Η μεγάλη σχολή της Αργεντινής είχε -και εξακολουθεί να έχει- καταφέρει να «συστήσει» μερικούς από τους πιο σημαντικούς παίκτες στο παγκόσμιο μπάσκετ. Φυσικά η... βιτρίνα αυτής της ξεχωριστής σχολής είναι δύο παίκτες που συνέδεσαν το όνομά τους όσο ελάχιστοι, με τις χρυσές στιγμές του μπάσκετ της χώρας, οι Μανού Τζινόμπιλι και Λουίς Σκόλα.
Αυτοί, μαζί με κάποιους άλλους... amigos άνοιξαν τον δρόμο ώστε το μπάσκετ της χώρας να εξαπλωθεί και να φτάσει ως και το ΝΒΑ. Σε αυτή την προσπάθεια έπαιξε ρόλο και ένας ακόμα παίκτης, που αποτελούσε σταθερά έναν από τους πόλους εκείνης της «χρυσής» φουρνιάς.
Ο Κάρλος Ντελφίνο ευτύχισε να πετύχει πολλά στην καριέρα του. Πάρα πολλά για την ακρίβεια. Γεύτηκε πολλές χαρές με την «αλμπισελέστε», ενώ ταυτόχρονα κατάφερε να κάνει αυτό που θα πράξη το όνειρο κάθε μπασκετμπολίστα: να χαράξει την δική του πορεία στο ΝΒΑ.
Σε όλα αυτά τα χρόνια όμως έζησε και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί πέρα από τις χαρές, τις νίκες και τις διακρίσεις, υπάρχει και ο πόνος, τα χειρουργεία και οι επεμβάσεις. Και ο άσος από το Σάντα Φε το γνωρίζει πολύ καλά, έχοντας φτάσει ένα βήμα από την απόσυρση. Κάτι που δεν έκανε όμως και στα 38 του συνεχίζει πιο δυνατός και πιο ακμαίος από κάθε άλλη φορά.
Αυτό εξήγησε και στη μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε στο SDNA. Σε μια κουβέντα που διήρκησε πάνω από μία ώρα και όπως θα διαπιστώσετε στις παρακάτω γραμμές ο Αργεντινός θρύλος του μπάσκετ της χώρας μίλησε για όλα: τις δύσκολες στιγμές, αυτά που τον οδήγησαν να αλλάξει την καθημερινότητά του, αλλά και τις μεγάλες στιγμές με την εθνική, αλλά και την πορεία στο ΝΒΑ. Παράλληλα, επαναφέρει στη μνήμη του τον προημιτελικό του 2008 κόντρα στην Ελλάδα και τους λόγους για τους οποίους ακόμα μετανιώνει που αποδέχτηκε την -χρυσή- πρόταση που του είχε καταθέσει η Χίμκι.
Αυτά και άλλα πολλά θα διαβάσετε στις παρακάτω γραμμές, με τον Ντελφίνο να μιλάει χωρίς φόβο και... μαλλιά στη γλώσσα, αλλά γεμάτος ειλικρίνεια. Για ΟΛΑ!
Πώς είναι η κατάσταση στην Ιταλία αυτή την περίοδο και πώς την διαχειρίζεσαι και εσύ;
«Η κατάσταση εδώ είναι αρκετά άσχημη και πάλι. Τα κρούσματα αυξήθηκαν ξανά. Ο κόσμος φοβάται, αλλά ο αθλητισμός πρέπει να προχωρήσει. Η απόφαση είναι να συνεχίσουμε να παίζουμε. Κάποια παιχνίδια έχουν αναβληθεί. Εμείς είχαμε θέματα, η λίγκα προχώρησε και αυτός είναι ο σωστός τρόπος κατά τη γνώμη μου για να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Νιώθουμε άνετα με αυτό, κάνουμε τεστ 2-3 φορές την εβδομάδα. Είμαστε έτοιμοι να παίξουμε και το κίνημα στη λίγκα είναι να συνεχίσουμε».
Αυτό επηρεάζει τις προπονήσεις σας στην Πέζαρο;
«Παίζω για έναν τύπο που λέγεται Γιάσμιν Ρέπεσα και του αρέσουν πολύ οι προπονήσεις. Όταν λέω πολύ, είναι σε αυτός και ένας από τους λόγους που βρίσκομαι στην Πέζαρο. Εξ' αιτίας του. Δεν είναι λόγω της ποσότητας, αλλά της ποιότητας. Σταματήσαμε κάποιες μέρες την προηγούμενη εβδομάδα για 2-3 μέρες, περίπου 5 άτομα είχαν κορωνοϊό, όμως από εκεί και πέρα δεν σταματήσαμε να δουλεύουμε. Κάναμε προπονήσεις 5, 6, 7 άτομα.
Τώρα κάνουμε προπονήσεις 8 άτομα. Κάποιοι παίκτες ήταν θετικοί στον ιό και εάν βγουν αρνητικοί θα παίξουν αύριο, θα κάνουν τεστ. Πάντα προσπαθούμε να ξεφεύγουμε, αλλά συνεχίζουμε τη δουλειά μας. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε λόγω των απουσιών. Αυτός είναι ένας τρόπος που δουλεύουμε. Μου αρέσει ο τρόπος που κινούμαστε και είμαστε χαρούμενοι με τα αποτελέσματα. Δεν δουλεύω 2 ώρες τη μέρα, δεν δουλεύω 2-3 φορές επειδή δεν έχουμε τον απαραίτητο αριθμό παικτών, αλλά εστιάζουμε στο θέμα που μας κάνει καλύτερο και πώς η ομάδα θα συνεχίσει να προχωράει στο παρκέ.
Κάποιες στιγμές μας έλειπαν ψηλοί, όπως ο Τάιλερ Κέιν που είναι σημαντικός, έτσι προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε στο small ball. Τώρα έχουμε και πάλι ψηλούς στο παρκέ, αλλά τώρα μας λείπουν κάποιοι γκαρντ σημαντικοί. Προσπαθούμε να προσαρμοστούμε και εδώ. Είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να φτιάξουμε τη χημεία μας. Πρέπει να προσαρμοστούμε και να είμαστε ανταγωνιστικοί σε κάθε αγώνα».
Πώς προσεγγίζεις τη φετινή σεζόν και ποιες είναι οι προσδοκίες σου;
«Δεν έπαιξα την περασμένη σεζόν. Έπαιξα στην Τορίνο μία σεζόν νωρίτερα και στην Φορτιτούντο Μπολόνια, που πάντα την θεωρώ σπίτι μου. Όταν αποφάσισα να παίξω στην Πέζαρο η σεζόν σταμάτησε, λόγω του κορωνοϊού. Στο ξεκίνημα της σεζόν δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα μια κλήση από τον Ρέπεσα και ήταν πολύ ευχάριστη συγκυρία για μένα να παίξω στην Πέζαρο επειδή ήταν αυτός προπονητής. Ο στόχος μου από την πρώτη στιγμή και το είπα και στον ίδιο, ήταν να έχω μια σεζόν υγιή. Είχα αρκετά προβλήματα με τραυματισμούς στο παρελθόν και κάποιες κακές καταστάσεις.
