Τα σκέφτεσαι και ανατριχιάζεις, τα θυμάσαι και υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πως τα καλύτερα μας χρόνια θα μείνουν για πάντα αξέχαστα. Πως περνάει έτσι ο χρόνος; Πόσο αδίστακτος είναι; Πόσα «1996» μας στέρησαν τα τελευταία 20 χρόνια; Και, όμως, παρά τις ...ανορθόδοξες και ασυνάρτητες και ασύντακτες σκέψεις τα «τότε» χρόνια δεν τ' αλλάζουμε με τίποτα. Τελειώνοντας το λύκειο ο Παναθηναϊκός μας είχε πάρει το μυαλό. Γήπεδο, πράσινα μπλουζάκια, μπρελόκ, κασκόλ και το βράδυ Ομόνοια για το γνωστό ραντεβού της τρέλας. Η γενιά των 40αρηδων είναι πραγματικά ευλογημένη που έζησε τόσο έντονα τα καλύτερα μας χρόνια!
Αυτός ο Απρίλης του '96 ήταν συγκλονιστικός για έναν πιτσιρικά, ήταν μαγικός, ήταν στα όρια του ανεξήγητου. Σαν σήμερα το τρένο (Γιώργος Δώνης) ξεκινούσε μια κούρσα που όμοια της δεν θυμόμαστε, ο τρελός – Πολωνός (Κριστόφ Βαζέχα) έστελνε συστημένη τη μπάλα στα δίχτυα του Άγιαξ και έτσι το ιστορικό γήπεδο του Αίαντα έκλεινε (κυριολεκτικά) τις ευρωπαϊκές του παραστάσεις με τον Παναθηναϊκό να γράφει τον διθυραμβικό του επίλογο.
Οι 4000 του Άμστερνταμ παραληρούσαν και πολλοί εξ' αυτών συνέχιζαν το ταξίδι για Παρίσι, οι δρόμοι της Αθήνας πλημμύριζαν αλαφιασμένους Παναθηναϊκούς που βίωναν κάτι μοναδικό και τα κορναρίσματα έπνιγαν την ησυχία της νύχτας. Το θυμάσαι και ανατριχιάζεις. Το ξημέρωμα νόμιζες πως είχε έρθει η κορύφωση της φαντασίωσης ενός οπαδού. Παράλληλα, όποιοι δεν είχαν ακόμη διαβατήριο έτρεχαν να βγάλουν για να προλάβουν τα επόμενα!
Δεν έχει περάσει ούτε μια εβδομάδα και η νιρβάνα ξεπερνά τα στενά όρια των παναθηναϊκών και αγγίζει μεγάλο μέρος των Ελλήνων φιλάθλων που αγαπούν τον αθλητισμό. Το Σαββατοκύριακο περνά με μια αδημονία καθώς μπροστά μας υπάρχει το final 4 στο Παρίσι ενώ μεσολαβεί και το ντέρμπι με την ΑΕΚ.
Η Μεγάλη Τρίτη δεν περνά με τίποτε το βράδυ η ΤΣΣΚΑ Μόσχας περιμένει το «τριφύλλι» που έρχεται από τα δύο οδυνηρά ταξίδια σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα (όσο και αν ο Κορνίλιους και Αρλάουσκας μετρίασαν την πικρά των οπαδών του Παναθηναϊκού η αλήθεια είναι πως το απωθημένο έφυγε στο Βερολίνο πολλά χρόνια αργότερα).
Το βράδυ ο Πανόφ, ο Καράσεφ, ο Κουντέλιν, ο Κορνέεφ, ο Κισούριν, ο Βέτρα και οι υπόλοιποι παίκτες της ΤΣΣΚΑ έβλεπαν τον Στόγιαν να «κόβει» ότι κινείται γύρω από το καλάθι , τον Ντομινίκ να οργιάζει, τον Αλβέρτη και τον Οικονόμου να βγάζουν απίστευτο πάθος, τον Τζανή να συστήνεται στην Ευρώπη, τον Κόρφα να βάζει τρίποντο και φάουλ (προκαλώντας την έκρηξη χαράς του Ντομινίκ), τον Γιαννάκη να σπάει τις κατάρες και τον Βουρτζούμη να βοηθά ουσιαστικά. Έτσι, το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης ήταν μαγικό και η Ομόνοια το μέρος συνάντησης ξανά.
Η Μεγάλη Τετάρτη ξημερώνει και η μισή Αθήνα κυκλοφορεί με κασκόλ και μπλούζες του Παναθηναϊκού. Λίγες ώρες αργότερα ο Μπορέλι με μια κεφαλιά –ψαράκι γράφει το 1-0 επί της ΑΕΚ και χαρίζει ουσιαστικά προβάδισμα τίτλου στο «τριφύλλι». Άντε πάλι το πρωί μια από τα ίδια!
11/4/1996! Μα τι Απρίλης ήταν αυτός Θεέ μου; «Το πρώτο Ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει»! Ο κόσμος στο «Μπερσί» έχει φτάσει τις 10.000 και ένα έθνος είναι καρφωμένο στις τηλεοράσεις. Τα λεπτά μοιάζουν μήνες και οι ώρες χρόνια. Η Μπαρτσελόνα φαντάζει ως ένα τεράστιο εμπόδιο πριν την απόλυτη ολοκλήρωση και ηδονή ενός πραγματικού οπαδού και ενός κανονικού φιλάθλου. Ο Στόγιαν γράφει την ιστορία, τα ρολόγια έχουν κολλήσει και ο κόσμος τρέχει σαν παλαβός στους δρόμους. Πολλοί δεν πήραν καν αυτοκίνητα και απλά βγήκαν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας παίρνοντας αλλόφρονες τον δρόμο για την Ομόνοια και όλες τις κεντρικές πλατείες της χώρας. Η αψίδα του θριάμβου βρίσκεται στο Παρίσι αλλά η καρδιά όλων έχει ξεπεράσει τον έβδομο ουρανό!
Σαν σήμερα, λοιπόν, η μισή Ελλάδα άρχισε να νοιώθει «Παναθηναϊκός», σήμερα όμως πονάει η ψυχή σου κάνοντας ένα flashback στην πορεία της 20ετιας. Ξέρετε, αυτά που ζήσαμε κρατούν πάντα τη φλόγα και το μπάσκετ υπενθυμίζει με συνέπεια πολλές από εκείνες τις βραδιές. Τα χρόνια περνάνε όμως τα μαλλιά ασπρίζουν και οι καλύτερες ημέρες στον Σύλλογο ουδείς γνωρίζει αν θα εμφανιστούν ξανά. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία αλλά δυστυχώς έχουμε χάσει ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας. Μακάρι τα παιδιά μας να ζήσουν κάτι ανάλογο. Μακάρι, όμως, να μην χρειαστεί να κάνουν flashback για να ονειρευτούν τον δικό τους Απρίλη. Αυτόν τον Απρίλη που για χίλιους λόγους θα τους τον έχουν στερήσει με τον πιο αναίσχυντο τρόπο οι «φίλοι» και οι «εχθροί».
ΥΓ: Με ηρεμία, ψυχραιμία και συγκέντρωση στον δρόμο για το Βελιγράδι.
