Κι αν επιζητάτε απτές αποδείξεις, ιδού: (το κείμενο προέρχεται από το isovitis.gr)
Χριστούγεννα 1987. Δεν έχω συμπληρώσει ούτε τρεις εβδομάδες ως Παοκτσής, ζαλισμένος ακόμα από το έπος των Σερρών και τις κοσμογονικές αλλαγές στο σπίτι.
Η πράσινη οικογένεια αποκτά ένα ασπρόμαυρο μέλος και ο πατέρας σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που με πήρε μαζί του στο 6-1. Αλλά δεν μπορεί να πει τίποτα -τέτοια ξεφτίλα του Ολυμπιακού δεν είχε ζήσει ούτε αυτός, που ακολουθούσε παντού τον Παναθηναϊκό του τόσες δεκαετίες. Χαλάλι, έλεγε, από το να γίνεις γάβρος καλύτερα γύφτος. Το Master Of Puppets έπαιζε ολημερίς κι οληνυχτίς στο παλιό κασετόφωνο, στο ριπίτ, κι εγώ ανακάλυπτα ένα νέο, μαγικό κόσμο που θα με μεγάλωνε και θα με άντρωνε σιγά-σιγά, ως μεταλλά και ως εκδρομέα με τον ΠΑΟΚ. Από το ραδιόφωνο άκουσα το πρώτο μου ματς ως Παοκτσής μετά το 6-1: Διπλό στην Πάτρα με την Παναχαϊκή, όπου ο Μαυρέας έστειλε τον αντίπαλο σέντερ φορ στο νοσοκομείο με εννιά ράμματα στον τένοντα. Μαυρέας, Μαλιούφας, Λεοντιάδης, Μπορμπόκης, Αλεξανδρίδης, Τσουρέλας, Σκαρτάδος, οι νέοι ήρωες έπαιρναν τις θέσεις τους στους τοίχους, καλύπτοντας τα κενά που άφησαν οι κατεβασμένες και πεταμένες στα σκουπίδια αφίσες του Σαραβάκου, του Ζάετς και του Ρότσα. Μόλις είχα βρει το πεπρωμένο μου και το ήξερα, εδώ ανήκω, αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι, κάτι υπερφυσικό συμβαίνει σ’ εκείνο το πέταλο. Πρέπει να μεγαλώσω πιο γρήγορα. Ο ΠΑΟΚ ψηλά στη βαθμολογία αλλά δε μ’ ένοιαζε, άλλα πράγματα με τραβούσαν σ’ αυτόν. Ο Ολυμπιακός προτελευταίος μετά από έντεκα αγωνιστικές, η Λάρισα πρώτη. Ο Μπέλλης είχε αναλάβει την ομάδα στη θέση του προδότη Λίμπρεχτς, που κατέβηκε με τον Χάρη να ξανακάνουν μεγάλο τον Ολυμπιακό –έτσι νόμιζαν. Όσα κι αν έριξε ο Κοσκωτάς, δεν έγινε ποτέ μεγάλος ο Ολυμπιακός του, εκείνη η εξάρα τους πήγε πίσω δέκα χρόνια.
Χριστούγεννα 1988. Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται δεύτερος, έναν πόντο πίσω από την ΑΕΚ, αλλά στην Τούμπα πέφτει άγριο ξύλο στο ματς με τη Δόξα: Ο κόσμος χτυπάει τον Αλεξανδρίδη, βρίζει τους πάντες κατηγορώντας τους για αδιαφορία και επιτίθεται κατά του Δεδέογλου ζητώντας… μεταγραφές. 
Ο Ίσραελ απορρίπτει όποιον του προτείνουν επειδή «έχει καλύτερους» -ένας από αυτούς ο Τσάρλι Γιάνκος. Ο Λαός δεν ανέχεται τη δεύτερη θέση και ζητά Πρωτάθλημα και ενίσχυση. Ο Θωμάς υπόσχεται να κάνει ό,τι μπορεί και να βρει κι άλλους Φερνάντο. Ο Σμολ και ο Μήτογλου κλέβουν καρδιές –ειδικά ο πρώτος είναι η μεγάλη μας ελπίδα για τον τίτλο που όλα δείχνουν πως δύσκολα θα χαθεί. Έχουμε πάρει το διπλό στο ΟΑΚΑ από τους γάβρους, οι πάντες τρέμουν τη λαοθάλασσα που ακολουθεί παντού την ομάδα κι εγώ είμαι ακόμα σκασμένος που δε με άφησαν να πάω στη Νάπολι με την ελεεινή δικαιολογία πως «είμαι ακόμα μόνο 13 χρονών». Πνίγω τον πόνο μου με And Justice For All, το δίσκο που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου και, ακόμα και σήμερα, μπορώ να θυμηθώ κάθε νότα και κάθε στίχο απ’ έξω. Τρελαίνομαι ως εκκολαπτόμενος χουλιγκάνος που αναγκάζομαι να πηγαίνω στην 5 με τους θείους μου, λίγα μέτρα μακριά από τη μαγεία, από το απίστευτο καζάνι που εκρήγνυται σε κάθε ματς στο πέταλο, υπομονή, θα ‘ρθει κι η ώρα μου. Αλλά τότε δεν είχε και πολλές διαφορές το πού πήγαινες, όλο το γήπεδο φώναζε και τρελαινόταν το ίδιο, δεν το ήξερα ακόμα και ζήλευα.
Χριστούγεννα 1989. Έχω ήδη αρχίσει τις εκδρομές και τα πράγματα αρχίζουν πλέον να βγάζουν νόημα. Στους τοίχους δεσπόζει η μορφή του Μαγκντί Τολμπά, του μεγαλύτερου ξένου που έχει φορέσει ποτέ τη φανέλα του ΠΑΟΚ –το δωμάτιο χτυπιέται ασταμάτητα στους ήχους του Extreme Aggression. Η ομάδα και πάλι διεκδικεί το Πρωτάθλημα, έναν πόντο πίσω από τον Ολυμπιακό, τρέχουμε στη ΦΙΦΑ να καταγγείλουμε τον Σμολ για «αντιεπαγγελματισμό», αλλά κανείς δεν ανησυχεί, καθώς βγαίνει το δελτίο του Μοχάμεντ Τάχα και πλέον διαθέτουμε ποδοσφαιριστή ευρωπαϊκού αφρικανικού επιπέδου: Ο τίτλος είναι δικός μας και μιλάει αραβικά. Το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο έρχεται από τον Γάτα Γκιτσιούδη, ο οποίος πιάνει τέσσερα στα τέσσερα πέναλτι στη Σπάρτη και γίνεται ραδιοφωνικό μακελειό από τα πανηγύρια. Ετοιμάζομαι για ένα μακρύ σερί εκδρομών, σε Ξάνθη-Τούμπα-Καραϊσκάκη-Νέα Φιλαδέλφεια-Λιβαδειά-Λάρισα, αλλά τα μισά θα μου ξεφύγουν –το Αλκαζάρ θα μείνει αιώνιο κενό στην οπαδογραφία μου και δεν θα το δω ποτέ από μέσα.
