Σφίγγει τις γροθιές του. Σήμα κατατεθέν, trademark αυθεντικότητας. Κάτι να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα: Όχι δε θα χειροκροτήσω απλά τον κόσμο, δε θα βάλω το χέρι στην καρδιά και θα το σηκώσω ψηλά για να τους ευχαριστήσω. Δεν είμαι ο οποιοσδήποτε άλλος έχετε αγαπήσει ή θα αγαπήσετε. Θα σφίξω τις γροθιές. Ψηλά για να τις βλέπετε. Παρατεταμένα. Επαναλαμβανόμενα. Όταν θα κερδίζω, αλλά και πριν κερδίσω. Από την πρώτη μέρα θα καταλάβετε ποιος είμαι. Θα σας αποδείξω ποιος είμαι.
Το πουκάμισο κρέμεται λίγο έξω από το παντελόνι. Τσαλακωμένο από την πειθαρχία των 40 λεπτών, που ενίοτε διαρκούν μια αιωνιότητα. Κουρασμένο. Κατάκοπο σχεδόν, από την υπερπροσπάθεια της βραδιάς. Το τελευταίο σύνορο ανάμεσα στα συναισθήματα του σώματος και την έξωθεν μαρτυρία. Καλύτερα να πεταχτεί σε έναν κάδο και να σιωπήσει για πάντα, παρά να πλυθεί και να αλλοιωθεί η μνήμη του από την βραδιά. Δεν την λες συνηθισμένη βραδιά. Ήταν η τελευταία μετά από 39 ματς. Ακόμα δύο απομένουν, αλλά δεν ξέρει αν οι ίνες του μπορούν να αντέξουν άλλο 40λεπτο. Άλλη αγωνία. Άλλο τέντωμα. Άλλο καρδιοχτύπι. Άλλο ιδρώτα.
Το επάγγελμα του προπονητή είναι υποτιμημένο. Ξεκάθαρα. Τέτοιοι τύποι, σαν τον Εργκίν Αταμάν έρχονται για να θυμίζουν πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο προπονητής στο μπάσκετ. Και στο ποδόσφαιρο. Και στο βόλεϊ. Ενδεχομένως, παρότι στερούμαστε γνώσεων και στο χόκει επί πάγου. Ξεκίνησε την φλυαρία του πριν από δέκα μήνα. Εννέα. Φλυαρία έμοιαζε τότε, ας είμαστε ειλικρινείς. Σαν το ημερολόγιο ενός έφηβου που έχει ερωτευτεί το ομορφότερο κορίτσι στο σχολείο και γράφει ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα είναι το κορίτσι του. Και μήνας μπαίνει, αλλά δεν της ζητάει να βγουν. Μήνας βγαίνει και εκείνη δεν ξέρει καν ότι υπάρχει. Αλλά εκείνος εκεί: Στο τέλος θα την έχω κερδίσει.
Μήπως έτσι δεν έγινε και με τη Μακάμπι; «Ό,τι και να γίνει, θα κερδίσουμε τη σειρά», είπε ο Τούρκος στο 0-1 και έγιναν πολλά – αλλά τη σειρά την κέρδισε ο Παναθηναϊκός. Πώς, λοιπόν, να μην πιστέψεις ότι αυτή του η αλαζονεία έχει κάτι το μεταφυσικό. Μπορεί να είναι αυτοπεποίθηση που μεταδίδεται, μπορεί να είναι συγκυρία, μπορεί να είναι τύχη. Έλα, να σοβαρευτούμε. Το έχει κάνει ξανά, το κάνει τώρα, και αν τον προκαλέσουν κιόλας μπορεί να το κάνει και στο μέλλον. Ασυγκράτητος, ασυνεπής, γκρινιάρης, χειριστικός και καμιά φορά υπερβολικός ως προς τους ίδιους τους παίκτες του.
Δείξε μου μια προσωπικότητα χωρίς ιδιοτροπίες και θα σου δείξω μια προσωπικότητα που θα αποτύχει. Ο Εργκίν Αταμάν ΔΕΝ απέτυχε. Τουναντίον, είναι ακριβώς όπου υποσχέθηκε πολλάκις ότι θα βρίσκεται. «Θέλω να πω στους φίλους μας να γεμίζουν κάθε φορά το γήπεδο, να κλείσουν τα εισιτήριά τους για τα επόμενα ματς, αλλά και για το φάιναλ φορ. Γιατί ο Παναθηναϊκός θα παλέψει μέχρι το τέλος για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα». Στις 21 Νοεμβρίου τι ρεκόρ είχαν οι πράσινοι; Οριακό 5-4. Ό,τι είχε έρθει ο Κέντρικ Ναν, βέβαια. Σύμφωνοι, αλλά και εκείνος κομμάτι της ομάδας είναι. Εξάλλου, δεν άλλαξε τη νοοτροπία του Αταμάν ο Αμερικανός, ούτε του πρόσθεσε αυτοπεποίθηση.
