Ο Μήτογλου είναι από τις κινήσεις που πάντα πρέπει να κάνει ο Παναθηναϊκός. Δεν ξέρω αν θα «πιάσει», ούτε μπορώ να ασπαστώ την αισιοδοξία αυτών που υποστηρίζουν πως είναι έτοιμος να προσφέρει από την πρώτη χρονιά.
Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι πως μια ομάδα που θέλει να έχει μέλλον θα πρέπει πάση θυσία να «χτυπά» όλες τις καλές περιπτώσεις που υπάρχουν σ' αυτή την ηλικία. Οταν πληρώνεις ένα συμβόλαιο πάνω από 1.5 εκατομμύριο δεν το πληρώνεις για να το αποσβέσεις στα δύο πρώτα χρόνια, τα πληρώνεις γιατί πιστεύεις ότι σε δύο χρόνια από σήμερα το 1.5 εκατομμύριο θα έχει γίνει τρία κι εσύ θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο που δεν το φρόντισες, όταν είχες την ευκαιρία.
Αλλωστε ο Παναθηναϊκός έχει νιώσει στο πετσί του την αδράνεια που επέδειξε σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις, αδράνεια που σήμερα του στοιχίζει έναν ελληνικό κορμό. Περιπτώσεις όπως ο Παπανικολάου, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης, ο Παπαπέτρου χάθηκαν χωρίς λόγο για τους «πράσινους» τα προηγούμενα χρόνια κι όχι μόνο χάθηκαν, αλλά πήγαν στον «αιώνιο» αντίπαλο, διαμορφώνοντας την επόμενη γεννιά ελληνικού κορμού απ' αυτή που φτιάχτηκε με Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή και τους υπόλοιπους.
Ο Μήτογλου είναι μια εξαιρετική περίπτωση που ο Παναθηναϊκός τη ζύγισε καλά. Τα μέτρησε όλα προτού αποφασίσει να επενδύσει αυτά τα χρήματα και γι αυτό φτάσαμε μέχρι τα τέλη Ιουλίου για να δούμε αν τελικά θα πραγματοποιηθεί η μεταγραφή. Είναι από τα καλύτερα «υλικά» που υπάρχουν στη φουρνιά του, στερείται εμπειριών σε υψηλό επίπεδο, ασφαλώς και θέλει το χρόνο του, αλλά ήταν μια κίνηση επιβεβλημένη για να αποφευχθούν παρόμοια λάθη του παρελθόντος.
Από 'δω και πέρα το κρίσιμο κομμάτι είναι η διαχείριση του Μήτογλου. Ούτε τυμπανοκορουσίες χρειάζονται, ούτε υποσχέσεις ότι θα είναι ο επόμενος ηγέτης του Παναθηναϊκού, ούτε πως είναι ο αντί-Φώτσης, ούτε καλά-καλά πως είναι έτοιμος για να παίξει πεντάδα από την πρώτη χρονιά. Ο Πασκουάλ απέδειξε στην Μπαρτσελόνα πως έχει ένα σύστημα διαχείρισης τριετίας των παιδιών που έχουν ταλέντο και που προφανώς δεν είναι έτοιμα να βοηθήσουν. Ο Μήτογλου είναι ένα σκαλί πάνω ηλικιακά και αγωνιστικά, άρα βρίσκεται κάπου στη μέση της διαδρομής που συνήθως χαράσσει ο Ισπανός τεχνικός.
Αντί για μεγάλα λόγια, αυτό που χρειάζεται είναι σκληρή δουλειά και... χαμηλά η μπάλα. Το ζητούμενο σε πρώτη φάση είναι να αποδείξει πως έχει όλα τα προσόντα για να βρίσκεται στον Παναθηναϊκό, εν συνεχεία να κερδίσει μια θέση στο rotation και με σταθερά βήματα να βρει το ρόλο που ονειρεύεται.
Ο Μήτογλου δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως πρωταγωνιστής με το καλημέρα, ούτε να του ασκηθεί πίεση περισσότερη από αυτή που του αναλογεί. Δεν θα κριθεί με το πόσο κόστισε και τι πρόσφερε την πρώτη σεζόν, ούτε από το αν παίζει πολύ ή λίγο στα κρίσιμα παιχνίδια. θα κριθεί από τη βελτίωση που θα παρουσιάσει μέρα με την ημέρα και από το αν θα καταφέρει να γίνει κομμάτι του «κορμού».
Κι αυτό, δεν είναι καθόλου εύκολο όπως έχει αποδεχτεί με πολλές παρόμοιες περιπτώσεις που η πίεση ήταν αφόρητη και το αποτέλεσμα δυσανόλογο του ταλέντου...
Μετά τον Μήτογλου ο Παναθηναϊκός φαίνεται να έχει ανάγκη από έναν ακόμη παίκτη στις θέσεις «2» και «3». Δεν φαίνεται να βιάζεται, έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να κάνει μία ποιοτική προσθήκη με τη λογική που έχουν γίνει και οι υπόλοιπες κινήσεις του φετινού καλοκαιριού. Δεν ψάχνει δηλαδή για Μεσσία, αλλά έναν αξιόπιστο γκαρντ/φόργουορντ που θα μπορεί να κάνει περισσότερα από ένα πράγμα μέσα στο γήπεδο και που θα συμπληρώνει τους Ρίβερς και Αντετοκούνμπο.
Μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός έχει κάνει προσθήκες... όλων των ειδών. Ενίσχυσε σημαντικά το ελληνικό στοιχείο, κατέβασε πολύ το μέσο όρο ηλικίας, πρόσθεσε αθλητικότητα, φρεσκάδα και ενέργεια, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι πως έκανε επιλογές βάσει ενός ολοκληρωμένου πλάνου που υπέβαλε ο Πασκουάλ.
Αν με ρωτήσετε να συγκρίνω τον περσινό με τον φετινό Παναθηναϊκό θα έλεγα τα εξής: Ο περσινός είχε ατομικά περισσότερη ποιότητα σε κάποιες θέσεις και παίκτες με μεγαλύτερη εμπειρία και αυτοπεποίθηση. Αν κάτι δεν είχε ήταν η ποσότητα στο ρόστερ και το μονοδιάστατο στυλ παιχνιδιού που ήταν αποτέλεσμα της ανισορροπίας που υπήρχε.
Η φετινή ομάδα μπορεί να στερείται ποιότητας σε κάποιες θέσεις, αλλά έχει πολύ καλύτερη ισορροπία και πάνω στο παρκέ μπορεί να εφαρμόσει πολλά διαφορετικά πράγματα. Θεωρώ ότι το στυλ παιχνιδιού που θα παίζει φέτος ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που είδαμε πέρυσι, άρα εκεί συνίστατα η διαφορά και γι αυτό δεν μπορούν να γίνουν αξιόπιστες συγκρίσεις.