Χριστούγεννα 1990. Η κατάταξη στο Πρωτάθλημα δεν ενδιαφέρει κανέναν, μετά την αποχώρηση του Βουλινού. Μόνο μας μέλημα είναι να πουλάμε τρέλα παντού κι αυτό κάνουμε. Έχω ανακαλύψει το οτοστόπ και έχω ξεκινήσει τα πήγαινε-έλα στην Τούμπα για πλάκα, σε κάθε ματς –η χρυσή εποχή μου. Τον Οκτώβριο βαφτίστηκα και στη Θύρα 4 με τη Σεβίλλη, άρχισα να γνωρίζω, σιγά-σιγά, όποιον άξιζε να γνωρίζεις εκείνο τον καιρό, έμπαινα κι έβγαινα σε όποιο πούλμαν μου άνοιγε τις πόρτες. Έζησα μεγάλες φρίκες στον Πειραιά και σε ένα εντός έδρας, από τις οποίες βγήκα πιο δυνατός και δεν ξανακινδύνεψα ποτέ από τέτοια παρ’ ολίγον λάθη. Ο Μπάγεβιτς και η διαιτησία μας στέρησε ένα χριστουγεννιάτικο πανηγύρι στην Τούμπα με την ΑΕΚ, που μας πήρε το Χ, αλλά οι 7 πόντοι από την κορυφή (και ενώ έχουμε φάει -3 λόγω της αποχώρησης) δε μας απασχολούσαν. Ένα καινούργιο προσωπάκι γέμιζε το δωμάτιο, ένα τεράστιο ταλέντο που φαινόταν πως θα μας πάει ψηλά: Ο Γιώργος Τουρσουνίδης, απόλυτο είδωλο της δεκαετίας που ερχόταν, αρκεί να μη μας τον έπαιρνε ο Βαρδινογιάννης. Στα ηχεία το Spiritual Healing, ο πρώτος και μοναδικός δίσκος που αγόρασα δύο φορές: Μία για να τον ακούω και μία για να τον έχω κλειστό με το σελοφάν.
Χριστούγεννα 1991. Με το Χ στις Σέρρες μένουμε τρεις πόντους πίσω από την πρώτη θέση, αλλά στην πρώτη θέση βρίσκεται ο Απόλλωνας που τον έχουμε σε λίγες μέρες στην Τούμπα, οπότε απέχουμε ουσιαστικά μόνο δυο πόντους από την ΑΕΚ. Ο σβέρκος ακόμα πονάει από τη φάπα του Μανάβη λίγες μέρες πριν, αλλά το μυαλό πήγε στη θέση του και στην ανασκόπηση της χρονιάς μπορεί και να παραδέχτηκα πως είχε δίκιο. Η ομάδα παίζει καλά, οι εκδρομές είναι πλέον συνήθεια και τα Σπορ Του Βορρά ευαγγέλιο. Ακόμα να χωνέψουμε τον αποκλεισμό από την Τιρόλο, όπου ψάχναμε να νοικιάσουμε γερανό για να δούμε το ματς απ’ έξω, πάνω από την 7. Οι ξένοι είναι αποτυχίες, τόσο ο Γκάμπριτς που προκαλεί καρδιοχτύπια σε κάθε έξοδο όσο και ο Τζούρτζεβιτς που δεν μπορεί ούτε να κοντρολάρει. Αλλά Σκαρτάδος, Μπορμπόκης, Τουρσουνίδης, Λεοντιάδης και Μητσιμπόνας στα καλύτερά τους αναγκάζουν και την υπόλοιπη ομάδα να παίζει μπάλα στην άδεια Τούμπα, που γεμίζει μόνο στα ντέρμπι. Σάουντρακ των γιορτών το Arise, που ακούγεται μέχρι τη Θάσο απέναντι.
Χριστούγεννα 1992. Η χειρότερη χρονιά στην ιστορία του ΠΑΟΚ που έζησα με βρίσκει «πρόεδρο» του Συνδέσμου, δηλαδή στην ουσία οργανωτή του ενός πούλμαν που κατεβάζαμε όποτε μαζευόμασταν πάνω από 30 άτομα. Είχα γυρίσει από το Χαριλάου, μετά από ένα καταθλιπτικό διπλό με τον Άρη, αλλά η χαρά είχε χαθεί από την κερκίδα και τα γεγονότα της χρονιάς που μόλις τελείωνε είχαν ματώσει τα σωθικά μας. Η μόνη γνήσια χαρά ερχόταν πια από το μπάσκετ και τις ατελείωτες νίκες με διψήφιες διαφορές. Στη βαθμολογία είμαστε κάπου στη μέση, αδιάφοροι αγωνιστικά και οπαδικά. 
Η αποχή ξεκινούσε, δεν θα μπορούσες να μπεις στην Τούμπα ακόμα κι αν ήθελες, αλλά ο εχθρός είχε πλέον ονοματεπώνυμο: Θωμάς Βουλινός, ο πρόεδρος-ρουφιάνος. Εκείνο τον καιρό είχα κολλήσει με το Blessed Are The Sick, ταιριαστό υπόβαθρο στη μαυρίλα του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ, όπου ένας Λαγωνίδης και ένας Χάβος είχανε μείνει να τρέχουν και να καλύπτουν την κούραση των υπόλοιπων. Ήδη, έτρεχα στο γήπεδο σαν από υποχρέωση, από συνήθεια, δε σε άγγιζαν εύκολα οι νίκες κι οι ήττες μετά από την κατραπακιά της Παρί.
