Το καλοκαίρι που μας πέρασε η ΑΕΚ άλλαξε στο 100% διατηρώντας ως μοναδική σταθερά τον Κώστα Αρσενιάδη. Η περσυνή χρονιά δεν ήταν καλή για την Ένωση. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν κατάφερε να φτάσει στην τετράδα, άλλωστε συνάντησε πολλές δυσκολίες, ατυχίες, τραυματισμούς ακόμα και γεγονότα όπως το τροχαίο της Τέρελ που έβγαλαν την ΑΕΚ από το δρόμο της ξανά και ξανά. Το βασικό θέμα που έκανε την περσυνή χρονιά αποτυχημένη ήταν πως οι αθλήτριες δεν έφτασαν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Όταν μία, δύο ή τρεις αθλήτριες κάνουν μέτρια χρονιά είναι κατά πάσα πιθανότητα θέμα προσωπικής δουλειάς. Όταν, όμως, όλες πραγματοποιούν σεζόν μακριά από τον καλό τους εαυτό έχει να κάνει με την καθοδήγηση.
Είναι πολύ νωρίς στη χρονιά για να βγούνε συμπεράσματα αλλά τα τρία πρώτα παιχνίδια και επιπλέον τα φιλικά έδειχναν κάτι παρόμοιο για την ΑΕΚ. Το αν ο Αρσενιάδης κέρδισε την εμπιστοσύνη των αθλητριών είναι κάτι που δε θα το μάθουμε. Αυτό που φάνηκε να επαναλαμβάνεται είναι η μετριότητα. Ο Έλληνας κόουτς φάνηκε πως είχε τη στήριξη της διοίκησης και για αυτό άλλωστε ήταν ο μοναδικός συνδετικός κρίκος με την περασμένη σεζόν και φυσικά είχε τον έλεγχο και το σχεδιασμό της φετινής ομάδας. Αυτό κάνει την απόλυσή του παράδοξη σε αυτή τη χρονική στιγμή.
Συνεπώς είτε ο Σκουτελάκος τρέξει την ομάδα σε όλη τη διάρκεια της σεζόν είτε βρεθεί άλλος προπονητής στο επόμενο διάστημα θα έχει να διαχειριστεί ένα ρόστερ που έστησε κάποιος άλλος με άλλη συλλογιστική πορεία. Ουσιαστικά, δηλαδή, η ΑΕΚ κάνει βήματα πίσω από το Νοέμβριο κιόλας. Από την άλλη, θα ήταν προτιμότερη μια σεζόν μετριότητας και αστάθειας; Σίγουρα όχι θα έλεγαν οι διοικούντες και οι φίλοι της ΑΕΚ, άρα αυτή είναι μάλλον μια απόφαση που έπρεπε να έχει έρθει πολύ νωρίτερα.
Το υλικό της ΑΕΚ είναι καλό με μια πρώτη ματιά. Είτε μιλάμε για τις Ελληνίδες είτε για τις ξένες που στελεχώνουν το ρόστερ θα βρει κανείς αθλήτριες με δυνατότητες αλλά και εμπειρία. Το ότι παίκτριες όπως η Σίλβα και η Νίζετιχ είναι μακριά από τον καλό τους εαυτό και η Βλαχάκη με τη Διάλλα δεν είναι όπως τις θυμόμαστε δε σημαίνει ότι έγιναν ξαφνικά κακές αθλήτριες. Ο άνθρωπος που θα καθίσει στον πάγκο της ΑΕΚ καλείται να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, να τις κάνει να νιώσουν ξανά δυνατές και να κοιτάξει με κρύο αίμα και να βάλει στον αγωνιστικό χώρο όποιες αξίζουν.
Αυτό ήταν κάτι που χάλασε το μυαλό πολλών την περασμένη σεζόν, ότι δηλαδή ένιωθαν παραγκωνισμένες και δεν έπαιρναν τις ευκαιρίες που αναμενόταν. Με άλλα λόγια δεν υπήρχε plan B παρά μόνο όταν η ομάδα βρισκόταν σε πολύ μεγάλη ανάγκη. Και μάλιστα είναι γεγονός πως η ΑΕΚ είχε αξιόπιστες επιλογές στον πάγκο, μπορεί όχι στο μέγιστα βαθμό και σε όλες τις θέσεις αλλά σίγουρα είχε επιλογές. Αυτό το μοτίβο παρουσιάστηκε και φέτος στα πρώτα παιχνίδια της σεζόν.
Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι πάντως ο Κώστας Αρσενιάδης δεν είναι πρόσωπο που αξίζει απαξίωση επειδή το πλάνο του απέτυχε στην ΑΕΚ. Έχει μια μεγάλη καριέρα στην πλάτη του αλλά το κομμάτι του γυναικείου βόλεϊ ήταν μια νέα πρόκληση για τον ίδιο. Το αν θα συνεχίσει σε αυτό ή αν θα επιστρέψει στο αντρικό θα το δούμε στην πορεία ωστόσο είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι που χρειάζονται διαφορετική προσέγγιση. Η ΑΕΚ, με τη σειρά της, δεν έχασε πολλά στη φετινή πορεία. Κέρδισε ένα δύσκολο παιχνίδι, έχασε ένα ντέρμπι και πήρε μια νίκη μέσα στο πρόγραμμα. Το βασικό ζήτημα είναι κατά πόσο οι κλυδωνισμοί θα είναι εποικοδομητικοί και πόσο άμεσα θα ξαναβρεί το δρόμο της και κυρίως αν ο νέος προπονητής καταφέρει να εμπνεύσει τις αθλήτριες ώστε να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.