Τώρα είμαι 38 και θέλω να αποφασίσω εγώ πότε θα είναι το τελευταίο παιχνίδι μου. Θέλω να αποφασίσω εγώ για το πώς θα τελειώσει η καριέρα μου. Να είμαι στο παρκέ και όχι σε κάποιο κρεβάτι χειρουργείου. Είχα πολλούς τραυματισμούς. Δεν θέλω να θυμάται ο κόσμος πως τελείωσα την καριέρα μου λόγω ενός τραυματισμού. Είμαι χαρούμενος που παίζω και πάλι μπάσκετ. Δεν το κάνω για τα λεφτά ή για κάτι άλλο, αλλά μένω στο παρκέ και η στιγμή του ανταγωνισμού ήταν κάτι που μου είχε λείψει πολύ».
Η φετινή σεζόν κατά πάσα πιθανότητα θα είναι η τελευταία για έναν πολύ καλό σου φίλο, τον Λουίς Σκόλα. Θα είναι και η δική σου τελευταία σεζόν; Είναι κάτι που έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου;
«Είμαι πολύ χαρούμενος για τον Λουίς. Έχουμε κοινή πορεία στην εθνική ομάδα της Αργεντινής. Παίζαμε μαζί στις μικρές εθνικές, όταν ήταν εκείνος 17 και εγώ 15. Μετά στην εθνική u21 και μετά στην εθνική. Είμαι χαρούμενος για την επιτυχημένη καριέρα του και όλα όσα πέτυχε. Αλλά και για το ότι συνεχίζει και είναι στο παρκέ ακόμα, ενώ άλλαξε και τον τρόπο που παίζει. Ήμασταν αντιμέτωποι πριν μερικές εβδομάδες και μου είπε πως θα κλείσει την καριέρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είμαι χαρούμενος γι αυτόν και το λέω μέσα από την καρδιά μου.
Εγώ είμαι 38. Δεν είμαι 40 αλλά είναι κι αυτά πολλά. Τα παιδιά μου είναι μεγάλα και μεγαλώνουν. Υπήρξαν στιγμές που σκεφτόμουν περισσότερο να μείνω σπίτι παρά να μείνω στο παρκέ και στο γήπεδο, δεν θα πω ψέματα. Αλλά αυτές οι μέρες είναι οι λιγότερες σε σχέση με τις μέρες που σκέφτομαι το μπάσκετ. Ακόμα νιώθω πως μπορώ να παίξω. Αν με ρωτάς αν μπορώ να παίξω στα 40-41-42 μου, θα πω δεν ξέρω. Πάω μέρα με τη μέρα, σεζόν με τη σεζόν και θέλω να έχω μια υγιή σεζόν. Αν όλα πάνε καλά και είμαι υγιής θα δω πώς θα πάω.
Θέλω να έχω μια καλή και υγιής σεζόν και να δω τι συμβαίνει μετά. Εάν έχω μια υγιή σεζόν κατά πάσα πιθανότητα η σεζόν θα είναι καλή και εάν είναι καλή τότε τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν και να σκεφτώ αλλιώς. Γι αυτό πάω σιγά σιγά και δεν σκέφτομαι πολλά. Είμαι μεγάλος σε ηλικία και προσέχω πολύ το σώμα μου. Είμαι κομμάτι της ομάδας και έχω σεβασμό όσον αφορά το ρόλο μου εκεί και μετά θα σκεφτώ τι θα ακολουθήσει».
Μπροστά στα προβλήματα άλλων ανθρώπων, το ότι δεν έπαιζα εγώ μπάσκετ ήταν πολύ μικρό...
Ένας παίκτης που είχε ταλαιπωρηθεί πολύ στην καριέρα του, ο Μπράντον Ρας, είχε πει ότι συνεχίζει να αγωνίζεται για να δώσει κίνητρο στα παιδιά του να μην εγκαταλείπουν. Έχεις κι εσύ το ίδιο κίνητρο για την οικογένειά σου;
«Η μεγαλύτερη σε ηλικία κόρη μου είναι 19 ετών. Οπότε, με έχει δει να αγωνίζομαι. Με είδε στο ΝΒΑ με είδε να καρφώνω. Τα δίδυμά μου είναι 8 και δεν με έχουν δει live να παίζω. Οπότε η ζωντανή ανάμνηση που έχουν από μένα είναι να με βλέπουν στο αεροδρόμιο και να με παίρνουν με το καροτσάκι για να κάνω μια επέμβαση, ερχόμενος από άλλη πόλη. Όταν σκέφτηκα γι αυτό, πριν μερικά χρόνια και μίλησα μαζί τους, από μια οπτική μου είπαν ότι με θέλουν σπίτι, θέλουν να είναι μαζί μου. Αλλά από την άλλη πλευρά, με ρώτησαν ποια είναι η δουλειά μου και ότι ήθελαν πολύ να έρθουν να με δουν.
Τουλάχιστον όταν είχε κόσμο στις εξέδρες ήθελα να έρθουν να φωνάξουν για μένα. Ένα μεγάλο μέρος της προσοχής μου να παίξω ήταν αυτή. Επιπλέον, πολλοί άνθρωποι, όχι μόνο η οικογένειά μου, αλλά και φίλοι με τους οποίους περάσαμε πολλές δύσκολες καταστάσεις με ρώτησαν να στείλω ένα μήνυμα και τους έλεγα ότι είναι ένα εύθραυστο σημείο. Ο κόσμος μας βλέπει σαν παράδειγμα, οπότε το δικό μου πρόβλημα δεν είναι τόσο μεγάλο. Εκεί έξω υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα. Οπότε θα ήθελα να έχω μια άνετη ζωή, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τρέξω. Πήρα τα προβλήματα των άλλων ως παραδείγματα και κίνητρα για να προχωρήσω. Το δικό μου πρόβλημα δεν ήταν τόσο μεγάλο. Αυτό που έμαθα ήταν να προχωράω.
Μια μικρή παρένθεση εδώ για να πω μια ιστορία. Την περίοδο που έκανα το πέμπτο χειρουργείο μου στο πόδι τα παράτησα. Είπα ότι τα παρατάω, το σώμα μου ήταν εκτός φόρμας, πνευματικά ήμουν... αλλού. Ήμουν περίπου στο 2015. Η γιαγιά μου ήταν τεράστια θαυμάστριά μου. Για μένα ήταν η δεύτερη μητέρα μου. Πέθανε από καρκίνο. Είχε χάσει υπό ιατρική επίβλεψη και έπαιρνε φάρμακα. Μια μέρα ήμουν σε διακοπές και με αναγνώρισε. Τότε είχε πολλά προβλήματα με την υγεία της. Με είπε cordito που σημαίνει αστείος τύπος. Έτσι με έλεγε μικρό. Με ρώτησε πώς πήγαιναν τα πράγματα και πώς ήταν η καριέρα μου στο μπάσκετ. Ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Έλεγα ότι δεν μπορούσα να τρέξω.