Χριστούγεννα 1993. Σε ένα δανεικό διαμέρισμα στην Αντιγονιδών ακούω Depeche Mode σε αφιέρωμα MTV Weekend, αφού στο χωριό μου δεν είχε MTV -κόλλησα δυο μέρες και δε με χάλασε. Η ζωή μου έχει αλλάξει μια μέρα πριν αλλά δεν το ξέρω ακόμα. Ο ΠΑΟΚ βολοδέρνει πάλι κάπου στη μέση του πίνακα, με τον Μπλαχίν που τον έχουμε βαρεθεί και μας έχει βαρεθεί, δίχως σκοπό και δίχως καμιά σπουδαία φιλοδοξία πέρα από το να βρισκόμαστε στην κερκίδα. Οι εκδρομές έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο εσωστρεφείς –τελειώσαν τα «πάμε για το διπλό» και πλέον ταξιδεύαμε απλώς για να πουλήσουμε τρέλα, η ομάδα έτρωγε σφαλιάρες από παντού. Δίχως άγχος για το αποτέλεσμα, περνούσαμε πιο καλά, είχαμε γίνει οι τουρίστες των γηπέδων, είχαμε συνηθίσει: Κάποια στιγμή θα το φάμε και θα χάσουμε, οπότε ας περάσουμε καλά μια που ήρθαμε ως εδώ. Ένας Λούχοβι έχει απομείνει για να προσφέρει συγκινήσεις κι ένας Θωμάς που τον ψάχνουμε σε κάθε ματς για να τον κράξουμε. Ήδη, ακούγεται πως έχει έτοιμο τον Δανιήλ για τον πάγκο –ποιος ξέρει τη μοίρα μας αν το είχε κάνει τελικά το κονέ. Τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα γεμίζω ένα πούλμαν για Δράμα και, περιέργως, περνάμε καλά. Δεν αντέχω οικονομικά να μείνω όλες τις γιορτές Θεσσαλονίκη, ως το ματς με τον Παναθηναϊκό, και χάνω την ευκαιρία να δω για τελευταία φορά τον Μάριο.
Χριστούγεννα 1994. Τα πρώτα μου Χριστούγεννα ως Σαλονικιός, μεγαλεία και απίστευτο βόλεμα: Τελειώνει το ματς και σε μισή ώρα είσαι στο σπίτι. Στο Κύπελλο μας απέκλεισε ο Άγιος Νικόλαος, στο πρωτάθλημα όλοι βρίσκονται πολύ πίσω από τον Παναθηναϊκό, αλλά ο Χάαν έχει φτιάξει επιτέλους ομάδα και το σβήσιμο της πρώτης χρονιάς τιμωρίας φαίνεται εύκολη υπόθεση. Μια περίεργη βραδιά στο Μύλο με στέλνει να λιώνω το καινούργιο μου CD με το Πάρτυ Στον 13ο Όροφο και να ανακαλύπτω τη νέα μου πόλη δίχως καμία έγνοια για πρώτη φορά στη ζωή μου. Μπάλα, μπάσκετ, συναυλίες, ζωάρα. Μικτά συναισθήματα, από τη μία τα χάλια μας, από την άλλη η τριάρα στο γάβρο και η τεσσάρα στο Χαριλάου, ο ευνουχισμός από την ευρωπαϊκή τιμωρία και η ομαδάρα στο μπάσκετ, αλλά αυτό που άλλαξε ήταν πως πλέον έπαιζα εντός έδρας. Πας-έρχεσαι. Πας εκδρομή-γυρνάς. Παρέδωσα τα «κλειδιά» του συνδέσμου-φάντασμα δυο μήνες πριν, με εκδρομή στο διπλό στο Καυτανζόγλειο και τέλος τα τράνζιτ. Για μας, το Πρωτάθλημα πλέον ήταν να τερματίσουμε στις θέσεις της Ευρώπης, οπότε εκείνη η χρονιά είχε ένα σκοπό. Έφτανε ένας Μπότζιεκ και μια σουλουπωμένη ομάδα με μπόλικο Παοκτσηδιλίκι για να τα καταφέρει στο τέλος.
Χριστούγεννα 1995. Χειρότερα δεν γινόταν. Γιορτές έναν πόντο πάνω από τη γραμμή του υποβιβασμού. Δεν μπορούσες να αλλάξεις κουβέντα στο καφενείο, όλοι με την γκρίνια, με την απόγνωση, τα «ΒΟΥΛΙΝΕ ΦΥΓΕ» ήταν περισσότερα από τα «ΠΑΟΚ» σε όλη την πόλη. Πέφταμε στη Βήτα Εθνική, δεν είχε σωτηρία. Ήδη, είχαμε αλλάξει τρεις προπονητές, είχαμε μόνο 4 νίκες σε 14 αγώνες κι αυτές όλες με το στανιό, η ομάδα είχε μολυνθεί με τον Τσαλουχίδη και είχαμε να παίξουμε στην Τούμπα από αρχές Νοέμβρη, στο ματς που διακόψαμε με την ΑΕΚ. Είχαμε κάνει μια μικρή επίδειξη δυνάμεων με τους γάβρους στα Τρίκαλα, όπου τελικά ήμασταν διπλάσιοι σε αγώνα που έγινε κάπου στη μέση και ο Ποικιλίδης μοίραζε σφαλιάρες στα επίσημα, αλλά ο ΠΑΟΚ σου προκαλούσε πλέον κατάθλιψη. Ζαγοράκης, Τουρσουνίδης λόγω τσαντίλας για την κατάσταση ως Παοκτσής, Καπετανόπουλος σε καλή χρονιά, αλλά οι υπόλοιποι σοκαρισμένοι από την ίδια την αδυναμία τους να σηκώσουν κεφάλι. Από τον Μπότζιεκ στον Φαν Χαμ, από την κορυφή στον πάτο σε μία χρονιά. Μόλις είχα ανακαλύψει ένα περίεργο δισκάκι των Rage Against The Machine και η ένταση γινόταν χειρότερη από το χάλι στο γήπεδο. Πέντε μέρες πριν, είχα αναγκαστεί να σημειώσω στο μπλοκάκι μου για πρώτη φορά από τότε που κρατούσα στατιστικά διψήφιο αριθμό εισιτηρίων σε αγώνα του ΠΑΟΚ ως γηπεδούχος: ΠΑΟΚ-Φωκικός, Βόλος, 80 κομμένα εισιτήρια.
Χριστούγεννα 1996: Κι αν τα προηγούμενα Χριστούγεννα έπιασε η ευχή και δεν πέσαμε, θα χρειαζόταν καινούργια τάματα για να τη γλιτώσουμε πάλι. 6 βαθμούς από τον υποβιβασμό, 17 βαθμούς από την κορυφή, με εορταστική σφαγή από τον Ολυμπιακό για καλές γιορτές –η παράγκα είχε βάλει θεμέλια. Απίστευτο χάλι εκείνες οι μέρες και ελπίδα πουθενά. Η ευρωπαϊκή ποινή είχε πλέον σβηστεί, αρκούσε απλώς να βγούμε Ευρώπη για να παίξουμε Ευρώπη, αλλά έδειχνε όνειρο, είχαμε συμπληρώσει ήδη τέσσερα χρόνια απομόνωσης και ο κόσμος είχε κουραστεί. Ο Θωμάς έφευγε, αλλά το κλίμα παρέμενε μαύρο. Η χρονιά έκλεισε με τρεις ήττες από τον Ολυμπιακό μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, με πεντάρα από τον Παναθηναϊκό και Χ στην Τούμπα με δύο «χωριά» και με τον Αρχοντίδη στον πάγκο δεν έβλεπες πολύ φως. Κι άλλη απόγνωση, δε χωρούσες πουθενά, δε φανταζόσουν πόσο πιο χαμηλά θα πέσεις ως Παοκτσής. Το Murder Ballads απάλυνε τον πόνο από τις ποδοσφαιρικές ντροπές, οι Τρύπες τα έσπαγαν εκείνη τη χρονιά, που μπορεί να μην έχασα ματς στην Τούμπα αλλά το πιο μακρινό ταξίδι μου ήταν μέχρι το Χαριλάου. Εκεί, στο κωλογήπεδο όπου πέθανα για πρώτη φορά στη ζωή μου και ξαναγύρισα κι από τότε εκτιμώ κάθε λεπτό ζωντανός.
