Ο Ολυμπιακός ήταν ξεκάθαρα καλύτερος από την ΑΕΚ για 70 λεπτά στον πρώτο προημιτελικό Κυπέλλου, παίζοντας τον αντίπαλο πρακτικά μονότερμα. Τελείωσε το ματς με τις 4-5 μοναδικές καθαρές φάσεις του αγώνα, ο Προτό αντίθετα έκοψε το ακριβότερο εισιτήριο του γηπέδου, όμως στο τέλος της ημέρας είναι υποχρεωμένος να ακούει τον Μπάρκα και τον Γαλανόπουλο να λένε ότι η ομάδα τους είχε τον έλεγχο. Τον Μπάρκα. Και τον Γαλανόπουλο. Σημεία των καιρών...
Φυσικά, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι οι εποχές του Καραπιάλη, του «Τζόλε» και του Τζιοβάνι ή έστω του Μέλμπεργκ, του Γκαλέτι και του Κοβάσεβιτς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, ωστόσο αυτό το 0-0 του Καραϊσκάκη πρέπει ταυτόχρονα αποτελέσει και ένα καλό «καμπανάκι» για τον Ολυμπιακό. Άλλα χρόνια οι «ερυθρόλευκοι» θα είχαν καθαρίσει στη χειρότερη με 2-0 ένα ματς με αντίστοιχη εικόνα, όμως πλέον διαχειρίζονται πολύ δύσκολα την απουσία των τριών (Ανσαριφάρντ, Μιραλάς, Οτζίτζα) εκ των πέντε πραγματικά ποιοτικών ποδοσφαιριστών τους. Λογικό.
Λογικό δεν είναι αντίθετα να έχει μείνει με μια πεντάδα παικτών που μπορούν να καθαρίσουν αυτά τα ματς, εύκολα ή δύσκολα, όταν σε άλλες εποχές μπορούσε να έρθει ο έβδομος παίκτης του πάγκου και να το πάρει μόνος του. Τώρα, είναι υποχρεωμένος να επιτρέπει στον εκάστοτε αντίπαλο που έχει την τύχη να μην δέχεται δύο στο πρώτο δεκάλεπτο και μετά να τρέχει και να μη φτάνει, να πιστεύει ό,τι τον βολεύει για να διαχειριστεί καλύτερα τη συνέχεια της σεζόν του.
Αυθυποβολή vs πραγματικότητας
Από την άλλη, αν η ΑΕΚ έχει όντως αυθυποβάλλει τον εαυτό της στο να πιστεύει ότι «μετά το πρώτο 20λεπτο είχε τον έλεγχο του αγώνα», είναι δικαίωμά της και προφανώς στον Ολυμπιακό τους... περισσεύει. Επιπλέον, σίγουρα μάλλον υπάρχουν περισσότερες από μία ερμηνείες στο πώς ακριβώς ελέγχει μια ομάδα ένα παιχνίδι. Καθότι όταν ο αντίπαλος έχει 5 φάσεις για γκολ με κατοχή μπάλας που φτάνει στο 60% στο μεγαλύτερο μέρος του ματς, όταν χάνεις τις 9/10 προσωπικές μονομαχίες στο κέντρο και όταν αντίστοιχα έχεις να επιδείξεις μπροστά στην αντίπαλη εστία κάτι που πλησιάζει στο απόλυτο τίποτα, λογικά δεν πρέπει να έχεις ελέγξει και πολλά πράγματα. Αλλά ΟΚ, στην Ελλάδα είμαστε, καθένας βλέπει και «πουλάει» ό,τι θέλει. Αγορά και ζήτηση.
Το μόνο διάστημα που προσωπικά είδα όντως το ματς να παίζεται στο 50-50 σε όλες τις γραμμές ήταν το τελευταίο τέταρτο, όταν ο Ολυμπιακός είχε πια ξεφουσκώσει από το συνεχές πρέσινγκ και τα σπριντ στο χώρο που ζητάει ο Γκαρσία από όλους όσοι δεν είναι στόπερ ή τερματοφύλακες.
Από κει και πέρα, στη γενικότερη οικονομία της πρόκρισης προφανώς δεν έχει χαθεί απολύτως τίποτα για τον Ολυμπιακό. Αντιθέτως, οι «ερυθρόλευκοι» είναι αυτοί που φεύγουν από το Καραϊσκάκη τουλάχιστον με τις εντυπώσεις της καλής εμφάνισης. Μπορούν καλύτερα; Προφανώς. Το ότι δεν κατάφεραν να πάρουν τη νίκη με ένα «καθαρό» σκορ ενόψει της ρεβάνς είναι κάτι που πρέπει μεν να τους προβληματίσει αλλά στην τελική δεν φέρνει και καμιά καταστροφή.
