Το εύκολο είναι, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και ο Τύπος, να ρίξουν ΤΩΡΑ το «ανάθεμα» στη διοίκηση της ΠΑΕ «Γιατί δεν φρόντισε πριν από την Ατλέτικο Μινέιρο να κρατήσει τον Μπερνάρ».
Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Ας πούμε και την άλλη μισή. Αν γυρίσουμε τη μνήμη λίγους μήνες πριν, θα δούμε ότι η συντριπτική πλειονότητα έλεγε (και έγραφε) ότι «Ο Μπερνάρ αμείβεται με 2,5 εκατ. ευρώ, αλλά δεν παίζει για τόσα», ότι «δεν κάνει την διαφορά με βάσει το τεράστιο συμβόλαιό του».
Προφανώς στον Παναθηναϊκό έβλεπαν και ζύγιζαν κάποια πράγματα. Άφηναν τον χρόνο να τρέξει θεωρώντας πιθανώς ότι στο τέλος της σεζόν, ανάλογα με το αποτέλεσμα, θα είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν με τον Βραζιλιάνο. Ή και να μην συζητούσαν καθόλου. Εκεί προέκυψε η Ατλέτικο Μινέιρο και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Από τότε, λοιπόν, από την ημέρα της ανακοίνωσης της μεταγραφής, ο Μπερνάρ ούτε… άραξε ούτε «φυλάει τα πόδια του» ούτε περιμένει να περάσει ο καιρός για να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ο Βραζιλιάνος είναι ο κορυφαίος παίκτης του Παναθηναϊκού και ίσως ο κορυφαίος του πρωταθλήματος τους τελευταίους μήνες. Όχι σε ματς κόντρα στη Λαμία –που κι αυτά 3 βαθμούς δίνουν, πόσο μάλλον όταν «γκελάρει» μια μεγάλα ομάδα όπως είχε συμβεί με τον Παναθηναϊκό πληγώνουν πιότερο- αλλά απέναντι σε κάθε «μεγάλο», στα ντέρμπι.
Ο Μπερνάρ, ναι, παίζει πλέον ως ποδοσφαιριστής συμβολαίου 2,5 εκατ. ευρώ το χρόνο! Αυτό δείχνει μέσα στο γήπεδο, αυτή είναι η απάντησή του σε όλους όσοι (Τύπος και κόσμος) είχαμε σοβαρότατες αμφιβολίες «Αν άξιζε τόσα λεφτά».
Θα πει κάποιος «Μα άργησε, έπρεπε να το είχε πράξει νωρίτερα». Ένας άλλος όμως θα αντιπαραθέσει ότι ο Τερίμ τον απελευθέρωσε. Εκεί στα φτερά ο Βραζιλιάνος βρήκε χώρο και οργιάζει.
Όλοι έχουν λογικά επιχειρήματα. Εγώ επισημαίνω αυτό που βλέπω και θέλω να είμαι δίκαιος: ένα σπουδαίο ποδοσφαιριστή ο οποίος γνωρίζει πως σε ένα μήνα και κάτι ψιλά θα παίξει τον τελικό του κυπέλλου και μετά θα φύγει από την Ελλάδα, να αγωνίζεται σα να πρόκειται να μείνει στον Παναθηναϊκό για πολλά χρόνια ακόμη. Έναν επαγγελματία με το «Ε» κεφαλαίο. Έναν σολίστα που τιμάει και τα λεφτά που πήρε και τον σύλλογο που υπηρετεί.
Και ο κόσμος του Παναθηναϊκού το αναγνωρίζει. Η σημερινή αποθέωση άξιζε απόλυτα στον Βραζιλιάνο. Ο οποίος, ναι, θα γυρίσει στην πατρίδα του, αλλά θα κρατήσει για πάντα μέσα του αυτές τις στιγμές λατρείας. Και μέχρι το τελευταίο ποδοσφαιρικό λεπτό θα παίξει για να βοηθήσει όσο μπορεί το τριφύλλι στο στόχο κατάκτησης πρωταθλήματος και κυπέλλου.
ΥΓ: Φυσιολογικές οι νίκες και των δύο γηπεδούχων σήμερα. Ο Παναθηναϊκός, παρότι «χάρισε» γκολ ξανά από προσωπικό λάθος (Κώτσιρας), είχε σωστή ποδοσφαιρική αντίδραση και με σημαιοφόρο τον Μπερνάρ νίκησε τη Λαμία με σκορ που φαίνεται μικρό μπροστά στις ευκαιρίες που είχε.
Η ΑΕΚ από την άλλη πλευρά χρειαζόταν μια πειστική εμφάνιση μετά την ήττα στη Λεωφόρο, την ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ, την φθίνουσα συνολικά εικόνα στα τελευταία ματς. Ήθελε και το τρίποντο για το πάρτι γενεθλίων της. Έκανε πολύ καλό πρώτο ημίχρονο και ο Πόνσε καθάρισε νωρίς τη σεμνή τελετή.
Ο Μάντζιος αδίκησε την ομάδα του με το ευρύ ροτέισον. Οι τρεις απουσίες που είχε ο Αρης (με τελευταία του Σουλεϊμάνοφ) θα έπρεπε να κάνουν τον Ελληνα τεχνικό πιο προσεκτικό στις δοκιμές του. Εκείνος άνοιξε το ροτέισον και το… ξεχείλωσε. Όταν στο β΄έβαλε Νταρίντα, Μορόν και Μανού το πουλάκι είχε πετάξει. Ο Αρης στην Opap Arena πέρασε και δεν ακούμπησε!
