Όταν ένα ντέρμπι κρίνεται με γκολ στο 90, νικάει ο φιλοξενούμενος και ο κόσμος χειροκροτάει τότε πάει να πει ότι κάτι κάλο έγινε σε αυτό το παιχνίδι. Σε ότι αφορά την ΑΕΚ που ο κόσμος της ήταν αυτός που χειροκρότησε, σε χαμένο ντέρμπι στο 90 επαναλαμβάνω, και έκανε την διαφορά το εκπληκτικό ήταν πως κατάφερε ένα ματς που στο πρώτο ημίχρονο ήταν 0-2 κι αν μπορούσε να μπει κι άλλο γκολ θα ήταν κι αυτό του ΠΑΟ να το γυρίσει με ένα τρομερό πάθος και πείσμα που χρόνια έχω να τα δω σε αυτό τον βαθμό. Χωρίς να παίξει τόσο σωστό ποδόσφαιρο όσο είχε παίξει ο ΠΑΟ στο πρώτο αλλά με πολύ περισσότερη καρδιά και θέληση από όση έδειξε ο αντίπαλος σε όλο το ματς η ΑΕΚ κατάφερε να φέρει το ματς στα ίσια και με την βοήθεια της τύχης στην φάση του πέναλτι αλλά με μια τύχη που πραγματικά βοήθησε τον τολμηρό. Άξιζε στην ΑΕΚ να γυρίσει το ματς και το έκανε. Για αυτό δεν της άξιζε να το χάσει στο τέλος.
Δεν είναι τόσο οι αλλαγές που άλλαξαν τον αγώνα όσο η νοοτροπία με την οποία μπήκε η ΑΕΚ στον αγωνιστικό χώρο στο δεύτερο ημίχρονο και κατά την γνώμη μου και η νοοτροπία του ΠΑΟ. Αυτό που είπε ο Χιμένεθ ότι θα μπορούσε να αλλάξει και τους 11 είναι όλη η αλήθεια και το συζητούσα χωρίς να τον έχω ακούσει. Δεν το λέω για να καλύψω τον Πατίτο, τον Αϊντάρεβιτς ή τον Μανόλο για τις επιλογές του…
Άλλωστε όταν σε πρώτο ημίχρονο ντέρμπι εντός έδρας η ΑΕΚ είναι τόσο κατώτερη του αντιπάλου και να θέλεις να καλύψεις κάποιον δεν μπορείς. Δεν βγήκε το 4-3-3 καθόλου γιατί και η ΑΕΚ δεν κέρδισε έστω κάτι από αυτό ενώ ο Παναθηναϊκός έκανε πλάκα από τα άκρα. Έχοντας δει το παιχνίδι ΠΑΟ - ΟΣΦΠ στη Λεωφόρο είδα ακριβώς τον ίδιο Παναθηναϊκό στην αρχή του παιχνιδιού και μάλιστα να βρίσκει πολύ πιο εύκολα χώρους από τα άκρα και να χτυπάει από εκεί συνεχώς. Έπρεπε η ομάδα να είναι προετοιμασμένη, έπρεπε να αντιδράσει πιο γρήγορα.
Παρά την εξέλιξη που είχε ο αγώνας, καθαρά ποδοσφαιρικά ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος αν βάλουμε στην ζυγαριά το ημίχρονο που είχε η κάθε ομάδα. Όμως αυτό που έφερε το χειροκρότημα στο τέλος ακόμη κι αν κάποιοι το έκαναν αυθόρμητα χωρίς να ξέρουν το “γιατί” ήταν η νοοτροπία, το πάθος, το “γαμώτο” που έβγαλε η ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο. Ήταν το πιο ψυχωμένο ημίχρονο της ομάδας από τότε που επέστρεψε σε ένα παιχνίδι που κακά τα ψέματα όλοι στο ημίχρονο φοβόμασταν το χειρότερο και ήμασταν και λίγο… ευχαριστημένοι με το σκορ σε σχέση πάντα με την εικόνα.
Χρειάστηκε και η τύχη με το πέναλτι. Η μπάλα φεύγει προς τα έξω, ο Βιγιαφάνες έχει τα χέρια απλωμένα χωρίς λόγο και βέβαια ο διαιτητής το δίνει. Όλα μαζί. Από εκεί και πέρα η κατηφόρα ήταν συγκλονιστική με πρώτο και κυρίαρχο στοιχείο πάλι το πάθος και όχι το τόσο ψαγμένο ποδόσφαιρο ή την τρομερή τακτική. Μια εμφάνιση ντέρμπι που δεν την είδαμε ακόμη και σε νίκες αυτά τα δύο χρόνια. Ένα λιώσιμο που δεν ήταν μόνο αγωνιστικό αλλά έβγαινε μέσα από τις ψυχές των παικτών και βέβαια του τρομερού κόσμου που χθες ήταν ο μεγάλος νικητής. Το 2-3 στο τέλος είναι καθαρά θέμα συγκέντρωσης αλλά και καλής ενέργειας των αντιπάλων. Εκτός από τον τρόπο που πιάνει κορόιδο ο Μπεργκ τον Λαμπρόπουλο είναι πάρα πολύ καλό και το γύρισμα του Λουντ. Όλη όμως η φάση ξεκινάει από την διάθεση της κουρασμένης φυσιολογικά ΑΕΚ να κυνηγήσει και το τρίτο. Το πληρώσαμε. Αλλά ήταν μια ήττα με τιμή. Κοιτάμε μπροστά και σίγουρα θα είμαστε πιο προετοιμασμένοι στα επόμενα ματς μαζί τους. Αλλά και για όλα τα άλλα παιχνίδια με τους μεγάλους. Που όλα τους θα είναι πιο σημαντικά από αυτό.
Οι βαθμοί που χάθηκαν φυσικά πόνεσαν. Αλλά αν η ΑΕΚ έχοντας να παίξει με Πλατανιά, Κέρκυρα, Λιβαδειά και Γιάννενα δεν καταφέρει να διατηρήσει την διαφορά που έχει από Ξάνθη και Πλατανιά ώστε να είναι στα πλέι οφ τότε ας μην βγει στην Ευρώπη. Ή ας βγει από το κύπελλο. Δεν θα αξίζει να είναι στην πεντάδα. Το πιο δύσκολο από τα 4 ματς είναι φυσικά το επόμενο στον Πλατανιά. Εκεί πρέπει να δούμε μια ΑΕΚ που να τρώει σίδερα γιατί ντου σε διαιτητές και αντιπάλους δεν έχει για να γυρίσει το ματς αν έχει στραβώσει. ΜΟΝΟ στο γήπεδο. Πάμε παρακάτω. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά.