Ένα ακόμη βήμα μπροστά
Η ομάδα του Όσκαρ Γκαρσία θεωρώ πως έκανε ένα ακόμη βήμα προς τη γενικότερη βελτίωσή της και προς το να φτάσει να παίζει αυτό που ο Ισπανός τεχνικός θέλει να δει. Και αν συνεχίσει έτσι -ιδανικά και με 1-2 καλές προσθήκες ακόμη- δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα και κανέναν. Μια ματιά στο τι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι άλλωστε είναι αρκετή για να πείσει...
Στο παραπάνω δίνει ιδιαίτερη έμφαση το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο ματς ανάγκασε τον αντίπαλο να παίξει κλεφτοπόλεμο από το πρώτο λεπτό και για περισσότερη από μία ώρα. Έναν αντίπαλο που διαθέτει ορισμένους πραγματικά ποιοτικούς παίκτες και που έχει δείξει ότι μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και να κρατήσει τη μπάλα με μεγάλη αποτελεσματικότητα.
Εικόνα vs αποτελέσματος
Δεν ξέρω βέβαια αν η ΑΕΚ τελικά πήρε το 0-0 «σβηστή». Ξέρω μόνο ότι με όσους ΑΕΚτζήδες έχω μιλήσει μετά το ματς κάνουν το σταυρό τους για το ότι η ομάδα τους έφυγε από το Καραϊσκάκη με... νορμάλ αποτέλεσμα. Η ομάδα του Γκαρσία είχε τις ευκαιρίες, ήταν αυτή που είχε πλάνο νίκης και μέσες-άκρες το εκτέλεσε όπως ακριβώς είχε προγραμματίσει. Με σωστή πίεση, με επιθετικό πλάνο «αλα Γκαρσία», με καλή κυκλοφορία της μπάλας και το μαχαίρι στα δόντια σε όλες τις προσωπικές μονομαχίες. Όπως ακριβώς έχει συνηθίσει να τη βλέπει ο κόσμος της.
ΟΚ, στο τέλος της ημέρας έλειψε κάτι... ψιλοσημαντικό, το γκολ, όμως αν ρωτήσει κανείς 100 προπονητές που θέλουν να χτίσουν ομάδες σε βάθος χρόνου αν προτιμούν ένα 0-0 με (τυχαίο νούμερο) 10 ευκαιρίες-προϊούσες δουλειάς στην προπόνηση ή ένα 1-0 με γκολ στραβοκλωτσιά και τον αντίπαλο να κάνει ό,τι θέλει στο γήπεδο για 90 λεπτά, δε νομίζω ότι θα βρεθεί κάποιος που έχει όντως δίπλωμα και θα πάρει την «κουρτίνα 2». Στην Ελλάδα της μηδενικής υπομονής βεβαίως όλα μετριούνται και κρίνονται από το αποτέλεσμα, όμως ακόμη κι έτσι, το σωστό ποδόσφαιρο είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς αυτό.
Καλύτερος κι έχει ακόμη δρόμο...
Ένα ακόμη ντέρμπι «μέσα» στη σεζόν λοιπόν και τα πράγματα εκτιμώ πως παραμένουν απλά: ο Ολυμπιακός παραμένει καλύτερος από τον ανταγωνισμό. Όχι πολύ καλύτερος ή... απείρως καλύτερος όπως σε άλλα χρόνια, αλλά καλύτερος -έστω και στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Και παρότι η ψαλίδα όσο περνούν τα χρόνια κλείνει -ένα σταθερό μοτίβο που πλέον μόνο σύμπτωση δεν μπορεί να είναι- ο δικός του δρόμος παραμένει ξεκάθαρος: να συνεχίσει να βελτιώνεται -καθημερινά- σε όλα τα επίπεδα, διορθώνοντας τα λάθη που έχουν παραδεχθεί ότι έχουν γίνει στο πρόσφατο παρελθόν.
Η καλή αρχή έγινε με τις πρώτες κινήσεις του Γενάρη και με την πρόσληψη ενός προπονητή που έχει την τεχνογνωσία να φτιάξει μια ομάδα αντάξια των... αναμνήσεων του κόσμου της. Αν η συνέχεια δοθεί με μια εμφατική πρόκριση στο ΟΑΚΑ και με ένα ξεκάθαρο βήμα τίτλου στο αντίστοιχο ντέρμπι πρωταθλήματος, ακόμη καλύτερα...
