Είναι στενάχωρο τεράστιοι σύλλογοι να ακούς πως ουσιαστικά υποβιβάζονται λόγω χρεών. Η ΑΕΚ είναι απ’ τα κορυφαία σωματεία της χώρας. Αλλά για 300.000 ευρώ, το τμήμα βόλεϊ δε θα αγωνιστεί στη Volley Leagueγια την οποία πήρε την άνοδο πριν λίγους μήνες. Μην μπορώντας να καλύψει παλιές οφειλές του τμήματος.
Αυτή η υπόθεση, δε γίνεται παρά να φέρει στο μυαλό όσων αγαπούν το βόλεϊ, μια ακόμη δυσκολότερη περίπτωση. Εκείνη του ΤΑΑ Παναθηναϊκός πριν 11 χρόνια. Σε μια περίοδο που οι «πράσινοι» δεν ήταν στα πρόθυρα του να χάσουν μια κατηγορία, αλλά στο φάσμα της διάλυσης. Τα χρέη εν μέσω οικονομικής κρίσης μάλιστα, έφταναν σχεδόν τα 2 εκατ. ευρώ. Δίχως να υπάρχει επικεφαλής επιχειρηματίας στον Α.Ο. και τα πάντα έμοιαζαν τελειωμένα.
Ο εύκολος δρόμος τότε, ίσως να ήταν να αφεθεί η ομάδα να πέσει κατηγορία, να «σβήσει» τα χρέη με αυτό τον τρόπο και δίνοντας κάποια χρήματα για συμφωνίες με παίκτες, σε λίγα χρόνια να επιστρέψει «καθαρή». Εύκολος δρόμος, αλλά όχι περήφανος. Οι «πράσινοι» λοιπόν επέλεξαν τα δύσκολα.
Το 2012 ανέλαβε το τμήμα η ομάδα διάσωσης του Ερασιτέχνη, αποτελούμενη από απλούς φιλάθλους. Το ΤΑΑ με τα περισσότερα και δυσκολότερα χρέη, το «έτρεξαν» 3-4 άτομα. Με μεράκι, με αγάπη για το σύλλογο, έβαλαν το… κεφάλι τους στον ντορβά, καθώς κινδύνευε με τον τρόπο αυτό η προσωπική τους περιουσία, μέχρι και η ελευθερία αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Έπρεπε να σώσουν το τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού όμως. Χωρίς να το αφήσουν να… ατιμαστεί.
Η στρατηγική που χάραξαν, υπερβολικά δύσκολη. Τόσο για τον κόσμο του Παναθηναϊκού που θέλει διαρκώς η ομάδα του να πρωταγωνιστεί, όσο και για το ίδιο το εγχείρημα. Άμεσα έπρεπε να προχωρήσουν σε πληρωμές χρεών και διακανονισμούς με 35-40 αθλητές στους οποίους υπήρχαν οφειλές. Η εφορία ήταν… θηλιά στο λαιμό, με ποινικές ευθύνες κι όχι απλά οικονομικές.
Απόφαση που ήθελε αγάπη για το σύλλογο, αλλά και υπερβολικά γερό στομάχι. Γιατί Παναθηναϊκός που αγωνιστικά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να πρωταγωνιστήσει, αλλά πρέπει να μείνει όρθιος, είναι κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν. Έπρεπε να γίνει όμως. «Χτίστηκαν» ομάδες των 100.000 μπάτζετ συνολικά. Στράφηκαν σε ανθρώπους που ήξεραν πως έχουν την αξία και συγχρόνως την ίδια «τρέλα» για τον Παναθηναϊκό. Για να ακολουθήσουν στα σκοτάδια, στην αναζήτηση φωτός μέχρι την οικονομική εξυγίανση.
Δημήτρης Ανδρεόπουλος προπονητής, Σωτήρης Πανταλέων παίκτης τότε. Με λεφτά που θα μπορούσαν να βρουν για δουλειά… ενός καλοκαιριού, επέστρεψαν στον Παναθηναϊκό. Βάζοντας μπροστά την προσωπικότητά τους και την αξία τους φυσικά, τουλάχιστον για να σώνεται η κατηγορία.
Ποσό σχεδόν διπλάσιο απ’ το συνολικό μπάτζετ του αγωνιστικού τμήματος, δινόταν για τα χρέη και τους διακανονισμούς. Διαδικασία δύσκολη, επίπονη, επικίνδυνη, εν μέσω αποτελεσμάτων που αποτελούσαν «γροθιά στο στομάχι» του Παναθηναϊκού. Ο κόσμος παρακολουθούσε και ασκούσε κριτική, γιατί για τους περισσότερους το αποτέλεσμα μετράει. Η πάλη για την εξυγίανση, είναι δυσκολότερη απ’ τον πρωταθλητισμό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φαίνεται προς τα έξω.
