Λίγα μόλις λεπτά μετά το τέλος του αγώνα με τη Μακάμπι, με τους σφυγμούς ακόμη πολύ άνω των 100, ο ίδιος ο προπονητής του Ολυμπιακού ήταν αυτός που έδωσε την απάντηση στην ερώτηση που σε εκείνο το σημείο γυρόφερνε το μυαλό κάτι εκατομμυρίων ανθρώπων: μα πως; Ο Χοσε Λουίς Μεντιλίμπαρ, ένας πραγματιστής του σπορ και -όπως φαίνεται από την αύρα και τα λεγόμενά του- της ίδιας της ζωής, δεν έκατσε να το φιλοσοφήσει ιδιαίτερα: «Είναι πραγματικά ανεξήγητο», απάντησε στη σχετική ερώτηση για το πώς εξηγείται τέτοια μνημειώδης μεταστροφή στην εικόνα της ομάδας του, μέσα σε τόσο μικρό διάστημα. Αυτό που δεν ήξερε ο Ισπανός ήταν ότι αυτή ακριβώς η ερώτηση και αυτή ακριβώς απάντηση, είναι η... ζωή μας όλη. Η ρήση είναι πλέον αρχέγονη και θεμελιώδης στην ιστορία του συλλόγου: «εκεί που σταματά η λογική, αρχίζει ο Ολυμπιακός».
Λογική ποδοσφαιρική και πιθανώς και από την άλλη, την κοινή, για το πώς ο Ολυμπιακός βρίσκεται πια στους «8» του Europa Conference League, ενώ μια βδομάδα πριν είχε φάει 4 στο Καραϊσκάκη από μια από τις πιο μέτριες και άνοστες ευρωπαϊκές ομάδες που έχουν περάσει από εκεί, μην ψάχνετε. Ο Μεντιλίμπαρ ουσιαστικά αυτό προσπάθησε να πει, οπότε δεν θα κάτσω εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα και να εντοπίσω ποδοσφαιρικούς λόγους και αιτίες για μια από τις πιο εκκωφαντικές βραδιές των ευρωπαϊκών Κυπέλλων. Γιατί ας μην το ξεχνάμε: φάση των 16 ήταν, όχι προκριματικά. Και εν τέλει, έλαβε χώρα και ένα ιστορικό ρεκόρ, αφού ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα ever που «γυρνάει» τη ρεβάνς ενώ έχει χάσει στο πρώτο ματς στην έδρα του με διαφορά 3 γκολ.
Λένε ότι η πιο απλή εξήγηση και λύση για κάθε κατάσταση ή πρόβλημα, είναι συνήθως και η σωστή και αυτό ακριβώς ισχύει και για τον φετινό Ολυμπιακό γενικότερα, αλλά και για τη συγκεκριμένη, μυθική, ιστορική βραδιά, ειδικότερα. Καθαρά ποδοσφαιρικά, ξέραμε ότι ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος από τη Μακάμπι σε όλους τους τομείς, απ' όπου και να το πιάσεις. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το «καθαρά ποδοσφαιρικό» κομμάτι, δεν παίζεται από ρομπότ, αλλά από κανονικούς ανθρώπους. Η ψυχολογία, η νοοτροπία, η πνευματική εγρήγορση, είναι έννοιες που πια εδώ και δεκαετίες περιλαμβάνονται στο ίδιο το εγχειρίδιο του σπορ και στις οποίες δίνεται σημασία αντίστοιχη με αυτή όλων των υπολοίπων, από τους κορυφαίους ποδοσφαιρικούς οργανισμούς του πλανήτη. Αν θες να είσαι σπουδαίος παίκτης, αν θες να είσαι σπουδαία ομάδα, πρέπει να έχεις παγκόσμιας κλάσης νοοτροπία και ψυχολογία, πέρα από... κοντρόλ, πάσα και σουτ. Είναι βασικά στοιχεία των σπορ, ειδικά των ομαδικών και ακόμη πιο ειδικά του ποδοσφαίρου.
Ο φετινός Ολυμπιακός λοιπόν, σε αυτό το κομμάτι, είναι ή του ύψους ή του βάθους. Πτυχίο ψυχολογίας δεν διαθέτω, όμως πιθανολογώ ότι όλα όσα έχουν συμβεί φέτος στην ομάδα, όλες οι ποικιλίες των αλλεπάλληλων σχεδιασμών, των δεκάδων αλλαγών σε ρόστερ, πάγκο και ΠΑΕ, των ακραίων μεταβολών απόδοσης, είναι τελικά που έχουν μεγεθύνει το όποιο προϋπάρχον πρόβλημα στο μάξιμουμ. Και από τη στιγμή μάλιστα που ούτως ή άλλως μιλάμε για μια... θρυλικά παράλογη ομάδα από την ίδρυσή της, ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο, ικανή να παράγει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα με διαφορά δευτερολέπτων, είναι προφανές ότι η εξήγηση για αυτή την πρόκριση είναι τελικά πολύ απλή... Ο Ολυμπιακός ήταν... Ολυμπιακός. Όσο Ολυμπιακός μπορεί και χρειάζεται να είναι!
