Η χρονιά για τον ΠΑΟΚ είναι αποτυχημένη. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να πανηγυρίζει σύσσωμος και... έξαλλα που κατάφερε να μη βγει τελευταίος στα playoffs, αλλά ο ΠΑΟΚ δε μπορεί να εμφανίζεται χαρούμενος που τερμάτισε δεύτερος.
Ειδικά με την αγωνιστική ανυπαρξία του στο μίνι πρωτάθλημα, που ήρθε σε πλήρη αναντιστοιχία με την εικόνα της κανονικής περιόδου, το μπάτζετ, το ρόστερ και την ομαλότητα με την οποία κύλησε η σεζόν, με τη παραμονή από πέρσι στο τιμόνι του αγωνιστικού των Μίχελ – Ίβιτς και την στήριξή τους σε όλη της την διάρκεια.
Γιατί εμφανίστηκε έτσι ο ΠΑΟΚ στα playoffs;
Κούραση είχαν όλοι και μικρότερο ρόστερ απ' τον ΠΑΟΚ. Ισχυρότερο κίνητρο από 'κείνον, δύσκολα στοιχειοθετείται για κάποιον από τους αντιπάλους του. Άντε να δεχτώ την ανάγκη της ΑΕΚ για ρεβάνς μετά το Βόλο. Τι έφταιξε λοιπόν κι ο ΠΑΟΚ ήταν “λίγος” μετά τον τελικό κυπέλλου;
Η “στέρηση” του κόσμου αλλά και ολόκληρου του ΠΑΟΚ σε τίτλους, η δίψα του ίδιου του Σαββίδη και το ξέφρενο γλέντι που ακολούθησε την κατάκτηση του κυπέλλου, είχαν ως αποτέλεσμα να εμφανιστεί μια ομάδα με τις μπαταρίες “άδειες”. Τα γλέντια, τα ξενύχτια, ο Λευκός Πύργος, έπαιξαν τον ρόλο τους: Εξέπεμπαν μήνυμα πληρότητας...
Όσο το κίνητρο του τίτλου ήταν ισχυρό, ο ΠΑΟΚ παρουσιαζόταν επαρκής και στοιχειωδώς συγκεντρωμένος. Παρά το γεγονός πως για αρκετές εβδομάδες και πριν τον τελικό ακόμη, η ομάδα εμφάνιζε αρρυθμίες και παραπατούσε... Οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ όμως “ξεφούσκωσαν” όπως φάνηκε οριστικά με το κύπελλο. Όπως και ο πολύς κόσμος, έτσι κι εκείνοι, “χόρτασαν”. Ενώ ο προπονητής και το τιμ του, δε φάνηκε επιπλέον να διαθέτουν τις παραστάσεις και τον τρόπο να τους επαναφορτίσουν, να τους κρατήσουν συγκεντρωμένους και αποφασισμένους για το μίνι πρωτάθλημα που ακολούθησε.
Φταίει... το κύπελλο λοιπόν; Όχι, φυσικά. Φταίει η κακή διαχείριση της κατάκτησής του. Η συναισθηματική, διανοητική και αγωνιστική διαχείριση της επόμενης μέρας.
Αλλά και η στρατηγική διαχείριση ακόμα και αυτού, του “τελικού”, για τον ΠΑΟΚ απέναντι στον αποδεκατισμένο Παναθηναϊκό. Δε γίνεται σε ένα ματς εντός έδρας, που ψάχνεις μόνο τη νίκη και βρίσκεσαι στο 70' μπροστά με 2-1, να αδυνατείς να διαχειριστείς το ρολόι και τη ροή του ματς. Και αυτή είναι “ήττα” του Ίβιτς, που στα Playoffs, δε μάζεψε και λίγες: Ο Χιμένεθ τον έδεσε δυο φορές χειροπόδαρα.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, επιτρέψτε μου να πιστεύω, πως βρίσκεται υπ' ατμόν σήμερα. Γιατί έτσι “νοιώθω” πως συμβαίνει. Και εν μέρει έχει εξήγηση: Διότι στο τέλος τέλος, οι πλάτες που καλούνται να κουβαλήσουν βάρος, αξιολογούνται ιδιαιτέρως ακριβώς σ' αυτό. Και ο Βλάνταν φάνηκε να “λυγίζει” και με την πρόθεσή του να φύγει που δημοσιοποίησε ο Σαββίδης (λόγω απειλών στην οικογένεια του αδελφού του Ίλια, είπε), αλλά και με την εικόνα της ομάδας του στα τελευταία παιχνίδια στο γήπεδο.
Απαιτείται λίγο καθαρό μυαλό από όλους. Λίγη παραπάνω ανάλυση, ψύχραιμη αξιολόγηση και ευθυκρισία. Οι επόμενες μέρες ίσως αποδειχθούν και χρήσιμες. Γιατί κρίσιμες είναι σίγουρα.
Υγ Με την ίδια ψυχραιμία καλώ και όλους μας να αντιμετωπίσουμε και τις δηλώσεις προέδρων και ιδιοκτητών. Όσο κι αν είναι δύσκολο να την κρατά κανείς όταν ακούει αυτά περί απειλών και σκέψεων να πάρει οποιοσδήποτε το Νόμο στα χέρια του, που δήλωσε ο Ιβάν Σαββίδης. Ούτε πολύ περισσότερο παρακολουθώντας την... συναισθηματικά φορτισμένη απάντηση – κατρακύλα του Γιάννη Αλαφούζου, που σαν... οπαδός που ακούει ραδιοφωνική εκπομπή, έσπευσε να απαντήσει τηλεφωνικώς, επειδή νοιώθει πως... “προκλήθηκε”.
“Αποχωρεί ηττημένος” όπως δήλωσε από το ποδόσφαιρο, αλλά αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να μας ψεκάσει φεύγοντας με την μικρότητα και την τοξικότητά του. Αυτά είναι για το Survivor. Θα το έβλεπε εκείνη την ώρα και θα μπερδεύτηκε, φαίνεται.