Περίσσια είχε από πάντα. «Σε ό,τι αφορά τον τίτλο στην Ελλάδα, δεν θα έλεγα πως είναι αδύνατη η επίτευξη του στόχου μας. Υπάρχει μία μεγάλη πρόκληση, ένα challenge μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Την τελευταία διετία όλα πάνε καλά στον Ολυμπιακό, αλλά τώρα πιστεύω ότι ήρθε η ώρα μας και θα πάρουμε το ελληνικό πρωτάθλημα». Διαφορετική συζήτηση και δόξα Τω Θεώ έχουμε ακόμα λίγο καιρό πριν ξεκινήσουν οι τελικοί των αιωνίων στην Α1 μπάσκετ, αλλά στο ίδιο πλαίσιο. Πάντα ίδιο το πλαίσιο. Πριν καν γίνει η πρώτη προπόνηση. «Οι οπαδοί του Ολυμπιακού έχουν σοβαρή και μεγάλη ανησυχία. Ο Μπαρτζώκας μάλλον είναι και αυτός λίγο ανήσυχος, είναι πολύ καλός μου φίλος, αλλά θα τερματίσουμε την ηγεμονία τους στην Ελλάδα».
Δεν είναι κάτι καινούργιο για εκείνον. Με τον ίδιο τρόπο πριν τον ημιτελικό στο Βελιγράδι απέναντι στον Ολυμπιακό δήλωνε «ας έρθουν και δέκα και δεκαπέντε χιλιάδες οπαδοί του Ολυμπιακού, πάλι θα δείτε τις γροθιές μου στον αέρα ξανά για να πανηγυρίζω», με τον ίδιο τρόπο δεν τον τρόμαζε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και με τον ίδιο τρόπο είχε συστηθεί 35 χρονών τότε και στο εξωτερικό. Όταν πήγε για πρώτη φορά στην Ιταλία ούτε ευρωλίγκα είχε κερδίσει, ούτε βραβεία είχε πάρει, ούτε trademark με σφιγμένες γροθιές είχε. Ε, πάλι τα ίδια είπε. «Αν ήρθα εδώ, είναι για να γίνω πρωταθλητής». Ξεκάθαρος, όσο και τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας. «Πόσο καιρό θα μείνει αυτός ο ονειροπόλος προπονητής εδώ;».
Αυτός ο ονειροπόλος, ο αλαζόνας, ο φαφλατάς, δε σταμάτησε να λέει τα ίδια και στην Ελλάδα. Τίτλο έχασε, ο αιώνιος αντίπαλος πανηγύριζε, ο κόσμος ήταν στα κάγκελα, οι ευθύνες τον βάραιναν (σ.σ. κι εκείνος όπως κάνει συνήθως τις μετατόπιζε), αλλά ούτε ψύλλος στον κόρφο του. «Έχω πει εξ αρχής ότι αύριο δε θυμάται κανείς ποιος έχασε και ποιος κέρδισε», δήλωνε μετά τον χαμένο τελικό από τον Ολυμπιακό και τι ακριβώς ήταν εκείνο που είχε πει εξ αρχής; «Είμαστε εδώ για να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε τα ματς και το κύπελλο. Σε τρία παιχνίδια κρίνεται ένα κύπελλο. Θα είμαστε χαρούμενοι αν τα καταφέρουμε. Αλλά ο στόχος μας είναι στην Euroleague και στην κατάκτηση του τίτλου στο ελληνικό πρωτάθλημα. Νομίζω αυτό ισχύει για όλους. Αν κερδίσεις, θα είσαι χαρούμενος. Όμως, κανείς δεν θα θυμάται αν κερδίσαμε ή χάσαμε το Κύπελλο. Όμως, αν πας στο Final Four ή πάρεις το πρωτάθλημα θα γραφτείς στην ιστορία».
Στο φάιναλ φορ πήγε. Η θέση κλείστηκε και η δέσμευση υλοποιήθηκε. «Είπα στον εαυτό μου ότι στο τέλος της χρονιάς θα είμαστε στο Final Four και θα ράψουμε το έβδομο αστέρι». Τελικά, δεν ξέρεις πώς να τον πεις τον Εργκίν Αταμάν. Μπορείς, όμως, να τον παραδεχτείς. Συμφωνείς ή διαφωνείς! Δεν είναι ότι σου αφήνει και επιλογή για κάτι διαφορετικό.
