Το μπάσκετ είναι γενικά ένα δίκαιο άθλημα. Εκτός λίγων εξαιρέσεων και εκπλήξεων, που πάντα «παίζουν» στο πρόγραμμα, η καλύτερη ομάδα θα κερδίσει, ειδικά αν αυτό αφορά μία σειρά αγώνων best of three ή best of five. Εκεί βρίσκουμε και μία από τις μεγάλες διαφορές σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Ας ξεφύγουμε για λίγο και ας πάρουμε ένα μικρό παράδειγμα από χθες (4/5): Η σπουδαία Ρεάλ έκανε νέα «τρελή» ανατροπή και προκρίθηκε στον τελικό του Champions League. Όμως, για όσους παρακολούθησαν με προσοχή και τα δύο ματς των ημιτελικών, η Μάντσεστερ Σίτι ήταν καλύτερη. Λίγο, περισσότερο, δεν έχει σημασία. Όμως, κάποιοι άλλοι παράγοντες (η διαχείριση του αγώνα, η φανέλα, η κλάση, τα μικρά λάθη, η τύχη) άλλαξαν όσα είδαμε στο γήπεδο και στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι.
Αρκετά χιλιόμετρα μακριά και πιο κοντά μας, είδαμε το ακριβώς αντίθετο. Η δικαιοσύνη και η λογική δυσκολεύτηκαν, πόνεσαν, μόχθησαν, αλλά στο τέλος κυριάρχησαν.
Ο Ολυμπιακός έδωσε την καλύτερη δυνατή συνέχεια στο rebuilding που ξεκίνησε από πέρσι και γιορτάζει μία μεγάλη επιτυχία, ένα σπουδαίο εισιτήριο για το κορυφαίο event της Ευρώπης και μία ευκαιρία δύο νοκ άουτ αγώνων για την κούπα της Euroleague.
Γιατί όμως μιλάμε για δικαιοσύνη και για λογική; Ας το πάρουμε από την αρχή, αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε ότι η Μονακό είναι μία εξαιρετική ομάδα με πλούσιο ταλέντο και παίκτες υψηλότατης κλάσης.
- Το «αντίο» του Βασίλη Σπανούλη από την ενεργό δράση ήταν το μονοπάτι για το πέρασμα στη νέα εποχή. Πλέον, δεν υπήρχαν φήμες, σενάρια, γκρίνιες: Όλα ήταν ξεκάθαρα. Ο Κώστας Σλούκας ανέλαβε στο 100% τον ρόλο του ηγέτη στο παρκέ, ο Σάσα Βεζένκοφ είχε ήδη... ξεπεταχτεί για να γίνει ο Robin (τελικά τον είδαμε πολλές φορές και ως Batman), ο Κώστας Παπανικολάου ήταν εκεί για την σύνδεση με την παλιά φρουρά και ο Γιώργος Πρίντεζης ξεκίνησε το ταξίδι του για το δικό του Last Dance. Όπως γράφτηκε και πιο πάνω, ξεκάθαροι ρόλοι, ιδανική δομή.
- Η στελέχωση του ρόστερ ήταν επίσης ένα σημαντικό στοιχείο για την επιτυχία του Ολυμπιακού. Τι ήθελαν οι Πειραιώτες; Έναν καλό γκαρντ για άμυνα, οργάνωση και μπασκετικό «ξύλο». Έναν δυνατό ψηλό, που θα συμπλήρωνε τα... κενά του Χασάν Μάρτιν με ύψος και με παιχνίδι στο post. Έναν σκόρερ που θα βοηθούσε τον Κώστα Σλούκα και θα τον κάλυπτε στα δύσκολα.
