Επεσα έξω, παρασάγγας. Η ΑΕΚ που νίκησε "κατά λάθος" τον Ολυμπιακό με το γκολ στο 90', η ΑΕΚ που της γύρισαν παιγνίδια ο Παναθηναϊκός στη Λεωφόρο και ο ΠΑΟΚ στην ΑγιαΣοφιά, αν θέλετε η ΑΕΚ που είχε κλείσει τη regular season ταλαιπωρούμενη στου Χαριλάου αλλ' ακόμη και με τον ΠΑΣ στη Νέα Φιλαδέλφεια, αυτή η ΑΕΚ δεν φαινόταν στον ορίζοντά της να συναντιέται με το repeat πουθενά. Ωσπου σε μια βραδυά, στην πιο οριακή στιγμή, με κάποιον τρόπο (που θα έχει ενδιαφέρον εν καιρώ να μας τον διηγηθούν για να τον κατανοήσουμε) ο Αλμέιδα, στη θέση "αυτής της ΑΕΚ", εμφάνισε την...περσινή ΑΕΚ. Δηλαδή, την ομάδα που ολοχρονίς υπήρξε ο μεγαλύτερος αντίζηλος της εφετινής ΑΕΚ. Ενας άπιαστος αντίζηλος.
Σαν να ξεχύθηκε χείμαρρος στο γρασίδι μες από τα βάθη των καταπληκτικών μουσείων του γηπέδου, εκεί όπου μαγικά συμπυκνώνονται όλες εκείνες οι αξίες που το σωματείο διαχρονικά πρεσβεύει, μια δύναμη μεταφυσική. Είναι εντελώς σπάνιο, να παίζουν ο "ένα" με τον "δύο" της βαθμολογίας και στο τέλος τα αναμενόμενα γκολ να βγαίνουν 3,25 με 0,21. Αυτή η νίκη, δεν έγινε κατά λάθος! Και δεν υπήρξε ο ένας, που απενεργοποίησε τις εγνωσμένες απειλές Ιωαννίδης+Μπακασέτας. Τις αντίπαλες βόμβες, τις εξουδετέρωσε το ίδιο το παιγνίδι. Το παιγνίδι της ΑΕΚ, πολύ προτού φτάσουν μπάλες στον Ιωαννίδη και στον Μπακασέτα. Ηταν τόσο, μα τόσο, συνολικό. Η ΑΕΚ που συστηματικά δάγκωνε, για μια φορά (ξανα)δάγκωσε.
Ναι, ο Ελίασον της Τετάρτης ήταν ο Αμραμπάτ της (περασμένης) Κυριακής. Ναι, και αριστερός χαφ ή ό,τι άλλο, ήδη ο Πινέδα είναι για τον σύλλογο ένας μυθικός παίκτης με κατοχυρωμένη θέση στο μουσείο το οποίο εσαεί θα ανανεώνεται. Ο ασφαλέστερος δρόμος προς την ποδοσφαιρική κατανόηση όμως, είναι αυτές οι απρόσμενες φλασιές περσινού Αραούχο. Εκεί εστιάζεται το ενδιαφέρον, κάποτε να μας διηγηθούν πώς έγινε. Πώς αναβίωσε σε μια νύχτα, για περίπου μία ώρα αγώνα, το...ξεχασμένο. Η μοναδική ερμηνεία του ρόλου. Αυτό που, όσο τίποτε άλλο στον αγωνιστικό χώρο επάνω, μετέτρεπε σε ελκυστική πραγματικότητα την ιδέα παιγνιδιού. Γιατί η ιδέα, η ταυτότητα, το να ξέρεις από πριν τι θα δεις, δεν έφυγε ποτέ. Πάντοτε, εκεί ήταν. Η ερμηνεία στη ροή της σεζόν που φτάνει στο φινάλε, αυτό έπασχε.