Χριστούγεννα 1997: Σαν να πέρασαν δέκα χρόνια από τα προηγούμενα. Και τι δεν έγινε στους δώδεκα μήνες που μεσολάβησαν, στην πρώτη χρονιά της Εποχής Των Τρελών. Άγγελος, Φραντζέσκος, Μαραγκός, έξοδος στην Ευρώπη, Κολομπούρδας, Νάγκμπε, Ραμπούτλα, Ολιβάρες, Τρνάβα, Άρσεναλ, Ατλέτικο. Το 1997 κλείνει με τον ΠΑΟΚ στην τέταρτη θέση και θριαμβευτή σε απανωτές μάχες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ο κόσμος έχει ξαναγυρίσει, ο Λαός έχει ξανακάνει την Τούμπα έδρα, παίζουμε μπάλα, έχουμε παικταράδες και δε μασάμε πουθενά. Ο Φραντζέσκος, βέβαια, μας αφήνει για την Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά, όπως δηλώνει ο Άγγελος, «ουδείς αναντικατάστατος». 
Λίγο πριν κλείσει αυτή η Αγία Χρονιά, ο Αναστασιάδης μας πληροφορεί πως «είναι εναντίον των μεταγραφών Ιανουαρίου» γενικώς, εκτός αν προκύπτει κάποια πολύ σπουδαία περίπτωση. ΟΚ Computer από γραμμένη κασέτα στο γουόκμαν, το οποίο πλέον σε άφηναν να το περάσεις στο γήπεδο –μεγαλεία. Μετά από μία πενταετία, πήραμε οξυγόνο. Ξανάρχισαν οι κανονικές εκδρομές, αυτές «για το διπλό» και, απίστευτο, το διπλό ερχόταν, δεν ήμουν μαθημένος σε τέτοια.
Χριστούγεννα 1998: Η χρονιά κλείνει με τον ΠΑΟΚ στην τρίτη θέση, μετά από πολλά ευτράπελα που είχαν ως αποτέλεσμα το φύγε κι έλα του Άγγελου στον πάγκο. Εν τέλει, κλείνουμε με το διπλό μέσα στον Πύργο, με το ψαλιδάκι-κάλαντα του Τάκολα που ακόμα οι ντόπιοι έχουν να το θυμούνται. Η αβεβαιότητα και η αγωνία, λόγω των προβλημάτων στα χρόνια του Θωμά, σταματάει με την απόφαση του Βεζυρτζή να πάρει το κουμάντο στον ΠΑΟΚ του Μπατατούδη και την ιστορική του δήλωση «δεν πουλάμε τον Ολιβάρες, αλλά ακόμα κι αν πουλήσουμε τον Ολιβάρες, θα πάρουμε 12 Ολιβάρες». Ο Μπάτμαν μας διαβεβαιώνει πως «ο ΠΑΟΚ δεν θα αντιμετωπίσει ποτέ ξανά οικονομικό πρόβλημα» και ο Άγγελος μένει ήσυχος να σχεδιάσει πώς θα μας βγάλει, στο τέλος της χρονιάς, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εγώ έχω κολλήσει με το Clandestino και έχω μία, ας πούμε, ανάλαφρη διάθεση για όλα αυτά. Δε χάνω ματς, αλλά η τιμωρία λόγω κάποιον αταξιών που κάναμε στο ματς με τον Παπαπέτρου μας στερεί τον ΠΑΟΚ από τέλη Νοεμβρίου και θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το Φλεβάρη για να τον ξαναδούμε, οπότε ναι μεν πάμε καλά, αλλά έχουμε ξενερώσει που τα βλέπουμε από την τηλεόραση, ειδικά τώρα που βρήκα το πουλέν της δεκαετίας στο πρόσωπο του Παυλάρα που τον παίδευε ο Άγγελος σε κάθε ματς.
Χριστούγεννα 1999: Χρόνια Πολλά στη σκοπιά, με το Californication σιγανά στα ακουστικά για να μη μας την πέσει καμιά περίπολος μέσα στη νύχτα. Προλάβαμε να μείνουμε πίσω 15 πόντους από την πρώτη θέση πριν καν κλείσει ο πρώτος γύρος, αλλά δε στενοχωριόμαστε, έκλεισε ο Ντούσαν, ανακοινώθηκε, όλα θα στρώσουν και θα ξαναγυρίσουν οι μέρες οι δοξασμένες. Είχα κάνει ένα απίστευτο σερί να πηγαίνω παντού, φοβούμενος τη στέρηση του στρατού, μέχρι το Νοέμβριο που παρουσιάστηκα στο Κιλκίς. Χάλια μαύρα ο ΠΑΟΚ, λογικός ο πούλος του Χάαν, αλλά πιο πολύ με ένοιαζε να γεμίσω Παοκίλα πριν τη στερηθώ για 18 μήνες. Ξημέρωσαν Χριστούγεννα και από το τηλέφωνο ήρθε η είδηση-δώρο για τις γιορτές: Έκλεισε ο Κωνσταντίνου, τα σκάει ο Μπατατούδης επειδή τον ζήτησε ο Μπάγεβιτς, έρχεται και Ιταλός αμυντικός με καριέρα στο Καμπιονάτο. Κοίτα να δεις, φτιάχνουμε την υπερομάδα κι εγώ είμαι φυλακισμένος εδώ, πώς θα τα χάσω τέτοια πανηγύρια.