Μου είπε τότε "οκ, πήγαινε τώρα διακοπές και όταν γυρίσεις θα προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε σε φόρμα". Ήθελε να επιστρέψω στο παρκέ και για μένα ήταν κάτι τρομερό. Έφυγα και μετά από μερικές μέρες έφυγε από τη ζωή. Η τελευταία ανάμνηση που είχα ήταν από εκείνη να θέλει να με βοηθήσει να επιστρέψω στο παρκέ. Ζύγισα τα πράγματα γρήγορα. Το δικό μου πρόβλημα δεν ήταν τίποτα μπροστά στα προβλήματα άλλων ανθρώπων. Οπότε εστίασα στο να επιστρέψω στο γήπεδο! Έκανα ακόμα μία επέμβαση, που ήταν καλύτερη από την προηγούμενη. Οπότε άρχισα να βρίσκω φόρμα και να επιστρέφω σε καλό επίπεδο. Και έτσι πήρα την απόφαση να επιστρέψω και πάλι στο γήπεδο».
Ανέφερες τις επεμβάσεις. Πόσο επώδυνη ήταν αυτή η διαδικασία για σένα; Πώς άρχισαν όλα;
«Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη διαδικασία. Η πρώτη επέμβαση ήρθε όταν χτύπησα στο αριστερό πόδι και έπαθα κάταγμα στο οστό. Στην αρχή όταν χτύπησα νόμιζα πως σκίστηκε το παπούτσι, ήταν πολύ έντονος ο πόνος. Είναι όταν κάτι χτυπάει στο πόδι σου. Ο πόνος άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονος και μετά τα πράγματα ήταν όλο και χειρότερα. Όταν ήμουν στο Χιούστον, με τα πλέι οφ να περιμένουν στη γωνιά, εγώ ξεκουράστηκα για να είμαι έτοιμος. Το πόδι μου δεν κράτησε πολύ σε καλή κατάσταση και έσπασε. Δεν έσπασε όλο το οστό, αλλά η ρωγμή έγινε μεγαλύτερη.
Πήγαμε στον καλύτερο γιατρό στις ΗΠΑ για τον συγκεκριμένο τραυματισμό. Δεν ήμουν τυχερός γιατί αν και πήγα σε έναν από τους καλύτερους ορθοπεδικούς και έφτιαξε τη ζημιά, δεν το έκανε με τον τρόπο που έπρεπε. Ήταν ανορθόδοξος τρόπος και δοκίμασε κάτι νέο στο πόδι μου. Έτσι όταν δοκίμασα πάλι να το πατήσω και να βάλω πίεση, τότε χτύπησα και πάλι στο ίδιο σημείο. Πήγε πίσω ο χρόνος επιστροφής. Το πόδι μου γινόταν χειρότερα και δεν είχε την καλύτερη δυνατή κίνηση. Έχασα ακόμα και την ικανότητα να περπατήσω κανονικά. Κούτσαινα. Έτσι πήγα σε ακόμα μία επέμβαση.
Όταν έφτασε η πέμπτη επέμβαση θυμάμαι είπα στον γιατρό "Σε παρακαλώ κάνε την επέμβαση όχι για να παίξω μπάσκετ, αλλά για να μπορώ να παίζω με τα παιδιά μου στον κήπο". Δεν ήμουν σε θέση να περπατήσω κανονικά. Μετά απ' αυτό που έγινε με την γιαγιά μου είχα συνάντηση με έναν πολύ καλό μου φίλο που μου σύστησε έναν ειδικό στην Μπολόνια. Όταν είδα τον καθηγητή Ζανίνι, που ήταν και ο πιο μεγάλος σε ηλικία απ όσους είδα, μου είπε κάτι διαφορετικό απ όσα είχαν πει οι άλλοι μέχρι τότε. Όλοι προσπαθούσαν να βάλουν το οστό στο πόδι, εκείνος έβγαλε το οστό από το πόδι. Θυμάμαι μιλούσα με πάρα πολλούς γιατρούς και όλοι έλεγαν ότι ήταν κάτι τρελό.
Εγώ έκανα 5 επεμβάσεις και όλοι έλεγαν μετά την επέμβαση πως όλα πήγαν καλά και ήταν πετυχημένη και μετά από 2 εβδομάδες είχα πάλι προβλήματα. Ήταν σαν... σφυριά στο κεφάλι μου. Έβλεπα τα όνειρά μου να καταστρέφονται, όπως το οστό στο πόδι μου. Η ψυχολογία μου και η νοοτροπία μου είχαν καταστραφεί. Ήμουν πραγματικά τυχερός που βρήκα τον Σάντρο Ζανίνι. Όταν μου πρότεινε αυτή την ιδέα εγώ ήμουν αρκετά επιφυλακτικός. Αλλά κάποιες φορές χρειάζονται και μεγάλα ρίσκα για να έρθει κάτι. Προσπάθησα 5 φορές με τον... σωστό τρόπο και ήρθε ένα ρίσκο και μου έσωσε τη ζωή. Είχα ακόμα 2 επεμβάσεις μετά από εκείνη, όμως πραγματικά καθάρισε το σώμα μου. Το σώμα μου κινούνταν ξανά και το πόδι μου... ξεκουραζόταν για καιρό. Τώρα όμως είμαι τυχερός που εκείνη η απόφαση με έκανε τον μεγαλύτερο φαν του κυρίου Ζανίνι. Μου έσωσε τη ζωή και με έβαλε σε θέση να παίζω και πάλι το παιχνίδι που αγαπώ».
Οι τραυματισμοί ήρθαν στο καλύτερο σημείο της καριέρας σου, ειδικά την περίοδο που ήσουν στο ΝΒΑ;
«Ναι θα μπορούσα να το πω, γιατί με... χτύπησαν σε μια πολύ παραγωγική περίοδο στα 30-31 μου χρόνια. Είναι η στιγμή που η αθλητικότητά του πέφτει, αλλά η εμπειρία ωριμάζει. Είναι ο καλύτερος συνδυασμός. Ένιωθα πολύ καλά με το παιχνίδι μου και καταλάβαινα τι έπρεπε να κάνω. Είχα μια καλή σεζόν και το ένιωθα. Όμως δεν έπαιξα για 3,5 χρόνια και ήταν σκληρό πνευματικά και από το καλύτερο επίπεδο του κόσμου ξαφνικά έφτασα στο να μην μπορώ καν να περπατήσω και να κινούμαι με αναπηρικό καροτσάκι, γιατί ο πόνος γινόταν όλο και χειρότερος. Ο μυς στπ πόδι μου ήταν αδύναμος. Ήταν σκληρό, αλλά την ίδια στιγμή πήρα τις καλές στιγμές αυτής της διαδικασίας. Ήταν μια πολύ καλή διαδρομή για μένα.
Έκανα φίλους, έπαιξα στην καλύτερη λίγκα, έζησα το όνειρό μου. Τώρα ίσως να μην παίζω στο καλύτερο πρωτάθλημα, αλλά είμαι ο καλύτερος πατέρας και κάνω πολλά πράγματα με τα παιδιά μου. Τώρα δεν είμαι ο καλύτερος παίκτης, δεν είμαι στην κατάσταση που ήμουν πριν 7 χρόνια, αλλά είμαι πιο δυνατός πνευματικά και αυτός είναι ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Βλέπω τα θετικά. Κάθε φορά που βλέπω αγώνα ΝΒΑ και ποιος παίζει, σκέφτομαι πως ήμουν σε αυτό το επίπεδο και μπορούσα να ήμουν εκεί. Δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο, όμως θέλω να είμαι η καλύτερη βερσιόν του εαυτού μου».
