Ο Κάτας έχει μια πρωτοφανή πραότητα στην άκρη του πάγκου. Ούτε σφιγμένες γροθιές, ούτε πανηγύρια, ούτε χαμόγελα, ούτε καν γριμάτσες απογοήτευσης ή ενθουσιασμού. Τέτοιο... παγετώνα σε προπονητή μπάσκετ δεν έχω ξαναδεί. Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι η ηρεμία και αυτή η ηρεμία μοιάζει να είναι η βασική διαφορά του τωρινού Παναθηναϊκού με τον Παναθηναϊκό του προηγούμενου διμήνου. Οχι, ο Σαντ Ρος δεν έγινε Κάρολ, ο Μποχωρίδης δεν ντύθηκε Διαμαντίδης, ο Μπέντιλ δεν είναι Χάινς, ούτε ο Γουάιτ θυμήθηκε τα νιάτα του στη Ζάλγκιρις. Ολοι αυτοί κέρδισαν από την πραότητα του Κάτας.
Η λέξη «εμπιστοσύνη» είναι μεγάλη υπόθεση στο μπάσκετ, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με παίκτες που έχουν συγκεκριμένο ταβάνι. Είναι άλλο πράγμα να έχεις διαχειριστείς τον υπερπαίκτη Σπανούλη που έχει πάντα τον τρόπο να διαχιερίζεται τις καταστάσεις πίεσης και είναι διαφορετικό να διαχειρίζεσαι παιδιά που αναγκάστηκαν να μπουν στα παπούτσια των Διαμαντίδη, Μπατίστ, Τσαρτσαρή κλπ, με μηδαμινή εμπειρία σε υψηλό επίπεδο. Ο Κάτας λοιπόν έχει κερδίσει τους παίκτες. Τους έχει πείσει για τον σωστό τρόπο, τους έχει αγκαλιάσει με εμπιστοσύνη και τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο στις νίκες και τις ήττες.
Στο ΣΕΦ ο Κάτας έδωσε ρεσιτάλ με το «διάβασμα» του Ολυμπιακού. Τι σκέφτηκε; «Από τη ρακέτα δεν χάνω, άρα πρέπει να κλείσω τα... φώτα σε Σπανούλη, Σλούκα και την υπόλοιπη περιφέρεια του Ολυμπιακού». Το σχήμα με τους τρεις ψηλούς στο ξεκίνημα του αγώνα αποτέλεσε τον οδηγό για τη νίκη του Παναθηναϊκού και προσωπικά με παρέπεμψε στην εποχή Πεδουλάκη, τότε που ο «Αρτζι» έκανε τον Σπανούλη να βλέπει εφιάλτες με το δίδυμο Γκιστ, Λάσμε να τον ακολουθούν παντού.
Ο Κάτας ανέθεσε στον Σαντ Ρος τη δύσκολη αποστολή εξουδετέρωσης του Σλούκα, είχε τον Μήτογλου σε ρόλο Γκιστ να βγαίνει από το σκριν και να υψώνει το χέρι του στο τρίποντο και κρατούσε τον τερματοφύλακα Παπαγιάννη για όποια διείσδυση επιχειρούσαν οι Σλούκας και Σπανούλης. Με λίγα λόγια ο Ισραηλινός προπονητής κατάφερε με το ψηλό σχήμα να «σβήσει» το καλάθι του Παναθηναϊκού από το οπτικό πεδίο των δύο Ελλήνων γκαρντ του Ολυμπιακού. Το «δεν ξέρω αν θα σουτάρω ή αν μπορώ να προσπεράσω στο ένας εναντίον ενός» του Σλούκα οδηγούσε τους «ερυθρόλευκους» σε παιχνίδι καθυστερήσεων με επιλογές πέραν κάθε μπάσκετικής λογικής.
Ο Παναθηναϊκός είχε ένα ακόμη ατού σε σχέση με τον αντίπαλό του. Το γεγονός ότι δεν είχε την πίεση για το αποτέλεσμα. Ετσι εξηγούνται οι 25/25 ελεύθερες βολές, ποσοστό εξωπραγματικό για μια ομάδα που σουτάρει με 70% στην υπόλοιπη διοργάνωση, έτσι εξηγούνται τα 4 τρίποντα του Σαντ Ρος, έτσι εξηγείται η «αρχοντική» εμφάνιση του Μποχωρίδη που αρχίζει να ταυτίζει τα σωματικά του προσόντα με τις επιλογές του στο παρκέ. Ο Σαντ Ρος και ο Ελληνας γκαρντ ήταν μακράν οι MVP του παιχνιδιού στο ΣΕΦ και οι λόγοι είναι δύο:
1. Πρόσφεραν πολλά περισσότερα πράγματα σε σχέση με ό,τι δίνουν μέχρι σήμερα.
2.Κέρδισαν με διαφορά μια μονομαχία που εξ αρχής έμοιαζε χαμένη. Ποιος θα πίστευε πριν από το παιχνίδι ότι το δίδυμο Σλούκας - Σπανούλης θα τελείωνε με 13 πόντους και το δίδυμο Ρος - Μποχωρίδης θα τελείωνε με 35! Πολλοί μπορεί να πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός θα κυριαρχούσε μέσα στο καλάθι με Μήτογλου-Παπαγιάννη, αλλά κανείς δεν πίστευε ότι η προσφορά των δύο πόιντ γκαρντ θα ήταν σχεδόν τριπλάσια από το θεωρητικά καλύτερο δίδυμο κοντών στην Ευρωλίγκα.
