Η αναγέννηση του Μπερνάρ…

Θα μπορούσε να είναι ζωγράφος. Το πινέλο του να δίνει ζωή στον καμβά, να γεμίζει χρώματα τη ζωή των ανθρώπων, να εκτίθεται στα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου, τα γνήσιά του να αξίζουν εκατομμύρια ευρώ. Θα μπορούσε να είναι συνθέτης. Οι νότες του να ντύνουν με μουσική τις στιγμές, άλλοτε σαν ένα αργό εμβατήριο που προλογίζει τη μέρα, άλλοτε σε ένα έντονα ρυθμικό τόνο να προκαλεί συναισθήματα και μετά, ως ένα χαλαρό κατευόδιο να αποχαιρετά τη μέρα. Θα μπορούσε να είναι ό,τι καλλιτέχνης μπορούσε να φανταστεί. Είναι, άλλωστε, ο Μπερνάρ. Είναι ένα όνομα που μοιάζει από την ονοματοδοσία να έχει μια τέτοια ροπή, μια τέτοια ευλογία. Η μελωδία του Μπερνάρ. Η τέχνη του Μπερνάρ. Η αναγέννηση του Μπερνάρ. Κι ας είναι ποδοσφαιριστής. Κι αυτό τέχνη είναι…

«Ειλικρινά σας μιλάω, δεν το πίστευα ότι ο συγκεκριμένος παίκτης- και ειδικά σε αυτή την ηλικία- θα επέλεγε την Ελλάδα για να αγωνιστεί. Δεν υποτιμώ, βεβαίως, τον Παναθηναϊκό, αλλά με την ευφυία και τα χαρίσματα του, ήμουν σίγουρος ότι ο Μπερνάρ θα διαλέξει κάποιο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όπου κάλλιστα μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Ισπανία, στην Γερμανία, στην Ισπανία οπουδήποτε. Είναι σπουδαίος, φοβερά έξυπνος και είμαι απόλυτος ότι ο Παναθηναϊκός και οι οπαδοί μαζί του θα ζήσουν μεγάλες στιγμές και επιτυχίες».

Για να ξέρεις αν πρέπει να δώσεις βαρύτητα στα λόγια κάποιου, πρέπει να συνυπολογίσεις δύο πράγματα: Πρώτον, ποιος τα λέει, και δεύτερον, πόσο συχνά μιλάει κολακευτικά για τους γύρω του; Ο Ντμίτρο Τσιγκρίνσκι αριστεύει και στις δύο κατηγορίες. Δεν κολακεύει και αν μη τι άλλο γνωρίζει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, όσο γνώριζε και το ελληνικό. Οι συστάσεις του για τον Μπερνάρ έμοιαζαν με μια περίεργη ξένη γλώσσα τους πρώτους μήνες. Βέβαιοι στην Ελλάδα ότι ο Βραζιλιάνος δεν κάνει και ότι ήρθε για τουρισμό και μας έπιασαν κορόιδα πάλι, δεν ακούσαμε τον Ουκρανό. Ακόμα και το καλό τελευταίο κομμάτι της σεζόν, πέρυσι τέτοια εποχή περίπου, θεωρήθηκε περισσότερο ότι ήταν απέλπιδα προσπάθεια για να σώσει το συμβόλαιό του, παρά απόδειξη του ταλέντου του και προβολές από τα προσεχώς.

Έτσι, ξεκίνησε και η φετινή σεζόν. Με το σύννεφο των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ πάνω από το κεφάλι του, με την καθυστερημένη άφιξη για προετοιμασία, με τα ρεπορτάζ ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα αποφασίσει, με τις βραζιλιάνικες ομάδες να ερίζουν, με μια αβεβαιότητα και έναν ωχαδερφισμό για τη σημασία της παρουσίας του Βραζιλιάνου στον Παναθηναϊκό. Και μετά, ήρθε αυτό…

Το γκολ που άνοιξε το δρόμο για την ευρωπαϊκή επιστροφή του Παναθηναϊκού, το γκολ που σε μια κυνική πραγματικότητα άνοιξε το δρόμο για την αποχώρηση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς από τον Παναθηναϊκό. Ακολούθησαν νωρίς στη σεζόν στιγμές που μαρτυρούσαν ότι κάθε άνθρωπος χρειάζεται το χρόνο προσαρμογής του σε ένα νέο περιβάλλον. Ο Μπερνάρ ήταν σαφώς διαφορετικός, σαφώς βελτιωμένος, σαφώς πιο ξεκάθαρος ως προς το ρόλο του, τη σημασία της παρουσίας του στην ομάδα και την ηγετική του φυσιογνωμία. Ασίστ στον Βόλο, τρία γκολ στο Αγρίνιο, όμως πάντα να υπάρχει ένα «αλλά». Σαν ένα άλογο που θέλει να τρέξει ελεύθερο και νιώθει να το πνίγουν τα χαλινάρια και να τον στενεύουν τα πέταλα. Ήταν δικά του; Ήταν των άλλων; Η απάντηση δόθηκε αρχές Φεβρουαρίου. Η πρώτη απάντηση ήταν στο γήπεδο.