Και ο Ολυμπιακός είναι Ολυμπιακός, μονάχα όταν στο γήπεδο συμβαίνουν πράγματα που δεν έχουν σχέση με αυτά τα «καθαρά ποδοσφαιρικά», αλλά κυρίως με όλα τα υπόλοιπα. Καλοί οι τίτλοι, καλές οι νίκες και οι προκρίσεις, καλά τα... 4-4-2 και τα overlaps και τα παιχνίδια πρωτοβουλίας, τα επιθετικά transitions και τα... gegenpress, ωστόσο θα πάρω το ρίσκο και θα πω πως ο κόσμος πρωτίστως δεν δίνει δεκάρα για όλα αυτά. Ο κόσμος θέλει να βλέπει πάθος. Θέλει να βλέπει ένταση. Θέλει να βλέπει παίκτες και ομάδες που δίνουν την ψυχή τους και το αίμα τους για τη φανέλα που φοράνε. Θέλει να βλέπει προσπάθεια στο μάξιμουμ, ανεξαρτήτως συνθηκών, περίστασης, αντιπάλου, έδρας και σκορ. Θέλει να ταυτίζεται με τους ήρωές του.
Ο Ολυμπιακός -ιστορικά- είναι κανονικός Ολυμπιακός μονάχα όταν είναι η ομάδα που «γεμίζει» τον κόσμο της, όταν παίζει με τη νοοτροπία και την ψυχολογία του θηρίου και όχι του θηράματος. Η χθεσινή βραδιά θα μείνει για πάντα στην Ιστορία, ακριβώς επειδή η ομάδα έδωσε στον κόσμο αυτή την ελπίδα. Την ελπίδα ότι αυτή μπορεί να γίνει «εκείνη» η ομάδα που θα μνημονεύεται για πάντα. Εκείνη που έκανε το ακατόρθωτο και έφτασε -με όρους μπασκετικούς πια- μέχρι τέλους! Μέχρι έναν ευρωπαϊκό τελικό. Μέχρι μια ευρωπαϊκή κούπα. Και πόσο... Ολυμπιακό, πόσο σουρεάλ είναι άραγε το ότι όλο αυτό γίνεται τη φετινή σεζόν, απ' όλες τις πιθανές; Μετά από όλα όσα σχεδόν κωμικοτραγικά έχουν γίνει φέτος; Πόσο απίθανο φαίνεται αυτή τη στιγμή να είναι στους «8» ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από 25 χρόνια, τη σεζόν που πραγματικά... προσπάθησε να γίνει όσο χειρότερος γινόταν; Αλλά είπαμε: Ολυμπιακός και λογική σπανίως συναντώνται, οπότε...
Απλά φέτος, ακόμη και αυτό είναι στο μάξιμουμ στον Ολυμπιακό. Η έλλειψη λογικής, αυτή για την οποία μίλησε και ο ίδιος ο Μεντιλίμπαρ. Ακόμη και αν αφήσουμε όλα τα προηγούμενα στην άκρη, οι «ερυθρόλευκοι» -ακόμη και τώρα, παραμένουν μια ομάδα με ακραίες εναλλαγές απόδοσης και νοοτροπίας. Από την απόλυτη... παρακμή, στην απόλυτη... φαντασμαγορία. Από τη μία κάνει 6/6, από την άλλη χάνει με κάτω τα χέρια σε δύο ματς μισή-σεζόν, με Μακάμπι και Παναθηναϊκός, τρώγοντας 7 γκολ στο σπίτι της. Από τη μία κάνει τη Μακάμπι να φαίνεται Ρεάλ Μαδρίτης, από την άλλη η ίδια μετατρέπεται σε Μπαρτσελόνα και της ρίχνει 6. Από την απόλυτη απογοήτευση μιας ήττας σε ντέρμπι αιωνίων που θα την έβαζε για τα καλά στο κόλπο του τίτλου, σε μια από τις σπουδαιότερες βραδιές και προκρίσεις στα ευρωπαϊκά χρονικά.
