κατακτήσει δύο League Cup και ένα Super Cup, να παίξει στην Ευρώπη και να είναι μια ομάδα καθιερωμένη στη μεγάλη κατηγορία.
Ο Άθλος Ορεστιάδας κουβαλάει τα όνειρα των φιλάθλων του Έβρου που δεν είχαν πια ούτε τον Εθνικό αλλά ούτε τον ΑΟ Ορεστιάδας να τους εκπροσωπεί στη μεγάλη κατηγορία και αντίστοιχα η Καλαμάτα 80 προσφέρει υπέροχες στιγμές στον κόσμο της Μεσσηνίας που κάθε βδομάδα γεμίζει το γήπεδο. Σε όλους τους φίλους του βόλεϊ λείπει ο Ηρακλής, ο Άρης και οι υπόλοιπες σπουδαίες ομάδες ωστόσο το άθλημα δεν αρχίζει ούτε τελειώνει σε συγκεκριμένες ομάδες. Ομάδες «πυροτεχνήματα» σαν τον Φίλιππο Βέροιας αλλά και διάφορες που ήρθαν και έφυγαν χωρίς να προσφέρουν το κάτι παραπάνω και κυρίως χωρίς να έχουν συνέπεια και διάρκεια χάθηκαν γιατί απλά το ίδιο το βόλεϊ δεν τις είχε ανάγκη.
Ο ανταγωνισμός που υπάρχει στη φετινή Volley League μεταξύ θέσεων 5-9 δείχνει πως μπορεί αυτές οι ομάδες να απέχουν πολύ από τους πρωτοπόρους αλλά κανένας από αυτούς δεν είναι σάκος του μποξ αλλά αντίθετα κάνουν προσπάθεια. Η περιφέρεια, Έβρος, Μεσσηνία, Αιγαίο αλλά και περιοχές όπως η Πολίχνη της Θεσσαλονίκης δίνουν ένα δικό τους χρώμα στο πρωτάθλημα και φυσικά να προσελκύει κοινό μακριά από τα μεγάλα κέντρα. Σε ένα ιδανικό σενάριο θα έμοιαζε όμορφο να ξαναβλέπαμε τις παλιές παραδοσιακές δυνάμεις να εμφανίζονται ξανά στο προσκήνιο αλλά για να γίνει αυτό πρέπει οι ίδιες να απεμπλακούν από τα δικά τους προβλήματα. Και αν γίνει αυτό έχουν από μόνες τους τη δυναμική που σε συνδυασμό με το αγωνιστικό κομμάτι θα βρεθούν ξανά στα ψηλά αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να κοντράρουν πρώτα τις ανερχόμενες ομάδες που έχουν ήδη κερδίσει το χειροκρότημα παρά το μικρό διάστημα που βρίσκονται στο προσκήνιο.