Στις 3 Φεβρουαρίου κυκλοφορεί η είδηση ότι ο Μπερνάρ θα συνεχίσει την καριέρα του στην Ατλέτικο Μινέιρο. Στις 4 του μήνα, μια μέρα μετά ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τον Ολυμπιακό. Ο Βραζιλιάνος σκοράρει, παραδέχεται ότι φεύγει, «αδειάζει» τη διοίκηση των πρασίνων για τους χειρισμούς της και υπόσχεται τίτλο. Ή, τουλάχιστον, ότι θα κάνει τα πάντα για να πάρει το πρωτάθλημα – ακριβώς ό,τι είπε στο ντέρμπι όταν ο Φατίχ Τερίμ τον έκανε αλλαγή. «Ώρα να γίνουμε πρωταθλητές». Το είπε βγαίνοντας από το γήπεδο, και το επανέλαβε στις δηλώσεις του μετά το ματς.

«Πλησιάζει το τέλος του συμβόλαιού μου εδώ, περίμενα ένα μήνα τον Παναθηναϊκό δεν είχα απάντηση και έτσι αναγκάστηκα να μιλήσω σε άλλους συλλόγους και να καταλήξω στη Μινέιρο. Μέχρι να φύγω θα δίνω τα πάντα, θα παίξω μέχρι το τέλος, με σεβασμό στον κόσμο και το σύλλογο μέχρι το τέλος και να πάρουμε όσα μπορούμε. Θέλω να φύγω από τον Παναθηναϊκό ως πρωταθλητής. Θα δώσω όλη μου την καρδιά και όλη την ενέργειά μου για να το καταφέρω αυτό. Το μυαλό μου και η ψυχή μου είναι πάντα επικεντρωμένα στο πώς θα νικήσω. Αυτό θα συνεχίσω μέχρι την τελευταία μέρα που θα παίζω στον Παναθηναϊκό. Έχουμε μπροστά μας άλλους τέσσερις μήνες και θα κάνω τα πάντα για να πετύχουμε και να μείνουν σε όλους μας αξέχαστοι».

Η υπόσχεση στον κόσμο δόθηκε μια μέρα μετά το ντέρμπι. Η υπόσχεση στον εαυτό του δόθηκε όταν αποφάσισε το μέλλον του. Έκτοτε, ο Μπερνάρ είναι ο απόλυτος ηγέτης του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα. Σε αυτό το δίμηνο, μόνο σε δύο ματς απ’ όσα αγωνίστηκε, δεν είχε (άμεση) συμμετοχή. Στο ματς με τον Άρη στην Αθήνα και στο ντέρμπι με την ΑΕΚ στην Λεωφόρο. Ο πίνακας που ακολουθεί είναι απολύτως κατατοπιστικός.

Εκείνο που δεν μπορεί να καταδείξει είναι η επίδραση σε κάθε στιγμή του Παναθηναϊκού. Είναι η μαγεία και η ουσία του μαζί. «Ο Μπερνάρ είναι μάγος. Θα τον απολαύσουμε όσο είναι εδώ, είναι ένας απίστευτος παίκτης, πολλές φορές βλέπει πράγματα που εγώ και κανείς μέσα στο γήπεδο δε βλέπει. Θα πάω στο αεροδρόμιο για να μη φύγει και θα τον εκμεταλλευτώ όσο μπορώ». Ο Φώτης Ιωαννίδης θέλει να τον προλάβει στο αεροδρόμιο, ο Φατίχ Τερίμ να τον κρατήσει… δανεικό κι εκείνος θέλει απλά να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Οι καλλιτέχνες, βλέπετε, είναι περίεργη φάρα. Συνθέτες, μουσικοί, ζωγράφοι – όλοι κουβαλούν μια ιδιαίτερη λόξα από την οποία αντλούν έμπνευση. Είναι το ντουλαπάκι των συναισθημάτων. Αποθηκεύουν ό,τι νιώθουν και ανατρέχουν σε αυτό όποτε το χρειάζονται. Και ο Μπερνάρ είχε αποθηκεύσει το πρώτο του βράδυ στην Λεωφόρο. «Ξεχωριστή νύχτα που θα θυμάμαι για πάντα. Τι ατμόσφαιρα ήταν αυτή. Ευχαριστώ  όλους τους φιλάθλους για τη θερμή υποδοχή, και συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα για το αποτέλεσμα και την προσπάθεια, αυτός είναι ο τρόπος».

Ήξερε ότι θα το χρειαστεί. Ήξερε ότι σε αυτό θα βασιστεί για να δημιουργήσει την αναγέννησή του.