Οι απαντήσεις ήταν οι καλύτερες δυνατές. Τόμας Ουόκαπ, Μουσταφά Φαλ, Τάιλερ Ντόρσει. Αν θέλουμε να δούμε την γενική εικόνα και όχι να σταθούμε σε αγωνιστικές «κοιλιές» ή κάποια μεμονωμένα ματς, τότε εύκολα λέμε 3/3. 100% επιτυχία με μπάτζετ που φτάνει - δεν φτάνει τα 9 εκατομμύρια, σε μία αγορά που σε «σκοτώνει» αν καθυστερήσεις ή αν κάνεις κακή επιλογή. Ο Αμερικανός, ο Γάλλος και ο Έλληνας διεθνής «κούμπωσαν» ιδανικά στο σύνολο και έδωσαν/δίνουν πολλά στον Ολυμπιακό. Ο κορμός διευρύνθηκε, οι ευθύνες μοιράστηκαν. - Δίνοντας συνέχεια στο παραπάνω κομμάτι του «παζλ», μία λέξη βγαίνει σχεδόν ξεκούραστα στη ροή του λόγου: Υγεία. Ο φετινός Ολυμπιακός, σε αντίθεση με την εικόνα των προηγούμενων ετών, είναι μία υγιέστατη ομάδα. Και αυτό (αφήνουμε εκτός κουβέντας το διοικητικό κομμάτι) είναι καθαρά έργο του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Δεν θέλει και πολύ για να κατανοήσεις το «γιατί;» στο παραπάνω συμπέρασμα. Το Game 5 είναι ο καθρέφτης μίας ομάδας που έχει μάθει να παίζει πάντα με το βλέμμα της στο «μαζί» και όχι στο «εγώ». Πώς εκτυλίχθηκε το ματς; Η Μονακό ήταν καλύτερη στην αρχή και ο ΜακΚίσικ επιστρατεύτηκε για να δώσει σκορ. Μετά πήραν... μπροστά οι Σλούκας και Ουόκαπ, o Ντόρσεϊ «ξύπνησε», όλοι βοήθησαν στο παρασκήνιο και στα «μικρά» που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Και αυτό συμβαίνει σε όλη την διάρκεια της σεζόν, αφού όλοι μπορούμε να θυμηθούμε πχ ματς με πρωταγωνιστές τον Βεζένκοφ, τον Φαλ ή τον Παπανικολάου, οι οποίοι χθες έμειναν λίγο πιο πίσω, σε συμπληρωματικό ρόλο.
Για να το πούμε και πιο απλά: Η κατάλληλη ισορροπία. Όλοι ξέρουν ποιοι είναι οι ηγέτες, όμως όλοι γνωρίζουν ότι έχουν τον ρόλο τους, την ευκαιρία τους, τα δικά τους plays και τις στιγμές τους. Με τα λάθη του και τις κακές βραδιές του, ο Γιώργος Μπαρτζώκας πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό το balance σε πνευματικό και αγωνιστικό επίπεδο.
H μπασκετική λογική και η σωστή προσέγγιση δεν λένε ποτέ ψέματα. Ναι, η Μονακό έχει τον απίστευτο Τζέιμς, τον Μοτεγιούνας, τον Μπέικον, έναν πολύ αξιόλογο προπονητή και ποιότητα που είναι από μόνη της ικανή να κερδίσει ματς και να κοιτάξει στα μάτια τα μεγαθήρια της Ευρώπης. Ναι, το πάλεψε, έκανε μεγάλα ματς, αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες.
Όμως, ο Ολυμπιακός ήταν πιο μπροστά σε κάθε κλίμακα: Πιο έτοιμος, πιο έμπειρος, περισσότερες λύσεις, πλεονέκτημα έδρας και, κυρίως, πιο «ομάδα». Σε όλα της. Με οδηγό την λογική και ένα dna που πήγε να χαθεί και τώρα επιστρέφει στην επιφάνεια με εκκωφαντικό τρόπο.
Όσο για το επόμενο βήμα στο Βελιγράδι; «Αυτό που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι θα είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε», είπε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που λίγο νωρίτερα δήλωσε ότι η ομάδα του είναι το αουτσάιντερ, με βάση τα μπάτζετ των τεσσάρων συλλόγων που θα παλέψουν για την κούπα.
Underdog και διάθεση για μάχη. «Ταμπέλες» που έγιναν «ένα» με τον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια και τον συνόδευσαν σε ιστορικές επιτυχίες και αξέχαστα βράδια. Ποιος μπορεί να τον αφήσει εκτός κουβέντας για το τρόπαιο του πρωταθλητή;