Πώς θα περιέγραφες τα χρόνια του ΝΒΑ και τι είναι αυτό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
«Ήμουν χαρούμενος, έζησα το όνειρό μου. Ήμουν σε θέση να παίξω σε ομάδα που διεκδίκησε το πρωτάθλημα, όπως το Ντιτρόιτ. Και παρά το γεγονός πως έπαιξα λίγο ήμουν χαρούμενος. Έπαιξα στους Ράπτορς, στους Μπακς και στους Ρόκετς. Η τελευταία σεζόν μου ήταν η αρχή της εποχής του Τζέιμς Χάρντεν στην ομάδα και ο κόσμος μας έβαζε σε πολύ κακή θέση, δεν έδινε σημασία, όμως μπήκαμε στα πλέι οφ. Μετά τα χρόνια στο Ντιτρόιτ, που ήταν σπουδαία για μένα, γιατί βελτιώθηκα σε πολλούς τομείς, έγινα καλός ρολίστας παίκτης και βοήθησα την ομάδα μου.
Όταν ήρθα στην Μπολόνια ήμουν μέρος μιας μεγαλύτερης αλυσίδας. Πρέπει να καταλάβω πώς να είμαι κομμάτι της ομάδας και μέσα από αυτό να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Με τους Πίστονς παλέψαμε για να μπούμε στους τελικούς, δεν έπαιζα τότε αλλά είχα τη δυνατότητα να καταλάβω πώς να γίνω καλύτερος παίκτης. Μετά απ αυτό κατάλαβα πώς να προχωρήσω και να εξελίξω τον εαυτό μου.
Πάντα προσπαθώ να βελτιώνω την ομάδα και να είμαι ομαδικός. Όταν ήμουν νεότερος σκεφτόμουν περισσότερο τον εαυτό μου, τώρα προσπαθώ να βοηθάω την ομάδα. Είμαι χαρούμενος για την καριέρα μου στο ΝΒΑ. Θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη, αλλά ποιος ξέρει. Πάντα σκέφτεσαι ότι μπορείς να πας καλύτερα. Ίσως στο μέλλον επιστρέψω στο ΝΒΑ σε ένα διαφορετικό πόστο, βοηθώντας τους παίκτες να εξελιχθούν».
Αναφέρθηκες στον Τζέιμς Χάρντεν. Η παρουσία του στους Ρόκετς, ειδικά σε εκείνη την σεζόν αποδείχθηκε κομβική, καθώς από έκτος παίκτης των Θάντερ έγινε ηγέτης στο Χιούστον και ένας από τους κορυφαίους σκόρερ της Λίγκας. Ποιο στοιχείο τον έκανε να ξεχωρίζει;
«Πρώτα απ' όλα είναι τεράστιο ταλέντο. Είναι... prime time ταλέντο! Σκέφτομαι πως ίσως μόνο ο Τζινόμπιλι ήταν σε αυτό το επίπεδο. Το μεγαλύτερο ταλέντο του είναι στον επιθετικό τρόπο σκέψης, κάτι που μπορώ να συγκρίνω μόνο με τον Μανού σε αυτόν τον τομέα, όπως και η θέληση για νίκη. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έπαιξα στην καριέρα μου. Ο Τζέιμς είχε τεράστια και άσβεστη επιθυμία για νίκη και αυτή η επιθυμία τον έκανε να δουλεύει σκληρά.
Συνέχεια εξέλιζε το ταλέντο του. Εκείνη τη σεζόν ήταν περισσότερο με τη μπάλα στα χέρια. Εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος στην ηλικία, γιατί τότε είχαμε νεανική ομάδα. Αρκετοί παίκτες έκαναν παράπονα γιατί είχε συνέχεια τη μπάλα στα χέρια. Εγώ ήμουν ένας από εκείνους που τον υπερασπίζονταν. Όταν είχε τη μπάλα όλη η άμυνα εστίαζε πάνω του, έτσι εμείς είχαμε περισσότερους διαδρόμους να σουτάρουμε. Εγώ για παράδειγμα είχα πάρα πολύ καλά ποσοστά τότε και πολλά ελεύθερα σουτ. Έπαιζα κάποιες φορές στο 4, που δεν το είχα κάνει στην καριέρα μου.
Ήταν διασκεδαστικό να παίζω μαζί του. Ήταν διασκεδαστικό να τον βλέπεις να εξελίσσεται, να γίνεται όλο και καλύτερος και να ανεβαίνει επίπεδο. Είναι ένας από τους κορυφαίους παίκτες του ΝΒΑ, σίγουρα στο Τοπ-3 αυτή τη στιγμή. Όλο αυτό μόνο από το επιθετικό ταλέντο του, που είναι στο υψηλότερο επίπεδο. Δεν κουράζεται ποτέ και σε κάθε επίθεση παίρνει τη μπάλα. Μου αρέσει να παίζω με αυτούς τους τύπους και ήταν πραγματικά απολαυστικό να παίζω μαζί του».
Τυχερός που θα έχει τον Πριχιόνι ο Μπολμάρο, μόνο καλύτερος θα γίνεται ο Καμπάτσο - Επόμενος Αργεντινός στο ΝΒΑ ο Ντεκ
Η πορεία σου στο ΝΒΑ άρχισε από το NBA Draft. Σε επέλεξαν οι Ντιτρόιτ Πίστονς στο νο.25 της διαδικασίας. Τις προηγούμενες μέρες ένας ακόμα Αργεντινός, ο Λεάντρο Μπολμάρο, επιλέχθηκε από τους Νιου Γιορκ Νικς και θα αγωνιστεί, μέσω ανταλλαγής, στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς, υπό τις οδηγίες του Πάμπλο Πριχιόνι. Μπορεί να χαράξει την δική του πορεία στο ΝΒΑ ο Μπολμάρο;
«Αυτό που έμαθα από το Ντραφτ είναι πως πρόκειται για μια λοταρία. Μπαίνεις σε μια θέση που μένει ακόμα και σήμερα. Αλλά δεν ξέρεις τι θα συμβεί στο μέλλον. Η υπόθεση του Μανού, του Λουίς και άλλων παικτών που είτε επιλέχθηκαν χαμηλά, είτε έγιναν undrafted είναι χαρακτηριστικές και είναι καλύτερες από παίκτες που επιλέχθηκαν στο νο.1. Ο κόσμος πιστεύει πως όσο πιο κοντά βρίσκεται ένας παίκτης στο νο.1 τόσο μεγαλύτερο ταλέντο είναι. Είναι κάτι που όταν είσαι μικρός δεν το καταλαβαίνεις. Νομίζεις πως όσο πιο κοντά στο νο.1 βρεθείς, τόσο μεγαλύτερο αστέρι θα γίνεις. Δεν είναι η πραγματικότητα.