Χριστούγεννα 2000: Χρόνια πολλά και πάλι στη σκοπιά, με μείον 17 στο Νευροκόπι. Γενικώς, σε κάθε γιορτή στη σκοπιά ήμουν, πάντα έπαιρνα το επίμαχο νούμερο επειδή δε με ένοιαζαν οι γιορτές και τα πανηγύρια, άσε που η έννοια «γιορτή» στο στρατό ήταν η Βανδή στη διαπασών, οπότε καλύτερα στο βουνό με τους λύκους. Ο Μπάγεβιτς έχει βρει τον μπελά του με τον Μπατατούδη που πήγε κι έμπλεξε, η ομάδα είναι κάπου στη μέση του πίνακα, έκτη, με κάπως ανοδικές τάσεις αλλά χιλιόμετρα από την κορυφή, οι παίκτες δίνουν διορία στον πρόεδρο μια βδομάδα για να τους πληρώσει αλλιώς αποχαιρετούν. Ο Ντούσαν ενημερώνει πως δεν θέλει καμία μεταγραφή αλλά να πληρωθούν οι παίκτες. Πολύ μέταλ στο στρατό, έμαθα όλα τα είδη κι αυτά που δεν ήξερα, μέχρι και έναν κολλημένο με Helloween είχαμε, αλλά πιο πολύ έπαιζε στο λόχο το S & M, ως κοινή συνισταμένη για να μην έχουμε γκρίνιες. Ολόκληρη τη χρονιά είχα καταφέρει να πάω μόνο σε δύο ματς, αλλά το δεύτερο, η μαγική ρεβάνς με την Ουντινέζε, με αποζημίωσε για τόσους μήνες ξεραΐλα. Το καλό νέο ήρθε μαζί με τον Άγιο-Βασίλη: Ο Μπατατούδης πουλάει το ακίνητο και πληρώνει, η χρονιά θα σωθεί.
Χριστούγεννα 2001: Η χρονιά κλείνει με το ιστορικό 3-2 με τον ΟΦΗ στη χιονισμένη Τούμπα, που όποιος πήγε δεν την ξεχνάει εκείνη την ανατροπή σε 10 λεπτά από 0-2 με Παντέλο, Οκκά και Γιασουμή. Ο κόσμος δεν πολυπατάει γενικώς στο γήπεδο, αν και η ομάδα βρίσκεται ψηλά, στην τρίτη θέση, 9 πόντους πίσω από την ΑΕΚ. Εγώ δουλεύω πια στο δισκάδικο, δίπλα στον Σήφη και έχω ανακαλύψει τον παράδεισο επί της Γης. Πόσους διαφορετικούς δίσκους προλαβαίνεις να ακούσεις σε ένα οχτάωρο, ε, τους άκουγες. Άκουγες και το σάουντρακ της Αμελί, εντάξει, οι κίνδυνοι του επαγγέλματος, αλλά τόση κατσαρόλα μαζεμένη δεν έχει ξαναμπεί στ’ αυτιά μου. Αυτό που με απογειώνει, τελικά, είναι το Toxicity, που με αναγκάζει να ψάχνω εκδρομή για να πάω να δω τους SOAD από κοντά. Ο ΠΑΟΚ είναι πλέον ο τρέχων «Κυπελλούχος Ελλάδας», δηλαδή έχω πάρει φέτος την πρώτη μου κούπα ως Παοκτσής, όλα βαίνουν καλώς, πάμε στο γήπεδο, παίζουμε λίγη μπαλίτσα, για τριτοτέταρτοι είμαστε σίγουροι.
Χριστούγεννα 2002: Όπως λέει και ο Άγγελος, που έχει ξαναγυρίσει από το Καλοκαίρι, κάνουμε καλές γιορτές φέτος. Δεύτεροι στη βαθμολογία μετά από 12 αγωνιστικές, με μόλις 2 πόντους απόσταση από τον Ολυμπιακό της παράγκας –πρωτόγνωρα πράματα. Φτάσαμε στους 32 του Ουέφα, η ομάδα πετάει με Φρούσο-Οκκά-Γιασουμή-ΓουΧου στα καλύτερά τους, αλλά εμείς δεν μπορούμε να τη χαρούμε αφού έχουμε φάει πέντε αγωνιστικές επειδή αντιδράσαμε απρεπώς σε ματς με τον Ολυμπιακό, που αν το είχαμε κερδίσει, όπως έπρεπε, θα ισοβαθμούσαμε στην πρώτη θέση μαζί του. Από το καφενείο, πάντως, όλοι στήριζαν Άγγελο και πίστευαν στον τίτλο που διεκδικούσε –στην πορεία, όταν θα έληγε η τιμωρία, θα πηγαίναμε στο γήπεδο οι κλασικοί 5-10 χιλιάδες. Ο Ιφεάνι φεύγει για Αγγλία και ο Άγγελος ενημερώνει τον κόσμο πως του εύχεται να πάει στο καλό. Εγώ κάτι έχω πάθει, μόλις ανακάλυψα κάτι που στο εξώφυλλο έγραφε () και το αγόρασα κρυφά από τον Σήφη και το άκουγα από τότε μέχρι προχθές.
Χριστούγεννα 2003: Καλύτερο δωράκι από μια τριάρα στον συμπολίτη για καλές γιορτές δεν υπάρχει, συνεπώς ο Άγγελος το χάρηκε με την ψυχή του. Τρίτη η ομάδα στη βαθμολογία, δηλαδή σε θέση για Τσάμπιονς Λιγκ, με καλή μπάλα και λίγα στραβά, όπως ο αποκλεισμός από την Ντέμπρετσεν. Μόλις είχαμε γυρίσει από Αθήνα και το ιστορικό ματς με τη Χαλκηδόνα στη Νίκαια, όπου για πρώτη φορά είχαμε σε ματς πρωταθλήματος αντίπαλους οπαδούς με μέσο όρο ηλικίας περίπου 11 χρονών και αναρωτιόμασταν αν πρέπει ή όχι να λέμε βρισιές. Είπαμε. Η τριάρα στον Άρη συνοδεύτηκε από μία μεγάλη αποκάλυψη από τον Άγγελο, πως στον ΠΑΟΚ υπήρχε «δυσωδία τα τελευταία 7-8 χρόνια» που πλέον δεν υπάρχει και η ομάδα θα πάει ψηλά, «τόσο ψηλά που δε φαντάζεστε». Αναφερόταν στην απεμπλοκή του Μπατατούδη από τον ΠΑΟΚ, έβαζε τον Θεό σε κάθε πρόταση με τη συχνότητα που βάζει σήμερα την Παναγιά, αλλά μάλλον δεν είχε ιδέα τι μας περίμενε και τι τον περίμενε –και, φυσικά, πως η δυσωδία θα έπαιρνε κι άλλη παράταση. Κι έρχεται στο κεφάλι μου εκείνη τη χρονιά το Lateralus και με στέλνει αδιάβαστο, το τέλειο άλμπουμ για να γιορτάζεις επί μήνες τη δεύτερη κούπα σου ως Παοκτσής –και τελευταία, ως σήμερα, αλλά τότε δεν το ‘ξερα.
