Το 1-1 του Ολυμπιακού στην Τρίπολη σήμανε το πρώτο ματς στην εποχή Γκαρσία που όχι απλά η ομάδα έμεινε στάσιμη, αλλά όλοι έκαναν ταυτόχρονα ένα μεγάλο πισωγύρισμα. Αρχικά ο Ισπανός τεχνικός με τη λανθασμένη διαχείριση του πρώτου ημιχρόνου, αφού από τη στιγμή που ο Μάριν... ξέμεινε στο πλάι και κλείστηκε σωστά από τον αντίπαλο, πετάχτηκε όλο στα σκουπίδια ελλείψει χαφ που μπορούν να κυκλοφορήσουν τη μπάλα. Ζιλέ και Ρομαό είναι για άλλα πράγματα, ο Φορτούνης έμεινε λόγω τακτικής στον πάγκο, ο Μιραλάς προσπάθησε να συνεργαστεί με τον Ανσαριφάρντ στο 4-4-2 που επανήλθε και κάπως έτσι, με έναν Αστέρα να κάνει ένα πραγματικά σπουδαίο ματς, ο Ολυμπιακός πήρε ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να πάρει και δικαιούταν βάσει απόδοσης από το ματς αυτό.
Επιπλέον, αν αυτή η εικόνα στο 1-1 του «Θ. Κολοκοτρώνης» ήταν μια φορά πισωγύρισμα για τους «ερυθρόλευκους» της εποχής Γκαρσία και τους έως τώρα εντός γηπέδου πρωταγωνιστές τους, τον Μάριν, τον Φορτούνη και τον Ανσαριφάρντ, ακόμη περισσότερα ήταν τα βήματα προς τα πίσω -σε αυτή την αγωνιστική- για την έως τώρα ακριβοδίκαιη διαιτησία στο πρωτάθλημα (σ.σ. δεν κατάφερα να κρατήσω το δάκρυ που κύλησε...).
Στο ματς της Τρίπολης, προφανώς και ο Φιγκέιρας πρέπει επιτέλους να δει κόκκινη στο 45' απλά και μόνο λόγω παρατεταμένης βλακείας τον τελευταίο καιρό. Επίσης, προφανώς και αν ο Ζαχαριάδης πρέπει να δώσει πέναλτι στο μαρκάρισμα του Σισέ, τότε κακώς διαμαρτύρεται όποιος διαμαρτύρεται για την αντίστοιχη φάση υπέρ του Φορτούνη στο ματς με την Ξάνθη. Ή για αντίστοιχες σε άλλα γήπεδα στο πρόσφατο παρελθόν. Από κει και πέρα, η διαιτησία του Μακεδόνα ρέφερι ήταν όσο κακές ήταν αντίστοιχες σε πολλά άλλα φετινά ματς της Super League, υπέρ των «μεγάλων», όπως π.χ. ένα λίγες ώρες νωρίτερα. Καθότι τα πέναλτι και τα οφσάιντ σα να αρχίζουν να μαζεύονται και να φτιάχνουν μοτίβο σε ματς που ΔΕΝ -επαναλαμβάνω ΔΕΝ- αγωνίζεται ο Ολυμπιακός. Τι, όχι;
Από κει και πέρα, στα καθαρά αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι έτοιμος για αυτά τα αποτελέσματα. Πρέπει να είναι έτοιμος να διαχειριστεί ματς με τέτοιου είδους εικόνα από την ομάδα -ειδικά σε περιόδους με βαρύ πρόγραμμα. Έχω αναφέρει σε ουκ ολίγες περιπτώσεις από τη μέρα που πάτησε Ελλάδα ο Γκαρσία (τελευταία φορά εδώ) ότι το «δικό του» ποδόσφαιρο δεν παίζεται από τη μια μέρα στην άλλη και σίγουρα η κατάσταση μπλέκει επικίνδυνα για την ομάδα του όταν ταυτόχρονα προσπαθεί να συνδυάσει από την πρώτη μέρα τα αποτελέσματα, χωρίς να έχει τον διαθέσιμο χρόνο, το παραμικρό περιθώριο λάθους ή απώλειας και πιθανότατα το ενδεδειγμένο υλικό. Κάτι για το οποίο φυσικά έχει φροντίσει να προειδοποιήσει και ο ίδιος με τις κατά καιρούς σταθερές και προσεκτικές δηλώσεις του, πριν ή μετά τα ματς και ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.
