Υπάρχει πάντα ένας μαγικός αριθμός. 17. 56. 131. 132. Ακολουθείται πάντα από άσχετες μεταξύ τους ημερομηνίες. 16 Ιουνίου του 2008. 18 Απριλίου του 2008. 11 Φεβρουαρίου 2007. 4 Δεκεμβρίου 2008. 20 Ιανουαρίου 2009. 1η Νοεμβρίου 2017. 4 Ιανουαρίου 2015. 1η Δεκεμβρίου 2014. Και ο βασικότερος άξονας, γύρω από τον οποίο κινούνται ο μαγικός αριθμός και οι ημερομηνίες είναι τρία γράμματα. Δύο κεφαλαία και ένα μικρό. ΣτΕ!
Το Συμβούλιο της Επικρατείας δέχεται καθημερινά αμέτρητες προσφυγές για κάθε είδους νομικό ζήτημα και το θέμα των γηπέδων είναι απειροελάχιστο μπροστά στις εκατοντάδες υποθέσεις που καλούνται τα μέλη του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου να εκδικάσουν. Είναι, όμως, το θέμα που μας απασχολεί και είναι ένα θέμα στο οποίο μπορείς να βρεις ένα ξεκάθαρο μοτίβο. Το περιβάλλον εναντίον στα Στάδια. Οι οικολόγοι κόντρα στο τσιμέντο. Οι φίλοι του δάσους, οι φίλοι του ρέματος, οι φίλοι των Κορμοράνων και μια ιστορία επαναλαμβανόμενη, με την αλήθεια να βρίσκεται πάντα στη μέση. Η οικολογία κινδυνεύει, αλλά και χρησιμοποιείται ως όχημα συμφερόντων…
Το «Όχι» στον Γρανίτσα!
Η ιστορία έχει δείξει ότι στο μυαλό του είχε ένα έκτρωμα. Ήθελε μια τεράστια έκταση, ήθελε να χτίσει ένα αθλητικό κέντρο, το οποίο χωροταξικά χρειαζόταν σχεδόν όλη τη Νέα Φιλαδέλφεια και ενδεχομένων λίγο από τη Νέα Ιωνία και έμοιαζε ως μια απόπειρα καταδικασμένη να αποτύχει. Μέσες άκρες ο Γιάννης Γρανίτσας ήθελε να χτίσει γήπεδο ποδοσφαίρου 32.000 θέσεων, κλειστό γήπεδο μπάσκετ 7.000 θέσεων, δεύτερο κλειστό γήπεδο μπάσκετ, δύο κλειστά γήπεδα βόλεϊ, συνεδριακό κέντρο και μερικά καταστηματάκια, έτσι για κερασάκι στην τούρτα.
Το κράτος – γιατί αυτό κάνει συνήθως το κράτος στην Ελλάδα – το ενέκρινε. Χειροκροτήματα, αποθέωση, μακέτες, όνειρα. Αλλά, για μισό λεπτό; Πώς θα ήταν δυνατό στο χώρο που είχε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και ένα γήπεδο μπάσκετ να χτιστούν όλα τα παραπάνω; Ε, να, εκεί λίγο πιο πέρα, κάτι δεντράκια που έχει… Χρειάζονται; Δεν χρειάζονται! Οι κάτοικοι της Νέας Φιλαδέλφειας και ο Δήμος προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της απόφασης για την ανέγερση γηπέδου, καθότι ήταν αντίθετο στο Σύνταγμα και την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος.
Η απόφαση ήταν, μάλλον λογικά, θριαμβευτική για τους ίδιους και απογοητευτική για την ΑΕΚ και τον Γρανίτσα. Στις 16 Ιουνίου του 2008 το «όχι» ήταν οριστικό και όπως αναφερόταν στο σκεπτικό της απόφασης «μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορούν να γίνουν με νόμο «ατομικές ρυθμίσεις» χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού για την κατασκευή έργων. Είναι δυνατόν να προωθηθούν τέτοιες ρυθμίσεις με νόμο, υπό την προϋπόθεση όμως ότι έχει προηγηθεί μελέτη για τις επιπτώσεις που θα προκληθούν στο περιβάλλον».
Στο θέμα του Βοτανικού!