Πραγματικότητα είναι να συνεχίσεις να βελτιώνεις και να καταλαβαίνεις το παιχνίδι σου, αλλά και να είσαι στο παιχνίδι όσο περισσότερο γίνεται. Ο Λεάντρο Μπολμάρο είναι σπουδαίο ταλέντο. Παίζει σε μεγάλη ομάδα, όπως η Μπαρτσελόνα και θα πρέπει να συνεχίσει να εξελίσσει τον εαυτό του φέτος μέσα από αυτή τη διαδικασία. Εγώ δεν είχα επαφή μαζί του μετά το Ντραφτ. Γνωρίζω πως θα μείνει στην Ευρώπη για ακόμα έναν χρόνο. Αυτό είχα κάνει και εγώ πριν μετακομίσω στο Ντιτρόιτ, έπαιξα στην Φορτιτούντο Μπολόνια. Όσο περισσότερο παίζεις, τόσο καλύτερος γίνεσαι. Την ίδια στιγμή το ότι ο Πάμπλο (Πριχιόνι) είναι στη Μινεσότα τόσο το καλύτερο είναι γι αυτόν, γιατί θα έχει έναν μέντορα στον πάγκο. Έναν τύπο να τον βοηθάει. Για μένα ήταν μεγάλη η βοήθεια του Ιγκόρ Κοκόσκοφ στο Ντιτρόιτ. Ο Κοκόσκοφ ήταν προπονητής στους Σανς και τώρα είναι στη Φενέρμπαχτσε. Οι Πίστονς είχαν πολλούς ασίσταντ εκείνη την περίοδο και ο Λάρι Μπράουν δεν τον είχε καν στην πρώτη γραμμή των βοηθών. Αλλά ο Ιγκόρ ήταν μεγάλος δάσκαλος για μένα, μεγαλύτερος από τους άμεσους συνεργάτες του Λάρι Μπράουν, ακόμα και από τον ίδιο τον Λάρι Μπράουν!
Με βοήθησε πώς να παίξω το μπάσκετ του ΝΒΑ, αλλά και να έχω τη σωστή νοοτροπία. Με βοήθησε πολύ και θέλω να τον αναφέρω γιατί με βοήθησε στο να είμαι εργατικός. Περάσαμε πολλές ώρες μαζί. Οι Πίστονς τον έφεραν για να είναι κοντά στον Μίλισιτς, αλλά ο Μίλισιτς έφυγε και εγώ πέρασα πολλές ώρες με τον Κοκόσκοφ. Το ίδιο μπορεί να γίνει και στην περίπτωση του Πάμπλο. Είναι μεγάλη βοήθεια όταν έχεις έναν άνθρωπο από τη χώρα σου. Θα σε βοηθήσει να δεις το παιχνίδι όπως πρέπει εντός και εκτός παρκέ. Θα είναι πολύ μεγάλη διαφορά σε σχέση με το αν πήγαινε και δεν είχε κανέναν δικό του άνθρωπο. Είναι διαφορετικό να έρχεσαι από την Ευρώπη έχοντας μια πορεία.
Αυτό συμβαίνει και με τον Φακούντο (Καμπάτσο) που πριν μερικές ώρες συμφώνησε με τους Ντένβερ Νάγκετς. Είναι διαφορετικές περιπτώσεις, διαφορετικές νοοτροπίες. Ο Φακούντο είχε την ευκαιρία να κάνει το άλμα λόγω της νοοτροπίας του σαν παίκτης, αλλά την ίδια στιγμή θες να έχεις ανθρώπους να σε βοηθάνε στην προπόνηση και να σου λένε πράγματα. Πάντα θες κάποιον να σε βοηθάει, να σου λέει για το πώς κυλούν τα πράγματα και πώς είναι το καλύτερο για σένα».
Πόσο μεγάλη μπορεί να γίνει η επιρροή του Φακούντο Καμπάτσο στο παιχνίδι των Νάγκετς τη νέα σεζόν; Είδαμε πως εξελίχθηκε σε ηγέτης της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά μπορεί να αφήσει το αποτύπωμά του στο Ντένβερ;
«Αυτό που βλέπουμε είναι πως παίζει τρομερό μπάσκετ και έπαιζε σε μια μεγάλη ομάδα, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης. Και το αστείο είναι πως από την πρώτη προπόνηση που τον γνώρισα εγώ παραμένει ίδιος. Σε μια προπόνηση στο 2012, ήταν 21 ετών και ήταν στη δεύτερη ή την τρίτη ομάδα της εθνικής και σε μια προπόνηση ο κόουτς είπε "Φακούντο άλλαξε ομάδα από την μπλε, πήγαινε στην κόκκινη". Και ο Φακούντο έβγαλε τη μπλούζα και τότε ο Μανού τον κοίταξε και είπε "Δεν έχω ξαναδεί πόιντ γκαρντ 21 ετών να είναι τόσο χοντρό". Αυτό ακριβώς του είπε! Ο Φακούντο κοκκίνησε από ντροπή.
Σε εκείνες τις μέρες έπαιζε μεγάλο ρόλο στην ομάδα μας η δίαιτα. Η εθνική Αργεντινής έπαιρνε στα σοβαρά αυτό το κομμάτι. Και ο Φακούντο το κατάλαβε πολύ καλά. Αν δείτε φωτογραφίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 έως και σήμερα θα το καταλάβετε. Βασικά πρέπει να δείτε τον παίκτη πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί ο Φακούντο άλλαξε πολλά στον εαυτό του. Έγινε όλο και καλύτερος και αυτό τον έκανε να πάει από την Αργεντινή στην Ισπανία και να γίνεται καλύτερος. Η επιθυμία του, ακούγοντας ανθρώπους να λένε πως δεν μπορεί να παίξει στο υψηλότερο επίπεδο, ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι στην εξέλιξή του.
Θεωρώ ότι μπορεί να γίνεται μόνο καλύτερος. Ακόμα κι αν δεν πετύχει αμέσως στο ΝΒΑ, θα γυρίσει πίσω όπως έκανε και ο Σπανούλης. Ο Σπανούλης ήταν στο Χιούστον και μετά από μία σεζόν επέστρεψε και έγινε πετυχημένος στην Ευρώπη. Είναι ο παίκτης που έχει τεράστια επιθυμία να παίξει και το σέβομαι αυτό. Ο Φακούντο είναι σε μεγαλύτερη ηλικία και θα έχει την ευκαιρία να ενώσει τα κομμάτια μέσα στην ομάδα και η αίσθησή μου είναι πως θα ανταποκριθεί και θα είναι καλός σε αυτό που θέλουν να παίξουν οι Νάγκετς».
Παίκτες όπως ο Τζινόμπιλι, ο Σκόλα, ο Πριχιόνι, ο Ομπέρτο και εσύ ανοίξατε τον δρόμο ώστε οι Αργεντίνοι παίκτες να παίξουν στο ΝΒΑ. Με το πέρας των ετών πόσο σημαντική ήταν η επιρροή σας, θεωρείς, στην εξέλιξη του μπάσκετ στη χώρα;
«Οι νέοι παίκτες επηρεάστηκαν από αυτούς τους παίκτες, ειδικά από τον Μανού, τον Σκόλα και τον Νοτσιόνι. Όταν σκέφτεσαι τον καλύτερο παίκτη, το μυαλό σου πάει στον Τζινόμπιλι. Όταν σκέφτεσαι εργατικότητα και αφοσίωση, τότε σκέφτεσαι τον Σκόλα. Και όταν έναν παίκτη που δίνει τα πάντα για τη φανέλα και κάνει τα πάντα, τότε σκέφτεσαι τον Νοτσιόνι. Επηρεάσαμε τους νεότερους με την εργατικότητά μας. Μετά μεγαλώσαμε την εθνική, όχι σκεπτόμενοι ότι ήταν αυτοσκοπός. Το στυλ μπάσκετ τώρα είναι διαφορετικό και πάντα λέω, κοιτάζοντας εκείνες τις μέρες, η μπάλα πήγαινε στο low post. Και εκεί είχαμε μεγάλη δύναμη.