Η πράσινη στάμνα που κάθε τρεις και λίγο πηγαινοερχόταν, έσπασε. Αν εξαιρέσουμε ότι δεν ήταν, ακριβώς, η στιγμή να ασχοληθεί κανείς με τον διαιτητή...Λαμία-ΠΑΟΚ, κατά τα λοιπά ο Παναθηναϊκός δεν έχει λόγους τώρα να αυτομαστιγώνεται. Θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε ομάδα τύχαινε να αντιμετωπίσει αυτή την ΑΕΚ, μια ΑΕΚ που έπαιρνε κεφάλια, αυτή τη συγκεκριμένη Κυριακή. Στο τέλος της ημέρας, αν πάμε στη μεγάλη εικόνα βάσει αποτελεσμάτων, η ΑΕΚ είναι ομάδα με δύο ήττες στο πρωτάθλημα όταν η αμέσως επόμενη (καλύτερη, σε αυτό, ομάδα της Σούπερ Λιγκ) έχει έξι. Ηττες. Και βέβαια, δεν είναι για να παρατήσει ο οποιοσδήποτε (Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός) το παραμικρό. Η μάχη για τα πάντα είναι μπροστά, ακόμη ανοιχτή. Και την κάθε φορά που το μάξιμουμ γίνεται ανέφικτο, πάλι συνεχίζεις για το μέγιστο εφικτό. Οποιο είναι, εκάστοτε, αυτό το "μέγιστο εφικτό". Ως το τέλος.
Φυσικά εννοείται, η hot ώρα της ΑΕΚ για το repeat είναι τώρα. Η Κυριακή, στην Τούμπα. Το κάνει "στη βράση", το κλειδώνει. 'Η δεν το κάνει και ύστερα, σε δύο-δυόμισι εβδομάδες, το momentum έχει παγώσει. Η βάση συζήτησης μετά το Πάσχα, μπορεί να είναι από διαφορετική έως...τελείως διαφορετική. Το timing είναι, καθ' υπερβολήν έστω, άλφα και ωμέγα. Μιλώντας για timing, τον τελευταίο καιρό δεν ήταν λίγες οι φορές που με περιτριγύρισε η σκέψη πως αν ο ΠΑΟΚ έπαιζε τα ματς με τη Μπριζ κοντά στην ημέρα που κληρώθηκε με τη Μπριζ, είναι σφόδρα πιθανό σήμερα να ευρισκόταν σε mood ενόψει ημιτελικού. Επαιξε μερικές εβδομάδες αργότερα, η τότε μπλοκαρισμένη Μπριζ είχε προλάβει να ξεμπλοκάρει, άλλαξε τον προπονητή και την ενέργεια γύρω-γύρω, λύθηκε το χειρόφρενο, πλέον σαρώνει ό,τι της πέφτει στον δρόμο.
ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός, πάνω που σκεπτόμασταν πως είναι οι δύο ομάδες δίχως περιθώριο στο (ούτε ένα) λάθος, για διαφορετικούς λόγους έκαναν αυτό το λάθος...με το πρώτο. Το clean sheet είναι πολύτιμη βοήθεια στην κακή μέρα. Το τελευταίο clean sheet του ΠΑΟΚ, χρονολογείται προ αμνημονεύτων. Η Λαμία οσμίστηκε την ευκαιρία της, κάτι να καταφέρει στα πλέι-οφ. Τη βρήκε, τη δούλεψε, την υπερασπίστηκε στην κάθε φάση, ήταν ακμαίοι στη μονομαχία, δεν έκλεψαν κάτι. Και δίχως τον Σωτήρη Κριστιάνο Ρονάλντο Τσιλούλη, εννοώ τον Τσιλούλη της Λαμίας που βιαστήκαμε να τον αναγάγουμε σε...μισητό ρυθμιστή των πλέι-οφ λες και είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο της Ρεάλ, ο 18χρονος Κοντονίκος μια χαρά ήταν.
Ο Ολυμπιακός φυσιολογικά, έπρεπε να πάρει τους βαθμούς. Αναμέτρηση που εξελίσσεται με τις γραμμές των ομάδων τόσο ανοιχτές, σχεδόν...εκτός ελέγχου, συνεπώς αναμέτρηση που πηγαίνει σε πληθώρα γρήγορων επιθέσεων και σε τόσα ανεμπόδιστα τελειώματα, μια τέτοια η-χαρά-του-παιγνιδιού αναμέτρηση (με καμιά σαρανταριά, ή περίπου, φάσεις!) συνήθως καταλήγει υπέρ της ομάδας που, στη θεωρία, υπερέχει σε ατομική ποιότητα, βάθος πάγκου κ.λπ. Ο Αρης κράτησε διότι αύξησε τη διάρκεια στο να είναι ανθεκτικός εναντίον ανώτερου αντιπάλου, άρα και ανταγωνιστικός, μέσα στο παιγνίδι. Σε τέσσερις εβδομάδες από σήμερα, έχουν τον τελικό. Τέσσερις εβδομάδες πριν τον τελικό, το να νιώθουν ότι βελτιώνουν τη διάρκειά τους στο ανταγωνιστικό επίπεδο είναι το καλύτερο που μπορεί να τους φτιάξει την ημέρα. Και τη διαδρομή, ως τον Βόλο.