Σε κάθε περίπτωση, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να ζήσει με την πιθανότητα να κάνει ματς όπως αυτό στην Τρίπολη και μάλιστα με λίγες μέρες διαφορά από άλλα στα οποία είχε εντελώς διαφορετική εικόνα, όπως στο 0-0 με την ΑΕΚ. Από εδώ και στο εξής, μάλιστα, είναι υποχρεωμένος να παίζει κυριολεκτικά κάθε λεπτό κάθε αγώνα στην κόψη του ξυραφιού αφού τα πάντα μοιραία κρίνονται μέσα στον επόμενο μήνα, σε πρωτάθλημα και Κύπελλο.
Όλη η ντροπή δική μας
Τώρα που έφτασα για πολλοστή φορά στα όρια της πνευματικής μου ισορροπίας -όπως και κάθε φυσιολογικός που κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά- και έβγαλα με το ζόρι από τη μέση την επαγγελματική υποχρέωση του να ασχοληθώ με το όποιο ποδόσφαιρο έχει απομείνει στα μέρη μας, θα ήθελα να γράψω κι εγώ λίγες λέξεις για το γεγονός της ημέρας -και τη χρονιάς έως τώρα. Για την επίθεση κατά του Άρη Ασβεστά, για την οποία δυστυχώς η ντροπή είναι δική μας και μόνο δική μας. Του κλάδου. Καθότι από τους εγκληματίες εμπνευστές και εκτελεστές της, δεν μπορεί να περιμένει κανείς ντροπή. Το συγκεκριμένο συναίσθημα δημιουργείται μόνο σε κανονικούς ανθρώπους, όχι σε δίποδα θηλαστικά που απλώς πληρούν τις μίνιμουμ βιολογικές προϋποθέσεις.
Για τον κλάδο όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δείτε πόσα μέσα ασχολήθηκαν με το γεγονός, δείτε ποιοι συνάδελφοι -εντός και εκτός εισαγωγικών- αφιέρωσαν έστω 1 λεπτό από τη ζωή τους για να γράψουν λίγες λέξεις σε κάποιο άρθρο τους ή έστω στα social media και θα καταλάβετε πολλά. Βασικά, τα πάντα. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος, ένας δημοσιογράφος δέχθηκε επίθεση -για ακόμη μια φορά- επειδή ακριβώς κάνει αποδεδειγμένα την δουλειά του καλύτερα από το 99,9% του σιναφιού του, κρίθηκε σημαντικό μόνο από τα μέσα στα οποία εργάζεται, τους συναδέλφους του σε αυτά και από μια μικρή μερίδα άλλων με τους οποίους στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχει συνεργαστεί στο παρελθόν. Εκεί φαίνεται και το μέγεθος της κατάντιας και του προβλήματος.
Η αντιμετώπιση της οποίας έτυχε το θέμα δε, είναι ένα ακόμη τεράστιο πισωγύρισμα και για την ίδια τη δουλειά που κάνουμε και μια από αυτές τις μέρες που ο κόσμος ανακαλεί εύκολα στη μνήμη του κάθε φορά που θέλει να αναφερθεί μαζικά σε «ΑΡΔ» και συντεχνίες.
Τώρα, ως προς το ποιοι επίσημοι φορείς του ποδοσφαίρου επέλεξαν επίσης να ασχοληθούν με το συμβάν, τα έχουν γράψει καλύτερα άλλοι πριν από μένα. Απλά καλού κακού ας μείνουν όλοι «συντονισμένοι» στο SDNA, ειδικά τις επόμενες μέρες, καθότι ακολουθούν ωραία πράγματα.
Και κάτι τελευταίο: η απύθμενη βλακεία των εντολοδόχων του συγκεκριμένου περιστατικού φαίνεται από την επιμονή τους να στοχοποιούν τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Αν νομίζουν ότι συγκεκριμένα ο Ασβεστάς είναι τύπος που καταλαβαίνει από μπουνιές σε 2 εναντίον 1 -και το «καταλαβαίνει» το εννοώ τόσο σωματικά όσο και πνευματικά- κακό στο δικό τους κεφάλι κάνουν. Θα το αντιληφθούν πολύ πιο σύντομα από ότι πιστεύουν.