Χριστούγεννα 2004: Πώς να ευχηθείς οτιδήποτε όταν σε βρίσκουν οι γιορτές με τον Φρίνγκερ στον πάγκο και στη μέση της βαθμολογίας. Το πιο περίεργο είναι πως έχω δει από κοντά περισσότερα ματς του ΠΑΟΚ με προπονητή τον Ρόλφι παρά με τον Σάντος, κάτι που δε νομίζω να ισχύει για κανέναν άλλο ενεργό οπαδό μας –ίσως να είμαι ο Παοκτσής με τα περισσότερα ματς του Φρίνγκερ γενικώς. Και θα έβλεπα περισσότερα, αν δεν έκλεινε το 2004 με δύο ματς στην Τούμπα χωρίς θεατές, πάλι για αταξίες. Πρόλαβα μέχρι και τα εγκαίνια στα Πηγάδια και το κλείσιμο στην περιοχή της Καλλιθέας, αγώνες-μνημεία για τη σύγχρονη προπονητική που οι αχάριστοι και άμπαλοι Παοκτσήδες δεν εκτίμησαν ποτέ. Αλλά δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος όταν ο Γούμενος ενημερώνει για τις μεταγραφές των Ζωγραφάκη, Μογιόνο, Αλιούτα και των δύο νέων Φαραώ που θα ξεσηκώσουν την παρατημένη Τούμπα. Ακούω μανιωδώς το Agaetis Byrjun, οπότε δεν πολυκαταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου. Το χτύπημα από το απολεσθέν Τσάμπιονς Λιγκ είναι μεγάλο και δεν ξεπερνιέται από τους περισσότερους, που απέχουν και θα απέχουν για χρόνια.
Χριστούγεννα 2005: Η πρώτη παρουσία σε ευρωπαϊκούς ομίλους ήταν αποτυχία, στο Κύπελλο μας πέταξε έξω ο Αγροτικός Αστέρας και ήδη βρισκόμαστε 13 πόντους πίσω από τον Ολυμπιακό. Η Τούμπα μαζεύει πλέον ούτε 3.000 κόσμο, ενώ λίγες μέρες πριν κόψαμε 1.012 εισιτήρια σε ευρωπαϊκό ματς –δεν ξέραμε ακόμα πως θα ήταν το τελευταίο για τα επόμενα τρία χρόνια. Ο Γούμενος πληρώνει τους παίκτες και «περιμένει αυτοί να αποδείξουν με τη σειρά τους» δεν ξέρω κι εγώ τι περιμένει από την ομάδα του Κωστίκου, που βολοδέρνει χαμηλά με μοναδικό στόχο κάποια θέση ψηλά για να ξαναπαίξουμε στο Ουέφα που δε θα μας αφήσει η Ουέφα να παίξουμε –αλλά τότε όλα αυτά ήταν άγνωστα. Λάζαρος και Σάλπι βοηθάνε να έχουν τα Χριστούγεννα μια γεύση χαράς, αν και, βυθισμένος να κοπανιέμαι εναλλάξ με Mesmerize και Hypnotize, ο ΠΑΟΚ μου φαίνεται ένα τέλμα δίχως ελπίδα, αν εξαιρέσεις τον Σικαμπάλα που έδινε κάποια αξία ώρες-ώρες στα λεφτά για το εισιτήριο στην άδεια Τούμπα.
Χριστούγεννα 2006: Μπορεί να είμαστε τέταρτοι, αλλά η διαφορά από τον πρώτο έχει φτάσει ήδη στους 17 βαθμούς και ο καψερός ο Βούκοτιτς παλεύει με έναν ΠΑΟΚ που ξερνάει παραίτηση από όλους. Ο Γούμενος ψυχορραγεί και κρατιέται από τα φράγκα του Καλοκαιριού, χρεώνοντας τα πάντα στον Σαλπιγγίδη και στελεχώνοντας την ομάδα με τα σκουπίδια του Παναθηναϊκού. Οι προπονητές αλλάζουν πλέον κάθε λίγους μήνες και η ομάδα έχει χάσει κάθε σοβαρότητα, άρα η απογοήτευση και η απουσία του κόσμου φαντάζει λογική. Λίγες μέρες πριν, έχει έρθει μαζί μου αλλόθρησκος φίλος στην Τούμπα για να «νιώσει την ατμόσφαιρα» και έζησα μία από τις μεγαλύτερες ντροπές της ζωής μου από το χάλι. Ευτυχώς πιάσαμε την κουβέντα για το 10,000 Days που άκουγα όλη εκείνη τη χρονιά και τελικά πήγαμε και στη συναυλία των Tool παρέα αργότερα και κάπως ξεχάστηκε η αμηχανία. Ο Λάζαρος «πληρώνει για να φύγει», ο Σαλπιγγίδης ήδη μας έχει εκτελέσει εν ψυχρώ και εν θερμώ, ο Σικαμπάλα έχει υπογράψει ξανά στη Ζαμάλεκ, αλλά ετοιμάζεται να κλείσει στον ΠΑΟΚ ο Βραζιλιάνος πολυτάλαντος επιθετικός Μάρκο Τούλιο Λόπεζ Σίλβα, έτσι, για να χαλαρώσει η ατμόσφαιρα μέρες που είναι. Ο Τσίγκας μας αποχαιρετά με ένα γκολ πριν τα Χριστούγεννα, για να μη λέμε πως δεν άφησε στίγμα.
Χριστούγεννα 2007: Οι επαναστατικές σαρδέλες απέχουν 10 πόντους από τον πρωτοπόρο, ο Θρασύβουλας μας έχει ρίξει τέσσερα γκολ στο νοκ άουτ του Κυπέλλου, τα διαρκείας βρίσκονται σε κάθε παοκτσήδικο σπίτι και στο γήπεδο δεν πατάει κανείς. Έχουμε κερδίσει τον Λεβαδειακό με το σήμα κατατεθέν 1-0 στο σήμα κατατεθέν 88’ και ο Σάντος «αναλαμβάνει την ευθύνη» για οτιδήποτε, όπως το συνηθίζει. Ο Βρύζας επιμένει ακόμα να παίζει ποδόσφαιρο κι εγώ επιμένω να πηγαίνω στο γήπεδο και να επιστρέφω πάντα με νίκη και πάντα σκασμένος. Κνολ, Μουμίν, Μπαϊάνο, Σάλμον, μια ευθεία μπροστά από τον Φερνάντες, η ραχοκοκαλιά μιας τεράστιας σαρδέλας που απαιτούσε υπομονή, τριετές πλάνο, συσπείρωση, λεφτά, φράγκα και ευρώ. Η υπομονή είναι τσάμπα, από συσπείρωση άλλο τίποτα εγώ με τη γυναίκα μου που πηγαίναμε στο γήπεδο, λεφτά, φράγκα και ευρώ όλα χαλάλι με το διαρκείας, έμενε το τριετές πλάνο. Κάπου εκεί, πήρα την απόφαση να μην ξαναπατήσω στο γήπεδο, καθώς αν συνέχιζα να βρίσκομαι στην κερκίδα με όλο το τσίρκο που είχε αρχίσει να μαζεύεται θα με μαζεύανε εμένα για δολοφονία. Το τήρησα το τριετές πλάνο κι εξαφανίστηκα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ως γηπεδικός οπαδός του ΠΑΟΚ: 37 μήνες ακριβώς κράτησε η αποχή μου –ξαναπήγα όταν ο Σάντος ήταν πια μακρινή ανάμνηση και έχασα όλη τη ρεβολουσιόν και τα καλά της και τα κακά της. Έτσι, υπό τους ήχους του Flying Club Cup αποχώρησα από το γήπεδο, έκανα δώρο το διαρκείας σ’ έναν κολλητό κι έμεινα να παρακολουθώ τον ΠΑΟΚ από τα σπορτς καφέ. Για ένα, δύο, τρία χρόνια.
