Αν έπρεπε να διαλέξει έναν πρωταγωνιστή για τη ζωή του, τότε ο Τζον Κιούζακ θα ήξερε καλά πώς να παίξει το ρόλο. Κυνηγημένος από μια ατελή μοίρα, ο Αμερικανός ηθοποιός ως Τζόναθαν στην κομεντί «Serendipity» ξόδεψε αρκετά χρόνια από τη ζωή του και 91 λεπτά των αθεράπευτα ρομαντικών για να βρει το βιβλίο με την αφιέρωση που έψαχνε. Η αγαπημένη του Σάρα βρήκε το χαρτονόμισμα των πέντε δολαρίων, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης χρόνια αργότερα το έδωσε στην Ιωάννα Παππά και αν δεν ήταν η Πέμυ Ζούνη θα είχαν ζήσει όλοι καλά κι εμείς – οι ρομαντικοί που κλαίμε στα happy end - καλύτερα!
Αυτός ακριβώς ο ήρωας είναι ο Ίαν Βουγιούκας. Είναι ο τύπος στις ταινίες που παίρνει το μετρό ένα δευτερόλεπτο πιο πριν ή ένα δευτερόλεπτο μετά την αγαπημένη του. Εκείνος που σκέφτεται να μπει σε ένα μαγαζί και το μετανιώνει, μόνο και μόνο για να δούμε στο επόμενο πλάνο την καλή του να παραγγέλνει φαγητό στο ίδιο μαγαζί. Εκείνος που θα στρίψει ένα στενό νωρίτερα και τυχαία δε θα συναντηθεί στο δρόμο με το υποκείμενο του πόθου. Εκείνος που θα ταλαιπωρηθεί από τη μοίρα, μέχρι να του δώσει εκείνο που επιθυμεί. Στην προκειμένη περίπτωση, την επιστροφή του στον Παναθηναϊκό.
Ο Έλληνας σέντερ, στα 32 του πλέον χρόνια, θεωρείται πολίτης του κόσμου. Πρακτικά έχει παίξει πέντε χρόνια στην Ελλάδα και σχεδόν μια δεκαετία στο εξωτερικό. Οι Γερμανοί, τη σεζόν που αγωνιζόταν στην Ουλμ, τον αποκαλούσαν - λόγω της καταγωγής του – «Englishman» και στην περιπλάνηση του Ίαν βρίσκουμε Λονδίνο, Αθήνα, Μιζούρι, Ρέθυμνο, Καζάν, Κωνσταντινούπολη, Κάουνας και Κούμπαν.
Εκείνο το κισμέτ που έψαχνε, όμως, ήταν στο Μαρούσι. Η ΑΕΚ έμοιαζε με την κοπέλα που η μοίρα δεν ήθελε να συναντηθεί ο πρωταγωνιστής. Φλερτ τον χειμώνα του 2014, τον Ιανουάριο του 2015, το καλοκαίρι του 2015, τον Δεκέμβριο του 2016, πριν λίγους μήνες επίσης ή όπως το περιέγραψε ο ίδιος πρόσφατα σε συνέντευξή του στο sdna.gr «με την ΑΕΚ εδώ και αρκετά χρόνια, υπάρχει μία προσέγγιση και επικοινωνία. Πάντα, όμως, όταν ήταν να φτάσουμε στο δια ταύτα, κάτι χαλούσε και δεν φαινόμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Είτε εκείνοι αποφάσιζαν να μην προχωρήσουν τη μεταγραφή, είτε εγώ έβρισκα κάποια άλλη ομάδα».
Το ίδιο φαίνεται ότι θα γίνει και φέτος. Με τον Βουγιούκα να εκπληρώνει την προφητεία και να επιστρέφει στο ΟΑΚΑ, αλλά για την παλαιά του αγάπη. Μια αγάπη που… έκαψε πέρυσι ο Γιάννης Μπουρούσης, την ώρα που ο Ίαν έψαχνε σπίτι στην Αθήνα. «Είχαμε βάλει μία άνω τελεία που είχε να κάνει με την περίπτωση του Μπουρούση. Αν πήγαινε δηλαδή στον Παναθηναϊκό, δεν θα προχωρούσε η μεταγραφή μου. Στο τέλος, έγινε έτσι. Κι εγώ περίμενα τον Γιάννη και αφού επέλεξε να πάει εκεί, έπρεπε να βρω άλλη ομάδα».
