Μία ποδοσφαιρική χρονιά είναι η συνέχεια της προηγούμενης. Στον ΠΑΟΚ αλλάζουμε όμως πλάνα και έχει μπει στο πετσί μας η λογική πως η προηγούμενη χρονιά πέθανε άρα η τρέχουσα είναι μία καινούργια που πατάς ένα κουμπί και υπάρχει η απαίτηση να λειτουργήσουν όλα ομαλά. Είναι κάπως ουτοπικό να το πιστεύεις αυτό.
Όταν πέρυσι ο Βλάνταν Ίβιτς ήταν ακόμη προπονητής, θυμάμαι καλά τι είχε ζητήσει από τον Λούμπος Μίχελ και τον ΠΑΟΚ γενικότερα. Σίγουρα όχι μόνο τον Μακ όπως ειπώθηκε πρόσφατα από επίσημα χείλη.
Ο Σέρβος, έχοντας αποδεχτεί πως το ολικό λίφτινγκ που έγινε από το καλοκαίρι του 2016 και έπειτα δεν είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα, είχε ζητήσει έναν αριστεροπόδαρο στόπερ, έναν αμυντικό μέσο με όγκο και δύναμη, έναν αριστερό αμυντικό πιο πλήρη από τον Λέοβατς, έναν εξτρέμ που παίζει και τις δύο πλευρές και έναν επιθετικό με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους Πρίγιοβιτς – Κλάους που είχε τότε στο ρόστερ και αν βρισκόταν ένα πιο ποιοτικό 8άρι από τον Σάκχοφ δεν θα έλεγε όχι.
Πραγματικά, όλα τα παραπάνω ήταν αυτά που έδειξε η περυσινή σεζόν πως λείπουν και δεν εξετάζουμε το γιατί συνέβη αυτό από τη στιγμή που άλλαξε το μισό ρόστερ από το καλοκαίρι το 2016 μέχρι αυτό του 2017.
Ο Ίβιτς αποχώρησε, όμως ο ΠΑΟΚ δεν σεβάστηκε ιδιαίτερα την έκθεσή του αφού από τις παραπάνω ανάγκες που όντως υπήρχαν, μέχρι τις 20 Αυγούστου ο ΠΑΟΚ είχε καλύψει μόνο αυτή του εξτρέμ – Μακ με δανεισμό – και τον ελεύθερο Λεβέκ που σε καμία των περιπτώσεων δεν ήταν καλύτερος του Λέοβατς λόγω προβληματικού βιογραφικού.
Όταν ο ΠΑΟΚ έκανε το ντεμαράζ του λόγω της εμπλοκής της οικογένειας Σαββίδη στα μεταγραφικά, η ομάδα απέκτησε έναν στόπερ – όχι αριστεροπόδαρο – ένα πολύ καλό 8άρι που δεν ήταν η νούμερο ένα ανάγκη σύμφωνα με την έκθεση Ίβιτς – έναν ακόμη πολύ ποιοτικό εξτρέμ και ένα ποιοτικό δεκάρι, πάνω δηλαδή στους Μπίσεσβαρ – Πέλκα που είχαν καλύψει τη θέση αξιοπρεπέστατα πέρυσι.
Ουσιαστικά παρέμεινε το κενό στο αριστερό μπακ, δημιουργήθηκε ένα νέο με τη φυγή του Κίτσιου στο δεξί μπακ, δεν αποκτήθηκε 6άρι και διαφορετικός φορ από αυτούς που υπάρχουν με το κενό που άφησε και ο Κλάους φεύγοντας.
Άρα λοιπόν, ναι μεν έγινε μία γενναία επένδυση του μεγαλομετόχου, όμως πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά δεν καλύφθηκαν και κυρίως στο 6 και τον φορ.
Ένας από τους λόγους λοιπόν που ο ΠΑΟΚ δεν παρουσιάζεται σταθερός και έχει αδυναμίες κυρίως στα παιχνίδια ειδικών συνθηκών, είναι ο παραπάνω. Αλλά δεν είναι ο μόνος.
Ο ΠΑΟΚ έκανε μία κακή επιλογή προπονητή φέρνοντας τον Στανόγιεβιτς στη Θεσσαλονίκη. Έχασε το κομμάτι της προετοιμασίας, έγιναν απίστευτα πράγματα μετά την επιστροφή της ομάδας από το βασικό στάδιο της προετοιμασίας και πάρθηκε η απόφαση για αλλαγή. Μία ομάδα που δεν έκανε προετοιμασία, πάντα θα έχει μεταπτώσεις στη διάρκεια της σεζόν. Η βελτίωσή της σε φυσική κατάσταση από τότε είναι εμφανής, όμως όταν βιώνει λογικές προετοιμασίας την ώρα που παίζει επίσημους αγώνες, δεν γίνεται να μη το πληρώσει. Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος.