Η επόμενη υπόθεση, η οποία συμπτωματικά εξελισσόταν την ίδια εποχή, είναι σαφώς πιο πολυδιάστατη. Υπάρχουν, τουλάχιστον, πέντε διαφορετικοί τρόπο που μπορείς να την προσεγγίσεις και κανένας δε θα είναι λάθος ή άδικος. Υπάρχει το προεδρικό διάταγμα του 1995. Υπάρχει το σχέδιο του Παναθηναϊκού για γήπεδο και εμπορικό κέντρο. Υπάρχει το ποια ήταν η εικόνα του οικοπέδου πριν. Υπάρχει ποια είναι η εικόνα του οικοπέδου στα χρόνια που ακολούθησαν και πώς, τελικά, το εκμεταλλεύτηκε η κυβέρνηση. Και υπάρχει και το τι θα συμβεί στο μέλλον (σ.σ. παραδόξως θα συμβεί ότι εν μέρει προβλεπόταν το 1995). Το μόνο σίγουρο για τη συγκεκριμένη ιστορία είναι πως δεν σταμάτησαν το γήπεδο οι Κορμοράνοι, όπως έχει μείνει ως αίσθηση στο ευρύ κοινό. Αλλά και τα, κατά τα άλλα, συμπαθή αποδημητικά πτηνά έπαιξαν το ρόλο τους.
Ας τα πάρουμε ένα-ένα και ας τα συνοψίσουμε. Η περιοχή του Ελαιώνα από το 1995 προβλεπόταν σύμφωνα με Προεδρικό Διάταγμα να καλυφθεί κατά πλειοψηφία με χώρο πρασίνου και το ρέμα του Προφήτη Δανιήλ να προστατεύεται περιβαλλοντικά. Επίσης, προβλεπόταν να γίνει σε διπλανό οικόπεδο ο Σταθμό των ΚΤΕΛ. Τι είχε συμβεί μέχρι το 2008; Μην κάνετε ότι δεν ξέρετε. Σκουπίδια, καταπατήσεις και απόβλητα βιομηχανιών μέσα στο ρέμα.
Οι κάτοικοι και αυτό οφείλουμε να το αναφέρουμε είχαν πάντα την ίδια στάση. Όπως αντιστάθηκαν στη δημιουργία του Mall, με τον ίδιο τρόπο είχαν σταματήσει στον ίδιο χώρο σχέδια για κτήρια υγειονομικού ενδιαφέροντος ή τη δημιουργία ενός τεράστιο υπαίθριο πάρκινγκ. Προσπαθούσαν με δικές τους πρωτοβουλίες να κάνουν δενδροφυτεύσεις στο χώρο και να τον διατηρούν σε όσο το δυνατόν καλύτερη κατάσταση. Το 2007 ήρθε το σχέδιο για τα γήπεδα του Παναθηναϊκού. Με τον γνωστό τρόπο και τη… βάφτιση του Ελαιώνα σε Βοτανικό, παρουσιάστηκε μια μακέτα με γήπεδα, εμπορικό κέντρο και μερικές… γλάστρες!
Οι κάτοικοι αντέδρασαν. Δημιουργήθηκε η ομάδα των 132, γνωστή και ως επιτροπή πολιτών για τη διάσωση του Ελαιώνα και ξεκίνησαν οι προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Προσφυγή για το κόστος αγοράς του οικοπέδου, προσφυγή για το Προεδρικό Διάταγμα του 1995, προσφυγή και για την περιβαλλοντική επιβάρυνση. Στις 4 Δεκεμβρίου του 2008 βγήκε απόφαση για προσωρινή αναστολή των έργων για το εμπορικό Κέντρο συμφερόντων του Μπάμπη Βωβού και στις 20 Ιανουαρίου του 2009 υπήρξε οριστική απόφαση που απαγόρευσε την ανέγερσή του.
Στις θέσεις τους όσοι εκπροσωπούσαν την επιτροπή, αλλά και πολιτικοί που τη στήριζαν (σ.σ. ξεχωρίζει βάσει της σημερινής του ιδιότητας ο Αλέξης Τσίπρας), ξεκαθάριζαν ότι δεν ήταν αντίθετοι στην ανέγερση του γηπέδου και πράγματι ουδέποτε (παρότι υπήρχαν φήμες ότι θα ήταν η επόμενη κίνηση) προσέφυγαν εναντίον του γηπέδου του Παναθηναϊκού. Επί της ουσίας, δηλαδή, δεν εμπόδισαν την κατασκευή του Σταδίου, απλώς για πολλούς λόγους τα δύο ήταν αλληλένδετα. Του λόγου το αληθές αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εκδόθηκε οικοδομική άδεια τον Σεπτέμβριο του 2009, εξασφαλίζεται άδεια εκσκαφών, απορρίπτεται από το ΣτΕ αίτηση του Μπάμπη Βωβού για ανάκληση της άδειας γηπέδου, ωστόσο οι πράσινοι δεν μπορούν, πλέον, να υποστηρίξουν οικονομικά το εγχείρημα.