Χριστούγεννα 2008: Ο Φερνάντο έχει τον ΠΑΟΚ δεύτερο, στους έξι πόντους από τον Ολυμπιακό, αλλά μας χαλάει τις γιορτές με το Χ στις Σέρρες που ακολούθησε το Χ με τον Αστέρα στην Τούμπα –θα ήμασταν μόλις στο μείον 2. Αλλά το τραλαρί-τραλαρό ανάμεσα στον Παοκτσήδικο κόσμο δε σταματά, η κερκίδα έχει μπολιαστεί με πολύ νεαρόκοσμο και όλα αυτά τα ξέρω επειδή μου τα μεταφέρουνε όσοι δικοί μου πηγαίνουν -εγώ παραμένω καφεδικός και ακούω το Third και γενικώς δεν ασχολούμαι με το εξωγηπεδικό της ρεβολουσιόν. Στην παρέα των δύο Πάμπλο, του Ζλάταν και της πραγματικά καλής ομάδας εκείνης της περιόδου ετοιμάζεται να ενταχθεί ο Σουμάιλα Κουλιμπάλι –τελικά θα έρθει ο Λίνο.
Χριστουγεννα 2009: Η τρίτη επαναστατική χρονιά μας βρίσκει 10 πόντους πίσω από τον Παναθηναϊκό και 8 πίσω από τον Ολυμπιακό, μετά από 15 αγωνιστικές. Με παπάδες του Ίβιτς και γκολ από Αραμπατζή και Βιεϊρίνια η χρονιά κλείνει με διπλό μέσα στον Εργοτέλη, αλλά η Παοκτσήδικη οικογένεια ασχολείται με πιο σοβαρά θέματα, όπως η επιστροφή του μεγάλου επαναστάτη που άλλαξε γνώμη και φεύγει και ξανάρχεται και γενικώς μεγάλοι αποπροσανατολισμοί. Η δική μου οικογένεια ασχολείται με το νέο της μέλος, καθώς είμαι πλέον μπαμπάς. Ο Σάντος «ανάβει πράσινο φως» για την υπογραφή συμβολαίου στον Τσέιζι Τζον Οκβουνβάνε, που δοκιμάστηκε και «άφησε καλές εντυπώσεις», λίγο μετά τη μεταγραφή του κομβικού Κριστιάνο Μοράες. Η σπαρακτική δήλωση Βιολίδη ραγίζει καρδιές: «Τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο δίκιο είχε ο Θόδωρος Ζαγοράκης όταν έλεγε πως κάποιοι προσπαθούν να σταθούν εμπόδιο στο όραμά μας για τον ΠΑΟΚ». Η καλύτερη απάντηση στις ασυναρτησίες έρχεται από τους Sigur Ros: Med sud i eyrum vid spilum endalaust.
Χριστούγεννα 2010: Ο Μάκης Χάβος συνεχίζει τα παλικαρίσια κατορθώματα του πρώην συμπαίκτη του Παύλου Δερμιτζάκη και, αν και τρίτοι με 13 πόντους διαφορά από τον Ολυμπιακό, η χρονιά φεύγει με όμορφα συναισθήματα. Ο Άγιαξ, η Φενέρ, η πρόκριση μέσα στο Ζάγκρεμπ, κανείς δεν έχει απαιτήσεις για κάτι καλό στο Πρωτάθλημα αλλά στο Κύπελλο είμαστε μέσα και στην Ευρώπη στους 32 με καλή κλήρωση, οπότε το 2010 κλείνει με υποσχέσεις. Εκείνο τον καιρό είχα ανακαλύψει το Cripple Crow και γενικώς είχα πέσει στη βαριά φολκ, από Ντίλαν μέχρι Κοκορόζι, κάποιο γρανάζι είχε λασκάρει. Τα τρίτα σερί Χριστούγεννα ως Παοκτσής του καναπέ και της φραπεδιάς με έβρισκαν να έχω αγανακτήσει μακριά από την ομάδα, δεν άντεχα άλλο, ετοίμαζα μία πειραματική επιστροφή για να δω αν υπάρχει πλέον χώρος να ανασάνεις και την έκανα στη ρεβάνς με την ΑΕΚ –κοίτα ματς που βρήκα για να επιστρέψω κοντά στην ομάδα, το φχαριστήθηκα.
Χριστούγεννα 2011: Ο Μπόλονι καταφέρνει να μας δώσει μια ψυχολογική ανάταση ως Παοκτσήδες πως βρέθηκε ένας άνθρωπος να καταστρώσει, επιτέλους, ένα κανονικό σχέδιο για το πώς στήνεται μία ομάδα ποδοσφαίρου. Αρκετά τρελός ώστε να ταιριάξει με την κερκίδα, αλλά όχι περισσότερο από όσο πρέπει, έμοιαζε ιδανικός. Η ομάδα και πάλι είχε τους κλασικούς δεκακάτι βαθμούς διαφορά από την κορυφή, αλλά είχε προκριθεί για δεύτερη σερί χρονιά στους 32 και, πλέον, μας είχε γίνει βίωμα το «δεν ασχολούμαστε με το πρωτάθλημα» εκεί κάπου στις γιορτές και ψάχναμε κάτι άλλο στο Κύπελλο ή την Ευρώπη, ό,τι υπήρχε διαθέσιμο. Η διοικητική ξεφτίλα συνεχίζεται πλέον και επισήμως, με ανακοινώσεις από κάτι «Άραβες» πως «ο ΠΑΟΚ θα αλλάξει σελίδα και διοίκηση με καταληκτική ημερομηνία την 20ή Ιανουαρίου 2011» και διάφορα επίσημα στοιχεία με δήθεν μεγάλες εταιρείες και σανό για πρόβατα, που ο κόσμος αρέσκεται να καταναλώνει τα τελευταία χρόνια. Ο σεΐχης Oday al Shammarri τάισε αρκετά μεγάλο κομμάτι του Λαού –είχε καλούς συνεργούς. Από την άλλη, εγώ έτρωγα το σανό που με τάιζε ο Maynard με το Conditions Of My Parole, τι να κάνεις, μεθαδόνη.