Τώρα το μπάσκετ είναι πιο πολύ στα χέρια των γκαρντ με το πικ εν ρολ και είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε παίκτες όπως ο Καμπάτσο, ο Βιλντόζα, ο Μπολμάρο, ο Λαπροβίτολα. Το μπάσκετ αλλάζει, πρέπει να έχεις τον τρόπο να πας πιο ομαλά στην μετάβαση και ταυτόχρονα να έχεις την ελευθερία να εξελιχθείς. Και αυτό συμβαίνει. Είμαι χαρούμενος γι αυτούς. Πολλοί νέοι δούλεψαν με εμάς στο ξεκίνημα και έγιναν πιο σκληροί και καλύτεροι και εκπροσωπούν επάξια την εθνική. Είμαι χαρούμενος γι αυτούς».
Κατά τη γνώμη σου, ποιος είναι ο επόμενος Αργεντινός παίκτης που θα αγωνιστεί στο ΝΒΑ μετά τον Καμπάτσο και τον Μπολμάρο;
«Θα έλεγα ο Γκάμπι Ντεκ. Ο Γκάμπι είναι νέος, το παιχνίδι του εξελίσσεται και γίνεται καλύτερο. Έχει μεγάλη εμπειρία παίζοντας σε μια τεράστια ομάδα όπως η Ρεάλ Μαδρίτης. Αν μπορούσα να βάλω όλα μου τα λεφτά σε έναν παίκτη, θα έλεγα τον Γκάμπριελ Ντεκ. Έχουμε όμως και τον Λούκας Βιλντόζα. Ο «Ντόζα» είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που έχουμε αυτή τη στιγμή. Όταν σκέφτεσαι τον Γκάμπι και τον Λούκα, γίνονται όλο και καλύτεροι σε κάθε τομέα του παιχνιδιού και αυτό τους κάνει να πάνε στο επόμενο βήμα, που δεν θα αργήσει. Είναι πολύ κοντά στο ΝΒΑ και οι δύο».
Δεν ήξερα καν πως είχα πρόταση από τον Ολυμπιακό, μετανιώνω που δεν έζησα την ατμόσφαιρα στην Ελλάδα - Έβαλα τον τραπεζικό λογαριασμό μου πάνω από την αγάπη για το άθλημα
Επιστρέφοντας στην καριέρα σου, στην Ευρώπη χάραξες τη δική σου πορεία. Στην Μπολόνια έχεις γράψει τη δική σου ιστορία. Πώς θα περιέγραφες αυτή τη διαδρομή; Επιπλέον όλα αυτά τα χρόνια είχες στα χέρια σου προτάσεις από ελληνικές ομάδες;
«Την Ευρώπη, για να είμαι ειλικρινής, τη σκέφτηκα πρόσφατα γιατί για πολλά χρόνια ήμουν στο ΝΒΑ και πάλευα για το καλύτερο εκεί. Πριν το ΝΒΑ αγωνίστηκα στην Φορτιτούντο Μπολόνια, που είναι το δεύτερο σπίτι μου. Έπαιξα στην Φορτιτούντο στη δεύτερη κατηγορία, με την αποστολή να ανεβάσουμε την ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Πάντα έλεγα ότι ήθελα να αποσυρθώ παίζοντας στην Μπολόνια, αλλά μάλλον δεν θα συμβεί. Όταν ήμουν στο ΝΒΑ περνούσε από το μυαλό μου να επιστρέψω στην Ευρώπη, αλλά για κάποιες καταστάσεις που σχετίζονταν με την ηλικία μου, αλλά και όσα συνέβησαν με τραυματισμούς, δεν έγινε. Για πολλά χρόνια υπήρχε το δίλημμα να πάω σε μια πολύ καλή ομάδα της Euroleague ή να μείνω στις ΗΠΑ και να συνεχίσω στο ΝΒΑ. Το σώμα μου δεν βοήθησε στους στόχους μου.
Σχετικά με την Ελλάδα υπάρχει μια αστεία ιστορία. Λατρεύω τον κόσμο στην Ελλάδα και τον τρόπο με τον οποίο ζουν το μπάσκετ στη χώρα. Όταν ήμουν στους Ράπτορς, πριν το καλοκαίρι του 2008, είχα πάρει την απόφαση να βγω στην αγορά και να δω τι συμβαίνει. Εκείνη την περίοδο έρχονταν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ήταν πολύ σημαντικό γεγονός για εμάς. Οπότε, χρειαζόμουν μια ασφάλεια και αυτή ερχόταν μέσω ενός συμβολαίου. Πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είχα συμβόλαιο. Είχα μια πρόταση από τους Ράπτορς, που ήταν πολύ χαμηλή. Ο ατζέντης μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι είχα προτάσεις από την Ευρώπη. Ήμουν 26 ετών τότε.
Κοιτάζοντας πίσω σκεφτόμουν πως δεν ήταν το καλύτερο για μένα, οπότε είχα αποφασίσει να πάρω την πρόταση που είχε τα περισσότερα χρήματα. Υπήρχαν κάποιες ομάδες με καλές προτάσεις, καλύτερες απ' ότι στις ΗΠΑ. Ο ατζέντης μου στην Ευρώπη και η εταιρεία μου στις ΗΠΑ ζύγιζαν τις προτάσεις που είχαμε στα χέρια μας. Οπότε είπα στους εκπροσώπους μου να μου φέρουν την καλύτερη πρόταση από το ΝΒΑ και την καλύτερη από την Ευρώπη να τις συγκρίνω. Το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες με την εθνική, γιατί είχαμε μεγάλη ευκαιρία να πάρουμε ξανά μετάλλιο, ήμασταν πλήρεις.
Τότε υπέγραψα στην Χίμκι ένα πολύ μεγάλο συμβόλαιο. Η πρόταση από το ΝΒΑ δεν ήταν η καλύτερη από τους Ράπτορς. Πήρα την πρόταση της Χίμκι και εν συνεχεία έπαιξα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αποκλείσαμε την Ελλάδα στα προημιτελικά και πήραμε το χάλκινο μετάλλιο.
Το αστείο είναι πως όταν πήγα στη Χίμκι δεν είχα ενημερωθεί πλήρως για την κατάσταση και τους αγώνες Απλά σκεφτόμουν πως ήμουν καλυμμένος να παίξω στην εθνική. Πριν αρχίσει η σεζόν παίξαμε ένα τουρνουά στην Αθήνα. Όταν πήγα στην Αθήνα μας περίμεναν δημοσιογράφοι και ήθελαν να μου κάνουν συνέντευξη. Λέω "γιατί εμένα;". Μου έκαναν συνέντευξη και με ρωτούσαν γιατί δεν πήρα την πρόταση να παίξω στην Ελλάδα. Δεν ήξερα για την πρόταση από την Ελλάδα! Μου έλεγαν πως η πρόταση της Χίμκι ήταν λίγο πιο μεγάλη από την ελληνική.