Τι ακολούθησε; Τα σχέδια για την ανέγερση τζαμιού, τα οποία κάτοικοι προσπάθησαν ανεπιτυχώς να εμποδίσουν με προσφυγή στο ΣτΕ. Η μετεγκατάσταση των προσφύγων και το κέντρο Φιλοξενίας τους και εσχάτως η δρομολόγηση της ανέγερσης νέου σταθμού για τα ΚΤΕΛ. Τι δεν ακολούθησε; Πράσινο, δενδροφύτευση, καθαρισμός του ρέματος και προστασία για τους Κορμοράνους!
Γήπεδο στο… ΣτΕ!
Θα μπορούσε στον κλασικό ρυθμό του «γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια», να τον τραγουδούν οι οπαδοί της ΑΕΚ. «Γήπεδο στο Συμβούλιο της Επικρατείας», είναι η επικρατέστερη λογική για το πολύκροτο σίριαλ. Είναι, εκτός των άλλων, και η αφορμή για το σημερινό θέμα. Μια ακόμα προσφυγή προστίθεται στην επεισοδιακή σχέση των κατοίκων, του δήμου και της ηγεσίας της Ένωσης, που προχωράει τα έργα για την ανέγερση του γηπέδου.
Αυτή τη φορά είναι 56 τα άτομα που υπογράφουν την προσφυγή και ζητούν την ακύρωση της οικοδομικής άδειας, κάνοντας αναφορά για ένα περιβαλλοντικό έγκλημα με τεράστιες, διαρκείς και ανεπίστρεπτες κοινωνικές επιπτώσεις. Τα περισσότερα σημεία της προσφυγής είναι δρομολογημένα να κριθούν σε υποθέσεις που εκκρεμούν, ωστόσο είναι ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ της σχέσης των δύο πλευρών, που μοιάζει ανεκτίμητο πότε θα ολοκληρωθεί.
Ούτε να το σκέφτεστε!
Τελευταία στάση, το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Δεν το έχει φτιάξει, ούτε θα το φτιάξει, αλλά στη σκέψη και μόνο υπήρξαν αντιδράσεις. Όπως υπάρχουν πάντα! Όταν μέσα στην προηγούμενη χρονιά κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι η ηγεσία του δικεφάλου σκέφτεται την ανέγερση ποδοσφαιρικού σταδίου στην περιοχή «Καρατάσου», προέκυψαν άμεσα οι αντιδράσεις. Ποιοι αντέδρασαν; Καταρχήν, ο σύλλογος «Οικολογία και Αλληλεγγύη», ο οποίος για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους ακούγεται λίγο σαν μηνιαίο περιοδικό με ελάχιστους αναγνώστες.
«Αποτελεί απαράδεκτη προοπτική για τη Θεσσαλονίκη η παραχώρηση του πρώην στρατοπέδου Καρατάσου στον ΠΑΟΚ, στα σχέδια του οποίου υπάρχουν μόνο γήπεδα, ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα. Μάλιστα οι αποφάσεις φαίνεται ότι λαμβάνονται εν κρύπτω και χωρίς διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες και την αυτοδιοίκηση», σχολίαζε ο Μιχάλης Τρεμόπουλος, περιφερειακός σύμβουλος της οργάνωσης και για να του δώσουμε δίκιο, πρόκειται για ένα πάρκο, που αν μη τι άλλο έχει λίγο πράσινο.
Κι έτσι κι αλλιώς ο ΠΑΟΚ προχώρησε σε ένα διαφορετικό σχεδιασμό για το νέο του γήπεδο, οπότε θα γλιτώσει χρόνο, χρήμα και ΣτΕ! Για τους υπόλοιπους, το φως στο τούνελ αργεί ακόμα. Και θα αργεί όσο ένας μαγικός αριθμός βρίσκει μαγικά παράθυρα, να κάνει μαγικές προσφυγές, σε μαγικές ημερομηνίες, με μαγικές αφορμές. Τις αφορμές ή και τις αιτίες, όμως, κάποιος τις δίνει. Και η αλήθεια δεν είναι μαγική. Είναι ουσιαστική, ξεκάθαρη και πάντα κάπου στη μέση βολοδέρνει.