Αθήνα, Έσσεξ, Αμερική!
Ας επιστρέψουμε στο Ουλμ το 2015 για τον «Englishman», που κοιτούσαν ως αξιοθέατο οι αμαθείς με το μπάσκετ Γερμανοί. Και ειδικότερα οι οπαδοί της Ratiopharm, μιας ομάδας που θα τερμάτιζε με το ζόρι στη μέση της βαθμολογίας. Ο Βουγιούκας για κάποιο λόγο προκαλούσε δέος στα μίντια, που τον ανέκριναν για τη ζωή του. «Δεν γεννήθηκα μέσα στο Λονδίνο, αλλά στο Έσσεξ. Μια γειτονιά που απέχει μια ώρα με το τρένο. Η μαμά μου είναι Αγγλίδα και ο πατέρας μου Έλληνας. Μεγάλωσα με δύο υπηκοότητες και αυτό είναι κάτι που θα με συνοδεύει στο υπόλοιπο της ζωής μου».
Ο Ίαν, που φυσιογνωμικά έχει περισσότερα στοιχεία από Ευρωπαίο παρά από Έλληνα, μεγάλωσε στα νότια προάστια. Το μπάσκετ το αγάπησε βλέποντας τον πατέρα του να παίζει με φίλους και από τριών χρονών καθόταν στην άκρη του γηπέδου και προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με την μεγάλη - για το τότε μέγεθός του - μπάλα. Οκτώ χρονών ξεκίνησε στον Άρη Γλυφάδας και το ύψος του ήταν το καλύτερο εφόδιο για να μην σκεφτεί ποτέ να παρατήσει το μπάσκετ. Σήμερα βλέπει τον κόσμο από τα 211 εκατοστά, όμως από τα 15 του χρόνια είχε φτάσει στα 205!
Ο Ηλυσιακός τον ανακάλυψε μαζί με τον αδελφό του Άλεξ, όμως δεν κατόρθωσε να τον κρατήσει παρά μερικά χρόνια. Το Σαιντ Λιούις, σε μια εποχή που δεν είχαν γίνει ακόμα μόδα τα αμερικάνικα κολέγια, πρόσφερε υποτροφία στον Ίαν Βουγιούκα, που έφυγε με πρωταρχικό στόχο να σπουδάσει. «Δεν σκεφτόμουν ακόμα ότι θα παίξω επαγγελματικό μπάσκετ. Με ενδιέφερε να πάρω το πτυχίο στις διοίκηση διεθνών επιχειρήσεων. Όμως, ομολογώ πως όταν αποφοίτησα και είδα ότι είχα μπροστά μου την ευκαιρία, θεώρησα πως πρέπει να την αρπάξω».
Στην Αμερική έμαθε καλύτερα τα κόλπα γύρω από το άθλημα, έμαθε πως λειτουργεί το σύστημα με τους μάνατζερ, αφού έβαλε και απέσυρε την υποψηφιότητά του για το ντραφτ το 2006 και εντέλει αποφοίτησε το 2007 με τις συστάσεις που τον ακολουθούσαν να του βρίσκουν εύκολα δουλειά στην Ελλάδα. «Ωρίμασα αρκετά παίζοντας μπάσκετ στην Αμερική. Καταρχήν μεγάλωσα τέσσερα χρόνια. Πήρα αρκετά παιχνίδια στα πόδια μου που μπορεί να μην τα είχα στην Ελλάδα. Η εμπειρία στις ΗΠΑ με ετοίμασε για το ελληνικό πρωτάθλημα».