Εγώ πραγματικά δεν ήξερα ότι υπήρχε πρόταση από ομάδα της Ελλάδας. Κοιτάζοντας πίσω, θα ήταν πολύ σπουδαίο να έπαιζα στην Ελλάδα μπροστά στο ελληνικό κοινό και παράλληλα στην Euroleague, γιατί στην Χίμκι έπαιζα στο Eurocup. Πήρα τον ατζέντη μου μετά και του είπα "φίλε, μου είπαν πως είχα πρόταση από την Ελλάδα, τι ξέρεις;" και μου απάντησε "ναι υπήρχε πρόταση, ήταν λίγο πιο χαμηλή από την Χίμκι". Αναρωτήθηκα γιατί δεν μου το είπε και μου απάντησε "Κάρλος μας είπες να σου φέρουμε την καλύτερη πρόταση από την Ευρώπη και την καλύτερη από το ΝΒΑ".
Ένιωσα χάλια εκείνη τη στιγμή. Πάντα δεν θέλω να σκέφτομαι τα λεφτά, αλλά το παιχνίδι. Αυτό κάνω τώρα στο Πέζαρο. Αυτό που με στεναχωρεί είναι πως έπαιξα στη Ρωσία σκεπτόμενος περισσότερο τα χρήματα και τον λογαριασμό μου και όχι τη διοργάνωση. Έδωσα το καλύτερο για την Χίμκι, σε μια δύσκολη σεζόν για μένα. Χτύπησα στον ώμο. Πετύχαμε τον στόχο μας όμως να βάλουμε την Χίμκι στην Euroleague. Εγώ δεν σεβάστηκα τον εαυτό μου. Έπαιξα περισσότερο για τα χρήματα απ' ότι για την χαρά του παιχνιδιού. Επέστρεψα στο ΝΒΑ και την επόμενη σεζόν είχα την ευκαιρία μου. Είχε λιγότερα χρήματα η πρόταση σε σχέση με της Χίμκι, αλλά ήμουν χαρούμενος σκεπτόμενος το μπάσκετ και όχι τον τραπεζικό λογαριασμό μου.
Ήταν αστείο γιατί δεν ξέρω τι θα συνέβαινε εάν ερχόμουν στην Ελλάδα. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Ξέρω πως είναι η διοργάνωση και πώς είναι η κατάσταση στα ντέρμπι. Δεν θα έλεγα ότι μετάνιωσα, αλλά όλοι στο μπάσκετ ξέρουν ποια μέρη έχουν πάθος για μπάσκετ. Έπαιξα για την Μπόκα και είναι πραγματικά ωραίο να έχεις κόσμο από πίσω σου να σε στηρίζει, σε κάνει καλύτερο. Κάθε φορά που έπαιζα κόντρα στην Ελλάδα ή έβλεπα ένα ελληνικό παιχνίδι ήξερα ότι ο κόσμος ωθούσε τους παίκτες να γίνονται καλύτεροι. Σε αυτό μετανιώνω κάπως, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι τώρα».
Ήταν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός η ομάδα που έκανε την πρόταση;
«Ήταν ο Ολυμπιακός. Οι αθλητές πάντα βάζουν τα χρήματα και την αγάπη για το άθλημα στο ζύγι. Το να παίζεις σε ένα γήπεδο με τον κόσμο να ξέρει μπάσκετ είναι το καλύτερο. Εγώ έπαιξα στην Μπολόνια, μια μπασκετική πόλη, που έχει την Βίρτους και την Φορτιτούντο. Ήμουν εκεί και είχα φίλους ποδοσφαιριστές όπως ο Χούλιο Κρουζ, ο Πέπε Σινιόρι. Ο κόσμος ζητούσε αυτόγραφα και πάντα παίκτες όπως εγώ, ο Ποτζέκο ξεχωρίζαμε από τον κόσμο. Μου αρέσει αυτός ο τρόπος, ωρίμασα σε αυτή την κατάσταση. Με βοήθησε πολύ στον χαρακτήρα μου και πώς να δω τα πράγματα. Ποτέ δεν υπέφερα από αυτή την πίεση και όταν συνηθίζεις την πίεση την θες συνεχώς. Ποτέ δεν είδα το μπάσκετ σαν δουλειά. Βγάζοντας εκτός τη σεζόν στη Χίμκι, που ήταν πολύ άσχημη, πάντα είχα πάθος για το μπάσκετ. Έπαιξα στην Μπόκα, αυτό σημαίνει πολλά. Στο Πέζαρο, που είναι δίπλα από το σπίτι μου, ο κόσμος είναι τρελός με την ομάδα. Μου αρέσει αυτή η κατάσταση και μου δίνει βενζίνη και ώθηση να συνεχίσω να παίζω».
Μιας και αναφέρθηκες στην Ελλάδα, υπάρχει ένα παιχνίδι. Είναι ο προημιτελικός του 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο, που έκανες μεγάλη εμφάνιση. Θεωρείς πως είναι ένα από τα highlight της καριέρας σου με την εθνική ομάδα;
«Στην Αργεντινή πάντα μιλάνε για αυτό το παιχνίδι γιατί σκόραρα 18 συνεχόμενους πόντους. Ήμασταν τυχεροί γιατί ο Σπανούλης αστόχησε στο τελευταίο σουτ. Καθώς έβλεπα το σουτ πίστευα πως θα έμπαινε με την εκτέλεση που είχε όμως ήμασταν τυχεροί, το έχασε και κερδίσαμε. Η Ελλάδα είχε σπουδαία ομάδα. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις παίκτες όπως ο Τζινόμπιλι και ο Σκόλα, θες να τους βγάλεις εκτός αγώνα. Εμεις είχαμε πολλούς παίκτες που μπορούσαν να δώσουν λύσεις και ξέραμε πως το καλύτερο ήταν να παίζουμε για τον Μανού και τον Σκόλα. Ήταν μεγάλη πρόκληση και για μένα εκείνο το παιχνίδι. Το αστείο είναι πως ένας από τους καλύτερους φίλους μου ο Γκιγιέρμο, γύρισε και μου είπε "ο Γιαννάκης προετοίμασε το παιχνίδι για τον Σκόλα και τον Τζινόμπιλι και ξέχασε εσένα".
Ήταν έτσι η ομάδα μας. Εκείνο το τουρνουά ήταν το καλύτερό μου, είχαμε την καλύτερη ομάδα πιστεύω. Ήμουν ο έκτος παίκτης εκείνης της εθνικής. Κάθε φορά προσαρμοζόμουν και αυτό μας έκανε πολύ καλούς ως ομάδα. Πήραμε το χάλκινο μετάλλιο και ο κόσμος σκεφτόταν πάντα τους 18 εκείνους πόντους. Δεν ξέρω αν ήταν το καλύτερο παιχνίδι, αλλά εκείνη η σημασία και η στιγμή το έκαναν ένα από τα καλύτερα. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο, αλλά είναι μια από τις πιο έντονες στιγμές μου στην εθνική».