Χριστούγεννα 2012: Ακόμα δεν καταλάβαινα τι δουλειά είχε αυτός ο άνθρωπος στον πάγκο του ΠΑΟΚ. Δεύτερους μας είχε, 8 πόντους από τους γάβρους, αλλά είχε αποκλειστεί από τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ και γενικώς έπαιζε ένα τίρι-τίρι που δε μου καθόταν καλά. Είχαν ήδη γίνει απίστευτες, πρωτοφανείς αλλαγές από το Καλοκαίρι με την έλευση του Ιβάν και του Τσιτσιακόφ, ψάχναμε ποιος είναι τι και ποιος έχει πόση ευθύνη για οτιδήποτε και όλοι την έβγαζαν καθαρή επειδή δεν ήσουν σίγουρος ποιον να κατηγορήσεις. Δεν είχε έμπνευση ο ΠΑΟΚ του Δώνη, ήταν ένα πράμα μπερδεμένο, δίχως ταυτότητα, κάπως αποτελεσματικό αλλά σου ‘βγαζε την ψυχή, δεν το ευχαριστιόσουν. Θα έδινα χρόνο, θα έκανα υπομονή –δεν έκανε ο Ιβάν, τελικά και τον σούταρε νωρίς. Το Harakiri που έπαιζε όλη μέρα στα ακουστικά είχε περισσότερες εναλλαγές από τα δώδεκα πλάνα ανάπτυξης του προφέσορα. Χαμένη χρονιά, το ένιωθες από τότε, έμεινες πίσω, δεν έπαιζες μπάλα, δεν είχες Ευρώπη, ένα Κυπελλάκι είχε μείνει να κυνηγάς αλλά είχαν περάσει σχεδόν 10 χρόνια από τον τελευταίο τελικό και σιγά μη σε πήγαινε ο Δώνης σε τελικό, άσε να τελειώσει αυτή η χρονιά, να δούμε τι ψάρια πιάνει αυτός ο Σαββίδης από το επόμενο Καλοκαίρι, που θα αναλάβει τα πάντα από την αρχή.
Χριστούγεννα 2013: Μία ήττα σε 24 σερί αγώνες έκανε ο Στέφενς κι όμως αυτή η ήττα τον έφαγε, αφού τον άφησε 10 πόντους πίσω από τον Ολυμπιακό χρονιάρες μέρες. Μας πέρασε στους 32 αλλά έκανε την πατάτα να πετάξει χαρταετό στο τελευταίο ματς με την Αλκμάρ, όπου ουσιαστικά έχασε και τον εύκολο αντίπαλο και του ‘πεσε η Μπενφίκα. Από την άλλη, έπαιζε μπάλα η ομάδα, παρά την γκρίνια των οπαδογράφων που για κάποιο λόγο του την έπεφταν από πολλές μεριές και δεν τον άφηναν να πάρει ανάσα. Η τριάρα στον Λεβαδειακό έκλεισε ένα σερί καλών εμφανίσεων και άφηνε πολλά ωραία πράματα για τη συνέχεια. Εμένα με είχε πιάσει μια μανία εκεί λίγο μετά τη δεύτερη κόρη να ξανακούσω όλα τα παλιά άλμπουμ που είχα σε κασέτες σε ψηφιακή εκδοχή και κόλλησα μετά από 25 χρόνια ξανά με το Reign In Blood -θυμάμαι πως μπορούσα να το ακούσω δύο φορές ολόκληρο στη διαδρομή Τούμπα-σπίτι με το αστικό. Αφού είχα επιβιώσει από την κρίση πανικού στο ΠΑΟΚ-Αστέρας, με τη χειρότερη διαιτησία των τελευταίων χρόνων που δεν κράτησε ούτε ένα ημίχρονο από τα ξερατά της κερκίδας, δε με χαλούσε τίποτα πια. Ήδη, ακούγονταν διάφορα για παικταράδες πρώτης γραμμής που θα έρθουν τον Ιανουάριο και θα χτυπήσουμε το πρωτάθλημα που ακόμα δε χάθηκε τίποτα, αν και ο Ιβάν ενημερώνει δημοσίως πως οι στόχοι για φέτος είναι «να περάσουμε την Μπενφίκα και να πάρουμε το Κύπελλο». Ανήμερα Χριστούγεννα οι μισοί Παοκτσήδες λένε χρόνια πολλά και οι άλλοι μισοί είναι κολλημένοι στα σάιτ για να μάθουν αν επιτέλους η Αλκμάρ θα πει το πολυπόθητο «ναι» και θα μας δώσει νωρίτερα τον παικταρά που θα απογειώσει τον ΠΑΟΚ σε ευρωπαϊκά επίπεδα.
Χριστούγεννα 2014: Είκοσι οκτώ Χριστούγεννα ως Παοκτσής και για πρώτη φορά είμαι πρωτοπόρος. Έστω, με την ελάχιστη δυνατή διαφορά από τον δεύτερο. Έστω, με όλα κόντρα, τόσο εκτός όσο και εντός της ομάδας. Κάνω Χριστούγεννα ως νούμερο 1 του πίνακα. Τίποτα, τέλος, δεν ασχολούμαι με τα πώς και με τα γιατί, πάω σχεδόν σε όλα τα ματς, δεν κοιτάω πόσοι είναι τριγύρω μου στην κερκίδα, δεν ακούω τι λένε, δε μιλάω σε κανέναν. Προληπτικός δεν είμαι, αλλά έχει κάνα μήνα που ξανακόλλησα με το Aenima και ειδικά το Third Eye. Το ξέρω πως από τη νέα χρονιά πάλι κάποιες χιλιάδες κολλημένοι θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στο γήπεδο και δε με χαλάει αυτό το πράγμα, το έζησα τόσες δεκαετίες, τον ξέρω το μύθο της «γεμάτης Τούμπας» που ποτέ δεν υπήρξε παρά στα λόγια και τις διηγήσεις των πανηγυρτζήδων που όντως έβλεπαν γεμάτη την Τούμπα όποτε αυτοί πήγαιναν. Μετρημένοι είμαστε, καμιά δέκα χιλιάδες νοματαίοι, πάνω-κάτω, οι παντός καιρού. Αυτός είναι ο ενεργός «Λαός του ΠΑΟΚ», αυτοί απομείναμε. Κι από αυτούς, οι μισοί και περισσότεροι δεν πιστεύουν στην ομάδα, άλλο τρελό. Δεν είναι να το αναλύεις, ας το απολαύσεις για όσο κρατήσει –μπορεί να κάνεις άλλα 28 χρόνια για να το ξαναζήσεις.
