Η ιστορία σκαρώνει καμιά φορά τις πιο ακραίες φάρσες. Εκείνο το ακυρωθέν γκολ του Φερνάντο Βαρέλα στις καθυστερήσεις στοιχειώνει για πάντα τις μνήμες όσων το έζησαν, άλλαξε για πάντα την ένταση, την φύση, το στάτους των αναμετρήσεων τους ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ.
Έκτοτε, τίποτα δεν ήταν όπως πριν, κάθε παιχνίδι μύριζε μπαρούτι, έχει ένα εντελώς διαφορετικό ύφος και ηχόχρωμα.
Συμπτωματικά, σχεδόν σαδιστικά, από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, όποια «αετομαχία» είχε καθοριστικό γκολ στο τέλος, αυτό ήταν ασπρόμαυρο.
Εκείνο το απευθείας φάουλ του Μουργκ σε έναν προημιτελικό κυπέλλου στο ΟΑΚΑ.
Ένα γκολ του Κούρτιτς κι ακόμα ένα του Μιτρίτσα στις καθυστερήσεις, πάλι στο ΟΑΚΑ, που μετέτρεψαν το 1-0, σε 1-2.
Το γκολ του Κεντζιόρα στον δεύτερο γύρο, που έκανε το 1-1.
Το γκολ του Οζντόεφ.
Ακραίο.
Αυτό το γκολ του Καυκάσιου από την Ινγκουσετία δεν δίνει τίτλο. Δεν δίνει κάτι χειροπιαστό, τουλάχιστον σήμερα. Προσφέρει όμως κάτι ανυπολόγιστο στον ΠΑΟΚ. Ξορκίζει όλους τους δαίμονες του.
Αυτό το γήπεδο, αυτός ο αντίπαλος, ο τρόπος που παίζει έμοιαζε να είναι για τον συγκεκριμένο Δικέφαλο ότι ο κρυπτονίτης για τον Superman. Ένα μέρος, όπου αίφνης μοιάζει γήινος, τρωτός, ευάλωτος. Ένα άλυτο πρόβλημα. Ένας σπόρος αμφιβολίας. Μία πηγή μουρμούρας και εσωστρέφειας.
Κι ο ΠΑΟΚ έδειχνε να ζει ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Όλοι του οι φόβοι έβγαιναν στο χορτάρι.
Έφαγε το 1-0 ακριβώς με τον τρόπο που φοβόταν. Με ένα γκολ που προήλθε από το ποδοβολητό… καθαρόαιμων που έφυγαν στο ανοιχτό γήπεδο, αυτό που ήθελε να αποφύγει πάσει θυσία.
Έφαγε το 2-0 από ένα εύκολο φάουλ που έδωσε και μία λανθασμένη εκτίμηση του τερματοφύλακα του, που θαρρεί κανείς ότι στο συγκεκριμένο γήπεδο χάνει τις μαγικές του δυνάμεις.
Σχεδόν σε κάθε φάση έτρωγε (ατιμώρητο) ξύλο. Το ματς είχε πάει στην δύναμη, στην παλικαριά, στα σπρωξίδια, στην μαγκιά. Εκεί, ακριβώς που δεν ήθελε να πάει. Εκεί, που (ξέρει ότι) υστερεί.
Όλα έμοιαζαν μάταια, χαμένα, ίδια. Η ΑΕΚ μετρούσε 10 αναπάντητα γκολ απέναντι στον ΠΑΟΚ στο συγκεκριμένο γήπεδο, τίποτα δεν έδειχνε ότι μπορούσαμε να δούμε κάτι διαφορετικό.
Μόνο που ο φετινός ΠΑΟΚ δεν είναι ο περσινός. Ούτε ο προπέρσινος. Έχει περάσει από φωτιά και αμόνι. Έχει σφυρηλατηθεί. Έχει σκληρύνει.
Όσοι ήρθαν από τον πάγκο, ανέβασαν το ενεργειακό επίπεδο στα ύψη. Στην πρώτη του ενέργεια στο ματς, ο Ντεσπόντοφ «άδειασε» τον προσωπικό του αντίπαλο και δοκίμασε τον Αθανασιάδη. Μέχρι τότε, κανείς δεν είχε ντριμπλάρει, κανείς δεν είχε σουτάρει προς την εστία. Ο Σαμάτα ήρθε άρχισε να κερδίζει μάχες, φάουλ, μέτρα. Ο Σάστρε έκλεισε την τρύπα πίσω.
Η ανατροπή αυτή, όμως, έχει την σφραγίδα ενός τύπου, ο οποίος τώρα τελευταία κάτι έχει αφηνιάσει, έχει σεληνιαστεί!
Ναι, το γκολ του που έκανε το 2-1 γύρισε την ψυχολογία, αλλά το πραγματικό σινιάλο της αντεπίθεσης το έδωσε λίγο αργότερα. Ο Βίντα γκρεμίζει τον Σαμάτα και περνώντας από πάνω του, του αφήνει ένα μικρό σουβενίρ με τις τάπες στο κεφάλι. Ο Ράχμαν Μπάμπα, ο πιο… ξερακιανός από όλους, ο τελευταίος που θα περίμενες να χωθεί σε τσαμπουκά, πάει και κολλάει την μούρη του στον χτιστό Κροάτη, ήταν το δικό του μήνυμα, ότι δεν φοβάται κανέναν.
Κι αυτό, θαρρεί κανείς ότι διαπέρασε και τους συμπαίκτες του. Έκτοτε, σχεδόν κανείς δεν έχασε προσωπική μονομαχία.
Η εξέδρα το κατάλαβε, μπορούσες να οσμιστείς πια τον φόβο, το… κακό που έρχεται.
Οι παίκτες της ΑΕΚ άρχισαν να παίζουν με το ρολόι. Ο Αθανασιάδης πήρε κάρτα για καθυστερήσεις. Μετά το 2-1 παίχτηκε ελάχιστο ποδόσφαιρο, το ματς ήταν γεμάτο (τεχνητές) διακοπές. Η κούραση από τα τρία απαιτητικά ντέρμπι σε επτά μέρες είχε ξεζουμίσει πια την ΑΕΚ, που έμοιαζε «στυμμένη» στο γήπεδο.
Όλες οι δεύτερες μπάλες, είχαν πια ασπρόμαυρο αποδέκτη. Στο γκολ της ισοφάρισης ο Μπάμπα είναι και πάλι εκεί για να μαζέψει την απομάκρυνση και να σεντράρει, ο συγκλονιστικός Κουλιεράκης κάνει άλμα ένα κεφάλι πάνω από τους αντιπάλους του και ο φρέσκος Οζντόεφ προλαβαίνει τους πάντες για το 2-2. Αν είχε λίγο ακόμα, το 2-3 έμοιαζε να βρίσκεται πιο κοντά από το 3-2.
Ξέραμε όλοι ότι ο ΠΑΟΚ ξεχειλίζει από ποιότητα, είναι γεμάτος από παίκτες που κάνουν την μπάλα κομπολόι. Είναι τόσο δουλεμένος που μπορεί να κρύψει την μπάλα σε ελάχιστα τετραγωνικά.
Απόψε μάθαμε και κάτι άλλο. Ότι έχει μαγκιά. Σκληράδα. Μέταλλο.
Πράγματα, απαραίτητα αν θέλεις στο τέλος να πανηγυρίσεις κάποιο τρόπαιο…