Κάθε παίκτης που φοράει τη φανέλα της εθνικής Αργεντινής παίζει με μεγάλο πάθος. Ποιο είναι το στοιχείο που την κάνει να ξεχωρίζει;
«Μιλώντας για την εθνική, μπορούμε να σταθούμε στην κατάσταση που υπάρχει. Έχουμε τεράστιο πάθος να εκπροσωπήσουμε το εθνόσημο. Όταν πήραμε το χρυσό μετάλλιο πήραμε μπόνους 5.000 δολάρια. Έπαιζα στην Ιταλία και είχα πολλούς φίλους. Ο Τζιανμάρκο Ποτζέκο με το αργυρό μετάλλιο που πήρε το 2004 πήρε καινούργιο αμάξι. Ένα νέο και ωραίο αμάξι. Με αυτό θέλω να πω πως παίζαμε πάντα με πάθος και αφήναμε στην άκρη τα λεφτά. Είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε για την εθνική και να παίξουμε μαζί και αυτό μας αρκούσε. Πάντα παίζαμε για το μπροστά μέρος της φανέλας και το καταλάβαιναν όλοι. Αυτό μας έκανε μια από τις καλύτερες ομάδες στην Αργεντινή.
Είχαμε τρομερή χημεία και αυτό ήταν εξαιρετικό γιατί είχαμε ταλέντο και παίκτες που έρχονταν στην ομάδα και καταλάβαιναν τον ρόλο τους για να κάνουν καλύτερη την ομάδα. Πάντα μάθαιναν οι νέοι παίκτες από αυτό. Και γίνονταν καλύτεροι εντός και εκτός παρκέ. Είναι ξεχωριστό γιατί έχεις πολλές ιστορίες και μάχες να θυμάσαι και αυτό το έκανες με φίλους. Με φίλους που έπαιξες σε πολλά παιχνίδια. Κάθε φορά που ζούσαμε κάτι στην εθνική η φιλία μας μεγάλωνε και ακόμα σκέφτονται την ομάδα μας. Είναι κάτι σπουδαίο αυτό. Η νοοτροπία είναι η ίδια σε σχέση με 16 χρόνια πριν. Κάποιοι από εμάς δεν μπορούν να τρέξουν, αλλά ακόμα μας θυμούνται και είναι ξεχωριστό για μένα. Είναι μια ιδιαίτερη στιγμή και θέλω να κρατήσω αυτές τις στιγμές».
Δεν ξέρω πότε θα αποσυρθώ, για μένα θα παραμείνω πάντα μπασκετμπολίστας
Πώς θες να σε θυμάται ο κόσμος όταν αποσυρθείς από τα παρκέ;
«Πάντα σκεφτόμουν περισσότερο το ανθρώπινο κομμάτι, γιατί αυτό είναι που μένει. Όσο μεγάλωνα και γινόμουν πιο επαγγελματίας, δεν μπορούσες να τους έχεις όλους χαρούμενους. Πάντα θα υπάρχουν και αυτοί που θα σε κριτικάρουν. Δεν νοιάζομαι τι λέει ο κόσμος, αλλά πώς το λέει σχετικά με σένα και την προσπάθειά σου. Όταν έμαθα να το διαχειρίζομαι, σε κάποιους άρεσε ο τρόπος που έπαιζα, σε κάποιους άλλους όχι. Δεν θα αλλάξει ο τρόπος μου όμως. Εγώ αυτό που ήθελα και αυτό που θέλω πάντα είναι να είμαι καλός άνθρωπος, να σκέφτονται θετικά οι άνθρωποι για μένα και όχι να βλέπουν απλά έναν παίκτη να τρέχει με τη μπάλα. Πολλοί έμεναν στην εικόνα μου ως παίκτης, αλλά συναντώντας κόσμο καταλάβαιναν ποιος πραγματικά είμαι. Θέλω να αναγνωρίζουν ποιος είμαι πίσω από τον παίκτη. Θέλω να είμαι καλός άνθρωπος. Κάποιες φορές ο κόσμος συμφωνεί με μένα, κάποιες όχι. Θέλω ο κόσμος να με θυμάται για το ότι γινόμουν καλύτερος σαν άνθρωπος».
Πώς θα είναι η ζωή του Κάρλος Ντελφίνο μακριά από το μπάσκετ;
«Σαν παίκτης δεν ξέρω πόσος καιρός μου έχει απομείνει ακόμα. Ξέρω ότι η διάθεσή μου είναι τεράστια για μπάσκετ. Ακόμα κι αν δεν παίζω, θα σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν παίκτη, είτε για την επόμενη την μεθεπόμενη σεζόν και πάει λέγοντας. Ποτέ δεν θα αποσυρθώ σαν παίκτης. Θα σκέφτομαι τον εαυτό μου στο παρκέ, ειδικά τώρα. Αν δεν είμαι σε θέση να παίζω σε κάποια ομάδα, επειδή είμαι ανταγωνιστικός και μου λείπει η εργατικότητα, θα είμαι κοντά στο παιχνίδι με κάποιο άλλο πόστο. Δεν ξέρω αν θα είμαι προπονητής, ή μάνατζερ ή κάτι άλλο, αλλά θα είμαι δίπλα σε ομάδα. Όσο μεγαλώνεις σε κάνει καλό όταν κερδίζεις, αλλά ακόμα καλύτερο όταν χάνεις και μου αρέσει να βοηθάω υπό αυτή την έννοια. Κάποιες φορές τα νέα παιδιά έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα και δεν νοιάζονται σε τόσο μεγάλο βαθμό. Εγώ όμως έχω αφοσίωση στη νίκη. Όταν θα είμαι εκτός παιχνιδιού θα καταλάβω πόσο μου λείπει. Νιώθω ότι μπορώ να γίνω κάτι δίπλα στο μπάσκετ, με διαφορετικό τρόπο. Τώρα δεν το σκέφτομαι. Έχω κάποιες κουβέντες, αλλά η οπτική μου είναι ακόμα στο παρκέ. Σε μερικά χρόνια θα δούμε πώς θα είναι τα πράγματα. Το καλύτερο παιχνίδι είναι μια μπάλα μπάσκετ».
Εάν είχες τη δυνατότητα να γυρίσεις το χρόνο πίσω, τι συμβουλές θα έδινες στον νεότερο εαυτό σου;
«Να απολαύσει τη διαδρομή. Ήμουν τυχερός γιατί έζησα το όνειρό μου. Το απόλαυσα. Με το πέρας των χρόνων υπέφερα από τραυματισμούς. Υπέφερα από κάποια πράγματα που τώρα που μεγάλωσα πλέον δεν έχουν σημασία για μένα. Να απολαύσει τη διαδρομή λίγο περισσότερο. Εάν το απολαύσει η καριέρα του θα έχει μεγάλο αντίκτυπο. Θα είναι σκληρό, αλλά όλη μου την καριέρα παίζω. Η συμβουλή μου θα ήταν να απολαύσει την κατάσταση και να διασκεδάσει. Γιατί το καλύτερο παιχνίδι, για μένα είναι μια μπάλα μπάσκετ. Όσο πιο κοντά είμαι με μια μπάλα στα χέρια, τόσο πιο πολύ το απολαμβάνω».
Χ.Τ