Το απόλυτο θαύμα, η απόλυτη ανατροπή, είναι πια πραγματικότητα. Όλα αυτά τα ακραία θετικά συναισθήματα που καταγράφονται από χθες το βράδυ στον κόσμο της ομάδας, είναι η τελευταία αίσθηση. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι η τελευταία, μέχρι την... επόμενη (πιθανή) εναλλαγή. Αυτό έχει δείξει η φετινή σεζόν. Ότι ο Ολυμπιακός είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, κάποιες φορές ακόμη και ταυτόχρονα, μέσα στο ίδιο ματς. Μέχρι αυτή όμως την επόμενη πιθανή εναλλαγή ακραίων συναισθημάτων, το γεγονός παραμένει: ο Ολυμπιακός πέτυχε ένα από τα σημαντικότερα αποτελέσματα της σύγχρονης ιστορίας του, δεδομένης της έκτασης του σκορ, δεδομένου του σκορ που είχε να ανατρέψει, αλλά και γενικά του φετινού... ιστορικού του.
Στο σημείο που έπρεπε, εμφανίστηκε όχι ως η σκιά του εαυτού του, αλλά ως ένα πραγματικό μεγαθήριο. Τώρα, έχει μπροστά του μια μοναδική, μια ανεπανάληπτη ευκαιρία, από αυτές που εμφανίζονται μια φορά στα 25 χρόνια. Η Φενέρμπαχτσε του ρόστερ των 200 εκατ. ευρώ, δεν είναι Μακάμπι Τελ Αβίβ και δεν υπάρχει αρκετή έμφαση για να δοθεί για το πόσες διαφορές υπάρχουν, έστω και αν μιλάμε για ομάδες που «απέχουν» μόλις έναν νοκ-άουτ γύρο μεταξύ τους. Ωστόσο, παραμένει μια μοναδική ευκαιρία για τον Ολυμπιακό που εδώ και πάρα πολλά χρόνια παλεύει να «ξεφύγει» από τους «16». Είναι δύο ματς μακριά από την τετράδα. Τέσσερα από τον τελικό.
Στο κείμενο του αγώνα χθες το βράδυ, έγραψα ότι «αν υπάρχει ένα αποτέλεσμα, ένα ματς που μπορεί να αλλάξει μια ολόκληρη χρονιά και -γιατί όχι- ολόκληρη την ιστορία ενός συλλόγου, κάπως έτσι μοιάζει σίγουρα!». Αν σε αυτό προσθέσουμε και λίγο... Γκάλη, αυτό ήταν το «ένα» ματς που μπορεί να αλλάξει ολόκληρη την ιστορία, μέχρι το επόμενο! Απέναντι στην πανάκριβη τουρκική ομάδα, ο Ολυμπιακός θα μετρήσει τις δυνάμεις του. Τα περασμένα, μπορεί να μην είναι ξεχασμένα, όμως τώρα -ευτυχώς- είναι για τα καλά περασμένα. Οι ακραίες εναλλαγές απόδοσης, ψυχολογίας και συναισθημάτων, θα παραμείνουν κομμάτι του φετινού Ολυμπιακού. Ενός Ολυμπιακού πιο... Ολυμπιακού ακόμη και από τους καλύτερους όλων των εποχών. Στο χέρι όλων στην ομάδα, του Μεντιλίμπαρ, των παικτών, είναι τώρα να κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει όσα είδε και όσα δεν είδε φέτος. Κάποτε... κοροϊδεύαμε τον Κριστιάν Καρεμπέ που μιλούσε για «ευρωπαϊκό τελικό», λες και όλοι οι απ' έξω ξέρουμε καλύτερα από κάποιον που έχει παίξει και έχει νικήσει όσους αυτός, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα. Η τωρινή κουβέντα, έχει όμως ακριβώς αυτό. Μια πορεία που μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί. Οκτώ μείνανε όλοι κι όλοι, όλοι μπορούν να το πιστεύουν. Και ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ και ο οποιοσδήποτε άλλος θα είχε βρεθεί στη θέση τους.
Η πίστη στις δυνατότητές σου, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο του κομματιού «ψυχολογία». Μετά το 1-4 του Καραϊσκάκη, δεν ξέρω πόσοι το πίστευαν. Σίγουρα όχι εγώ, σίγουρα όχι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Ευτυχώς για όλους μας, για όλους όσους έχουμε περάσει όλη μας τη ζωή βλέποντας Ολυμπιακό, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι το πίστεψαν μόνο αυτοί που μετράνε! Το μόνο που έχουν να κάνουν στα ματς με τη Φενέρ, είναι να θυμούνται ποιοι είναι, που παίζουν και ποιον εκπροσωπούν. Αν το κάνουν, όλα θα πάνε καλά. Αν πάλι το κάνουν και δεν πάνε όλα καλά, τότε και πάλι κανένα πρόβλημα. Ο πάνσοφος λαός το τραγουδά καλύτερα: «και αν δεν γίνει αυτό...»