Αιώνιο δίλημμα…
Στη ζωή του πρόλαβε να μπει πρώτος ο Ολυμπιακός. Το 2007 ανακοινώνεται η απόκτησή του για τρία χρόνια, αφού έρχεται σε συμφωνία τόσο με τον ίδιο, όσο και με τους Άρη Γλυφάδας και Ηλυσιακό που διατηρούσαν τα δικαιώματά του. «Πραγματικά δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει. Χθες το πρωί επέστρεψα στην Ελλάδα και σήμερα είμαι παίκτης του Ολυμπιακού. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Ευχαριστώ όλους όσοι με εμπιστεύτηκαν κι έκαναν το όνειρό μου πραγματικότητα. Θα δουλέψω σκληρά για να αξιοποιήσω την ευκαιρία που μου έδωσαν», δήλωνε τότε και ανυπομονούσε να συναντηθεί στο γήπεδο με τον Βασιλόπουλο, τον Σχορτσιανίτη και άλλα παιδιά της γενιάς του, που είχε μάθει να περνάει τα καλοκαίρια μαζί τους στις μικρές Εθνικές ομάδες. Ανυπομονούσε, επίσης, και να μπει στο γήπεδο που τον είχε σημαδέψει…
«Ήμουν Ολυμπιακός και είναι όνειρο να αγωνιστώ στο γεμάτο ΣΕΦ. Πριν από μερικά χρόνια είχα βρεθεί σ’ ένα παιχνίδι με τη Μπένετον και δεν έχω ξεχάσει ποτέ αυτό που έζησα. Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική. Από τότε ήθελα να ζήσω κι εγώ τέτοιες στιγμές». Οι δικές του στιγμές θα αποδεικνύονταν ελάχιστες. Πέρασε την πρώτη του σεζόν δανεικός στο Ρέθυμνο και μόνο στη δεύτερη βρήκε δέκα λεπτά μέσο όρο συμμετοχής στον Ολυμπιακό, χωρίς ωστόσο να πείσει. Έφυγε εκ νέου δανεικός για τον Πανελλήνιο και μετά έμελλε να μπει το… άλλο χρώμα στη ζωή του. Το πράσινο!
«Είμαι ενθουσιασμένος από τη συμφωνία μου με τον Παναθηναϊκό. Και πραγματικά ανυπομονώ να αρχίσει η προετοιμασία, να βρεθώ με τους νέους συμπαίκτες μου, το τεχνικό επιτελείο. Μετά και από μια χρονιά στη διάρκεια της οποίας κέρδισα σε χρόνο και εμπειρίες, νιώθω ότι είμαι σε θέση να βοηθήσω την ομάδα». Το έκανε πέρα από κάθε προσδοκία! Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς κατόρθωσε να πάρει το καλύτερο από τον Βουγιούκα και ο «Englishman» κατέκτησε σε δύο χρόνια όλους τους τίτλους. Το 2011 το πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα και το 2012 το κύπελλο Ελλάδας.
Και κάπου εκεί έπεσε στη νέα εποχή. Εκείνη που εμπεριέχει κάτι το σκιώδες και μυστήριο. Έφυγε από τον Παναθηναϊκό, χωρίς να έχει ουσιαστική πρόταση για να ανανεώσει και ακολούθησε τον Κώστα Καϊμακόγλου στη μακρινή Ρωσία. Στην Ούνιξ θα έφτιαχναν μια ελληνική παροικία, αφού στην πορεία θα προστίθετο και ο Νίκος Ζήσης με τον μετέπειτα ομοσπονδιακό τεχνικό Αντρέα Τρινκιέρι.
«Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ίσως θα έπρεπε να είχα μείνει. Όμως δεν μπορούσα να ρισκάρω το καλοκαίρι να περιμένω, αφού είχα μια πρόταση στα χέρια μου και περίμεναν απάντηση», σχολίαζε μερικούς μήνες μετά το ταξίδι στο Καζάν και με την ελπίδα να επιστρέψει. Μια ελπίδα και πιθανότητα που επαναλαμβανόταν κάθε τρίμηνο με τετράμηνο.
«Αυτό είναι η μεγαλύτερη ευχή που μπορώ να κάνω στον εαυτό μου και να μου κάνουν γιατί αγαπάω την ομάδα», έλεγε για το ενδεχόμενο να ανταμώσει ξανά με τον Παναθηναϊκό. Πέντε χρόνια μετά συμβαίνει… Για να επιβεβαιωθεί ο νόμος του πεπρωμένου, για να γιορτάζουν οι ρομαντικοί το happy end, για να δούμε ξανά το «Serendipity».