Ειδική αναφορά στο συγκεκριμένο παιχνίδι αξίζει στον Ιωάννη Παπαπέτρου. Λανθασμένα κάποιος μπορεί να σταθεί στο 2/13 σουτ αγνοώντας τη συνολική προσφορά του διεθνούς γκαρντ στα υπόλοιπα κομμάτια του παιχνιδιού. Ο Παπαπέτρου κλήθηκε να παίξει ένα κομμάτι του ρόλου που παίζει ο Νέντοβιτς και το έκανε με τον καλύτερο τρόπο, ακριβώς όπως το ήθελε ο προπονητής του. Πέραν των 9 ριμπάουντ, ο Παπαπέτρου ήταν ο άνθρωπος που ουσιαστικά έπαιρνε τη δεύτερη πάσα σε κάθε επίθεση του Παναθηναϊκού, ήταν αυτός που αποφάσιζε για τον τρόπο με τον οποίο οι «πράσινοι» θα εκδηλώσουν την προσπάθειά τους. Γινόταν κάτοχος της μπάλας σε κάθε επίθεση κι όταν παίζεις 35 ολόκληρα λεπτά σε έναν ρόλο που δεν ταιριάζει απόλυτα στο στυλ σου, τότε τα 5 λάθη μπορώ να πω πως είναι λίγα...
Κατά τα άλλα, ο Κάτας πήρε πράγματα απ' όλους τους παίκτες. Εκπληκτικός ο Γουάιτ στη θέση «3», εξαιρετικός ο Μήτογλου κυρίως με τις τοποθετήσεις του στην άμυνα, απροσπέλαστος όποτε χρειάστηκε ο Παπαγιάννης, πολύ καλός ο Μπέντιλ, παλικάρι για μια ακόμη φορά ο Κασελάκης που μπήκε για 3 λεπτά και ήταν τόσο συγκεντρωμένος σα να ήταν στο παρκέ τα προηγούμενα 20. Από τους 10 που χρησιμοποιήθηκαν, η μοναδική παραφωνία ήταν ο Μακ που μοιάζει περισσότερο με πρώην μπασκετμπολίστα.
Το φάουλ που έκανε στην εκδήλωση αιφνιδιασμού του Ολυμπιακού είναι από τις στιγμές εκείνες που σε κάνουν να τραβάς τα μαλλιά σου και είναι ενδεικτικό ότι στις τελευταίες κρίσιμες επιθέσεις του αγώνα, τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν απεγνωμένα έναν πόιντ γκαρντ μετά το 5ο φάουλ του Μποχωρίδη, ο Κάτας προτίμησε να τον καθίσει στον πάγκο και να ρισκάρει να χάσει τη μπάλα στην πίεση του Ολυμπιακού, τη στιγμή της επαναφοράς από την τελική γραμμή.
Από την άλλη ένας Ολυμπιακός που κακώς ψάχνουν μερικοί για να βρουν αν λείπει ψηλός, γκαρντ ή φόργουορντ. Το πρόβλημα που φάνηκε στο παρκέ την Παρασκευή το βράδυ δεν έχει να κάνει πρωτίστως με τις ελλείψεις στο ρόστερ, αλλά με την έλλειψη στο... πνεύμα. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι πιο βαθύ από το αγωνιστικό. Το παγωμένο βλέμμα του Βασίλη Σπανούλη, το γεγονός ότι ο αρχηγός και ο υπαρχηγός Γιώργος Πρίντεζης είδαν συζητώντας από τον πάγκο τα τελευταία λεπτά του ντέρμπι, αποτελεί μεγαλύτερο πρόβλημα από το πάρτι που έκανε ο Παναθηναϊκός στο κομμάτι των ριμπάουντ.
Δεν έχω μεγάλη εμπειρία ομολογώ από τον φετινό Ολυμπιακό, αλλά το παγωμένο βλέμμα του Σπανούλη στη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού είναι χειρότερο και από το βλέμμα της απογοήτευσης που μπορεί να έχει ένας παίκτης τέτοιου επιπέδου. Την απογοήτευση μπορεί να την παλέψει με τον αθλητικό εγωισμό που διαθέτει, το παγωμένο βλέμμα που υποδεικνύει «ξενέρωμα» δεν έχει τρόπους να το διαχειριστεί. Σαν άνθρωπος του μπάσκετ δεν μ' αρέσει να βλέπω τους δύο κορυφαίους εν ενεργεία Ελληνες παίκτες (Σπανούλης, Πρίντεζης) να το συζητούν στον πάγκο αντί να πολεμούν με νύχια και με δόντια στο παρκέ.
Δεν μ' αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους που έμαθαν να πολεμάνε παντού και πάντα, να αποδέχονται τη μοίρα τους, χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα να πολεμήσουν γι αυτήν. Είναι σαφές ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει βρει ισορροπίες στο εσωτερικό του και το ύφος των Ελλήνων παικτών δίνει πολλές απαντήσεις για την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα το τελευταίο διάστημα. Η βασική ανάγκη του Ολυμπιακού λοιπόν δεν είναι η μεταγραφή. Είναι να γουστάρουν και να πιστεύουν οι Ελληνες παίκτες σ' αυτό που συμβαίνει στο παρκέ...