Ο ΠΑΟΚ είναι μία ομάδα με προβληματική δομή στο αγωνιστικό τμήμα. O Λούμπος Μίχελ δεν έχει τα στοιχεία που μπορούν να εμπνεύσουν την ομάδα από τον ρόλο του τεχνικού – αθλητικού διευθυντή, δεν υπάρχει κάποιος πρώην ποδοσφαιριστής για να μπει στο πετσί του ρόλου και να βγει μπροστά, ο Παντελής Κωνσταντινίδης από τον ρόλο του γενικού αρχηγού μάλλον είναι εγκλωβισμένος γιατί καλείται να διαχειριστεί πολλά θέματα που δεν τον αφορούν. Και κάπου εκεί μας τελειώνουν οι άνθρωποι.
Η ΑΕΚ για παράδειγμα, η οποία υπερτερεί σε στελέχωση ξεκάθαρα, έχει Μπάγιεβιτς, Λυμπερόπουλο και Δημητριάδη, τρεις ανθρώπους που γνωρίζουν από πρωταθλητισμό και ξέρουν το κλαμπ που εργάζονται και τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αν αναλύσουμε την κατάσταση, θα δούμε πως τα μηνύματα που δέχεται το αγωνιστικό τμήμα της ΑΕΚ από αυτούς που το ελέγχουν, είναι πολύ πιο ξεκάθαρα από αυτά που δέχεται το αγωνιστικό τμήμα του ΠΑΟΚ.
Αυτός – συν το ότι υπάρχει κορμός περισσότερα χρόνια – είναι και ο λόγος που η μία ομάδα μπαίνει με ορμή και πίστη στο γήπεδο – εντός και εκτός έδρας άσχετα με το αποτέλεσμα – και η άλλη θυμίζει ελληνικό δημόσιο στα χρυσά χρόνια του ΠΑΣΟΚ.
Τα στιγμιαία λάθη που έκανε και ο φίλος μας ο Πασχάλης και χρεώνονται στον Λουτσέσκου, άλλα δίκαια άλλα άδικα, είναι η τελευταία κουβέντα που θα έπρεπε να ανοίξει όμως στον ΠΑΟΚ έτσι έχουμε μάθει. Να φταίει ο προπονητής για τα πάντα. Αυτό βολεύει, αυτό συμβαίνει, αυτό οδηγεί τον προβληματικό οργανισμό να αποκτά διάρκεια.
Κλείνοντας θα θέσω και μία εικόνα του περίγυρου της κάθε ομάδας και αναφέρομαι στην ΑΕΚ γιατί αυτή είναι μία value for money ομάδα.
Γίνεται κουβέντα για τους παίκτες του ΠΑΟΚ στην εθνική, αλλά πραγματικά ξεχνάνε όλοι πως ο ίδιος ο ΠΑΟΚ είναι αυτός που τορπίλισε την παρουσία τους σε αυτή.
Ο Πέλκας δεν είναι στην εθνική γιατί ο ΠΑΟΚ τον ακύρωσε μετά από σεζόν που στα 22 του είχε 10 γκολ και 10 ασίστ. Τον Κίτσιου, πρώτοι οι ΠΑΟΚτσήδες έλεγαν ποιος Κίτσιου και αγανάκτησε ζητώντας να φύγει. Έχοντας 148 συμμετοχές με 5 γκολ και 10 ασίστ ενώ εκτέθηκε αμυντικά ελάχιστες φορές. Την ίδια στιγμή, ο δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον Κίτσιου Μπακάκης, έχοντας 49 συμμετοχές στη Σούπερ Λίγκα και μόλις 3 ασίστ, στηρίζεται απ όλους τους ΑΕΚτσήδες που ξεφωνίζουν Σκίμπε που δεν τον κάλεσε. Και αν ρωτήσεις κάποιον στη χώρα ποιος είναι καλύτερος ο Κίτσιου ή ο Μπακάκης όλοι θα πούνε τον δεύτερο χωρίς να μπορεί να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Και νούμερα.
Ο Γιακουμάκης θα στηριχτεί περισσότερο από τον Κουλούρη παρότι ο δεύτερος θα είναι αύριο βασικός και αρχηγός στην εθνική Ελπίδων, ενώ ο Χαρίσης έχοντας δέκα φορές περισσότερα στοιχεία από τον Γαλανόπουλο, θα έχει πάντα μία ρετσινιά επειδή κάποιος εντός ΠΑΟΚ έπρεπε να δημιουργήσει κλίμα εναντίον του για προσωπικό του συμφέρον.
Έχοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω ως οργανισμός, ως λειτουργία και ως νοοτροπία, έχοντας και λιγόψυχα ΜΜΕ να ανέχονται αυτή την παρωδία, μην περιμένεις να πατηθεί ένα κουμπί και να παίξεις μπάλα.
Για να κερδίσεις πρωταθλήματα, πρέπει όλοι όσοι λειτουργούν εντός και γύρω από τον ΠΑΟΚ να αγαπάνε και να σέβονται το κλαμπ. Και όχι το εγώ τους να σκεπάζει το εμείς.