Δε μιλάμε για μερικούς μήνες ή μία σεζόν. Μια εξαετία κράτησε αυτή η διαδικασία. Στο δρόμο της υπομονής και των σκληρών αποφάσεων-προσπαθειών. Με προσωπικό ρίσκο των εμπλεκόμενων, με πίκρες για τους φιλάθλους σε αγωνιστικό επίπεδο. Αλλά με ρομαντισμό, με λατρεία και κυρίως «μάχη» για να αποφευχθεί κάτι που θα έθιγε το σύλλογο σε ηθικό επίπεδο.
Στο τέλος κανείς δεν έχασε λεφτά! Τα χρέη και τα ανοίγματα απ’ την εποχή της διοίκησης Κίτσιου, μειώθηκαν σε απίστευτα μεγάλο βαθμό, σύμφωνα με τις δυνατότητες που υπήρχαν. Πάντα ενώ η ομάδα έπρεπε να «τρέχει». Είναι χαρακτηριστικό πως τώρα η ΑΕΚ χάνει την κατηγορία για 300.000 ευρώ. Τότε ο Παναθηναϊκός χρωστούσε τόσα σχεδόν μόνο στον Αγκάμεζ! 250.000 ευρώ ήταν τα λεφτά που έπρεπε να πάρει. 180.000 ο Ζαγκούμνι, 120.000 ο Σαμικά και πάει λέγοντας.
Αξίζει να σημειωθεί πως πολλοί αθλητές, βλέποντας την προσπάθεια που γίνεται, έβαλαν… πλάτη. Παιδιά όπως οι Ζαγκουμνι, Αγκαμεζ, Σαμικα, Παπαδημητρίου, Σμαραγδής, Λάππας, Ψάρρας, Μινούδης, βλέποντας την προσπάθεια που γίνεται σεβάστηκαν τους διακανονισμούς που τους προτάθηκαν. Δέχονταν δηλαδή να μην απαιτούν γρήγορη εξόφληση και λάμβαναν μικρά ποσά όταν υπήρχε η δυνατότητα. Έτσι τηρούνταν οι διακανονισμοί.
Ντονάς και Ανδρεάδης ήταν αυτοί που είχαν διαφορετική στάση. Γιατί κάθε επαγγελματίας, έχει διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων. Ειδικά όταν του οφείλονται χρήματα.
Η τελευταία χρονιά της εξαετίας, με τον Παναθηναϊκό στα play out, τα πράγματα ήταν υπερβολικά δύσκολα. Ουσιαστικά δεν υπήρχε ευρώ, αλλά ακόμη κι έτσι δεν εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια. Τηλεφωνικά επικοινωνούσαν με έναν-έναν τους παίκτες και όσους είχαν να πάρουν χρήματα, προκειμένου να μπορέσει να αγωνιστεί η ομάδα.
Αυτή η τόσο δύσκολη προσπάθεια, άχαρη για πολλούς, αλλά γεμάτη τιμιότητα προκειμένου κανείς να μη χάσει τα λεφτά του, μείωσε το χρέος σχεδόν κατά 50%. Με τον Παναθηναϊκό αγωνιστικά να μένει πίσω και να «πονά» τον κόσμο του σε επίπεδο εικόνας. Αλλά οι πάντες αναγνώριζαν την προσπάθεια τόσο εξυγίανσης, όσο και στο τάραφλεξ με τον Ανδρεόπουλο προπονητή και Πανταλέων παίκτη.
Η ολοκληρωτική λύτρωση ήρθε το 2018, όταν ο Α.Ο. πέρασε στα χέρια του Δημήτρη Γιαννακόπουλο και εξυγίανε το τμήμα βόλεϊ μέσα σε ένα καλοκαίρι. Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε στο έλεος της μοίρας. Ούτε αφέθηκε να διαλυθεί για να γυρίσει μετά σα να μη συνέβη τίποτα, έχοντας «πιστολιάσει» τα χρέη προς αθλητές και προμηθευτές.
Αυτός ο δύσκολος δρόμος, είναι πάντα ο πιο τίμιος. Ο πιο σωστός και δίκαιος. Ας έχει πολλές ανηφόρες και δυσκολίες. Ας φέρνει αρκετή… καζούρα από αντιπάλους. Η δικαίωση στο τέλος, είναι πιο γλυκιά από κάθε νίκη και κάθε τίτλο. Γιατί κρατάς την αξιοπρέπειά σου σε εποχές που η έννοια αυτή χάνει την αξία της όπως την μεταχειρίζονται πολλοί.
