Οχι. Κανένα πρωτάθλημα δεν τελείωσε για τον Παναθηναϊκό μετά τις απανωτές γκέλες με Λαμία και Κηφισιά στη Λεωφόρο. Ούτε θα κατακτούσε τον τίτλο ο Παναθηναϊκός εάν νικούσε αυτά τα ματς, ακόμη κι αν έκοβε πρώτος το νήμα στην κανονική διάρκεια, ούτε τον έχασε τώρα.
Στο μιλητό, μπορεί. Στην ουσία, ούτε καν.
Ο γαμπρός ξυρίζεται στα πλέι οφ. Στο μίνι πρωτάθλημα των δέκα απανωτών αγώνων. Κάποιοι, βεβαίως, έχουν κάνει τα κουμάντα τους για να έχουν λιγότερα ματς-φωτιά, κάποιοι άλλοι είναι στη δική τους αγγελικά πλασμένη κοσμάρα, αλλά σημασία έχει ότι όλοι θα παίξουν με όλους και φυσικά οι τέσσερις διεκδικητές μεταξύ τους.
Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα έχουν να δώσουν δέκα και στην καλύτερη των περιπτώσεων έξι «τελικούς». Πολλά μπορούν να συμβούν. Λεπτές και εύθραυστες οι ισορροπίες, κάθε αποτέλεσμα μπορεί να επηρεάσει συναισθήματα, παντός είδους λεπτομέρειες δύναται να μετρήσουν.
Ποδόσφαιρο είναι αυτό, ο βασιλιάς των σπορ, όσοι κάνουν σχέδια ο ποδοσφαιρικός θεός γελάει.
Δίκην εμπέδωσης, υπάρχουν τα δύο πιο πρόσφατα ματς του τριφυλλιού στη Λεωφόρο. Στο πρώτο καμώθηκαν τα πάντα για να προκριθεί στον τελικό του Κυπέλλου, στο δεύτερο το έργο γύρισε τούμπα.
Για χιλιοστά δεν μέτρησε το δεύτερο γκολ του Παλάσιος, από το πουθενά αποβολή του Σένκεφελντ και αυτογκόλ ισοφάρισης στην αμέσως επόμενη φάση. Κάποιες φορές θα στα δώσει. Κάποιες άλλες θα στα πάρει πίσω. Ετσι είθισται να συμβαίνει.
Στη μεγάλη εικόνα, η ίδια η ζωή δοκιμάζει την υπομονή σου. Σε κάνει να αμφισβητείς τις επιλογές σου, να παίρνεις αλόγιστα ρίσκα υπό το βάρος ενός, δύο και τριών αγώνων. Το μόνο σίγουρο, όταν αποκτάς ψύχωση με κάτι, δεν λειτουργείς με καθαρό μυαλό.
Οπως επίσης και ότι σε βάθος χρόνου παίρνεις συνήθως αυτό που αξίζεις. Οχι σε ένα, δυο και τρία ματς. Αλλά σε μία, δύο και τρεις αγωνιστικές περιόδους.
Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού δεν είναι οι γκέλες με την Λαμία και την Κηφισιά το πρόβλημα. Το αποτέλεσμα των αγώνων αυτών είναι το δέντρο. Το δάσος είναι η ποδοσφαιρική του εικόνα.
Αν και απ’ τη στιγμή που έβαλες φωτιά στο… δάσος, θα πρέπει να βγεις πάση θυσία στη θάλασσα και να κολυμπήσεις για να γλιτώσεις. Πριν σε κάψει.
Το ποδόσφαιρο του ενστίκτου, της τόλμης και του αλόγιστου ρίσκου με σπασμένα τα φρένα, μπορεί να σε φέρει πρώτο σε ένα μίνι τουρνουά. Είναι αρκετά πιθανό.
Δεν θα σε φέρει, διαχρονικά, συστηματικό διεκδικητή τίτλων.
Χρειάζεσαι προπονητή για να νικάς την Κηφισιά και τη Λαμία, την κάθε Κηφισιά και Λαμία; Η απάντηση είναι φυσικά και χρειάζεσαι. Εάν δεν χρειαζόσουν, δεν θα γινόντουσαν πρωταθλήματα και επιπλέον θα υπήρχε πρόβλημα.
Δεν θα λειτουργούσες ως ομάδα. Δεν θα είχες να ασχολείσαι με καμία από τις τέσσερις βασικές αρχές του παιχνιδιού. Θα διάλεγες παίκτες λες και παίζεις «football manager» και θα κατακτούσες τις κούπες σαν να αλλάζεις τα πουκάμισα. Στον πραγματικό κόσμο του ποδοσφαίρου είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα.
