Πραγματικό δείγμα γραφής με μόλις 90 λεπτά ποδοσφαίρου κόντρα σε μια πολύ κακή φέτος ομάδα του Πλατανιά και χωρίς επί της ουσίας κίνητρο για αποτέλεσμα, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Ωστόσο, υπάρχουν ενδείξεις για τον νέο Ολυμπιακό του Όσκαρ Γκαρσία και αυτές στην παρούσα φάση είναι αρκετές για μια πρώτη πρόβλεψη...
Χημεία, όχι Μαθηματικά
Ο Καταλανός ανήκει σε μια πολύ ιδιαίτερη γενιά ποδοσφαιρανθρώπων που γαλουχήθηκαν στη Βαρκελώνη με τον μύθο του Γιόχαν Κρόιφ, μύθος που αποτέλεσε και τον θεμέλιο λίθο του σύγχρονου οικοδομήματος της Μπαρτσελόνα. Αργότερα, αυτή η γενιά τεχνικών που βρίσκεται τώρα εκεί στα 40φεύγα, θα μάθαινε και τα μυστικά από τον ίδιο. Το σημαντικότερο εφόδιο που άφησε σε αυτούς ο Ιπτάμενος Ολλανδός σαν αιώνια παρακαταθήκη στο σπορ, ήταν η αθάνατη ιδέα του ότι ο τρόπος παιχνιδιού μιας ομάδας (Α) και τα αποτελέσματά της (Β) είναι δύο στοιχεία που δεν υπάρχουν ώστε το Α να εξηγεί με αξιώματα και εξισώσεις το Β. Δεν είναι Μαθηματικά. Αντιθέτως, πρόκειται περί Χημείας. Το παιχνίδι της ομάδας και το αποτέλεσμα στο τέλος αυτού, είναι δύο δοχεία που ναι μεν συγκοινωνούν αλλά το Β ενεργοποιείται μόνο όταν στο Α έχουν συμπληρωθεί τα κατάλληλα υλικά στη σωστή δοσολογία.
Στόχος είναι το σωστό ποδόσφαιρο
Κοινώς, βάσει αυτής της φιλοσοφίας, το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που στην πραγματικότητα (πρέπει να) κυνηγά η ομάδα. Δεν είναι ο αυτοσκοπός της. Δεν είναι αυτό που ορίζει την ύπαρξή της μέσα στις τέσσερις γραμμές. Είναι απλά το -συνήθως εντυπωσιακό- προϊόν της αέναης επιδίωξής της για να παίξει το παιχνίδι όπως (πρέπει να) παίζεται στην απόλυτη ουσία και τις θεμελιώδεις αρχές του. Είναι η φυσική εξέλιξη. Ο Γιόχαν Κρόιφ είναι ο πρώτος που το έκανε σαν παίκτης, ήταν και αυτός που το τελειοποίησε σαν προπονητής στη μετά-Μίχελς εποχή.
Οι προπονητές και ειδικά αυτοί που πέρασαν από τη Μπαρτσελόνα την εποχή που ο Κρόιφ ήταν στον πάγκο της, ζουν και πεθαίνουν με αυτή τη φιλοσοφία. Ο δε Όσκαρ Γκαρσία στην περίπτωση του Ολυμπιακού είχε την ακόμη μεγαλύτερη τύχη να θητεύσει και σαν βοηθός στο πλευρό του θρυλικού Ολλανδού. Ο οποίος πέρα από τις ποδοσφαιρικές χάρες του, είχε και το χάρισμα να σημαδεύει τους ανθρώπους -και κατ' επέκταση μελλοντικούς προπονητές- που τον περιστοίχιζαν.
Αυτή η ποδοσφαιρική νόρμα, για όλους όσους διδάχθηκαν τη θεωρία του «total football» από τον κορυφαίο του είδους, είναι ένα άθραυστο καλούπι. Η ομάδα είναι που πρέπει να χωρέσει από τη μία άκρη της και να βγει στην ιδανική της μορφή από την άλλη. Αντίστοιχα, το ίδιο πρέπει να συμβεί και με την εξέλιξη κάθε παίκτη σε ατομικό επίπεδο. Αυτό το καλούπι δεν μεταβάλλεται για να έρθει στα μέτρα της ομάδας και του εκάστοτε ποδοσφαιριστή. Η συγκεκριμένη μέθοδος είναι άλλωστε τόσο ξένη για αυτή την ιδιαίτερη «φουρνιά» προπονητών που δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να την ακολουθήσουν.
Αυτό, καλό θα είναι να το κρατήσει στην άκρη του μυαλού του ο Ολυμπιακός.
Από την πρώτη κιόλας μέρα του στου Ρέντη, ο Όσκαρ Γκαρσία άρχισε ακριβώς αυτό: να προσπαθεί να «χωρέσει» την ομάδα σε αυτό το -ιδανικό για τον ίδιο- καλούπι, ένα χιλιοστό τη φορά. Και μπορεί ακόμη αυτή η διαδικασία να βρίσκεται μόλις σε ποσοστό που μοιάζει κάπως έτσι ---> 0,0000000000000001%, ωστόσο είναι βέβαιο ότι έχει ξεκινήσει.
Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν θέσει σαν στόχους στον 44χρονο τεχνικό την κατάκτηση του τίτλου και παράλληλα να παίξει η ομάδα καλό ποδόσφαιρο. Αυτό που μπορούν να αποδώσουν οι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές της, αυτό που στη θεωρία πρέπει να έρχεται σαν συνέπεια του μπάτζετ που έχουν καταναλώσει για ακόμη μια σεζόν. Αυτό είναι το λογικό και το αναμενόμενο στην τελική. Είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι ο Καταλανός έχει αποδεχθεί πλήρως την ευθύνη και την πρόκληση.