Χρόνια ολάκερα, άλλωστε, τα πρωταθλήματα δεν τα δίνουν τα ντέρμπι από μόνα τους, αλλά τα θεωρητικά υποδεέστερα ματς.
Επιπλέον, σαφώς και επηρεάζεται η απόδοση των παικτών ξεχωριστά από την συνολική, ομαδική λειτουργία. Αλλο ένας παίκτης να μην είναι σε «μέρα» και να μην του βγαίνει τίποτα. Κι άλλο να περιφέρεται στο γήπεδο δίχως ρόλο, με οδηγό το ένστικτό του.
Για παράδειγμα, άλλον Ιωαννίδη και Μπακασέτα θα δεις όταν υπάρχουν ξεκάθαρες ποδοσφαιρικές αρχές και ευδιάκριτο πλάνο που τηρείται, κι άλλον όταν ο καθένας παίζει όπως κάτσει (το ματς ή η φάση).
Το θέμα δεν είναι μόνο η ποιότητα των παικτών ή το ποιος αδικείται ή το ποιον γουστάρουμε να βλέπουμε έναντι κάποιου άλλου.
Αλλά το πώς μία ομάδα θα αυξάνει την ποιότητα των διαθέσιμων παικτών της για να βελτιώνει την ομαδικότητά της. Κι ας μην παίζουν πάντα αυτοί που γουστάρουμε. Δεν πειράζει.
Στο ρετιρέ δεν πηγαίνεις με μαγικά, τρικ και άστρα. Πήγαινεις όροφο-όροφο. Σταδιακά. Με υπομονή. Κι όταν δεν έχεις υπομονή, χάνεις τα κανονάκια και ξεκινάς απ’ την αρχή. Αυτή είναι η διαδικασία. Σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις που είθισται να αποτελούν πυροτεχνήματα.
Η εικόνα στα ντέρμπι δείχνει τη δυναμική της ποιότητάς του ρόστερ σου και την τακτική οξυδέρκεια του προπονητή σου και η εικόνα στα μικρομεσαία ματς, τι είδους ομάδα έχεις δημιουργήσει. Πόσο δουλεμένη είναι και τι είδους ποδοσφαιρική ταυτότητα έχει αποκτήσει.
Οσο κρίνουμε μεμονωμένα (ματς ή παίκτες) ένα ομαδικό άθλημα με έντεκα παίκτες στο γήπεδο (όχι έναν, όπως στο τένις, ούτε καν πέντε, όπως στο μπάσκετ), όσο θα βασιλεύει η ημιμάθεια στον φίλαθλο κόσμο κι όσο οι παράγοντες θα νομίζουν ότι... έμαθαν, τόσο περισσότερες «αυτοχειρίες» και πισωγυρίσματα θα βλέπουμε.
Δεν θέλει και πολύ, σε λίγο καιρό, να βγουν όλοι άχρηστοι και ό,τι χτίστηκε με κόπο αυτά τα δυόμισι χρόνια να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων μέσα σε λίγους μήνες. Θα πείτε πρώτη φορά θα είναι ή σάμπως τελευταία; Δεν θα έχετε άδικο.
Σε τελική ανάλυση είναι και θέμα αισθητικής. Ποια ομάδα γουστάρεις να βλέπεις. Αυτήν που κερδίζει, θα σου πει η πλειονότητα του κόσμου. Ισως εκεί να βρίσκεται και η μεγαλύτερη παγίδα. Διαχρονικά.
Αλλά εάν η ψύχωση και το διακύβευμα είναι ο φετινός τίτλος του πρωταθλητή, ο Παναθηναϊκός προλαβαίνει να βγει στη θάλασσα και να κολυμπήσει για να γλιτώσει τη φωτιά.
Τίποτα δεν θα τελειώσει πριν από τα πλέι οφ. Υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί, κόπωση και επιβαρύνσεις από τα απανωτά ματς, καμία ομάδα δεν θα είναι ίδια στο μίνι πρωτάθλημα που ακολουθεί και θα κρίνει τον πρωταθλητή.
Στο κόλπο είναι τέσσερις ομάδες, οι διαφορές δεν είναι μεγάλες κι όλες έχουν τις πιθανότητές τους. Στο τέλος, ο καθένας θα πάρει αυτό που δικαιούται.