Μόνο που κάπου εκεί, στο «ναι, μπορούμε να πάρουμε πρωτάθλημα και να παίξουμε καλή μπάλα» υπάρχει μια γκρίζα ζώνη. Σε αυτή τη γκρίζα ζώνη «ζει» μοναχικό -σαν το δέντρο στον πίνακα του Μπομπ Ρος- και το έντονο πορτοκαλί ποδόσφαιρο που δίδαξε ο Κρόιφ σαν ποδοσφαιριστής, σαν προπονητής και σαν φιλόσοφος του σπορ.
Επιστρέφοντας στο πρώτο ματς του Ολυμπιακού υπό τον Γκαρσία, μπορεί στους απ' έξω (δηλαδή πάνω κάτω σε όλους) να ξένισε αυτή η επιλογή του 4-4-2 και οι πρώτες εντολές (μαζική πίεση, περιοχή γεμάτη από παίκτες που κάνουν κίνηση στο χώρο, πλάγια μπακ που κινούνται «αγκαζέ» με τους εξτρέμ). Μπορεί εκ πρώτης να φαντάζει ως εντυπωσιακή αυτή η τόλμη του Γκαρσία -ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα και τα δεδομένα του Ολυμπιακού που έπαιξε τελευταία φορά 4-4-2 όταν ο Γεωργάτος είχε ακόμη μαλλιά- ωστόσο για τον ίδιο τον Ισπανό ήταν μια ακόμη μέρα στο γραφείο. Άλλωστε τα ίδια τα σχήματα δεν έχουν και μεγάλη σημασία, αλλά το τι κάνει κάθε παίκτης στο γήπεδο ατομικά και πως όλοι μαζί «δένουν» τελικά στο παζλ. Αυτές τις ποδοσφαιρικές αρετές των παικτών που έχει στη διάθεσή του, ο Ισπανός θα προσπαθήσει να τις αξιοποιήσει ακόμη κι αν ξενίζει η τόλμη του στο διαφορετικό από την πρώτη κιόλας μέρα.
(Αμυντική παρένθεση)
Στο σημείο αυτό, μια υποσημείωση πρέπει να γίνει και για την άμυνα. Γιατί μπορεί ο όρος «επιθετικό ποδόσφαιρο» να... τρομάζει, όμως όλα ξεκινούν από μια σωστά δομημένη αμυντική τακτική. Για όποιον διαφωνεί ας ακούσει απλά τι είχε να πει ο κορυφαίος εκπρόσωπος της «Σχολής Ποδοσφαίρου Γιόχαν Κρόιφ», ο Πεπ Γκουαρδιόλα, όταν κατά το παρελθόν είχε ερωτηθεί για τη δυσαναλογία στα μεταγραφικά έξοδα των ομάδων του ανάμεσα σε επιθετικούς και αμυντικούς:
«Η επίθεση της ομάδας μου εξαρτάται από το πόσα είναι διατεθειμένη να ξοδέψει η διοίκηση. Η άμυνα της ομάδας μου εξαρτάται από μένα». The end.
...και τόλμη
Ο Γκαρσία θα τολμήσει να παίξει αυτό το ποδόσφαιρο στον Ολυμπιακό. Το δήλωσε χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό μετά το ματς με τον Πλατανιά. Το ίδιο ακριβώς δήλωσαν και όσοι παίκτες του μίλησα: ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να παίξει φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο. Αλλά ταυτόχρονα ποδόσφαιρο «κανονικό», με αρχή, μέση και τέλος, όχι το... κάτι σαν που τελικά παρουσίασε ο Χάσι. Και προφανώς με λογική εντελώς διαφορετική από την εποχή Λεμονή. Ο Γκαρσία θα το τολμήσει και θα επιμείνει μέχρι τέλους. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει ταυτόχρονα να τολμήσει να (τον) ακολουθήσει. Να τον στηρίξει μέχρι τέλους.
Δύο... δοχεία, ισάριθμα ερωτήματα
Ο νέος τεχνικός των πρωταθλητών είναι σε τελική ανάλυση ένας καταρτισμένος ποδοσφαιράνθρωπος, με πλήρεις παραστάσεις και όλες τις προδιαγραφές για να εμφυσήσει τη φιλοσοφία του σε μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό που ούτως ή άλλως είναι διαχρονικά δεκτική σε αυτή. Είναι επίσης βέβαιο, ειδικά μετά τις έως τώρα προσθήκες του Ιανουαρίου, ότι οι «ερυθρόλευκοι» διαθέτουν -στη θεωρία- τα κατάλληλα υλικά για να καταφέρουν να πετύχουν τον διπλό στόχο του δεύτερου μισού της σεζόν: να παίξουν καλή μπάλα και να κατακτήσουν τον δυσκολότερο τίτλο της δεκαετίας.
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι το αν -και το πότε- θα μπορέσει, στην πράξη, να ακολουθήσει και να ενστερνιστεί η ομάδα τις ιδέες του 44χρονου τεχνικού. Το δεύτερο είναι το αν και το πώς εν τέλει ο σύλλογος θα (επιλέξει να) διαχειριστεί την πιθανότητα που το ερυθρό στοιχείο στο δοχείο Α δεν θα αντιδράσει άμεσα με το λευκό στο Β.
Όσοι σύλλογοι «αγκάλιασαν» και στήριξαν εξ αρχής τέτοιου είδους projects, μόνο χαμένοι δεν βγήκαν...
